Man van huis voor werk

Hier gaat het als mijn vriend weg is altijd best prima. Als ik weg moet, meestal maar 1 nacht, is de jongste vaak wel vervelender. Daardoor krijgen de meiden dan weer ruzie, omdat de oudste zich dan irriteert aan het gedrag van de jongste en ze niet zo doet als papa weg is (om de oudste te citeren).

Ik vind het vervelend voor mijn vriend dat de jongste zo anders doet als ik weg ben. Hij probeert het dan ook juist extra gezellig te maken. Ik denk dat het verschil er ook in zit dat ik niet anders doe dan normaal, dus niet bij mij in bed liggen ofzo. Het enige dat we wel doen is een keer pannenkoeken eten. Dat vind papa niet lekker en dag eten we bijna nooit.

Verder gebruiken we ook een planbord, altijd, niet alleen als iemand weg is. Dat geeft, vooral de jongste, veel meer rust omdat het inzichtelijk is wie weg is en voor hoelang.

 

Dat is dus precies de bedoeling. Gewoon je normale routine verder doen. Niet opeens anders gaan doen omdat er iemand niet is. Uiteindelijk merken kinderen ook hoe ouders ermee omgaan. En zien ze heus dat er spanningen zijn omdat mama het eigenlijk niet aankan. Dat is dus je mindset als ouder.

In het geval van TO is er sprake van daadwerkelijke problemen. Dus houden aan de gegeven adviezen van de behandelaar. Of opnieuw hulp zoeken ipv klagen tegenover je partner. Je stemt samen in met zo'n baan. Dan kan hij er ook niets aan veranderen als dit bij die baan hoort. Als het allemaal niet lukt moet je wat anders gaan doen.

 

Als de gewone routine 2 ouders bevat dan vervalt deze automatisch als er eentje weg is. Aan feiten kan je niets veranderen.

Kinderen zijn daarnaast ook hun eigen persoon met unieke ervaring en een uniek gevoelsleven. Niet alles valt of staat door een ouder. Als het zo zwart-wit zou zijn dan zou ouderschap zooooveel makkelijker zijn. Kinderen zijn net als wijzelf , complexe wezens. Geen trekmachines waarbij je een euro erin gooit en B12 is altijd een Snickers.

Je kan het als moeder totaal geen probleem vinden om alles in je eentje draaiende te houden, toch kan een kind het emotioneel heel zwaar vinden als zijn/haar ouder tijdelijk weg is.
Het ene kind hecht geen grote waarde aan routine, een ander heel erg veel. En de ene routine is de ander niet. Binnen een routine liggen de behoeftes ook anders. Ook dat alles is niet zwart-wit.

ja, ik denk dat een ouder die zelf erg van slag is door verandering van routine , een negatief effect kan hebben op een kind. Maar ook dat hoeft niet perse zo te zijn. En ik lees bij TS (en anderen hier) niet dat zij dusdanig van slag zijn. Een balende ouder of een emotionele ouder kan heel gezond zijn voor een gezin. Emotie / zwaarte ervaren / zwaarte uiten is geen zwakte, ook is het op zich ook niet negatief. Het is menselijk en het is het leven, kinderen leren daar ook van in positieve zin.

Het wordt m.i. slecht voor een kind wanneer het kind gebukt gaat onder de emotie. wanneer het angst krijgt door de angst van de ouder, of wanneer irritatie wordt afgereageerd op het kind. Maar hoe kun je - zeker als buitenstaander - oordelen of dat zo is?

Mijn punt is : je maakt het zo ontzettend zwart-wit. Kinderen zijn geen robots, ouders zijn geen robots, het leven is niet maakbaar en emoties en gevoelens zijn niet negatief of schadelijk voor een kind mits deze gezond worden geuit. Een kind kan zooooveel leren van gezonde ‘negatieve’ emoties. En over gezond uiten is ook geen 1 manier, 1 weg. Want nog maals; elk kind is anders, elke ouder is anders, elke situatie is anders, enz.

 

Ik zou dit ook helemaal niet fijn vinden hoor. Mijn man is met regelmaat even weg maar dan is het meestal maar één of twee nachten en dat vind ik nog wel prima te doen. Een week of zelfs twee alleen zijn met de kinderen Zou ik ook echt geen zin in hebben en persoonlijk zou ik Als dit met regelmaat gebeurt dit ook echt een belangrijke reden vinden om met je man in gesprek te gaan.
Ook zou ik juist bewust zelf eens een week weg gaan zodat je man eens kan ervaren hoe het is. Mijn man heeft ook wel eens gezegd dit moet toch gewoon kunnen, andere mensen doen het ook, maar in de praktijk denk ik dat veel mensen het niet zo fijn wennen om lange tijd alleen thuis met de kinderen te zijn terwijl de partner in het buitenland is. Daarbij vind ik het ook wel anders als je 3 of 4 kinderen hebt dan bijvoorbeeld één of twee. Kun je trouwens niet nog een extra oppas inschakelen zodat je bijvoorbeeld wel je oudste van sport kan halen terwijl de jongste gewoon thuis blijft?
Spreken jullie wel af dat jij net voor en net na zijn reis even wat extra tijd voor jezelf hebt?

