Het is een hele lastige situatie waar je in zit. Dit gaat verder dan alleen 'sporten op donderdag'. Zoals andere dames ook wel zeggen: hoe moet het later met logeerpartijtjes? Speelafspraken? Na school buiten spelen zonder toezicht? Ooit zal dat toch ook gaan gebeuren. Wat je man moet beseffen is dat niet alles te beheersen is in het leven. Waar exact is hij bang voor?
Heeft je man een oplossing zodat jij kan gaan sporten? Nee? Dan regelt hij iets óf jij regelt het (zwager dus!), maar gewoon een veto uitroepen over een zwager die op gaat passen... ik zou dat nooit accepteren, als dat ruzie betekent dan kom maar op.
Ik kan me wel voorstellen ts dat je je aanpast aan je man. Waarschijnlijk is dat door de jaren heen zo gegroeid en heb je er vast al eens ruzies met hem over gehad. Toch denk ik dat je er een keer naar toe zult moeten om jezelf mee te laten tellen. Je zegt dat je vindt dat je zijn mening moet respecteren. Heb je door dat hij jouw mening niet respecteert (uit jouw verhaal)? Het zal enorm vervelend zijn om te doen en waarschijnlijk gepaard gaan met ruzie, maar dat is niet ongewoon bij veranderingen. Daarnaast zeg je dat het nooit goed zal gaan als je man het vertelt. Wanneer dat het geval is dan heeft je man het misschien wel door dat hij het moet oplossen. Niet alles uit zijn handen nemen, want dan leert hij niet. Succes!
Sorry hoor, maar wat heb jij een eikel van een vent. No way dat ik dit zou oplossen. Hij mag of zelf vrij nemen of de kinderen gaan naar zwager. Meer opties zouden er bij mij niet zijn. Of eigenlijk wel, want ik zou de kinderen gewoon naar m’n zwager brengen. Wat een aanstellerig geneuzel. Jullie oudste heeft jullie toch ook gewoon overleefd? En ik zou hem verplicht naar een psycholoog sturen want dit is niet gezond voor jullie kinderen.
Ik ben echt wel voor elkaars mening respecteren maar niet als het om onredelijkheid gaat. Dit heeft nl niks te maken met zijn (belachelijke) mening te willen respecteren maar alles met je man tevreden willen houden uit angst dat jullie dan ruzie krijgen. En jij moet maar op een andere dag gaan sporten omdat het niet zijn probleem is? Nou sorry, en of het zijn probleem is. Eentje waarvan een psycholoog wellicht bij zou kunnen helpen want zijn gedrag is niet echt gezond te noemen. Hij is onredelijk, arrogant en kijkt neer op anderen en jij houdt dat gedrag trouwens lekker in stand door als een onderdanig vrouwtje braaf ja te knikken op alles wat hij wenst. Die man van jou had aan mij de verkeerde gehad. Dan maar knallende ruzie maar echt niet dat ik de band met mijn familie zou verstoren om zijn waanideeën.
Laat hem gewoon lekker appen... Boeiend als het er niet goed uitkomt... dat is ZIJN probleem Je begrijpt natuurlijk wel dat als jij het het iedereen het jou kwalijk neemt he.. ondanks dat het de schuld van je man is... Wil je dat? En dit blijft nog jaaaaaren zo... want het is heel moeilijk te vergeten als iemand je niet vertrouwd
Pfffff! Ik zou gewoon de kinderen brengen naar je zwager en gaan sporten. Hij wil geen vrij vragen, prima maar dan gaan de kids gewoon ff een uurtje bij zwager. Vinden ze hartstikke leuk. En vanaf nu dus duidelijke afspraken maken. Jij bent de moeder van de kinderen, dus jij hebt het beste met ze voor en je vertrouwd je zwager. Dit komt gewoon over dat hij jou niet vertrouwd hoe je met de kinderen omgaat!
Jij je uurtje sporten, je kinderen een uurtje bij zwager en je man een uurtje bij de psycholoog. Dat lijkt me een goede regeling. Als je er steeds in meegaat bevestig je continu je man zijn gelijk, en dus ook zo'n beeld dat anderen/de buitenwereld gevaarlijk zijn. Je helpt hem dus verder de dieperik in. Denk ook aan jullie kinderen en schakel hulp in.
Helemaal mee eens! De zienswijze en het daarop volgend handelen van je man is niet gezond. Niet voor zichzelf maar helemaal niet voor de kinderen en voor jou. Je moet hier echt tegenin gaan en gezond voorbeeld geven. Als jij je steeds blijft aanpassen dan blijft hij denken dat het logisch is wat hij zegt. En je kinderen leren dat dan ook. Dan groeien je kinderen op als zeer angstige, wantrouwende volwassenen. Dat wil je toch niet!
Dit klopt niet TS en ook niet hoe jij er mee omgaat. Ik ben wel heel benieuwd wat er mis is met een keer flinke ruzie. Wat gebeurd er dan?
