Wat er hier tegenover staat is wel dat hij heel flexibel is; moet ik plots op dinsdagochtend weg? Geen probleem, hij schuift wat met dingen en klaar. Hebben de kinderen een studiedag? Hop, naar bv de dierentuin met z’n allen en dan gaat hij ‘s avonds nog wat werken. In de vakantie werkt hij vooral op ‘loze momenten’ - maar neemt ook gerust een paar dagdelen om echt even te werken. Dus bv ‘s ochtends werken, ‘s middags samen wat doen, en dan als de kinderen in bed liggen weer verder. Zo gaat dat in weekenden ook. Maar omdat hij dus ook meteen alles opzij schuift als het moet, is er voor mijn gevoel wel echt een balans. Toen de kinderen kleiner waren (baby en peuter) ben ik een jaar lang ziek geweest, ik hoefde maar te bellen en hij was thuis om te helpen. Als je het gevoel hebt dat de balans scheef is, zou ik daar over in gesprek gaan. Geen verwijten maken, maar samen zoeken naar bv een indeling van de week die duidelijk is en voor jullie beiden werkt. Met tijd voor jezelf, voor jullie als gezin, voor hemzelf en ook voor z’n werk. Hem verbieden in vakanties te werken, gaat denk ik gewoon zorgen voor enorme teleurstellingen... Betekent niet dat je niet samen naar die balans kan zoeken En ook zeker niet dat je je er bij neer moet leggen. Zeker als ik lees dat je bent gestopt met werken, is het denk ik heel belangrijk te zorgen voor een goed gebalanceerd nieuw fundament - anders trekt hij die tijd naar zich toe (naar zijn werk) want ‘jij bent toch thuis, dus ik kan best wat gaan doen’.
Ja hier net zo. 500-1000 euro als je iemand die je hebt aangewezen wordt aangenomen. Heeft ie 1 keer gehad. Was een leuk extraatje. Hier speelde zieke kinderen en geen achtervang ook zeker een rol.
Dat is hier ook zo. Schoolvoetbal is man coach, zwemdiploma is hij erbij. Voorleesdagen is hij erbij. Die uren haalt hij in. Balans is idd het toverwoord. Het moet voor jullie allebei werken.
Jullie hebben zeker gelijk dat balans hierin het sleutelwoord is. En inderdaad wat @NiekeKris ook zegt, door de ass gaat dat niet zo vanzelfsprekend. Inmiddels hebben we er gelukkig wel over kunnen praten en hebben we een concrete planning gemaakt voor de vakantie. Dat werkt ook het beste. Het blijft gewoon bij vlagen frustrerend dat die verdeling nooit soepel en natuurlijk tot stand komt en dat hij, zonder mijn initiatief, echt zijn eigen gang gaat. En op het moment trek ik het ook gewoon minder goed door de vermoeidheid en de misselijkheid.
Lijkt me super frustrerend! Hier ook een man (en kind) die dat doen...zonder diagnose ASS overigens. Vaak lukt het me om te bedenken dat ze het niet expres doen, maar soms raak ik flink gefrustreerd. Na een boze bui probeert mijn man het vaak weer een hele tijd, tot het weer ‘weg ebt’ (tot de volgende boze bui, enz.). Dat hij blijft proberen helpt overigens wel, dat bevestigd voor mij dat het echt niet expres is. (Kind is wat lastiger, maar die heeft het ‘excuus’ dat ze kind is.)
Heel herkenbaar! Na een uitbarsting doet ie echt een poosje zijn best om meer rekening met mij/ons te houden maar dat vervaagd op den duur weer. En inderdaad, ik probeer ook te blijven bedenken dat het niet expres is. Overigens heeft mijn man nooit officieel de diagnose ass gehad maar nadat het door een psycholoog geopperd werd (waar ik toen was ivm soort eenzijdige relatietherapie) herkenden we beiden veel aspecten en heeft hij eens zo'n vragenlijst ingevuld. Daarop scoorde hij hoog en dat was voor ons beiden wel genoeg bevestiging. Dit gedrag (moeilijk vinden om rekening te houden met anderen) is overigens maar één onderdeel, hij heeft meer dingen die erbij passen.
