Wij zijn het levende bewijs dat het wel kan. 16 jaar toen we samen kwamen 21 toen we trouwde nu ruim 10 jaar later zijn we nog steeds gelukkig. Denk nog wel meer dan toen. Terwijl we genoeg hobbels hebben moeten nemen de afgelopen jaren. Ook hier gaat het om praten, praten, praten en respect hebben voor elkaar.
Het ging mij meer om de zin die ze zelf schreef: ‘ik denk dat het een combinatie is van meerdere zaken.’ En nee ik betrek het niet op mezelf Suus. Dat was een totaal andere situatie.
Dit! Los daarvan gaan mannen vaker om een andere reden vreemd dan vrouwen. Vrouwen gaan sneller vreemd wanneer ze iets missen: aandacht, liefde, behulpzaamheid.vrouwen willen over het algemeen een connectie met hun partner. Als Ze dat thuis niet krijgen gaan ze eerder vreemd. mannen daarentegen kunnen oprecht van hun vrouw houden enin hun ogen een prima relatie hebben en tegelijkertijd toch vreemd gaan omdat zij minder belang hechten aan de interactie met hun minnares Over het algemeen vind een vrouw het erg als haar man een vertrouwensband opbouwt met een andere vrouw, waar een man veeemdgaan vaak erg vind vanwege de daad Vreemdgaan heeft dus meestal niks te maken met het feit dat vrouwen meer aandacht aan de kinderen besteed, of omdat hij tekort komt in bed.
Tja wat mij betreft kunnen er de wereld aan redenen en excuses zijn, maar hij blijft de schuldige. Geen andere woorden voor. Ben je niet tevreden, los je het op of ga je weg, meer opties zijn er wat mij betreft niet. Of je nu uit elkaar gegroeid bent, elkaar niet meer kunt uitstaan, of wat dan ook. Voor mij zijn daarin geen grijze gebieden.
Heb ik zo niet, maar vaak genoeg gelezen dat dit blijkbaar anders werkt bij mannen als bij vrouwen. Het geldt vast niet voor allemaal zo, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen
https://www.metronieuws.nl/lifestyle/relaties-seks/2023/08/vrouwen-mannen-emtioneel-vreemdgaan-ontrouw-affaire/ Even snel wat opgezocht
Tja, wat mij betreft kun je erover meepraten als het jezelf overkomt. Ik zeg altijd tegen mijn jongeren op het werk; ik heb nog nooit in die situatie gezeten waarin jij je nu bevindt, dus ik kan je alleen maar adviseren, niet vertellen hoe het hoort of wat je moet doen of hoe IK het zou doen. Valt voor mij, los van mijn persoonlijke situatie, onder dezelfde categorie. Ook in dit verhaal weten we niet alles en ik zie iedereen reageren met: niet goed! En ook ik praat het niet goed, probeer alleen een andere zijde te belichten omdat we maar één kant van het verhaal kennen.
Ik zal zeker niet zeggen dat onze realatie afgelopen jaar heel goed was, maar in mijn ogen trouw je in voor- en tegenspoed. Ons sexleven was prima, maar er was weinig waardering voor elkaar, we legden veel druk op elkaar en er was ook erg weinig tijd door problemen met 1 van de kinderen. We zaten gewoon een tijdje niet op dezelfde golflengte. Achteraf zie ik dit nu wel, maar als je er middenin zit is dit heel lastig. Ik snap dat dit achterliggende redenen kunnen zijn, maar alsnog geen reden om vreemd te gaan in mijn ogen. Ik zat met dezelfde problemen en heb het ook niet gedaan. Het vreemdgaan (zeker inclusief soa) heeft alles echt 10 keer moeilijker gemaakt. Ik had liever 'gewoon' gescheiden, ook heel moeilijk, maar nu heb ik geestelijk zo'n klap gehad, dat dit maanden of misschien wel jaren gaat duren voor ik hier overheen kom. Ook al was er bijvoorbeeld geen liefde meer van zijn kant, alsnog vind ik het bedrog zo groot, het voelt als een mes in mijn rug. De pubers krijgen ook alles mee, dus dat vind ik ook echt een slecht voorbeeld. Hij is er zelf ook echt helemaal niks mee opgeschoten en had er gelijk daarna spijt van. Hij zit nu zelf ook behoorlijk met zichzelf in de knoop en snapt niet dat hij zo stom heeft kunnen zijn. Maar goed, daar hebben we nu niks meer aan. Dus ik snap echt dat er wel redenen voor zijn geweest, maar het vreemdgaan heeft niks opgelost en alles nog veel erger gemaakt.
