TO, maak het jezelf vooral niet te moeilijk. Dus als iedereen rustiger slaapt als je bij elkaar ligt, doen. En wat ook gezegd werd, maak een schema. Is sowieso fijn, wie doet wat op welke dag. En wat doe je samen op welke dag. Daarop kun je ook iets aangeven met beloning bijv. Als bepaalde dingen goed zijn gegaan eten we in het weekend voor de tv bijv. En waarom ga je tegelijk met kinderen naar bed? Omdat je dan moe bent of gaan ze anders niet slapen? Heb je dan helemaal geen tijd voor jezelf? En de oudste, die is makkelijker zeg je, krijgt die ook aandacht? Dat kan dan juist goed als de jongsten op bed liggen toch? Ik hoop dat je man meer begrip gaat tonen. Zelf een paar dagen weg een keer is ook een goed idee wat hier werd gezegd. Met een vriendin of lekker alleen. Dan weet hij hoe het voor jou is en komt er hopelijk meer begrip.
klinkt inderdaad alsof het thuis al pittig genoeg is, met deze kinderen met hun eigen problemen, en ook als jullie gewoon met het hele gezin zijn. Met de mededeling dat bij andere dit allemaal geen probleem is, weet hij diep in zijn binneste ook wel dat dat bij jullie wel zo is, en dat het voor jullie de rest van het gezin niet zo leuk is. Ik denk dat als jullie er op een later moment even goed voor gaan zitten, wat dingen op een rij zetten, hij vast wel meer begrip zal tonen. Vaak is het voor degene die zo'n reisje mag maken ook in enthousiasme, in plezier in de baan een leuk moment. Mijn man heeft binnenkort weer een reisje staan, half april ook naar een beurs, maar hij doet dat eigenlijk altijd heel goed in overleg. Hij vraagt altijd of ik het oke vindt dat hij dan en dan weggaat, zeker bij langere reisjes en vaak moet hij in het weekend al weg, om op maandag ergens te zijn. soms moet hij ook 1 nachtje weg, dan is dat makkelijk te doen en wil ik het alleen weten omdat hij dan niet mee-eet en ik de kinderen naar school moet brengen op een dag dat hij dat meestal doet. hij weet ook dat ik dan alles moet regelen, en dat ik dat soms wel lastig kan vinden. maar omdat hij dit werk al 18 jaar doet, ben ik het wel gewend. Hij kiest er nu soms ook voor om iemand anders (de jongere collega's, zonder gezin of bijna pensionado's) de langere periodes (1-3 weken) weg te laten gaan (vooral als ze naar een schip of andere offshore installatie moeten) en zelf gewoon thuis te blijven.
Mijn man moet ook regelmatig naar het buitenland voor werk. En dat vind ik prima. We hebben 4 kinderen tussen 0 en 9. Nu wel iets zwaarder met niet doorslapende baby. Dan moet ik de nachten allemaal alleen doen. Maar zeker met kinderen vanaf het moment dat ze goed slapen vind ik het prima. Kinderen zelf vinden het ook geen probleem. En tuurlijk is het meer vermoeiend en ben je drukker. Maar het is maar tijdelijk. Overleef je ook wel weer. Het leven is niet alleen maar makkelijk. Even een tijdje 'kop d'r veur' en gaan. En er worden veel goede tips gegeven hier om het makkelijker te maken Ik weet niet of ik het goed heb, maar ik lees hier vooral thuisblijfmoeders die het zwaar vinden om een tijdje alleen te zijn, en werkende moeders niet. Of zie ik dat verkeerd? Waarom zou dat zijn? Thuisblijfmoeders vinden het toch fijn om 24/7 bij hun kinderen te zijn, anders gingen ze wel werken toch? Waar is dit dan zo'n probleem? Je hoeft geen oppas ed te regelen. Werkende moeders hebben veel meer gedoe om alles te regelen. Maar je kunt wel even zonder kinderen zijn en 'uitrusten' op je werk. Zou dat het misschien zijn?