 

Ik denk dat dit laatste wel een terecht punt is. Op dit moment werk ik maar ongeveer 14 uur per week en ik merk wel dat ik het dan wel pittiger vind om bijvoorbeeld ook de weekenden eens helemaal met de kinderen te hebben als mijn man weg is, omdat ik ze doordeweek al heel veel zie. Toen ik nog vier dagen werkte gingen de dagen toch sneller voorbij als mijn man naar het buitenland was omdat je dan de kinderen veel minder ziet.
En overigens ben ik niet zoveel thuis met de kinderen omdat ik ze 24/7 wil zien maar omdat ik ze wel graag veel Zie, maar buiten kantoor tijden het wel graag deel.

 

Er kunnen tal van dingen veranderen als je een kind krijgt.... Niet alle kinderen trekken dit de ene zal makelijk zijn en een ander niet. Hier zou het een no go zijn, onze kinderen kunnen dit simpelweg niet handelen.

 

Heel begrijpelijk. En die van TO dus ook niet (en zijzelf eigenlijk ook niet goed). Dat is geen schande. Niet iedereen kan zoiets aan. Maar dan ga je kijken hoe je het op kunt lossen. En als het echt niet kan om medische of psychische redenen ga je als partner nadenken wat belangrijker is. Je werk of het welzijn van je gezin.

 

Ten eerste wat een vervelende situatie.
Is het misschien mogelijk dat het kind dat zo bang is bij/met 1 van de andere kinderen kan slapen, zodat hij/zij niet alleen is.
Dan kan jij in de avond ook aan je rust toekomen.
Dat is weel belangrijk, zodat je even kunt opladen.

 

Hoezo is het haar huishouden? En hoezo moet de acceptatie alleen van haar kant komen. Haar man heeft deze baan en of dat al zo was of zo gegroeid is dat wil toch niet zeggen dat ze dan nu alleen maar hoeft te juichen.

Toen wij kinderen kregen had ik niet zo'n fantastische baan en deed ik veel meer. Nu niet meer, dingen veranderen. Dus als zij het nu niet meer zo relaxed vindt omdat het heftig is met de kinderen dan mag dat toch gewoon.

Ik zou er ook niet zo gelukkig van worden. Wij hebben de zorg en alles verdeeld. Als hij is er niet is kan ik niet zomaar gaan sporten. Kom ik twee dagen heel laat op mijn werk en dat zou ik heel irritant vinden.

 

@Baileyy heb je met je man nogeen gesprek gehad om je gevoelens hierover een beetje te delen?
snapt je man ook wat het voor jou betekend?

hopelijk gaan die weken dat hij weg is snel voorbij, en valt het uiteindelijk mee!

 

Nou dat is toch hartstikke fijn! Dat is gewoon de helft korter! Hele fijne praktische oplossing lijkt me. Je zegt 'ik laat het nu maar even'. Wil je er later nog wel weer over beginnen dan? Ik zou als jouw partner not amused zijn als ik dit had geregeld dat mijn vrouw er alsnog over ging 'zeuren'.

 

Ik zou mij als vrouw eerder afvragen waarom hij 3 weken zou gaan als het blijkbaar in 1.5 weken ook kan

 

fijn dat het is ingekort. 1,5 week is beter te behappen dan 3 weken. Misschien dat hij hierdoor inziet dat hij gewoon niet te lang weg kan op dit moment. Misschien hoeven jullie er verder ook niet uitgebreid over te praten. En is het toch wel tot hem doorgedrongen.

Wel een beetje typische reactie om het dan zo te laten lijken alsof hij alles heeft opgeofferd en dat je er dan maar mee akkoord moet gaan, en de kinderen ook, alsof er geen gevoelens meer over mogen zijn. Maar misschien lees ik dat teveel door de regels heen hoor.

