Nou inderdaad. Veel mensen hebben nu eenmaal een voorkeur maar die mag je blijkbaar vooral niet uitspreken. Dat je een voorkeur hebt betekend niet dat je met een kind van het andere geslacht minder blij bent maar je moet dan misschien wel even omschakelen en aan het idee wennen.
Ik vind het onvoorstelbaar dat mensen teleurgesteld kunnen zijn om het geslacht van een kindje. Moeten wennen? Je hebt vóór je het geslacht te weten komt 20 weken het idee om te 'wennen'. In mijn ogen zou je vóór je überhaupt zwanger raakt al in staat moeten zijn om je leven voor je te zien met zowel een dochtertje als een zoontje. Als je een kindje mag verwachten, weet je dat je op beide 50% kans hebt. Ik vind het echt waanzinnig dom om ergens 'op te rekenen' en daar je 'ideaalbeeld' omheen te bouwen. Een lichte voorkeur kan ik begrijpen, maar teleurstelling? Absurd. Als mijn man het, na al die jaren strijden om überhaupt zwanger te raken, in z'n hoofd zou halen om teleurgesteld te zijn, hoeft hij overigens ook niets meer te delen met mij hoor (naast dat die trap misschien enigszins figuurlijk bedoeld was).
Chill zeg... Pfff. Wat mij betreft mag je je voelen hoe je je voelt, zolang het maar goed is als de baby ter wereld komt.
Na 2 dochters had mijn man ook een voorkeur voor een zoontje, wat ik heel logisch vind. En toen we hoorden dat het weer een meisje is, was ik heel blij, want ja, ik had een voorkeur voor een meisje. Hij was toch wel een beetje teleurgesteld. Niet om het feit dat het een meisje is, maar om het feit dat het geen jongen is. Dat mag toch? Ik zou namelijk heel erg aan het idee hebben moeten wennen wanneer ze een jongen zou zijn. Nu ziet hij het helemaal zitten met 3 dochters!
Deze reactie komt puur alleen maar door je geschiedenis. Dan ben je allang blij dat je een kindje krijgt. Dus kan me je reactie wel voorstellen. Maar je mag wel een beetje rationeel blijven hoor.....gelukkig hebben niet veel mensen de ervaring die jij hebt, en is het heel normaal om een voorkeur te hebben. Toen ik zwanger was van de oudste, dacht ik echt dat het een jongen was. Toen bij de 20-weken echo bleek dat ze een meisje was, moest ik even omschakelen en wennen aan het idee. Wat maakt het uit?
Ik zal de laatste zijn die dat ontkent, dat het door onze geschiedenis komt.. Dat heb ik er in m'n eerste berichtje overigens ook bijgezet. Op mij komt het gewoon vreselijk ondankbaar over. Met een lichte voorkeur is, nogmaals, niets mis, maar echt teleurgesteld zijn? Nee..
Bij mij was het andersom.. Ik had echt het gevoel dat het een meisje was (hoopte er stiekem ook wel op, met 4 neefjes.. Zou dan de eerste van mn zussen zijn met een meisje), maar het bleek een jochie.. Moest echt wel even schakelen en wennen aan het idee.. Nu vind ik het nog steeds wel jammer, maar kan ik ook zeker genieten van mijn vriend zijn gezicht en geluk, dat we een zoontje krijgen.. En joh, wie weet bij een volgende
Wij weten (hopelijk) pas over twee weken wat het word, maar ik denk dat mijn man ook wel een beetje teleurgesteld is als het een meisje blijkt te zijn. Wij hebben al een zoontje en hij hoopt zo op een dochtertje. Dat neemt overigens niet weg dat hij niet net zo gelukkig Al zijn met nog een jongetje hoor. Mij maakt het echt niets uit. Meisje zou ik leuk vinden, maar een jongen net zo
Ik snap je hoor. Ben het ook met je eens, een voorkeur hebben snap ik.. Dat je dan even om moet schakelen ook. Maar teleurgesteld zijn snap ik echt niet.
Mijn vriend zou niet teleurgesteld zijn als het een meisje was geweest, maar hij heeft wel steeds gezegd dat hij, als het een meisje zou zijn, zich veel meer zorgen zou maken om foute vriendjes/loverboys/misbruik enz. en dat hij bang was dat hij zijn dochter hierdoor heel erg kort zou gaan houden en haar bv niet op stap zou laten gaan. Kan het daar misschien mee te maken hebben dat je man zo reageert? Uit bezorgdheid? Niet dat jongens niet met deze problemen te maken kunnen krijgen natuurlijk! Vriendlief had zelf ook be-hoor-lijk foute vrienden vroeger
Maak het bespreekbaar, zou ik zeggen. Zeg hem dat je het best begrijpt dat het jammer is dat hij niet kan voetballen, torens bouwen, vissen etc met een zoon (al zegt het geslacht daar natuurlijk lang niet alles over). Vraag hem of hij daarnaar had verlangt en of dat hem dwars zit. En praat over manieren hoe je het positieve van nog een meisje in kunt zien (ik zie nu dat 2 broers ook wel errrg leuk voor hen is en daar blijven ze hun hele leven wat aan hebben). Wat betreft een voorkeur hebben. Ik formuleer het nu zo voor mezelf mochten we weer een jongen krijgen (na 2 jongens heb ik een lichte voorkeur voor een meisje): Het is geweldig dat het een jongen is, maar jammer dat het geen meisje is. Dat geeft ruimte voor beide gevoelens: blijdschap én (lichte) teleurstelling. En natuurlijk weten we allemaal wel dat gezondheid en het uberhaupt kunnen krijgen van kinderen belangrijker is dan het geslacht, maar 'daaronder' kunnen we ook nog verlangens hebben... Geniet van je zwangerschap.
Ik had me er volledig op ingesteld dat wij een jongen zouden krijgen. Was ik verbaasd? Ja. Moest ik even wennen? Ja. Was ik teleurgesteld? Natuurlijk niet, het hartje klopt en ook verder was ze, voor zover te zien, helemaal gezond. Hoe zou ik daar ooit teleurgesteld over kunnen zijn? Meisjes spelen ook met auto's en voetballen, jongens spelen ook met poppen en zie hier regelmatig voorbij komen dat ze ook hun nagels gelakt willen enz. Big deal Zal dat echt nooit begrijpen hoor.. Er hangt alleen niets (of wel, ligt eraan waarover je teleuuurgesteld bent) tussen de beentjes, nou boehoe..
Nou nou dames.... Wist even niet meer dat me topic omhoog was gekomen maarrrrrr Het is niet zo dat hij er helemaal verdrietig om was ofzo hoor haha Het was gewoon een stille wens, hij zou het leuk gevonden hebben om beide geslachten mee te maken zei hij. Ondertussen is hij er allang al 'overheen' en geniet hij samen met mij van roze aankopen doen haha Nee alles is goed hoor, hij heeft geaccepteerd dat er nooit een eventueel zoontje (of derde dochter ) bij komt en dat is prima!! Wij zitten samen op een roze wolkjeee