Hallo dames, dit is even een verhaal, maar ik wil dat jullie begrijpen hoe het zit. Ik zit in een lastig pakket. Ik en mijn man hebben samen 2 zoons. Mijn eerste was een verassing, maar direct na de positieve zwangerschapstest erg gewenst! Over mijn tweede hebben mijn man en ik heel lang moeten nadenken. Nouja, mijn man vooral. Ik ben tijdens mijn eerste zwangerschap chronisch ziek geworden en na de zwangerschap had ik een depressie en was door mn ziekte erg ziek. Ook heeft mijn oudste de eerste 5 jaar van zijn leven (tot voor kort dus) altijd zware slaapproblemen gehad. Mijn man was dus niet overtuigd nog een kindje te nemen, of te proberen kan ik beter zeggen. Maar ik wou het zo graag! Dus uiteindelijk zijn we er voor gegaan. Maar ik zou liegen als ik zeg dat mijn man er ook voor de volle 100% voor ging. Hij deed gewoon wat ik wou, omdat hij mij blij wou maken. We zijn anderhalf jaar bezig geweest en toen was het eindelijk raak! Ik was zo blij, mijn man was blij maar niet echt enthousiast ofzo. Ik zag dat toendertijd niet. En dit heb ik mezelf later heel erg kwalijk genomen, dat ik zo egoistisch ben geweest. Tijdens mijn tweede zwangerschap werd ik depressief, doordat mijn oudste nog slechte sliep dan de jaren daarvoor. Ik had een prenatale depressie. Een zware! Ik was de hele dag bezig te bedenken hoe ik van deze zwangerschap af kon komen, maar godzijdank heb ik niet bewust dingen gedaan om een miskraam te krijgen. Omdat ik tegen mijn man en mijn oudste kind echt een vreselijk mens was heb ik hulp gezocht. De zwangerschap was dus geen pretje. Ook omdat ik heel misselijk was en zwangerschapssuiker kreeg (waarschijnlijk door het hoge stress niveau, want eten deed ik amper). Gelukkig tegen de tijd dat de bevalling eraan kwam was ik door de ergste periode van mijn depressie heen, dankzij therapie. Ik weigerde antidepressiva, dus heb ik alles op alles gezet om er doorheen te komen zonder medicatie. Ik kreeg voor mn ziekte al genoeg troep, dus ook nog antidepressiva erbij leek me wat overdreven (op dat punt besefte ik dus dat ik mn kindje onbewust toch beschermde). Na de bevalling was in 1 klap alles goed. Ik snap nog steeds niet hoe dat kan. Hij lag in mijn armen en ik voelde alle liefde weer mn lichaam in stromen. Ik was eindelijk weer blij. Gelukkig zelfs! Nu slaapt mijn oudste sinds een paar maanden goed en mn jongste is nu 11 maanden en echt een heerlijk rustig en blij kindje. Tevreden. We zijn allemaal gelukkig. Eindelijk. En toen begon mijn oudste een paar weken geleden over een zusje. Ik was stellig hierin. Geen denken aan, ik wou niet nog een kind. Dit heb ik uiteraard anders bewoord tegenover mijn zoon haha, maar hierin was ik ook duidelijk tegen mijn man. En mijn man wou het ook niet meer. 2 is genoeg. WAS genoeg, blijkbaar. Want nu sinds 2 weken begint mijn man om te draaien in zijn mening. Hij geniet zo van onze zoons, en hij wil dolgraag nog een keer proberen voor een meisje. Ik zeg dan dat de kans op een meisje niet groot is, omdat we al 2 zoons hebben en hij uit een eerdere relatie ook een zoon heeft gekregen (die mag hij helaas niet zien). Dus dat hij niet een kindje moet willen, omdat hij een meisje wil. Maar hij zegt dan ook dat hij met een zoon net zo blij zou zijn. Hij begint er nu dagelijks over, en ik wil hem niet meer wegcijferen, dus ik probeer ook enthousiast te doen. Maar eigenlijk ben ik vooral heel erg bang. Bang dat ik weer helemaal psycho wordt. Dat ik weer elke dag wakker moet worden met vreselijke gedachtes, die de hele dag aanhouden om vervolgens huilend in slaap te vallen. Mijn eigen kind en man haten. Dat was echt vreselijk! Want natuurlijk wou ik me toen niet zo voelen, maar ik deed het toch. En ook ben ik chronisch ziek. 2 kinderen is al een hele uitdaging, want daarnaast wil ik graag ook gewoon blijven werken (wat financieel ook beter is), en ik zit nu midden in een opvlamming van mijn ziekte. En dan wordt iedereen om je heen zwanger. Of krijgt kindjes, en dan begint je dikke muur van zware weerstand steeds meer af te brokkelen en ik ben gewoon zo bang dat ik uiteindelijk toe zal geven of ECHT weer een kindje ga willen om vervolgens dus weer helemaal van het padje te gaan (mocht een derde zwangerschap me gegund zijn). Ik hou dus mijn wens voor een 3e kindje ook bewust tegen. Door mijn angst. Maar stel mijn angst verdwijnt en de wens wordt groter? Wat moet ik dan doen? Want ik begin de kriebels steeds duidelijker te voelen. Het is vast niet slim een 3e te nemen. Dit zullen denk ik al mijn vrienden en familie beamen. Doe het niet. En toch....