Gelukkig kan het ook zo zijn dat jullie kinderen over 1 jaar of 2 jaar weer heel anders reageren. Zelfstandiger zijn, en onafhankelijker, dat ze zelf naar sport kunnen gaan ipv dat mama overal bij mee moet. Dat het slapen wel weer prima gaat etc. Dat het voor hem ook weer wel mogelijk is om toch een lange periode voor werk op pad te gaan.
Ik hoop vooral dat jullie er samen goed uit kunnen komen, dat jij je erin kunt vinden, en dat hij het niet als verwijt gaat brengen ofzo, blijkbaar verschillen jullie karakters en ideeën wat natuurlijk fijn is dan kun je elkaar aanvullen, alleen hier botst het jammer genoeg.

 

Ik vond de tip dat omdat 1 kind wat bang is bij de ander te laten slapen best een goeie. Uiteraard met afspraken: dus een kwartier eerder naar bed zodat ze ook nog even kunnen kletsen en daarna stil bijv.

Mijn kinderen vonden het altijd feest als papa weg was: dan mochten ze 1 nacht bij mij slapen in het grote bed en 1 avond mochten ze kiezen wat ze wilden eten: dat werden dan pizza, koekjes en een reep chocola, ijs en ieder kind een eigen mona toetje.

niet gezond maar voor een keer gaan ze er ook niet dood van.

zo maakten wij het samen leuk

 

Er kunnen veel redenen zijn waarom moeders thuis blijven en niet werken. Soms niet eens omdat ze niet zouden willen werken. Ik ken hier wel een aantal die thuis zitten omdat een of meer kinderen extra zorg en aandacht nodig hebben dan een gemiddel kind.
Dat ze het liefst de hele dag alleen maar met de koters willen zitten is een beetje kortzichtig.
Ook moeders die thuis zitten hebben ballen hoog te houden. Want omdat ze toch thuis zitten worden er toch weer andere dingen van ze verwacht. Hoe vaak ik een moeder op school heb zien helpen onder het mom van: ja ik ben toch thuis. En dat juist de thuisblijvers alles moeten regelen rondom verjaardagen, doktersafspraken, sport, speelafspraakjes, schoolzaken, familieaangelegenheden en het volledige huishouden draaiende houden. En dat stopt niet in het weekend.
En elk mens heeft andere behoeften en wensen. De een kan beter met bepaalde situaties omgaan dan de ander.

Ik heb evenveel respect voor de werkende als de niet werkende moeders (en enkele vaders).
Belangrijkste is dat je er samen achter staat.

 

Oh ik heb er ook zeker respect voor hoor, ik zou het niet kunnen, zou gillend gek worden, heb wel iets van mentale uitdaging nodig. Maar je bent dan wel gewoon thuis, hoeft niks te regelen en gewend om het allemaal alleen te doen zoals je zegt. Dus dan zou je toch verwachten dat het minder een probleem is? Laat ik het zo zeggen, op mijn vrije dagen of in mijn zwangerschapsverlof vond ik het veel minder een probleem als mijn man weg was, dan hoefde ik toch niet te werken en had ik alle tijd. Ik vind het lastiger op werkdagen, dan moet ik alles alleen doen incl werken en dan is het de hele dag haasten vliegen racen achter de feiten aanlopen om ze 's avonds nog enigszins op tijd en schoon in hun bed te krijgen.

 

Zo doe ik het ook altijd. Alleen slapen ze dan niet bij elkaar, maar wie wil mag bij mij slapen (of ik bij hen). We eten iedere avond iets wat we allemaal lusten en ook niet te ingewikkeld (enige eis is dan bv. dat er iets van groente bij zit ) en als hij echt wat langer weg is en/of bv. op dagen dat ik moet werken, dan doen we een paar avonden echt makkelijk (inderdaad bv. een keer pizza en een keer patat ofzo). Ik ga met dat soort dagen echt niet al te ingewikkeld doen en zo is er voor hen ook nog íets leuks aan.

En ik bereid ze er ruim op tijd voor voor. Ook mbt dat bepaalde dingen wellicht anders lopen ed, maar dat het even niet ander is. En ja, dat is soms een (grote) uitdaging, want ik heb ook kinderen 'met een gebruiksaanwijzing'. Extra reden om het niet te ingewikkeld te willen maken.

 

Dat is bij de meeste parttime werkende moeders (de meeste die ik ken werken 3 volle dagen) ook het geval, dat die dingen ook door hun geregeld worden. Alleen moeten de werkdagen er nog bij in gepropt worden.

Als TBM zou ik wel meer rust ervaren dat je zulke dingen beter over de week kunt spreiden, als parttime werkende heb ik "maar" 2 dagen over waarbij ik ook rekening moet houden met de schooltijden, of één van ons moet er vrij voor nemen, maar die uren nemen we liever op in de schoolvakanties.