Nee dat moet je helemaal niet. Je houdt zijn gedrag alleen maar in stand. Je moet beslissen dat de kinderen naar je zwager gaan en duidelijk maken dat je man hulp moet gaan zoeken en dat jij niet mee kan gaan in zijn waanideeën en kijk op de wereld. Dat geen gezonde manier is om kinderen op te voeden. En sowieso ook niet dat hij niemand in huis wil omdat hij bang is dat ze de boel stuk maken
Wat vindt je man zelf van zijn gedrag? Kan hij inzien dat hij extreem wantrouwend is? Of vindt hij z'n gedrag normaal? Als hij z'n gedrag normaal vindt, is de eerste stap hem te laten inzien dat dit niet klopt. Als hij erkent dat hij afwijkend gedrag vertoont, is ingrijpen de volgende stap. Hoe ziet hij de toekomst voor zich? Jullie kinderen gaan steeds zelfstandiger worden, kan hij dat aan? Een van mijn beste vriendinnen is opgegroeid met een extreem beschermende vader en zij heeft daar echt last van gehad. Het is voor haar heel moeilijk om zorgeloos door het leven te gaan, omdat haar vader altijd beren op de weg zag. Hij remde allerlei initiatieven af, omdat hij altijd bedacht wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Dit wil jouw man vast niet voor jullie kinderen. Dan is het wel zaak dat hij dit nu aanpakt. Overigens kan ik me wel voorstellen dat je voor nu ervoor kiest om niet te gaan sporten. Dan zou ik wel eerlijk zijn naar je zusje en je zwager over de reden. En ik zou eisen dat je man z'n gedrag aanpakt, ook voor zijn eigen bestwil. Sterkte, lijkt me heel lastig!
Tja... ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven. Iedereen is gelijk zo negatief over je man (eikel van een vent). Ik vind die uitspraken nogal extreem. Kinderen heb je samen. En je beslist samen wat goed is voor hen. Als je daar een meningsverschil over hebt, hoe raar de gedachte van de tegenpartij ook is, dan heb je niet zomaar het recht om daar overheen te stappen en je eigen zin te doen. Toevallig had ik gisteren een gesprek met mijn man over mannen in de opvang. Ik vind dat geen probleem en ben daarin geen doemdenker. Hij wil het perse niet. Te veel gedoe in de media geweest. En hoe krom ik het ook vind, ik respecteer zijn mening daarin. De denkwijze van de man van TS (en daar bedoel ik mee het complete plaatje) klinkt mij ook wat extreem, maar zou mij niet het recht geven om gewoon te gaan sporten. Ik zou dus wel afzeggen (ik neem aan dat zus en zwager hem ook redelijk kennen, dus met een beetje uitleg zouden ze hem hierin vast wel herkennen), maar dan met je man afspraken maken om eens met iemand te gaan praten. Misschien zelfs samen. Want wat sommige anderen ook al zeiden: dit is nog maar het begin. Hoe ouder ze worden hoe meer je ze los moet laten en moet vertrouwen dat ze in goede handen zijn bij anderen. Je kunt ze niet vastbinden... En he, het is maar een uurtje sport dat je opgeeft he. Van die kant kun je het zelf iok bekijken (ipv alleen: belachelijk! Wat is nu een uurtje oppassen door een ander?!)
Nou, het probleem hierbij is dat het geen gezond normaal denken is vanuit haar man. Het komt voort uit zijn eigen irreele angst en wantrouwen. Dat is heel wat anders dan in jouw voorbeeld over mannelijke oppas, want dat vind ik van heel andere orde gezien de feiten die zich hebben afgespeeld. Als TS steeds rekening moet houden met haar man en dus daar niet overheen mag stappen en nooit haar eigen ding mag doen dan zit zij samen met haar kinderen gevangen in zijn beperkte grenzen. Die echt ongezond zijn. En wat als hij die steeds verder gaat aanscherpen? Dan heeft hij dus altijd de touwtjes in handen, want hij wil het niet en dan gebeurd het niet. Dat is net zo onevenwichtig als jij vind dat er nu gereageerd wordt over dat zij wel haar zin moet doorzetten.
Ben het met je eens dat je beiden evenveel te zeggen hebt en als hij dat perse niet wil hebben, je hem niet gaat overrulen. (off topic, wat vreselijk dat je man zo denkt over mannen in de opvang, vind ik echt sneu om te lezen. Wij hebben een superleuke leider op de opvang en die kreeg nav het voorval in Amsterdam zelfs dreigbrieven).
Nou dit inderdaad. Het nichtje van een goede vriendin van mij is ook zo enorm beschermend opgevoed. Toen ze 19 was ging ze voor het eerst alleen met de trein, haar moeder stond doodsangsten uit en bleef maar tegen dr zeggen hoe ontzettend knap ze het vond dat zij dat durfde. Het is echt een hele leuk meid maar door dat gedrag van haar moeder loopt ze nu dus wel bij een psychiater omdat ze niet normaal kan functioneren. Ze is altijd bang buitenshuis.
Mijn man vindt zijn gedrag normaal en vindt mijn gedrag vreemd omdat hij denkt dat ik mijn familie tevreden wil houden.. Tis lastig, ik ga het wel weer bespreekbaar maken maar als iemand geen idee heeft dat zijn gedrag vreemd is, is het moeilijk om iemand daarvan te overtuigen. Mijn man is Grieks, misschien dat cultuur meespeelt? Dat ze voorzichtiger zijn? Ik heb mijn zus gesproken en het uitgelegd, ze was niet blij natuurlijk. Ze weet wel n beetje hoe mijn man is maar dit had ze ook niet verwacht.