Als je echt het pad bewandeld hebt met je ex dan kan het ook netjes afsluiten, dat betekent gaan scheiden, uit elkaar, maar niet naar een andere vent toerennen, dat is gewoon respectloos en niet verstandig, zeker niet met ook nog twee kinderen, dat is niet hoe ze moeten leren hoe volwassenen met elkaar omgaan...
Ik vind zoiezo niet dat kindjes meteen moeten worden blootgesteld aan nieuwe relaties, vreemde mensen daar krijg je nare dingen van, misschien als het echt serieus is na 4-6. Maanden ofzo, ik zie veel mensen meteen na een week ofzo al kennis laten maken. Dat vind ik zo niet nagedacht over hey effect op het kind...
het is niet netjes wat je hebt gedaan maar kan het wel begrijpen vooral als je al een hele tijd hard je best voor hebt gedaan en je geen verbetering ziet het is klote maar begrijp het heel goed ik hoop het gaat werken voor je en je gelukkig mag worden..
Ik heb het niet zelf meegemaakt, maar mijn moeder heeft mijn vader verlaten voor een andere man, heel anders dan hoe jij het hebt gedaan. Ik was 12 en mijn moeder ging vreemd en sliep al daar, ik heb het mijn vader moeten vertellen dat was echt hel. Toen heb ik gekozen om nooit meer contact met mijn moeder te willen mede ook omdat zij mij niet meer zag staan en ik de schuld kreeg van de scheiding.
En zo is het! Meis of het stand houd of niet is niet te meten aan andermans relatie. Jij hebt nu voor je geluk gekozen en ik wens je het beste!! En alle liefde natuurlijk! En nee ik heb geen ervaring.
Het had misschien anders gekund, als ik vanuit je exman kijk. Ik zie op dit moment een soortgelijke situatie, en daar is zoveel verdriet bij de kindjes en 'expartner'. Maar als dit is wat jou gelukkig maakt, dan zou ik daar voor gaan. Sterkte en ik wens jullie alle goeds
Bedankt allemaal voor jullie reacties, de meeste zijn heel fijn Het is hoe dan ook een moeilijke situatie. Tien jaar samen geweest, een heel leven met elkaar gedeeld, kinderen gekregen. Ik heb een goede tijd met hem gehad, maar nu werkt het niet meer, er is veel gebeurd, maar het lukte ons niet hier samen uit te komen....en na allerlei verwijten 3 maanden terug was het voor mij genoeg en heb ik me opengesteld voor een ander. En net als wat ik eerder zei, ik had het in een andere volgorde moeten aanpakken, dat spreek ik ook naar mijn ex uit, voor wat het nog waard is, terugdraaien kan ik het helaas niet. Mijn verliefdheid vertroebeld inderdaad soms de pijn die een scheiding met zich meebrengt. Het is een lichtpuntje in deze moeilijke tijd, ook qua dingen die naast de scheiding spelen. Ik heb uiteraard mijn kinderen nog niet voorgesteld aan deze nieuwe liefde, dat zal ik ook voorlopig niet doen, nu eerst uit elkaar, eigen woonruimte vinden. Ja het zal heel moeilijk worden en voor mijn nieuwe liefde zal het ook niet altijd makkelijk zijn. Maar ik heb sowieso de keuze gemaakt om mezelf weer gelukkiger te willen voelen dan dat ik me dat de afgelopen jaren gevoeld heb. En verhalen van mensen die een soortgelijk situatie hebben meegemaakt zijn daarin nu een steun om te horen en realistisch, ook als het uiteindelijk niet heeft gewerkt, de tijd zal het leren....
Ik wil wel even zeggen: Hou in de gaten hoe je kinderen hiermee omgaan en wees niet bang om professionele hulp hierbij in te schakelen. Ik was 10 toen ik in een soortgelijke situatie belandde, ik ben nu 21 en nog steeds in een zware depressie.
Oeii moeilijk....Mijn man en ik hebben vorig jaar ook in heeeeeeeel zwaar weer gezeten, had al veel geregeld voor de scheiding. Was overigens geen ander in het spel. Maar op het moment van dat ik bij de advocaat zat, kwam ik erachter dat ik dit helemaal niet wou. EN me man ook niet, die belde me op of we dit wel echt door moesten zetten. We hebben heeeeeeeel veel gepraat, en gehuild. Maar we zijn er beide voor gaan vechten, omdat we helemaal niet zonder elkaar wouden. En nu we zijn bijna een jaar later, en het gaat hier super, vele malen beter dan de afgelopen 3 jaar! Geen ruzies meer, geen woorden meer, maar rust! Ik ben zooooooooo enorm blij dat we beide zijn gaan vechten voor ons huwelijk! Ik weet zeker dat als we door hadden gezet, we beide spijt hadden gehad en dan is het te laat. Het heeft natuurlijk niet te zeggen dat dit op jou slaat, maar wees wel 100procent zeker van je zaak meid. Ik ben blij dat ik alles nog heb wat me lief is, ik zou echt niet zonder me man willen, daar ben ik me nu wel heel goed van bewust!!!
