Jullie herinneren wellicht mijn vorige topic, die baan heeft hij niet aangenomen het voelde niet goed. Nu heeft mijn man vandaag een gesprek gehad en dit is een internationale baan, 60/70% vd werktijd zal in het buitenland zijn, meestal 3 weken weg (soms een week) met hoge uitzondering 4/5 weken. En dan een paar dagen vrij en wat werk in Nederland en dan begint het weer van vooraf aan. Het werk lijkt hem vooral erg leuk & leerzaam. Nou heb ik wel vaker cursisten die vrachtwagenchauffeur zijn, kantoorbaan maar dan de hele wereld over en die stellen lijken een prima balans te hebben. Maar hoe ervaren jullie dat? Ik kan dan stoppen met werken en zou alleen nog mijn bedrijfje doen omdat het kan en niet omdat het moet. Maar man is dan ook veel van huis en heb geen idee hoe dat is. In huidige baan is man 2/3 x per jaar op oefening van 3 weken, dit bevalt op zich prima en voor je t weet zijn de 3 weken weer voorbij, maar ik kan mij lastig inbeelden hoe het is als dit altijd zo is. En hoe vind je man het om veel van het gezin te missen? Ervaringen?
In ons gezin zouden we deze baan niet aannemen. Ik vind het zelf erg veel buitenland. Mijn man is juist minder vaak naar het buitenland sinds onze dochter er is en dan zeker niet drie weken achter elkaar. Als de afweging financiën tegenover tijd met het gezin is (en onder voorwaarde dat het financieel haalbaar blijft natuurlijk), zou ik op zoek gaan naar een andere functie. Of misschien, een periode van een jaar samen afspreken waarna je evalueert. Het lijkt mij loodzwaar...
Het zou inderdaad niet voor "altijd" zijn, vooral een unieke kans waar die enorm veel kan leren en zichzelf kan ontwikkelen en de wereld kan ontdekken. De afgelopen jaren heb ik veel gestudeerd en mijzelf ontwikkeld en merk dat hij het lastig vind om wat achter te zijn gebleven.
Mijn vriend zit niet in het buitenland maar werkt wel vaak van 08.00-19.00 en komt dus thuis als de kinderen meestal al in bed liggen. Doordeweeks doe ik het dus meestal alleen. Wel anders natuurlijk dan bij jullie. Maar ik vind het niet zo zwaar. Tuurlijk, om 19.30 stort ik op de bank en ben ik er ook wel klaar mee, maar het is gewoon een routine geworden. In het weekend doen we wel alles samen en 1x in de maand neemt hij een dag vrij en gaat met één van de kinderen een dag op stap.
Voor ons een reden dat mn man gestopt is met zn werk bij defensie. Hij solliciteerde voor officier artillerie, dicht in de buurt en af en toe een oefening. Dikke prima, want je tekent voor 7 jaar. Maar, eenmaal goed begonnen aan de opleiding hadden ze besloten dat hij een soort combi baan zou krijgen, en daarbij bij praktisch alle pelotons de oefeningen mee moest draaien. Wat neer kwam op 3 a 4 van 4 weken weg, voor de komende 6 jaar. Mijn man kon dit niet, ik had het wel overleefd, als dat echt was wat hij wou. Maar mijn man houdt van zn gezin en zn vrije tijd. Die heeft er zelf twee weken goed over nagedacht en ontslag genomen. Best heftig, want hij hield echt van zn werk en wou het heel graag. Zn overste snapte het, en zag ook wel dat mijn man voor het werk zelf goed geschikt was, maar niet voor het vele weg zijn. Je moet deze keuze zelf maken. In ons gezin zou het dus niet passen. Maar ik ben opgegroeid in een gezin waarvan mn pap altijd van zondag tot vrijdag weg was. En ik wist niet beter, vond het ook prima. Als jullie beiden denken dat het prima te doen is, kun je het altijd proberen. Hij kan altijd nog wat anders zoeken als het echt niet bevalt.
Hij werkt nu voor defensie met dus een redelijke balans maar hij heeft het gewoon niet naar zijn zin en dat breekt hem een beetje op. Er is dus zeker geen haast en we hebben alle tijd om dingen te overwegen. Dat hoor ik dus vaker dat kinderen het achteraf nooit erg hebben gevonden, dat geeft rust haha.