Mijn man is ook vaak weg voor zijn werk, in maart was hij nog 1 week in de VS en in april gaat hij weer 10 dagen naar China. Wij hebben 3 kindjes tussen 0,5 jaar en bijna 4 jaar oud. Ik vind dat ook altijd een behoorlijk drukke periode, precies wat je zegt, je moet je aandacht dan gewoon verdelen. Ik maak het mezelf in die weken altijd makkelijk, bijv kook ik alleen maar dingen waarvan ik weet dat ze het lekker vinden, een keer halen we friet, ze mogen wat langer dan normaal tv kijken, hun knuffels mogen overal mee naartoe (normaal laten we ze thuis) etc. Dan maak je het een stuk makkelijker voor jezelf en is het ook iets minder erg dat papa weg is.
Eh nee. Ik werk 4 dagen (eigenlijk 5) en ik vind het wel zwaar als mijn man 2 weken weg is. Juist omdat wij normaal zijn ingericht op een verdeling van ons beiden en ik nu dan en weg moet brengen en halen en alle sporten en thuis alles doen. Ik lig dan in de avond gelijk met de kinderen op bed ongeveer (ik heb er 3 ) en heb vrijwel geen vrije tijd. Ja wellicht als ik een oppas fiks voor sporten ofzo (wil ik nog wel eens doen) maar verder niet… Maar het gaat allemaal wel gewoon prima en smooth ja. Maar neemt niet weg dat ik het wel zwaar vindt!
Mijn man is ook zo laconiek. Nu ben ik degene die wel eens voor werk in een hotel zit. Dus is het een ander geval. Ik was laatst kapot, had de hele week gewerkt met de eerste 3 dagen alleen de middelste om mij heen, de laatste 2 dagen ook een niet helemaal fitte peuter. Het was druk op mijn werk, dus de hele tijd dat man aan het werk was, was ik meerdere ballen omhoog aan het houden. Man zijn reactie, ja andere ouders hebben dat ook wel eens. Geen begrip, geen tandje bij zetten, als ik thuis ben en niks doe omdat ik kapot ben gaat hij ook niks doen. Ik werk minimaal 32 uur per week hij werkt er 20. Ik was even flink pissig op hem. Resultaat was er wel, man maakt opeens weer meer schoon en had de afgelopen dagen het eten klaar staan. Ik heb niks met andere mensen te maken. Wij zijn een gezin en moeten het samen doen. In geval van TS haar man. Hij mag best zorgen dat TS ontlast wordt die weken en de periode voor en na de reis flink een tandje bij zetten. Daarnaast moet man op die zakenreis of kan een andere collega dit ook regelen.
Hoe je iets ervaart word natuurlijk door veel bepaald. Voor mensen die met hun gezin in een bootje zitten en het water waarop ze varen een kabbelend beekje is, is het wss moeilijk om zich in te beelden dat er ook gezinnen zijn waarbij de boot op wilde zee zit en ipv stilzitten er 1tje rechtstaat, 1tje over de zijkant hangt,....
Ja dat viel mij ook op. Wellicht niet gewend aan de drukte en stress om alles te moeten regelen zoals op het werk. En daarbij de hulp van een partner te missen. Mij lijkt het juist totaal geen probleem. Als je de hele dag thuis bent heb je alle tijd en kan je alles op eigen tempo doen. Dan zou de afwezigheid van een partner eigenlijk niet zo'n probleem moeten zijn. Mijn partner ging in zijn vorige functie ook 2x per jaar op reis. Dan draaide alles gewoon door hoor. Hij hoeft dan ook niet extra hard te werken vooraf of na de tijd. En ik verwachtte zeker niet dat hij aldaar zich nog bezig ging houden met thuis. Ik bedoel iemand is aan het werk he. Tussendoor een appje of een keer bellen. Maar je partner mag verwachten dat jij je kunt redden. Je zit met reisdagen, tijdsverschil en veel langere dagen. Uiteindelijk is het een mindset en hoe je er zelf mee omgaat als partner. Dat merken kinderen ook. Ook in de omgeving mensen die werken in het leger op de vrachtwagen of stewardess. En dat is gewoon een totaal andere levensstijl. Daar kies je beiden voor en daar pas je het leven op aan.