Ik heb in een zelfde soort situatie gezeten en ben nog steeds met mijn vriend. Het is nu meer dan 3 jaar geleden dat ik verliefd was op een ander en mijn relatie daardoor bijna kapot is gegaan. Ik heb uiteindelijk gekozen voor mijn vriend en kind, dus mijn huidige leventje en het is een stuk beter geworden. Maar heb er wel heel lang mee in de knoop gezeten of ik wel de juiste keuze hebt gemaakt. Maar ik vond het een te grote stap om mijn 'perfecte' leventje met mijn gezin op te geven. En daardoor zoveel onrust in onze families te creeeren en mezelf al in de nesten te werken door misschien met een schuld achter te blijven van ons koophuis en al de andere dingen die er nog bij komen kijken. Niet dat het om de materialistische dingen gaat maar het geeft een stuk meer rust als je geen zorgen aan je hoofd hebt. En ik hield elke keer voor ogen bij die ander wordt het ook een keer gewoon en is het niet meer spannend. En wil ik daarvoor echt mijn gezin uitelkaar halen. Mijn antwoord was dus NEE. En ja zelfs nu 3 jaar later vraag ik mezelf weleens af, was dit echt de beste keuze!! Heel erg maar die verliefdheid zat heel diep en was heel intens. Maar ik denk dat dit de beste keuze was voor mij en zo niet misschien kom ik daar misschien ooit nog achter. Want als je voor elkaar bestemd bent kom je wel bij elkaar terecht! Ik wens je in ieder geval heel veel succes in de toekomst en vind het knap dat je voor je eigen geluk hebt gekozen. Misschien had ik de ballen daar niet voor toendertijd anders had mijn leventje er waarschijnlijk nu ook heel anders uitgezien.
Als je alles al geprobeerd hebt om je huwelijk in stand te houden en als dit alles niet lukt, het gevoel weg is en je niet gelukkig bent dan is het tijd om je eigen plan te trekken. Bij iemand blijven uit medelijden werkt ook niet, daar wordt niemand gelukkig van, jijzelf niet, je man niet en de kinderen niet. Probeer de nieuwe relatie rustig op te bouwen maar probeer ook voor ogen te houden, dat wanneer deze relatie niet goed uitpakt, je er mogelijk alleen voor komt te staan. Wil je dat, Kan je dat? Niet makkelijk hoor meid, maar soms moet je echt voor jezelf kiezen.
@Angela, wel helder en eerlijk wat je schrijft. En heel herkenbaar. Ik heb ook echt nog twijfels, vooral als ik mijn (ex) man zo intens verdrietig zie. En dan overvalt me het gevoel van wat ik allemaal opgeef, ons prachtige huis, de financiële zekerheden, eigenlijk al mijn zekerheden en het vertrouwde leventje voor mijn meisjes (4 en 2). Maar als ik dat dan na ga voor mezelf, dan denk ik inderdaad, waar komt hij in dit plaatje voor....?? En dan weet ik diep in mijn hart, dat dit de juiste beslissing is en dat zal nog heel moeilijk gaan worden. Maar dat ik hier eigenlijk al ruim een jaar over nadenk om weg te gaan en hem dat vorig jaar ook verteld heb, maar het toen beide niet is gelukt om dingen aan te pakken. @kari, ook jij omschrijft mijn twijfels, daarin is nieuwe liefde natuurlijk ook een hele fijne afleiding en daardoor ben ik soms ook bang dat ik de dingen niet helder meer zie....Maar ik zie gelukkig wel dat als ik aan de toekomst ben, mezelf met mijn twee meisjes in een huisje zitten, niet afhankelijk van een andere man. Ik heb wel nog veel vertrouwen in de liefde en geloof ook zeker dat ie er nog voor mij gaat zijn en ik hoop dat dat met deze nieuwe liefde is....maar ja, garanties heb je sowieso niet in het leven...
Heb zelf ook deze stap ooit genomen, had alleen nog geen kinderen toen, en heb al mijn zekerheden achter moeten laten. Het is allemaal anders uitgepakt dan ik gedacht had, in de negatieve zin, maar spijt dat ik mijn man toen verlaten heb, heb ik nooit gehad, heb hem ook nooit gemist. Ook niet in de moeilijke periode. Toch wel een teken dat ik de juiste beslissing heb genomen. En ben toen vooral blij geweest dat ik op zijn minst de kans had om een nieuwe weg in te slaan omdat ik vrij was.
Ik denk vooral dat het belangrijk is dat je iets voor jezelf op gaat bouwen nu, en je niet volledig in het leven en de armen van die ander stort. Dus zelf een huisje regelen, een veilige plek voor je kinderen. Zorgen dat de omgang met de ex goed geregeld is. De ander even op een laag pitje, om te voorkomen dat je overhaast dingen gaat beslissen waar je later spijt van krijgt. Ik ben er wel van overtuigd dat je alleen een gezonde nieuwe relatie op kunt bouwen als je zelf goed in je vel zit en stabiel bent. Zou daar dus in gaan investeren nu vooral. Verder kies je voor je geluk.. en dat kan ik wel begrijpen al heb ik zelf nooit voor die keuze gestaan.
