Poeh.. Waar zal ik beginnen.. Vorige week kreeg ik de grootste schok van mijn leven. 2 streepjes op de zwangerschapstest.. Ik heb 2 eerdere zwangerschappen gehad en deze verliepen qua fysieke gezondheid niet helemaal goed. Bevallingen waren ook niet om over naar huis te schrijven. Ik hoor de woorden van de Gyn nog in mijn achterhoofd; bevallen is niet echt jou ding he .. Afijn na 2 kids was het toch klaar. Dat ging 2,5 jaar goed en nu zitten we dus hier. Nee, ik wilde geen 3e kindje.. En nee, ik ben niet blij. We waren eindelijk op een redelijk rust punt belandt en nu gaan we weer die hectische molen in, laat staan dat mijn lijf een 3e zwangerschap en bevalling moet gaan verdragen. Het zullen vast ook een deel hormonen zijn (ook daar ga ik niet zo goed op), maar ik vind het helemaal niks. Weghalen is overigens ook geen optie voor mij. Ik heb ooit een curettage moeten ondergaan (missed abortion) en daar heb ik nog een trauma van. Ik zei altijd; qua liefde kan ik nog 30 baby's aan, maar mijn lijf heeft er genoeg van gehad. Poeh.. Wat wil ik hier mee bereiken? Gewoon mijn verhaal kwijt en stiekem hoop ik op vergelijkbare verhalen ofzoiets? Wat doet een 3e zwangerschap met een vrouwenlijf?
Ik begrijp dat dat even schrikken is als je het niet verwacht en je zulke pittige zwangerschappen heb. Ondanks dat toch gefeliciteerd! Mijn 3e zwangerschap was niet anders dan de andere 2 lichamelijk dan. Ik vond het vooral i.c.m. de andere 2 kids wel pittig en ook nog eens in Coronatijd, dus de kids veel thuis. Maar de bevalling en de zwangerschap zelf zou ik zo weer over doen.
Het was bij ons niet per se de 3e, maar de 4e die ongepland kwam. Ik vond het lichamelijk een prima zwangerschap maar vooral mentaal duurde het heel lang voordat het een plekje had gekregen. Verder ook geen ervaring met nare bevallingen. Overigens was het mentale deel na de bevalling gelijk goed. Ikzou haar voor geen goud meer willen missen. Maar ik snap jou ook met het feit dat je mindere zwangerschappen en bevallingen had dat je er niet naar uitkijkt. Ik hoop voor je dat dit een plek kan krijgen en je toch kan gaan genieten ergens onderweg. Dat heb ik achteraf het meest gemist toen..
Hier was nummer 3 ook een verrassing. We waren klaar en compleet met twee. In mijn hart ook ruimte voor 30 baby's! Maar in mijn hoofd en huis niet. We waren ook toe aan de volgende fase; ik vooral. Toen we erachter kwamen dat ik opnieuw in verwachting was hebben we nagedacht over doorzetten of afbreken. We hebben er toen voor gekozen om door te zetten want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ons kind weg te laten halen want ik wil nu liever leuke dingen doen. Als ik keek naar mijn jongens; zo leuk, zo perfect, onmisbaar. De gedachte dat zij er niet zouden zijn maakte me verdrietig. Dit klompje cellen dat nog niet eens een hartslagje had hoorde al in dat rijtje. Tja.. hij/zij komt dus hoe dan ook. ..maar het heeft me zeker de helft van de zwangerschap gekost om er vrede mee te krijgen. Ik vond het echt heel moeilijk en ik was heel erg bang voor een pnd e/o burn out. Mensen waren heel blij voor ons, en toen het een meisje bleek waren mensen super enthousiast. Dat vond ik moeilijk want ik was niet zo blij. Ja leuk wel dat het een meisje is, maar wat doen roze rompertjes er nou toe? Heb je enig idee hoe zwaar een baby is! Get real people!!! ( ) Mijn zwangerschappen zijn prima zwangerschappen. Ik ga slecht op hormonen, mja.. hoort erbij. Mijn bevallingen gaan altijd erg goed, ik hou van bevallen haha Maar de tijd daarna... dat is mijn gevarenzone.. bij de eerste een pnd, de tweede flinke baby blues. De babytijd is niet mijn ding, dacht ik. Maar toen ze er was .. er viel een enorme rust over me heen. Alles was goed, en alles kwam wel goed anders. Een hele andere ervaring dan met mijn jongens waarbij ik stijf stond van de stress, angst, zorgen. Allemaal intern want beide jongens waren gewoon kerngezond en ik zelf ook. Baby's vond ik heel zwaar, echt heel erg zwaar. Maar met haar is het zo gemakkelijk. Ze is precies hetzelfde als haar broers; redelijk makkelijke baby's allemaal. Maar hormonaal, psychisch.. ik weet nog steeds niet wat het is. Het verschil is gigantisch. Ik weet nu wat mensen bedoelen met een roze wolk. Ik zit er nog steeds op, haha. (ze is bijna 9 maanden nu) Misschien speelt ervaring ook mee, zelf ouder worden; sterker in mijn schoenen staan. Gua aanslag op mijn lijf merk ik niet veel verschil met nummer 1 en 2. De zwangerschappen waren redelijk gelijk volgens mij, de bevallingen ook. Herstel duurde deze keer wat langer, maar ik heb mezelf deze keer ook meer tijd gegeven. Na nummer 2 heb ik mijzelf die tijd niet gegeven en ik heb daar best klachten van gehad (zwakke blaas, zwakke bekken). Nu ik wel de tijd heb genomen heb ik geen lang van bekkenklachten, ook mijn bekkenbodemspieren zijn goed hersteld (ik plas niet meer in mijn broek als ik moet niezen) Lang verhaal..