Ik weet niet hoor, ik werk 4 dagen en ik vind het ook pittig als mijn man een paar dagen weg is. Juist omdat we ons leven erop ingericht hebben dat we allebei 50% doen, eigenlijk doet mijn man vaak nog meer dan 50% omdat hij het flexibelst thuis kan werken. Dan is het ineens best pittig om 100% te moeten doen naast je werk. Speelt ook wel mee dat het vaak een soort “snoepreisjes” zijn van zijn werk, niet echt vreselijk noodzakelijk. Beetje lekker eten en netwerken en samen sporten en oh ja, ook nog ergens een lezing. Ja ik vind dat dan wel extra vervelend als al mijn leuke dingen erbij inschieten en ik stress heb, terwijl mijn man lekker zit te dineren. Ik gun het hem wel, maar ik gun mezelf dat ook Ik kan me ook wel voorstellen dat dat uitmaakt, als mijn man in het leger zou zitten of keihard aan het werk was op een boorplatform, dat ik het dan ook eerder zou voelen als “kom ik zet mijn schouders er ook even onder”.
MAAR.... ook die "achterblijvers" mopperen weleens hoor. Natuurlijk is het mijn/onze keuze dat ik bij de kinderen ben. Maar dat wil nog niet zeggen dat het altijd léúk is. Leuk voor man dat hij in een restaurant kan eten maar als ik die avond 1 groot zeikfestijn heb gehad aan tafel is dat niet wat ik wil horen. Of na een zeer beroerde nacht door de kinderen dat hij "lekker 8u aan 1 stuk heeft geslapen". Ja, snacht eruit omdat ik de enige aanwezige ouder ben is mentaal anders dan wanneer je samen aanwezig bent. Maar in beide gevallen mag er best wat begrip zijn, of dat dan is door niet te zeggen met veel woorden dat je zelf een goede nacht had of door als hij aanwezig is ook zijn deel op te pakken. Het is niet zo zwartwit dat je de keuzes zonder gemopper moet aanvaarden en altijd blij moet reageren op de ander. Soms is het, ondanks volledige vrije keuze, alsnog eventjes k#t
helemaal mee eens! Los hiervan: het is niet dat TS het niet handelen kan: de kinderen missen hun vader. en ja: tuurlijk zijn er eenoudergezinnen en gezinnen waar papa in ploegen werkt, of papa die uitgezonden is omdat hij voor defensie werkt. Zo gaat dat nu eenmaal. dat wil niet zeggen dat kinderen daar blij mee moeten zijn, er wordt hun uiteraard niet naar hun mening gevraagd. TS moet ermee dealen, en ook al lukt haar dat vast, wil dat nog niet zeggen dat dat altijd leuk is en dat je daar dan niet af en toe van mag balen. ik vind drie weken trouwens ook best lang. TS: ik las dat 1 kind bang is en extra bang als papa niet thuis is? Voor wat, inbraak? Of ergens anders voor?
Dankje. In mijn eentje de kinderen naar bed doen duurt gewoon langer. Door sporten, douchen, gaan ze al later naar bed. Normaal gaat 2 van ons mee naar trainen en bij thuiskomst ligt de jongste dan al in bed of bijna in bed. Als ik alleen ben, willen ze toch even allemaal eigen aandacht, verhaaltje of kletsen. Dan nog een heel bang kind die ik vaak moet troosten en probeer rustig te houden dat de anderen niet ook veel te wakker worden. Dat gaat soms sneller als ik dan ook maar gewoon boven blijf. Dan lees ik een boekje in bed, kies ik voor mijn gemak maar. Met vaak een kind naast me in bed. De oudste gaat ook altijd wel op tijd naar bed, dat is zijn eigen keus hoor, vindt hij prettig. Het gaat gewoon iets makkelijker als ze allemaal redelijk tegelijk gaan.