Tja dat is niet niks, en zal een grote domper zijn voor je man ( ex ) Maar ik kan me jouw verhaal wel begrijpen. Bij iemand blijven waarvan je niet meer houd is ook niet de juiste keuze, hier krijg je onbewust of misschien wel bewust ruzie's van. Wat je kinderen hoe dan ook meekrijgen. Let goed op je kinderen, en zoek zoals eerder vermeld hulp "Hoe hier mee om te gaan" Ik hoop voor je dat je nu de liefde van je leven gevonden hebt, en dat je de juiste stap genomen hebt. veel geluk
Je kunt hierover wel een topic openen om je hart te luchten, maar ik denk dat je toch moet doen waar jij gelukkig van word. Weet wel dat het gras altijd groener lijkt aan de overkant.. Sterkte.
Je moet je hart volgen, dat is het belangrijkste. Als jij gelukkig bent, volgt uiteindelijk dat wat het beste is voor alle partijen. Dit lijkt in de eerste instantie misschien niet zo voor je man, maar na een tijd zal hij dit gaan inzien, je geeft hem zo ook de mogelijkheid iemand tegen te kunnen komen die wel helemaal voor hem gaat. Wel zou ik heel goed proberen te voelen wat er gaande is met die andere man waar je gevoelens voor hebt. Is dit iets wat je onbewust creëert zodat het makkelijk is om bij je man weg te gaan? Of ben je écht verliefd op die andere man. Is nogal een verschil. Het "juiste" zou natuurlijk zijn om het eerst netjes af te handelen met je man, je eigen plek te zoeken, settelen, je draai zien te vinden met je kinderen. Maar ach, als je echt knetter verliefd bent kan je daar niks tegen doen.
Ik heb het zelf meegemaakt... Het huwelijk met mijn ex was niet goed. Op een gegeven moment ben ik verliefd geworden op een ander (zonder eigen kinderen), daar heb ik op dat moment niets mee gedaan. De ander was niet de reden om te scheiden, maar wel het laatste duwtje. Gelukkig bleek na de scheiding dat die ander ook met mij (en zoon (2)) verder wilde. We zijn inmiddels al 11 jaar samen, getrouwd, 2 kinderen samen gekregen. Ik ben nog elke dag blij dat ik destijds die stap heb durven nemen, ik weet zeker dat ik en mijn ex heel ongelukkig waren geweest als we samen waren gebleven. Nu kunnen we goed met elkaar opschieten (ook mey zijn vrouw) en hij is ook gelukkig in een nieuwe relatie. Ik zou zeggen volg je hart!!! Sterkte!!
Ik vind het kanp hoor dat je deze keuze hebt gemaakt. Ik was er te "laf" voor in die tijd mede omdat het op mijn werk niet liep en ik door de problemen thuis echt flink op mijn tenen liep. Ik had zoiets van, een breuk ga ik ook niet trekken. Ik heb er daarom (misschien voor het gemak) voor gekozen iets aan het probleem thuis te doen, als is dat wel heel lastig mijn man heeft ADHD en dat is juist het probleem. Inmiddels zijn we stukken verder en ben ik blij dat ik toen te laf was. Maargoed, als je alles geprobeerd hebt, en de liefde er echt niet meer is houdt het op. Wat ik alleen wel vaak lees is dat je zulke grote beslissingen niet moet nemen als je depressief/burnout hebt omdat je alles anders ziet dan anders. Ik deel dit wel want nu het op mijn werk beter loopt en het thuis rustiger is zit ik beter in mijn vel en ga heel anders om met mijn man. Het lijkt misschien voor nu de beste keuze, omdat je verliefd bent en dat een fijn gevoel geeft. Je burnout gaat niet ineens over, de verliefdheid over een tijdje wel. Ben je dan niet bang dat je spijt gaat krijgen met je keuze? Als ik nl nu terugkijk naar mijn vervelende periode en kijk hoe ik me nu voel, zou ik, een half jaar verder nu al spijt hebben van mijn keuze als ik bij hem was weggegaan. Echt ik stond op het punt te vertrekken en we zijn er nog lang niet.
Hoop ik echt dat je het op deze manier gaat doen,vooral voor je 2 meisjes maar ook voor jezelf. Ben zelf ook nog niet zo lang gescheiden en kan me dan ook niet voorstellen gelijk een andere man te hebben,krijg het er al benauwd van als ik er aan denk! Heerlijk eerst helemaal tot jezelf komen na al die moeilijke jaren,gewoon weer echt zelf gelukkig worden en niet gelukkig zijn door een man(behalve mijn zoontje dan ).