Ik zou realistisch blijven. -De kans om weer depressief te worden is aanwezig, ik gok zelfs vergroot. -De kans dat je vreselijk naar je man en kinderen gaat doen is aanwezig. Je man kan dit evt. relativeren, maar je kinderen niet. Hier moet je echt rekening mee houden dat je ze kan beschadigen. -De kans dat je weer een slechte slaper krijgt is ook aanwezig. Kun jij dat aan? Kunnen jouw kinderen dat aan? -Jullie zijn pas een paar maanden in rustiger vaarwater na jaren moeilijkheden. Mijn mening: je hebt helse zwangerschappen en periodes gehad en daar heb je hebt twee prachtige kinderen voor teruggekregen. Laat het hierbij en ga genieten van waar je zo hard voor hebt gevochten.
Wat naar dat jouw zwangerschappen zo moeilijk zijn geweest. En wat fijn dat je uiteindelijk toch zo gelukkig bent met je 2 zoons! Ik ben zelf ook chronisch ziek en ik weet hoe moeilijk het is om beslissingen te nemen met je beperking in gedachten. Ik lees vooral dat je bang bent over wat je straks gaat denken. Ik ben wel eens depressief geweest, en heb therapie gehad ivm het accepteren van mijn ziekte. Ik weet dat je erg voorzichtig moet zijn met denken over je eigen denken. Nog gevaarlijker dan piekeren is het piekeren over piekeren (als A gebeurt zou dat erg zijn, onee nu pieker ik over A, oh nee nu pieker ik over piekeren over A...) en ik zou je aanraden hier voorzichtig mee te zijn, als dat lukt natuurlijk Als je straks besluit toch voor die 3e te gaan dan gaan je zorgen van nu niet veranderen wat je straks gaat denken/voelen. Daarnaast lijkt het me heel verstandig om deze gevoelens te uiten naar je man. Je kan hier heel duidelijk verwoorden wat je denkt en voelt, heb je dat naar hem ook gedaan? Misschien heeft hij wel ideeën over hoe jullie dat moeten gaan doen als je je inderdaad slecht voelt, misschien heeft hij er niet zo veel bij stil gestaan, misschien staat hij er heel anders in. En ik wil je nergens heen sturen in je beslissing, maaar... Had je voor je 2 zoons gegaan als je geweten had hoe moeilijk het was? En heb je daar spijt van..? (die laatste is n retorische vraag natuurlijk )
Zo sta ik er nu dus ook in. Ik voel me nog altijd schuldig naar mn oudste toe. Hoe ik was en hoe ik deed. En dat arme mannetje kon er helemaal niks aan doen. Je moet niet denken dat ik mn kind beschadigd heb ofzo hoor, het is voornamelijk allemaal in mn hoofd gebeurt. Maar hij heeft zekerweten wel mn humeur aangevoeld. En naja je kan wel nagaan dat ik niet blij was al kon ik het grootste deel van de tijd wel goed toneel spelen. Alleen die momenten dat dat niet lukte waren schaars maar evengoed schadelijk!! Dus dat is dus wat ik niet meer wil. Ik heb nu ook zoiets van koester wat je nu hebt en wees gelukkig. Maar dan ben ik weer mn man zn gevoel aan het wegcijferen.
Heb je met je man over je angsten gepraat? Zo, ja hoe reageerde hij daarop? Het lijkt mij dat het voor hem ook niet een prettige periode was.
