In mediterraanse culturen zijn de mensen meestal een verlengde van hun familie. Juist heel close met elkaar en kinderen worden door alle oma's, tantes' ooms enz opgevoed. Doet hij ook zo als je vraagt dat je zus komt oppassen? En los van de kinderen, familie niet in jullie huis durven laten? Vertrouwt hij misschien JOUW familie (los van je ouders) niet?
Waarom heb jij het nu opgelost dan? En ik weet verder niet wat je tegen je man heb gezegd, maar als hij denkt dat het is om je familie tevreden te stellen, ben je dan wel duidelijk geweest? Heb je wel gewoon aangegeven dat JIJ wil sporten en dat het niks met familie tevreden te stellen te maken heeft
Goed van je dat je het hebt uitgelegd. Kan me voorstellen dat ze er niet blij mee waren. Ook goed dat je voornemens bent het nog eens bespreekbaar maken bij je man. In de toekomst zulken mogelijk nog wel eens vaker soortgelijke dingen voorvallen en het zou goed zijn als je daar toch samen een middenweg in kunt vinden. Anders wordt samen leven en opvoeden een hele moeilijke strijd. Sterkte!
Hij vindt mijn familie erg afstandelijk en vindt dat ze hem ook geen vertrouwen geven, dus ik denk dat dat ook meespeelt, dat hij er geen moeite voor wilt doen en hij het geen probleem vindt om hen te laten zien dat hij hen ook niet 100% vertrouwt..
Al heeft hij wel aangegeven dat hij zijn beste vriend die geen kinderen heeft okk niet zou laten oppassen. Hij heeft veel moeite met anderen te vertrouwen met zijn kinderen, bang dat ze niet goed opletten en dat er iets gebeurt
Het lijkt mijn man wel. Elke keer weer een toestand met dat oppassen. Hij is heel erg bang dat ze bijvoorbeeld onder de auto komen omdat oppas niet oplet. Hij is op heel jonge leeftijd heel plotseling zijn vader verloren. Daar heeft zijn angst mee te maken. Ik snap dat wel, maar anderen helaas niet altijd. Het is ook wel overdreven. Maar ik herken het buikpijn ervan hebben wel. Heel vervelend!
Oh men.. wat een beschermend gedrag zeg. Je zwager kan heus wel op je kinderen passen hoor. Ik neem aan dat het een gewone man is zonder rare gewoontes. Mijn broertje past sporadisch op onze kinderen en is 20. Geen enkele ervaring ermee maar hij en ook de kinderen overleven het elke keer weer Ik zou het nogmaals bespreekbaar maken bij je man. En dat jij een oplossing hebt zodat je een uurtje kan sporten en als hij het daar niet mee eens is hijzelf maar een oplossing zoekt.
Ik geef je groot gelijk hoor Mirna, dat je jullie kinderen niet wegbrengt als je man dat niet wil. als het voor één van de twee niet goed voelt, doe je dat gewoon niet, ongeacht de reden. Wel zou ik in gesprek blijven met hem om de redenen die hij geeft. Zoals je al merkt uit de (soms wat meer en soms wat minder genuanceerde) reacties, vinden veel mensen de denkwijze van je man op zijn zachtst gezegd onlogisch. Hoewel ik het persoonlijk op gevoelsniveau nog wel kan snappen, om heel eerlijk te zijn. De broer van mijn man heeft ook wel eens op onze oudste gepast toen die nog maar een jaar of 1 was en zwager zelf nog geen kinderen had. Vond ik toch spannend. Zoals ik al had verwacht, was de luier dus ook niet verschoond. En had ie ook wel ìets meer tv gekeken dan ik voor een dreumes nodig vind. Maar hé, zowel neefje als oom hebben de middag overleefd. En voor mij was het een goede oefening in loslaten. Dat vond ik trouwens ook van de eerste keer dat mijn moeder oppaste. Mijn hoofd wist dat onze zoon da prima af was ... in die fase van ons leven waarschijnlijk beter bij mijn moeder dan mijzelf, gezien het verschil in ervaring, haha. Maar het voelde in mijn hart toch naar om voor het eerst m'n baby achter te laten. Ik vind echt dat je je hoofd en je hart naast elkaar moet gebruiken. Als iets niet helemaal goed voelt, ga ik voor mezelf na "Wat is hebt ergste dat er kan gebeuren?" En dan wel reëel hè. We gaan er voor het gemak even niet vanuit dat er een UFO neerstort op het huis van de oppas. Als je hoofd ook echte scenario's kan bedenken waar het gruwelijk mis gaat, dan is het duidelijk. Maar soms moet je hoofd ook tegen je hart kunnen zeggen: Je stelt je aan, dit is een moment om te leren loslaten. Wat kan jullie zwager dus volgens jouw man helemaal fout doen in dat uurtje. Ze hoeven waarschijnlijk niet eens te eten of te drinken of je geeft goed aan wat wel en wat niet. Verschonen kun je hem leren, maar zelf al gaat dat mis dan is er hooguit een uur sprake