Hi TS, Als ik jouw verhaal zo lees, is er niks waarvan ik denk dat je iets onredelijks van je man vraagt. Alle relaties zijn anders en als jullie tevreden zijn met de verdeling, is er niks aan de hand. Maar ergens schuurt het bij jou. Ik zou niet blij worden van de opmerking: ik verdien het meest. Daarnaast schrik ik ervan dat je je baan als verloskundige hebt opgegeven voor je man. Hoe ervaart hij dat? Een relatie is wat mij betreft geven en nemen, maar geven het meest. Toch -en daar is tie weer- is balans ook belangrijk. Het kan niet zo zijn dat de een moet overcompenseren, om de balans te bewaren. Ik zou me op enig moment ook alleen voelen in een relatie. Ik zou toch proberen mijn gevoel en vooral wensen bespreekbaar te maken...want zoals jij het schetst zou ik niet blij worden van de huidige situatie en verdeling. Staat je man daarvoor open denk je?
Hier blijft het vinden van die goede balans ook een terugkerend iets. Kinderen worden groter, andere behoeftes etc - eigenlijk is iedere vakantie weer anders. Toen ze kleiner waren had ik bv veel meer behoefte aan even tijd van huis, dus maakten we daar heldere afspraken over. En nu met de lockdown en andere dingen die spelen, is die balans ook weer verschoven naar dat ik wat meer op me neem thuis, zodat hij meer tijd heeft voor bv het helpen van zijn familieleden. Dit móeten we wel echt regelmatig bespreken, hij is van zichzelf vrij chaotisch en verstrooid (hij heeft adhd) - hij vergeet heeeel snel dingen, zonder afspraken heeft hij geen echt ritme en zit hij bv zo tot diep in de nacht te werken. Dus als we niet bv iedere maand even onze wensen en verwachtingen op tafel leggen (over bv de weekenden en avonden), glijdt het vanzelf wel af naar hij die gewoon ineens een hele nacht van huis blijft En dan word ik weer boos omdat ik dan niet goed kan slapen etc. Die boosheid wil ik voor zijn
Geen tips wel herkenning. Mijn vriend is ook een workaholic en werkt het liefst altijd. Een week vakantie is voor hem een week aan een ander project werken dan zijn huidige project. Huidige situatie: De afgelopen week en komende week is het schoolvakantie. Vriend heeft afgelopen week vrijgenomen van werk maar dus wel een ander project aangenomen waarbij hij 'maar 3 uurtjes in de avond moet werken'. Ik weet dan al dat dat niet bij 3 uurtjes blijft dus we hebben er van te voren al ruzie over. En wat blijkt dus weer, het was niet 3 uurtjes maar 5 waardoor hij veel te laat slaapt en 's ochtends moe is en na een paar dagen chagrijnig want hij slaapt te weinig .. duhhh As maandag begint een nieuw project waarbij hij een leidinggevende functie heeft en heel druk zal zijn, maar daarboven op heeft hij dus nog dat project waar hij deze week aan begonnen is want 'het duurt 2 weken ipv 1, had ik dat niet verteld?'. Oftewel, meneer werkt dus de komende week overdag èn savonds/snachts. Eeeeeelke keer is het weer ruzie want hij neemt alles aan, zonder overleg of gerust na overleg ook want 'het is zo'n mooie opdracht' Dat je man ASS heeft helpt zeker niet.. dat is heel lastig omdat ze idd zo flexibel kunnen zijn als een baksteen en over het algemeen redelijk (of heel erg) egocentrisch zijn. Tuurlijk kunnen ze een hoop leren en kun je ze een hoop laten inzien, maar het zal nooit natuurlijk komen en keer op keer zal hij egocentrische (en soms ook egoïstische) keuzes maken. Het is heel moeilijk om een balans te vinden tussen zijn autisme accepteren en streven naar beterschap want jij bent net zo belangrijk! Ik las in 1 van je latere berichtjes dat jullie een redelijk strakke planning hebben gemaakt. Dat is een hele goede oplossing! Voor hem zodat hij weet wat er van hem verwacht wordt, en voor jou zodat je op hem aan kan. Misschien is een planning voor elk weekend en vakantie een goed idee?
Ik werkte in mijn vorige baan ook super veel. Mijn werk ging altijd voor. Ik plande in het weekend expres niet veel voor het geval ik nog moest werken. Op eem gegeven moment was ik er klaar mee (werkgever vond dit heel normaal dat ik dit deed) en ben ik ergens anders gaan werken. Hier heb ik echt geleerd dat de wereld niet vergaat als ik iets een dag later pas af heb. Mijn leven is nu zoveel fijner en ik ben een stuk relaxter. Vroeger voelde ik altijd een druk dat ik nog zoveel moest doen. Nu heb ik dat totaal niet. Ik verdien qua salaris overigens nog meer dan eerst.....