Wat een drogredenatie zeg. Het feit dat ik nooit ben vreemd gegaan betekent echt niet dat ik er niet over kan meepraten. Want ik heb wel degelijk in de situatie gezeten dat het had gekund en ik het op een bepaalde manier ook had gewild. Alleen ik heb de keus gemaakt om het NIET te doen. En de andere kant van de medaille is mij helaas wel degelijk overkomen.
Ik heb oprecht met je te doen. Zo zie je maar wat vreemdgaan met iemand en eigenlijk gewoon het hele gezin doet. Het is echt niet goed te praten.. Wil jullie heel veel sterkte wensen!
Zo herkenbaar helaas, en ja daar zit je dan nu alles zoveel erger is geworden. Ik kan alleen maar zeggen neem je tijd om het voor jezelf op een rijtje te krijgen, neem je tijd en praat om er achter te komen waar jij heen wil gaan vanuit deze puinhoop. Wie ben jij te midden van dit alles en wat wil en kan jij, hoe kan jij wel of niet verder gaan met deze relatie. Je zit in een zeer complexe situatie wat zoveel teweegbrengt voor jezelf, je man en je kinderen. Dat is niet makkelijk! Dus probeer echt de tijd te nemen om het te verwerken en om uit te zoeken hoe nu verder. Heel veel sterkte!
Je negeert me en dat is prima. Maar je praat echt onzin. Volgens mij is ts best duidelijk, en ja we horen het maar van 1 kant. Dan nog blijf ik bij m’n standpunt dat vreemdgaan niet de oplossing is. Dat jij dat nou vond na zoveel jaar. Ik hoop alleen maar dat er toen nog geen kinderen bij je in het spel waren. Anders is het dubbelop zo kwetsend. En ja ik kan er over meepraten, heb het zelf van heel dichtbij meegemaakt!
Mij ook en dat zou ik een ander nooit aan kunnen of willen doen. Het is een van de meest respectloze dingen die je kunt doen. Nog erger is het dat er pubers bij betrokken zijn. Die krijgen dat echt wel mee en krijgen echt een klap daarvan. Hier laatst in de omgeving nog gebeurd en die pubers praten al maanden niet meer tegen hun vader, ondanks aangeven van vader en moeder dat dat niks met hun te maken heeft.
Mooi verwoord om jezelf niet in een kwaad daglicht te zetten en het misschien toch een beetje goed te praten…. toch?
Hier is het het meest kwetsende geweest wat ik ooit heb meegemaakt, het heeft alles ontwricht. Vooral het feit dat ik voelde dat er iets was, hem het herhaaldelijk vroeg en hij deed alsof ik gek was. Die zelftwijfel die hij heeft veroorzaakt (en dan een aantal keer ook nog), heeft met zo’n enorme klap gegeven. Ik geloofde niets meer, het voelde alsof ik de hele wereld om me heen ook verkeerd zag, aan álles ging ik twijfelen.
Dat inderdaad. Mijn oudste dochter (17) heeft er heel veel moeite mee. Zij kijkt echt anders naar haar vader en moet niet veel van hem hebben. Maakt ook regelmatig een opmerking erover.