Mijn man zit niet altijd in het buitenland maar is wel veel weg. Vaak alleen de zaterdag of zondag thuis. We ondervinden geen problemen. Maar pittig is het vaak wel. Net zoals omschakelen als hij vakantie heeft.
Eerlijk gezegd klinkt de baan mij echt heel leuk en leerzaam ook in de oren. Dus ik kan me voorstellen dat hij het graag wilt doen. Maar de vraag is; hoe zelfstandig ben jij en hoeveel ga je hem missen? Als hij hier heel enthousiast over is en dit graag wilt doen, geef hem dan de ruimte zou ik zeggen. Iedereen heeft minstens 1x de kans nodig om een beetje de vleugels uit te slaan, zelfs mét gezin. En bouw dan in ieder geval iets in waardoor hij wel als hij er is genoeg tijd met de kinderen kan doorbrengen. Is het telkens naar dezelfde plaats? Dan zou ik trouwens nog overwegen gewoon te emigreren
Maar, kan hij daarin niet door? Ik vind defensie best een heel goede baas qua stabiliteit ook. En veel doorgroei mogelijkheden. Kan hij daar niet in doorgroeien?
Nee het is van kazachstan tot australie haha. Bedankt voor je woorden! Ik ben heel zelfstandig maar vind het wel pittig natuurlijk maar dat komt ook omdat ik nu gewoon veel "moet" werken. Ik zou nog kunnen vragen hoe het is als die bijvoorbeeld 4 weken ergens is dat wij als gezin mee reizen...
Dat lijkt mij persoonlijk geen goede basis voor een kind. Constant van hot naar her. Wel als vakantie ofzo
Zeker niet constant gezien het leerplichtig zijn van de kinderen, maar bijvoorbeeld 1 of 2 x per jaar
Ik zou het niet fijn vinden. De afgelopen weken gaat mijn vriend voor de kinderen wakker zijn naar zijn werk en hij komt vaak thuis als de kinderen naar bed gaan of al liggen. Maar hij is wel de weekeinden thuis dus dan kunnen wij om de beurt een beetje bij tanken. Ik zou het niet zonder die weekenden willen.
Spannende keus! Ik zou t niet kunnen. Ben blij dat m'n man eind vd dag gewoon thuis is haha. Maar da's natuurlijk voor iedereen anders... Jij volledig thuis is natuurlijk ook fijn voor je kinderen. Ben benieuwd wat jullie gaan doen!
Zou hier geen optie zijn Mijn vader was telkens in het buitenland voor zijn werk. 4-8 weken weg en dan weer een aantal weken thuis. Ik vond het echt niet leuk als kind, en mijn ouders zijn uiteindelijk ook gescheiden mede hierdoor.
Jaren geleden kreeg mijn man de kans om in een bedrijf te werken waarbij hij veel zou gaan reizen. Omdat wij toen nog geen kinderen hadden heb ik gezegd dat hij deze kans moest aannemen en er voor moest gaan. Het liep hier prima, hij zijn werk, ik mijn werk, sociale leven, ik moest wel veel alleen doen, maar dat was geen probleem, ik hoefde met niemand rekening te houden. Acht jaar geleden werd onze dochter geboren. En toen werd het even anders. Hij miste onze dochter, de werkdruk leek hoger en voor mij was het ook anders, ik moest veel meer regelen, zeker op werkdagen en bij ziekte en zeer. Uiteindelijk is hij toen van steeds 2 weken weg, over gestapt naar 1 week per keer weg. Hij heeft dezelfde baan, in een ander bedrijf aangenomen, waardoor hij dichter bij huis werkt en dus op die manier meer van ons mee maakt. Meer quality time, zeg maar. Soms moet hij nog wel 2 weken weg, maar liever niet. Mijn man maakte tussen de 10-15 reizen per jaar, maximaal 2 weken. Nu zijn dat er misschien 10-12, max een week. Ik ben echt zelfstandig, maar veel alleen zijn, er bij werken en alle ballen in de lucht houden, is echt wel pittig. En wat ik ook als pittig ervaar… als mijn man weg is, dan gaat alles voor mij en dochter gewoon verder. Wij rooien het wel samen, ik hou het roer stevig vast. Maar als mijn man dan weer thuis komt, is het iedere keer weer zoeken naar de balans. Mijn man wil dan alles van mij overnemen, wat heel lief bedoeld is, maar ik wil dat liever niet. En dat geeft echt op sommige momenten behoorlijk spanning/wrijving, wat niet makkelijk is,