Ik heb totaal geen tips. Heb er ook zo 1 thuis. Heb het geaccepteerd. En soms roep ik HALLO “vanmiddag” gaan we weg. Het is natuurlijk niet onmogelijk om helemaal vrij te zijn en te nemen voor hem. Maar wel “lastig”. Ik maak het hem maar niet moeilijker dan het is. Hij is verder een goede vader. Ik schiet er daarentegen wel vaak bij in. Maar ook dat komt soms er even uit. Dan roep ik; HALLO ik leef niet van de lucht hoor. Levert altijd weer een periode een hoop bossen bloemen op in ieder geval hahahahaha
In ons huishouden ben ik diegene die veel werkuren in de week maakt. Ik werk ook veel in de avond en/of weekenden en in de vakanties. Zoals al eerder geroepen in het topic is het heel belangrijk om hierin een goede balans te vinden. Wij bespreken altijd duidelijk onze planning. In het weekend werk ik bijvoorbeeld alleen de ochtenden wanneer dit nodig is. De middagen zijn echt voor ons gezin. In de avonden ben ik pas na 20:00 uur beschikbaar zodat ik kan eten met mijn kinderen en ze ook op bed kan leggen.
Die balans vinden en vooral houden is moeilijk in onze relatie. Ik ben meer degene die afweegt, het grote geheel bekijkt en probeert om alle ballen (werk, gezin, relatie, tijd voor jezelf) in balans te houden. Mijn man mist dat overzicht, verliest zich in één aspect (werk in zijn geval) en denkt ook vaak dat dat het enige is wat hij goed kan. Over al het andere is hij erg onzeker, bang om fouten te maken en kiest daarom voor struisvogelpolitiek. Daardoor voel ik me inderdaad wel eens alleen. Ik heb me daar lang tegen verzet, vond dat hij moest veranderen, beter zijn best doen. Onze relatie heeft echt een paar keer op knappen gestaan. Ik ben op een gegeven moment met een psycholoog gaan praten, dat was eigenlijk een soort eenzijdige relatietherapie. Zij opperde dat hij veel kenmerken van ass vertoont en na wat verdieping gaf dat zowel bij hem als bij mij veel herkenning. Ik heb toen serieus nagedacht: wil ik in deze relatie blijven? Want het was me wel duidelijk dat hij dus nooit gaat veranderen, althans niet in de mate waarin ik hoopte. Ik heb toen besloten te blijven (we hadden toen 1 kind) en mijn energie niet te steken in hem veranderen, maar zoeken naar manieren waarop ik/we kunnen omgaan met zijn gedrag. Dat lukt (nog steeds) de ene keer beter dan de andere keer, maar onze relatie is wel stukken beter dan toen. Stoppen met mijn werk als verloskundige "voor hem" klinkt inderdaad heftig, maar die keuze kwam wel echt uit mezelf. Het is een prachtig vak maar de diensten zijn lang en zwaar en in combinatie met jonge kinderen vond ik het echt pittig. Mijn man vond stoppen eerst geen goed idee, omdat hij weet hoe leuk ik het werk vind. We hebben ook serieus opties overwogen als een au pair of oppas aan huis, maar dat voelde voor mij niet goed. Nu meer thuis zijn voelt wel goed, ik ben meer in balans. Ik zie het ook echt als iets tijdelijks, mijn kinderen zijn maar een korte periode klein en ik kan nog verloskundige zijn tot mijn pensioen. Én het opent ook nieuwe deuren. Ik ben namelijk met een opleiding tot lactatiekundige bezig en geniet ervan om weer nieuwe dingen te leren. Ik heb zelfs al een baan aangeboden gekregen voor na mijn studie dus kan me straks weer op een nieuwe manier ontwikkelen waarbij ik mezelf niet meer zo voorbij loop. Dus in grote lijnen is de situatie ok zoals die nu is. Feit blijft alleen dat ik af en toe tegen bepaald gedrag van mijn man aanloop en dat hangt ook sterk samen met hoe goed of slecht ik zelf in mijn vel zit. Wat @KleineLai ook zegt: het is steeds zoeken naar wat laat ik gaan en waarin moet hij toch echt mij tegemoet komen want anders gaat de verhouding inderdaad scheef. Het helpt mij trouwens wel om hier te lezen dat anderen dit probleem (qua werken in de vakantie) ook hebben en hoe ze hiermee omgaan. Helpt relativeren en het is ook weer een reminder van wat ik eigenlijk wel weet: bespreken en een planning maken, dat is wat voor ons werkt. Dus iedereen bedankt voor alle reacties en bijdragen!