Wat een fijn en herkenbaar verhaal. Bedankt hiervoor. . Ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om hem/haar weg te halen, maar zwaar is het wel. Stukje acceptatie inderdaad ..
Hé, je bent echt niet alleen inderdaad. Ik ben afgelopen september bevallen van ons derde kindje en had plots met de kerst alweer een positieve test. De afspraak voor abortus was al gemaakt, we wouden geen vierde en helemaal zo snel niet. En toch konden we dat niet. En ik ben blij met de keuze die we gemaakt hebben. Maar ik ben nog steeds niet blij met de zwangerschap. Ook niet na 3 goede echo’s. Ik ben er ook naar iedereen gewoon eerlijk in. Ik weet echt dat dat gevoel goed komt en ik er uiteindelijk blij mee ga zijn, maar het heeft echt tijd nodig.. Overigens was bij mij de derde zwangerschap juist lichamelijk de makkelijkste van die drie! Gek hè? En gefeliciteerd met de zwangerschap! Geef en gun jezelf de tijd.
8 jaar geleden was onze (toen) jongste net 3 geworden. De zwangerschap van hem had ik als zwaar ervaren. De bevalling op zichzelf wel goed. Toen hij 6 dagen was kreeg ik koorts. Wat het was weten ze niet. Is wel onderzocht, maar niks uit gekomen. ik heb toen een AB kuur gehad, maar je doet in je herstel wel een flinke stap terug. Hij was als baby een lastige slaper. Een mannetje dat erg aan mij hing en met al meerdere kinderen vond ik het allemaal best pittig. Maar toen was hij drie en langzaamaan begon ik te denken aan hij naar school. Dat zou meer rust geven. Hij werd een stuk zelfstandiger, erg fijn. Ik keek er naar uit. Totdat...ik onverwacht met een positieve test in handen stond. Oh wat heb ik gejankt. Ik wilde niet, maar stond voor een voldongen feit. Want een abortus was voor ons geen optie. De kinderen waren allemaal dolenthousiast. Mijn man was er ook direct blij mee, maar begreep mijn gevoel wel heel goed. Ik heb de zwangerschap als zwaar ervaren. Tijdens mijn zwangerschappen gaat mijn energielevel naar ver onder nul, erge last van spataders. Ik heb tot eind van de zwangerschap echt regelmatig gedacht: 'als ik de klok een jaar kan terugdraaien doe ik dat direct'. De bevalling ging prima en de kraamdagen echt top. Ik voelde mijn energie terugkomen echt heerlijk! Maar ook tijdens het eerste jaar van onze jongste vond ik het regelmatig erg zwaar. Ik merkte ook erg goed dat ik geen 25 meer was. (Ik was toen 38) Aan de andere kant hoorde hij vanaf het allereerste ogenblik er helemaal bij. De interactie met onze andere kinderen is geweldig. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Was het zwaar? Jazeker! Maar dat is (als het goed is) maar een periode. Die overigens erg lang kan voelen Onze jongste is echt de kers op de taart! Hij is dan wel niet ons derde kind, maar onze zevende..
Ik ben blij dat je reageert. Ik was je al ergens op dit forum tegengekomen en zag een vergelijkbaar verhaal . 'Fijn' om te horen dat ik niet de enige ben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog wel erg worstel met het idee van een abortus. Vandaag was ik er ineens helemaal klaar mee; ik wil dit niet, ik wil niet zwanger zijn, ik wil me niet bagger voelen etc.. Het is zo'n heftige keuze en je weet niet waar je goed aan doet. Die verdomde hormonen ook.. Hoe ga jij daar mee om? Want jij bent ook niet happy met je zwangerschap toch? Hoe weet je of je dalijk wel happy gaat zijn? Vind het echt heel lastig, omdat bij mij het negatieve nogal overheerst op het moment.