Hi, ik plaats hier voor het eerst, dus hoop dat ik het goed doe. In het kort: sinds onze dochter is geboren bijna 2 jaar geleden, merken wij (ik, maar vooral ook mijn vriend) dat het gedrag mijn familie ons niet meer zo aan staat. Of het veranderd is omdat we een dochtertje hebben gekregen, of dat ze altijd al zo waren maar het ons nu opvalt is een beetje een raadsel. Maar de ergernissen die wij hebben, hebben wel vaak te maken met haar. Mijn vriend gaat sws niet graag bij mijn familie op bezoek. Ik heb er ook niet altijd zin in (ben veel liever bij zijn fam), maar ik ga vaak toch alleen met mijn dochter. Ze wonen op ruim een uur afstand. Maar ze komen hier nauwelijks. Alleen met mijn verjaardag, die van mijn dochter en soms nog 1 keer in het jaar 'zomaar'. Maar vaak heb ik dan het gevoel dat ze het doen omdat ze zich verplicht voelen. Ze zeggen dat ze het jammer vinden dat de afstand groter is sinds ik hier woon voor de liefde, dat ze het jammer vinden zo minder mee te krijgen van het opgroeien van hun kleinkind. Maar we geloven het niet, waarom doen ze anders geen moeite? Als we er zijn, komt hun interesse vrij nep over. Er word geen (of pas heel laat) gedag gezegd tegen ons en (mede door andere taal) word mijn vriend vaak een beetje buitenspel gezet. Alsof wij niet belangrijk zijn en ze alleen maar aandacht hebben voor onze dochter. Soms tot aan het claimerige toe. 'Je kan hier wel mooi een keer logeren, kunnen papa en mama naar een festival'. Of: 'het word tijd dat jullie verhuizen naar hier'. Allemaal dingen waarvan we het echt niet van plan zijn, maar ze hebben het niet door. Voelt heel opdringerig en niet alsof ze naar onze wensen luisteren alvorens deze uitspraken te doen (vaak via onze dochter richting ons). We worden er gek van! Maar laatst spande de kroon. Ik vertelde dat ik weer zwanger ben, maar niemand vroeg iets erover. De eerste echte reactie na het ongeloof was dat we dan wel dichterbij moesten komen wonen.. Pas een half uur later kwam er vanuit 1 iemand de vraag of ik ook misselijk ben geweest. We vonden het niet gezellig en toen we weg gingen, kreeg onze dochter ineens een kus op dr mond van mijn vader en gelijk daarna ook van mijn broertje. Mijn vriend moest zich echt inhouden en zei er wat van, maar hield het netjes. Gelijk naar de auto gegaan en hij heeft geen woord meer tegen ze gezegd. We zijn hier echt niet van gediend en dit heb ik vanuit huis ook niet meegekregen. Ik snap niet waar dat idee ineens vandaan kwam terwijl onze dochter al bijna 2 is. Maargoed. We kijken heel erg tegen een volgende keer op en van mijn vriend hoeft het allemaal niet meer. Die wil eigenlijk niet meer dat ze onze dochter zien en is er heel boos over. Ik ben het met hem eens en heb dat gevoel ook. Maar het is wel mijn familie. Reden genoeg dus voor mij om met ze te gaan praten. Maar hoe pak ik dit aan? Sorry voor mijn lange bericht. Ik hoop dat er mensen zijn die zich hierin herkennen, deels dit ook mee hebben gemaakt en mij kunnen vertellen hoe het verder af is gelopen. Tegelijkertijd was ik denk ik ook gewoon opzoek naar een plek waar ik anoniem mijn verhaal kwijt kon.
Wat vervelend dat je dit zo ervaart. Ik herken je verhaal zelf gelukkig niet. Bij ons in de familie is alles bespreekbaar met elkaar, denk dat dit een basis is om goed met elkaar om te kunnen gaan. Ik ben van mening als je dingen niet met elkaar bespreekt en je hebt er last van gaan ze een eigen leven lijden. Wie weet kijkt jou familie ook wel op een bepaalde manier naar jullie. Ben blij dat je elkaar hebt en geniet van de momenten van het samen kunnen zijn!
Het klinkt mij in de oren als 'gewoon' gaan communiceren met elkaar. Is het niet zo dat je ouders het echt heel jammer vinden dat je zo ver weg woont, maar dat op een onhandige manier uiten? Een kus op de mond van je kind, ik hou er niet van, ik zou dat ook nooit zelf bij mijn kind doen. Maar misschien hebben je ouders ergens van iemand gezien dat een andere opa en oma dat wel deden en denken ze dat dat zo 'hoort'. Jullie lijken beiden niks uit te spreken en van alles aan te nemen. Daar ga je niet verder mee komen. Vraag hen of ze het lastig vinden dat je ver weg woont. Vraag hen hoe zij hun band met jullie dochter voor zich zien. Vertel hen dat je het niet fijn vindt dat ze je dochter op hun mond kussen en waarom. Ga met elkaar praten en stel vooral open vragen. Daar kom je mijns inziens het verst mee
Ahh wat jammer, kan het ook niet zo zijn dat je elkaar wat ontgroeit omdat je elkaar niet zoveel ziet en dus minder van elkaars leven meekrijgt en daardoor elkaar minder te vertellen hebt? Zelf vind ik het niet echt een probleem als ouders niet zo vaak langskomen zelfs met dichterbij ben ikzelf altijd meer bij mn ouders dan andersom maar vind wel dat er dan wederzijdse interesse moet zijn in bellen of appen of wat dan ook. Vooral als er meer afstand is in km is even dat contact belangrijk. Misschien bedoelen je ouders het goed maar weten ze niet met de situatie om te gaan. Een kus op de mond is bij sommige ''normaal'' maar ik zelf zou dat ook niet kunnen waarderen. App/bel jij regelmatig je ouders? De wat oudere generatie lijkt het normaal te vinden dat kinderen het contact opzoeken. Succes!