Héél herkenbaar, alles wat je schrijft. Ook over dat te laat naar bed gaan en vervolgens chagrijnig zijn En dat 3 uurtjes altijd 5 uurtjes worden.
Mooi hoe je hierover schrijft en reflecteert op je relatie. Dank voor je openheid en succes met bespreken en plannen!
Ik ben getrouwd met een ondernemer dus ik herken wat je schrijft heel erg. Ook in een sector die wat moeilijker planbaar is en hij is geen ZZP'er. Nu in de corona tijd is het natuurlijk helemaal lastig want niemand weet wat de toekomst brengt. Hij werkt behoorlijk veel, voornamelijk buitenshuis. Ook avonden en weekenden en thuis gaat hij door met telefoontjes en achter de computer. We hebben ook echt wel vakanties moeten afbreken voor zijn werk en afgelopen november waren we voor het eerst in 2,5 jaar een nacht samen weg. Helaas moesten we de volgende ochtend ook eerder terug dan gepland. Ik ga het liefste zwemmen want dan kan zijn telefoon niet mee . We hebben daar zeker wel eens woorden over hoor en ik vind het echt niet leuk maar mijn man is een geboren ondernemer, ik zie hem nooit iets anders doen. Vooral toen de kinderen geboren werden vond ik het heel moeilijk dat hij maar 2 dagen thuis bleef. Nu in corona tijd zie ik iedereen thuis werken en van alles doen met de kinderen onder werktijd en daar kan ik wel eens jaloers op zijn. Onze buurman die tot november met de kinderen naar sport ging op de woensdag terwijl hij dan gewoon moest werken en zo ken ik er wel meer. Aan de andere kant heeft mijn man normaal gesproken 1 keer in de week tennis en dat is het wel privé. Al zijn vrije tijd besteed hij aan zijn gezin. Hij brengt hij 2 a 3 ochtenden de oudste naar school zodat ik niet met 3 kinderen naar school hoef. Toen ik stopte met werken vond ik wel dat het een. 9 - 5 baan moest zijn voor mij en dat je daarnaast de verzorging samen doet. Dus niet van jij werkt niet dus je kunt alles opknappen. Dat lukt bij ons eigenlijk niet dus man heeft voorgesteld dat de kinderen een dag naar de crèche gaan en we hebben een schoonmaakster. Verder komt er een buurmeisje helpen elke vrijdag middag zodat ik even wat was kan opruimen en rustig kan koken. Ik ben wel gewoon thuis dan. Het werkt tussen ons omdat mijn man 100% respect voor mij heeft. 2 jaar geleden kochten we mijn auto bijvoorbeeld en hij zal dan nooit asjeblieft zeggen , voor hem is het net zo goed mijn geld als het zijne. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf ook in acht neemt. Voor jezelf en ook voor je partner en kinderen Ik was altijd gesloopt maar wilde geen hulp door vrouwelijke schuldgevoelens. Ik vond dat ik alles moest doen omdat ik niet werkte maar dat ging gewoon niet. Mijn oma had vroeger ook hulp in de huishouding en met de kinderen. Je krijgt straks een kleintje er bij dan wordt het nog veel drukker dus maak nu goede afspraken.
Herkenbaar hoor. En reken er maar op dat je dit gesprek blijft voeren, je hele leven lang. Mijn man heeft ook de neiging altijd te werken. Kan ook flexibel zijn dus gooit ook van alles aan de kant als hij iets moet doen in het gezin. Maar soms sluipt het er weer in dat de balans voor mij niet meer goed is, of voior de kinderen. Wij hebben eens in de 2 weken op vrijdagavond, als de kinderen in bed liggen, een bijklets en wijn momentje met zijn tweetjes op de bank. Juist omdat in een druk leven dit er vaak bij in schiet en gesprekken over wat niet zo lekker gaat pas gevoerd worden als bij een van de twee de emmer al vol zit. Dit werkt bij ons goed. Basisafspraken die we hebben: hij vraagt buiten werktijd of het uitkomt als hij wat gaat doen. En hij werkt op die momenten met de deur van het kantoor open zodat de kinderen ook 'vrij toegang' tot hem hebben. Ik vond dat nog wel het grootste bezwaar namelijk, door veel in vrije tijd te werken maakte hij zich ook minder beschikbaar voor de kinderen, en die hebben ook recht op hun vader, of in ieder geval het idee dat hun vader berikbaar/beschikbaar is om eens een tekening te bekijken of zo.