POeh dat is toch best wel heftig. Ik moest ook een beetje lachen om je term‘ zwakke broeder‘, maar die is ook wel weer treffend (vermoed ik dan). Ik denk dat jij heel veel hebt opgevangen thuis de afgelopen jaren en dat is met een kind nog wel te doen. De tijd zal het leren of het met drie kinderen nog steeds te doen is of dat het je te veel gaat opbreken. Ik geloof ook graag dat hij tussendoor ook een hele leuke vent kan zijn hoor. Ik hoop dat hij boven zichzelf kan uitstijgen en net een tandje erbij kan zetten voor jullie! Veel succes en hopelijk blijft de tweeling voorlopig nog even zitten!
Als aanvulling op wat er al gezegd is had ik nog een idee. Zou relatietherapie misschien een idee zijn? Op die manier hebben jullie een plek buiten huis waar je gedurende een beperkte tijd echt met elkaar in gesprek moet. De therapeut kan nog wat sturen eventueel. Wellicht dat jullie dan makkelijker weer samen komen en elkaar gaan begrijpen. Hij wordt "gedwongen" ook te praten, luisteren en reageren. Je zegt dat hij bij de psycholoog altijd mooi weer speelde, dat kan dan veel moeilijker omdat jij er bij bent waardoor jij kan aangeven dat je wellicht dingen anders ziet of ervaart. Zo werk je samen naar een sterk team om er ook voor jullie kinderen straks te zijn.
Maar hoe reageer jij dan als hij zo onredelijk is? En zich enorm afreageert op jou (zijn zwangere vrouw!!). Ik zou toch echt enorm uit mijn slof schieten en laten merken dat hij zich moet vermannen en moet helpen. En als dat niet helpt zou ik met je dochter een paar dagen er tussen uit gaan. Logeren bij ouders/vriendin/ huisje. Laat hem even in zijn sop gaar koken en kom zelf lekker tot rust. Je bent zwanger van een tweeling, heel spannend maar dat ga je echt redden. Vrouwen zijn super stoer en zijn praktisch super helden . Je kunt dit! Keep calm and bake Some baby boys.
Ik leef met je mee... Uit ervaring zeg ik zoek optijd goede professionele hulp, die zul je hard gaan nodig hebben zeker wanneer de jongens er gaan zijn. Veel sterkte
Ik zit nog te bedenken er zijn specifieke zwangerschapcursussen voor aanstaande vaders alleen. https://vadercursus.nl/ En je zou eens naar zwangerschapshaptonomie kunnen kijken.
Ik had daar denk ik eerder aan moeten beginnen. Nu komen we nergens meer met therapie voor de tweeling er is, en ik denk zomaar dat we niet veel tijd hebben als ze er eenmaal zijn
Dank iedereen voor alle tips en meeleven! We hebben het er een paar keer over gehad en gaat nu wel weer beter. Hij heeft ook toegezegd mij niet meer te overladen met al zijn negatieve hersenspinsels. En om van wat negatieve gedachten af te komen heeft hij bijv. alle oppassen gebeld om te vragen of ze het wel zien zitten om ons te helpen als de kinderen er zijn. En hij kreeg natuurlijk 4x hetzelfde antwoord: "ben je gek, geen probleem, doen we graag, kan zelfs vaker als het moet", etc. Dus dat heeft hem ook wat rust gegeven. En zijn bestelde boeken over jongens zijn binnen, dus daar kan hij mee aan de slag! Ik voel me al met al weer een stuk beter. Gelukkig, ik sliep dit weekend echt slecht, harde buiken, etc. En die kleintjes moeten nog even blijven zitten
Wellicht wel inderdaad. Als jullie het wel zien zitten kun je natuurlijk altijd therapeuten gaan bellen en de situatie voorleggen. Wie weet dat je met 3 of 4 gesprekken als een heel eind bent. Gelukkig lees ik ook dat jullie al meer bij elkaar zijn gekomen en dat je man ook echt zijn best doet om er iets aan te doen. Volgens mij komt het echt wel goed. Ook goed dat hij actie heeft ondernomen om zijn onzekerheid rondom de hulp die jullie hebben geregeld weg te nemen. Vind dat echt een grote stap. Heel veel succes nog samen, jullie komen er vast samen uit!
Ik zie hier nogal wat reacties voorbij komen van dames die aangeven dat ze boos zouden zijn als hun man zo zou reageren of die dit niet acceptabel vinden. Je maakt dit natuurlijk liever niet mee, maar de man van TS worstelt met een bepaalt gevoel en hij uit dat. En mensen die praten, kunnen vaak geholpen worden. Dat is beter dan met een gevoel blijven zitten, zonder het uit te spreken. Ik zou je willen adviseren TS om naar je man te blijven luisteren en er samen over te praten. Zijn gevoel is er nu eenmaal en dat mag er ook zijn. Ik kan me goed voorstellen dat het een hele omschakeling is: niet 1 maar 2 kindjes en dan ook nog allebei van het geslacht dat je vooraf niet had gedacht. Dat is even wennen. Ik begrijp dat jullie 1e kindje een dochter is en dat jullie er nu dus 2 zoontjes bij krijgen. In deze maatschappij wordt het ideale gezin vaak gezien als van allebei de geslachten 1 kind. Dat werkt natuurlijk ook niet bepaald in het voordeel van je man, want de meeste mensen kunnen zich niet verplaatsen in zijn gevoel. Ik vind het juist enorm sterk van jouw man dat hij dit bespreekbaar maakt, ondanks dat zijn gevoelens dus tegen de maatschappelijke normen van wat ideaal is, ingaan. Ik zou zeggen: blijf erover praten en zoek eventueel hulp. En wees vooral blij dat je man erover praat en het niet opkropt!