van een vieze luier. Niet geweldig maar zeker ook geen ramp. Je kunt afspreken om niet met ze naar boven te gaan vanwege gebrek aan traphek. En je zwager slaagt er vast wel in om ze in dat éne uurtje niet alleen te laten. Dus ze krijgen ook geen kans om zichzelf of elkaar te elektrocuteren in een stopcontact of spannende experimenten uit te voeren met scharen, messen of lucifers. Dus welke gevaren blijven er dan in vredesnaam nog over? Ik kan er geen bedenken. Dan zou mijn hoofd het dus toch winnen van mijn hart. Loslaten. Niet alle ouders kunnen dat even goed van nature. Maar iedereen moet het leren. Het klinkt alsof jouw man dat nog niet zo goed kan. Zijn hoofd moet dus duidelijk krijgen wat hij in zijn hart nog niet kan voelen. De kinderen zijn ook veilig bij iemand anders. Op de langer termijn bescherm ik mijn kinderen niet, maar beschadig ik ze juist als ik ze nooit loslaat. Voor de relatie met mijn partner is het ook beter als ik hier iets relaxter mee om kan gaan. Over die dingen moeten jullie in gesprek blijven. Maar tot die tijd geef ik je groot gelijk dat je niet keihard tegen zijn wens in gaat. Ouder ben je samen en dat is soms geven en nemen. En soms sluit je concessie of geef je de ander de extra tijd of ruimte die hij nodig heeft. De spelregels van samen vader en moeder zijn, zijn helemaal niet zoveel anders dan de geheimen van een goed huwelijk. Daarin blijf je ook in gesprek zonder elkaar af te vallen.
Dat was ook mijn eerste gedachte. Hoe moeilijk ook, hij zal mensen toch wat meer moeten gaan vertrouwen, nog even en de oudste zit op school. Er volgen speelafspraakjes bij kinderen waarvan je de ouders amper kent, waarbij ook nog wel eens alleen vaders thuis zijn, schoolreisjes, uitstapjes enz. Steeds weer een stapje verder en ze iets meer loslaten. Ik vind/vond dat soms ook moeilijk hoor, maar ik wil ook die zorgen niet op mijn kinderen overbrengen. Het hoort erbij en bij hun ontwikkeling. Ik denk dat je man zich daar meer bewust van moet proberen te worden.
Hmmm, lastig....een keertje niet sporten is toch niet erg? Ze zijn nog maar 3 en 1, jij en je man moeten leren loslaten, maar dat hoeft nu nog niet. Ik zou mijn kinderen op die leeftijd ook niet aan mijn kinderloze schoonbroer toevertrouwen. Ook niet voor een uur. Ze zijn nu 7 en 6 en ik zou het nog steeds niet doen.(mijn kinderen verm**rden ze)
Nu gaat het om een uurtje sporten, de volgende keer is het weer wat anders. Wat ... moet TS dan maar haar leven on hold zetten omdat haar man onredelijke angsten heeft betreffende de kinderen? Het lijkt me eerder zaak dat de man van TS iets daaraan gaat doen, want dat gaat de kinderen niet ten goede komen lijkt me. Straks gaan ze naar school en ... god forbid ... spelen bij een vriendje. De horror. Respect voor iemands wensen werkt wel twee kanten op. Dus de man van kan minstens eens nadenken over zijn reactie en daar iets mee doen. Ik zou dus gewoon de kinderen hebben opgepakt, naar zus zijn gegaan en gaan sporten. Ik zou het de volgende keer lekker je man laten oplossen hoor.
Omdat ik denk dat ik het iets tactvoller kan overbrengen en het iets genuanceerder kan vertellen. En mijn man mijn zus niet ziet en ik zoiets op de app of telefonisch niet zo handig vindt. Ik had mijn man het ook zelf kunnen laten zeggen hoor, maar heb dan toxh graag zelf de touwtjes in handen over hoe het gebeurt. Mijn kinderen gaan niet naar een kdv. Mijn man is bewust minder werk en minder uren gaan werken zodat we om en om thuis zijn of mijn ouders op kunnen passen. De oudste gaat bijna naar school dus dat wordt zeker lastig, mijn man is zich al mentaal aan het voorbereiden. Al moet ik er nu ook nog niet aan denken dat ze straks bij vreemden gaat spelen of naar n verjaardagsfeestje gaat..
Houden jij en je man er ook rekening mee dat je het al extra moeilijk maakt voor je kinderen om binnenkort te wennen op school? Ze zijn nooit bij iemand die niet de ouders of grootouders zijn, en plots moeten ze uren na elkaar doorbrengen bij een vreemde juf en vreemde kinderen die extreem druk en luid zijn? Ik snap eigenlijk wel dat het als ouder moeilijk is om los te laten. Maar het gaat niet alleen om de gevoelens van jouw man, ook om hoe je kinderen ermee omgaan.
Maar dus ook niet naar psz? Jullie zijn je 'mentaal aan het voorbereiden', maar wordt het kind ook voorbereid? Voor hem zal deze toestand nog zwaarder uitpakken qua wennen..