Ik moet ook niet gaan piekeren over het piekeren over die angst en blabla Daar heb je helemaal gelijk in. Ik praat nu goed met mijn man. Hij kent mijn angsten. Maar misschien heb ik toch niet goed uitgelegd dat ik tijdens de zwangerschap veel verborgen heb gehouden. Ik heb echt heel zelden een moment gehad dat ik brak, maar dat was voor hem dan makkelijk uit te leggen 'Hormonen'. Mijn depressie was in mijn hoofd vooral heel groot. En ik voelde me een vreselijk mens, de hele dag door, maar volgens mijn man ben ik dat nooit geweest. Alleen dus het breekpunt, toen ik besloot hulp te zoeken, heb ik een nacht heel naar gedaan. Gehuild en geschreeuwd. Dit heeft mijn zoontje meegekregen. En toen hebben mijn man en ik gepraat en heb ik hulp gezocht. Daarna heb ik dit soort situaties altijd weten te voorkomen. Mijn man zegt nog steeds dat ik alleen wat chagrijnig was af en toe, daarom was voor hem ook moeilijk te geloven dat mijn therapeut een depressie als diagnose gaf. Misschien geloofd hij nog steeds niet dat het zo erg was? Moet ik daarin toch echt duidelijker zijn. Het ''probleem'' is dat mijn man altijd tegen mij op heeft gezien en nog steeds ziet. Hij ziet mij als een oersterke vrouw. Een vrouw die alles aankan, want wat ik al meegemaakt heb is niet niks en ik kom er altijd sterker uit. Mijn zoontjes zijn gelukkige kinderen. School, familie en vrienden zeggen ons heel vaak dat ik lieve blije kinderen heb. Mn oudste doet het goed op school en is sinds hij goed slaapt echt een heerlijk kind. Daarvoor ook wel haha! Maar naja een kind dat slecht slaapt is niet altijd een blij kind. Al was hij verbazingwekkend energievol altijd. Goed, antwoord op je 2 vragen. Op dit moment. Ja, ik zou het zo overdoen. Want ik heb er 2 geweldige kids aan overgehouden die me zoveel liefde geven en die me zo gelukkig maken. Dus ik heb er ook geen spijt van. Let op, ik ben nu eindelijk blij he. Had je me dit gevraagd tijdens de zwangerschap van de 2e? Dan denk ik niet dat ik zo positief was geweest haha..
Edit aan dit rijtje hierboven: - je bent momenteel chronisch ziek en hebt op dit moment zelfs een opvlamming. Ik zou het dus nu sowieso niet doen, maar desnoods de definitieve beslissing met een jaar uitstellen en kijken hoe je er dan in staat. Mits dat qua je leeftijd kan uiteraard.
Die laatste zin klopt natuurlijk niet. Omdat je man een derde kind wil, komt er maar een derde want anders neem je zijn gevoelens niet serieus? Nee, beide partijen moeten er mee eens zijn. Ik begrijp je gedachtegang wel want de tweede heeft hij voor jou gedaan dus de derde doe je dan voor hem of zo. Maar zo werkt het niet. Jouw mening weegt daarin sowieso zwaarder want jij moet het kind maken. Je oudste is nu ouder waardoor hij meer zal meekrijgen van jouw humeur. Hij zal niet begrijpen waarom je vreselijk tegen hem doet of waarom je staat te schreeuwen in de gang. Hij zal het misschien zelfs betrekken op zichzelf, dat hij de reden is waarom ookal zeg jij van niet. (Kinderen zijn heel goed in de schuld bij zichzelf zoeken. Kijk maar naar scheidingen). Ik zou een serieus gesprek aangaan met je man. Leg uit hoe je je voelt. Neem zijn gevoelens serieus, maar ook je eigen!
Het is ook niet iets wat nu gaat gebeuren. Mijn jongste is nog maar 11 maanden. Daar gaan nog wel een paar jaar overheen.
Ja, dit is waar. Het zou ook zeker niet gebeuren dat ik mezelf helemaal wegcijfer voor hem. Ik ben inderdaad degene die baby moet dragen, de bevalling moet doorstaan en daarna het grootste deel van de zorg van de 3 kids moet dragen. Maar ik bedoel dat ik wel zijn gevoelens serieus wil nemen. Niet meteen zeggen van nee dat gebeurt nooit meer, want ik ik ik. Ja, de kinderen blijven het belangrijkste. En ze krijgen meer mee dan je denkt. Dat klopt.