Precies dit. Ik deal ermee. De kinderen zijn schoon, eten en zijn op tijd op school. Maar ze missen hem, gedragen zich anders. En ik vind het zwaar. En het wordt zo maar even medegedeeld. Weekje hier, 9 dagen daar en ohja ook nog even 20 dagen in een periode dat het voor de kinderen altijd heel druk is.. Ja, ik heb een heel bang kind. Therapie voor gehad. Hij was bang voor donker, alleen zijn, vroeger clowns, nu inbraken, brand, noem maar op. We helpen hem daar uiteraard mee, durft weer alleen naar de wc. Maar niet alleen boven of beneden te zijn of alleen te slapen. Als papa weg is dan heeft ie het over inbraak en brand. Tja meer dan alles op slot doen en helpen, kunnen we niet. We hebben een camera. Ik heb vorig jaar weleens geregeld dat hij die dagen bij opa ging logeren. Maar ook dat is geen oplossing. Hij is dan bang dat ons iets overkomt en praktisch met school is dat ook niet. Het is gewoon iets waar we mee moeten dealen.
Dat is inderdaad erg lastig en het helpt dan zeker niet dat hij extra bang is als je man er dan niet is. Mijn dochter was ook heel bang , ook voor van alles: niet in dezelfde mate maar toch: wat haar enorm hielp was dat zij een knuffel van de eftelingdraak had, die lag onder haar bed bij het hoofdeinde te waken. Dat was haar “ bewaakdraak”. Die jaagde de monsters en ander gespuis en enge dingen weg. ze heeft hem allang niet meer nodig met haar 14 jaar, maar hij heeft nu een ereplaats in haar kamer en mag niet weg. ook hadden wij onze hond, dus inbrekers konden er niet in. ( dat onze sul van een hond de inbrekers de tv en andere waardevolle dingen zou laten meenemen want tilt haar kop niet op en is de meest slechte waakhond die je je maar kan voorstellen, vertelden we maar niet) Zij had nog een kruis hangen , zodat God extra over haar zou waken, maar daar kun je zelf een draai aan geven, bijv een beschermengel of zoiets. Ze was niet geheel zonder angst maar toch wel heeeel veel minder bang. misschien kun je iets met deze tips
To als kind een daadwerkelijke angststoornis heeft waarvoor behandeling is geweest hebben jullie ook richtlijnen en aanwijzingen gekregen. Daar zou ik mij aan houden ipv af te gaan op goedbedoelde tips van het internet. De behandelaar weet wat hierin verstandig is in overleg met jullie. En als kind er ondanks die behandeling toch niet mee om kan gaan en het zelfs erger is geworden door toedoen van vaders werk is dat iets om aan te pakken.
Op zich mee eens: echter zijn moeders over het algemeen de ervaringsdeskundigen ( ik Bijv al 27 jaar en dat is niet wat je altijd vanuit de hulpverlening zou kunnen zeggen. Veel weten hoe het op papier werkt, maar hebben geen of nauwelijks praktijk ervaring zullen we maar zeggen. overigens , en dat is totaal off topic, is een direct familielid van mij een zeer bekende psychiater in het vak. Zelfs wereldwijd. Uiteraard ken ik diegene privé en geloof mij dat ik dus echt never door diegene behandeld zou willen worden: totaal geen inlevingsvermogen en nog minder empathie.
Het kan prima naast elkaar bestaan hè. Alles kan doordraaien, je kunt je vent wat gunnen maar je kunt er toch ook gewoon af en toe van balen en het zwaar vinden? Je vraagt nog net niet om een sticker omdat jij het allemaal zo “perfect” doet. Dat iets voor jou werkt betekent niet dat het voor iedereen zo werkt Ieder gezin is anders en iedere persoon is anders en zo liggen een ieder zijn of haar behoeften ergens anders. Je bent geen betere partner omdat je-om in jouw woorden te blijven- nooit zeurt en wat extra’s vraagt.