Nou, de dag na mijn vorige post opgenomen geweest met weeën. Na 3 dagen opname weer rustig en naar huis. Heel rot, en schrikken, en het gevaar van vroeggeboorte is zeker nog niet helemaal geweken. Maar het heeft 1 groot voordeel gehad: mijn man is als een blad aan een boom omgeslagen. Ineens zijn de jongens zijn alles, zou hij niet zonder ze kunnen, etc. Dus als dat zo blijft, ben ik van dit probleem af. Ik heb er wel een groot ander probleem bij, maar we staan in ieder geval weer aan dezelfde kant en zijn weer het team wat we altijd waren
Doe rustig aan, fijn dat het hem, ondanks dat het een vervelende situatie is, heeft laten inzien dat hij de jongens niet kan/ wil missen, maar beter om niet meer in die situatie te komen. Is je baarmoederhals wel nog mooi lang? Ik wilde inderdaad voorstellen hem eerst op papier te laten zetten wat zijn gedachtes zijn, zodat je kan bespreken of dit van zijn ‘doem’ lijstje kan. Daarnaast kan het ook helpen om juist de positieve dingen op te laten schrijven, zoals: - de oppas hebben we geregeld - over 4 jaar gaan ook deze jongens gewoon naar school - bijzondere gebeurtenis om weer papa te worden, helemaal van een tweeling - leuk om straks de interactie tussen de tweeling te zien - financieel alles goed voor elkaar - etc. Veel sterkte en rustig aan.
“Fijn” dat je opname mede ten goede heeft gewerkt. Maar het verbaast me niet, iemand maakt zich zorgen juist uit liefde! Als er geen liefde is, dan doet het je niks. Dus fijn dat hij zich daarvan bewust is geworden. Hopelijk focust hij nu daarop en houdt hij het positieve vast. Fijn dat jullie weer een team zijn. Rustig aan doen, krijg je ook proluton injecties of tabletten om vroeggeboorte tegen te gaan? Of zou dit bij ren tweeling niet helpen?
Oef, dit vind ik toch wel erg zielig voor je hoor maar ja, geluk bij dit ongeluk is dat het hem eel de ogen heeft doen openen. Ik las ergens anders dat je nu per direct bent gestopt met werken, heel goed. Hopelijk doet de rust van geen werk en de rust van geen stress van je man je veel goed! Veel succes nog
Sorry, lang niet gereageerd! Het gaat wel redelijk. Ik kan niet veel ondernemen zonder opnieuw onrustige buik te krijgen, dus ik rust heel veel. Iedere dag iemand bij ons thuis om op de peuter te passen. Heel lief maar ook wel apart, om als volwassen mens continu iemand in huis te hebben Ik probeer ze zo lang mogelijk binnen te houden en meer kan ik niet doen. Iedere dag is er 1! Mijn man staat er wel een stuk positiever in. Hij heeft wat boeken over jongens opvoeden en tweelingen opvoeden die hij doorneemt, dat scheelt. Hij heeft alle oppassen uitvoerig gesproken en is er nu van overtuigd dat zij het wel zien zitten om ons te helpen. Wat ook helpt is dat hij nu al ziet gebeuren dat iedereen voor ons in de bres springt, dat sterkt zijn vertrouwen ook (wat een ongelooflijke rijkdom trouwens, mensen om je te helpen!). We zien er allebei soms wel een beetje tegenop hoor, de kraamtijd en het eerste jaar. Onze dochter was een huilbaby en we sliepen zo slecht dat mijn man op een gegeven moment hallucineerde. We zijn allebei toen echt bijna volledig opgebrand en het duurde maaaaaanden goede slaap voor we onszelf weer waren. En hoe dichterbij het komt, hoe levendiger die herinnering zich weer opdringt. Maar goed, dat is een reële angst die we ook samen delen, en daardoor is die voor mij makkelijker te hebben dan de irreële alle-jongens-zijn-verkrachters-angst Dus, samengevat, het is pittig, we hebben best wat twijfels/angsten t.a.v. dat eerste jaar met tweeling, maar naar omstandigheden gaat het echt wel redelijk
Zou de weerstand niet komen omdat het jongens zijn en hij als man ook psychische problemen heeft? Is hij wellicht bang dat juist een zoon op hem gaat lijken en ook zijn problemen krijgt?
Dat zou kunnen.. aan de andere kant zijn alle mensen in zijn familie die psychisch echt in de problemen zitten (borderline, schizofrenie) vrouwen. Dus je zou denken dat hij daar meer voor vreest