Ik zou het echt niet doen nee. Om jezelf en je gezin te beschermen. Als je zelf al chronisch ziek bent, straks weer een depressie krijgt tijdens de zwangerschap en een afkeer krijgt van je man en je kinderen ben je nog verder van huis. Als ik heel eerlijk ben, vind ik de reden die je man geeft dat hij een 3e wil, namelijk om toch nog een meisje te krijgen, ook al reden genoeg om het niet te doen. Straks verwacht je een 3e zoon en krijg je met teleurstellingen te maken die je niet moet willen. Zou ook niet eerlijk zijn voor het kind. Jullie hebben zo te lezen net alles weer wat rustiger gekregen en zijn gelukkig. Dan zou ik het voorlopig hier bij laten en wie weet over een paar jaar weer kijken. Maar na al die ellende weer bewust een kindje erbij krijgen lijkt mij de goden verzoeken, jullie zijn nu een gelukkig gezinnetje en dat moet natuurlijk zo blijven. Dat staat op nummer 1. Succes!
Het zou ook niet stel op sprong gaan gebeuren hoor als ik wel zelf erachter zou staan. En hij wil graag een meisje ja, maar hij zegt zelf ook altijd dat hij alleen jongens maakt. Ik denk dat hij dat gewoon als voorbeeld houdt ofzo. Ik heb het er gister met hem over gehad. En hij snapt me verbazingwekkend goed. Hij heeft ook zn excuses aangeboden, want hij weet hoe rot ik me heb gevoeld toen ik zwanger was van de jongste. Hij zei ook, als ik met mn hoofd denk dan is het een dikke nee. Maar zn hart wil zo graag nog zo'n hummeltje. Hij heeft ook toegegeven dat hij heus wel weet dat het er niet meer in zin. Dat we compleet zijn. Maar dat hij zn gevoelens wil blijven uitten (hij heeft in het verleden veel problemen gehad met het op de juiste manier uitten van zijn gevoelens). Hij zei ik wil dat we eerlijk zijn en hij is blij dat ik eerlijk ben en het spijt hem dat hij er wat op door hamerde. Ik heb gezegd dat ik heel graag een keer samen met het gezin naar het buitenland wil en of hij het goed vindt als we dat eerst als doel stellen en dan zien we wel wat we daarna graag willen doen. Maar dat een 3e kindje er waarschijnlijk echt niet meer in zit. Ivm hoog risico op depressies, mn chronische ziekte, mn medicijnen, misschien een stoma in de nabije toekomst en dat ik nu gelukkig ben met mn gezin. Hij leek wel teleurgesteld, maar hij was het wel met me eens.
Fijn dat jullie zo goed hebben kunnen praten blijf met elkaar in gesprek, en wie weet over een paar jaar misschien toch, en zo niet: dan lees ik een hoop andere mooie plannen. Bedoel je met 'naar het buitenland' emigreren of gewoon een verre vakantie?
Het belangrijkste lijkt me dat jullie blijven praten en dat gevoelens er mogen zijn. Ik ben na mijn 3e heel stellig: absoluut geen 4e meer. Na 3 loodzware zwangerschappen en 10 tropenjaren, waarvan minstens 9 met chronisch slaapgebrek, en een zorgintensief kind, moet ik er niet meer aan denken. Mijn man heeft na de derde geen geheim van gemaakt. Hij zou wel een 4e willen. Door de jaren heen is die wens meerdere keren ter sprake gekomen, maar hij heeft ook altijd wel begrip (en respect) opgebracht voor mijn 'nee'. Hij vindt het jammer, maar zoals hij zelf zegt: we moeten het beide willen, anders niet. Ik heb het idee dat hij inmiddels er wel vrede mee heeft dat ik ook echt niet van gedachten ga veranderen. Voor het eerst in 5 jaar staat hij open om zichzelf te steriliseren (voorheen was dit bij hem een absolute no-go, ik denk omdat hij dus toch wel ergens die kinderwens had).
Mijn advies zou zijn last het hier bij! Jij bent al chronisch ziek. En je hebt zeer zware en heftige zwangerschappen moeten meemaken. Jouw huidige kinderen zouden prioriteit moeten zijn. Die hebben recht op de volle zorg en aandacht van hun moeder. Die dat al lastiger zal vinden als ze al ziek is. Laat staan als je zwanger bent. Dan hebben er 2 kinderen last. En krijgt de oudste vanwege zijn leeftijd veel meer mee. En daarna neemt ieder extra kind aandacht weg bij de oudste. Zeker een baby en dreumes doet dat. Je zegt niet egoïstisch te willen zijn naar je man. Zwanger worden is dat wel. Je kunt naar hem luisteren, maar moet jouw eigen beslissing maken. Los van je man wat wil jij? Ik lees echt nergens dat jij zelf ook wilt. Dan heb je het antwoord (Voor nu). Wees gewoon eerlijk. Dan hou je meer rekening met zijn gevoelens dan door enthousiast te doen. Jouw stem geeft in deze de doorslag. Jij moet het doen.