Wij zijn een gelukkig stel en hebben samen een prachtige dochter van 1,5 jaar oud. Al bijna direct na de geboorte had ik al de eerste kriebels, maar ik wou eerst even van Lana genieten en zeker zijn dat het niet de zwangerschap was die ik miste (zwanger zijn is voor mij het mooiste gevoel wat er is.) Hoewel mijn kinderwens dus al een hele tijd aanwezig is word het gevoel nu versterkt omdat er weer een aantal vrienden van ons in verwachting zijn. Ik ben echt superblij voor ze en gun het ze zeker hoor, maar heel stiekem ben ik ook een beetje jaloers. Mijn man wil niet omdat ik een nogal helse bevalling heb gehad waarbij onze dochter het haast nieteens heeft overleeft en hij heeft het er ook echt een tijd heel moeilijk mee gehad, hierdoor wil ik dus ook niet teveel pushen en er alleen voor gaan als ook hij er 100% achter staat. Verder is hij bang dat hij ook zijn vrijheid kwijtraakt.. Dit bericht ben ik gaan typen omdat ik het nu toch echt even van me af moest schrijven en het feit dat ik een brok in mijn keel voel zegt me nu dat mijn wens sterker is als ik zelf dacht..
Hey meis, kan me je gevoel goed voorstellen. Heb min of meer met hetzelfde gezeten. Mijn man wilde geen 2e meer na een zeer gecompliceerde zwangerschap met HELLP/pre eclampsie. Premature geboorte maar uiteindelijk is het een kerngezonde peuter die hier rond rent. Maar de angst zat en zit er vooral bij m'n man dus nog goed in! Was er zelf bijna niet meer geweest indertijd. Dus begrijp zijn kant natuurlijk wel! Heb op een gegeven moment geprobeerd om het even de tijd te geven (en er dus niet steeds over te beginnen etc) en uiteindelijk toen Dano 2 jaar was ging mijn man toch overstag Wel vooral omdat hij inzag hoe belangrijk het voor mij is, maar natuurlijk ook wel omdat voor Dano hartstikke leuk is een brusje. En de kans op nog zo'n complicatie hoeft natuurlijk niet groot te zijn. Ik denk dat jouw man op een gegeven moment ook wel ietsje bij zal trekken. Kan natuurlijk niet in z'n koppie kijken, maar wellicht kan je zelf een inschatting maken Keerzijde van het wachten was in ons geval dat ik 'ineens' vruchtbaarheidsproblemen bleek te hebben waardoor het nog eens 1,5 jaar duurde eer ik zwanger raakte Daardoor heeft mijn man wel weer goed aan het idee kunnen wennen denk ik maar. Heel veel succes meis, nogmaals ik begrijp je gevoel super goed. Vond het ook verschrikkelijk toen... maar het is nog niet definitief he! Hij heeft denk ik echt nog ietsje meer tijd nodig! Duim voor je dat ook jullie er weer samen voor gaan!
Meerdere keren is het al besproken en ben al van een dikke vette "NEE", naar een "we zullen de spullen bewaren want misschien komt er nog een tweede" gekomen, dus er is zeker hoop. Voor mijn eerste zwangerschap zat ook een paar jaar waarin hij helemaal geen kids wou, tot hij opeens omsloeg. Hij heeft voor dit soort beslissingen gewoon de tijd nodig om zich zeker genoeg te voelen dat alles goedkomt. Ik geef het ook zeker wel een goede kans dat de ja nog wel komt, maar heb nu echt even een uitlaatklep nodig en dit is niet iets wat ik even in de kantine op het werk in de groep wil gooien..
Hehe dat is logisch meid! Tuurlijk wil je het ff kwijt. Had er vaak zat de balen van en het zijn niet dingen die je makkelijk in de groep kan gooien. Kreeg zelf dan van die leuke opmerkingen als 'wees blij dat je een kindje hebt'. Hehe alsof het daarom draaide . . . . Daarom is dit forum ook gewoon super! Lekker met lotgenoten kletsen over alles!
Ben ook ontzettend blij met dit forum.. Ik hoop maar dat mijn mannetje er ook voor wil gaan, voorlopig zorg ik er in elk geval dat het vrij regelmatig ter sprake komt.
Zo'n besluit maak je inderdaad met z'n 2en. Iedere man is natuurlijk anders, het zou bij mijn man niet goed werken als ik mijn kinderwens regelmatig ter sprake zou brengen. Ik heb een keer een goed gesprek met hem gehad, hem vertelt hoe graag ik het wil en hem toen even met rust gelaten zodat hij er zelf over na kon denken. Een tijdje later weer over begonnen en toen zei hij dat hij graag wil dat ik dit jaar zwanger word. Nu nog ff kijken wanneer, maar dat komt goed. Succes!
Mijn man is er zo eentje die denkt dat het niet zo belangrijk is als je het niet af en toe ter sprake bent, dus vandaar dat als de kans er is ik het toch even ter sprake breng. Het is gelukkig niet zo dat ik hem er de hele tijd mee lastig val, dan zou hij het idd ook zeker niet meer willen.
Als je man zo erg tegen de bevalling op ziet omdat de vorige erg zwaar was is het misschien ook een idee om met de verloskundige daar over te spreken.
Ik mag zowiezo al niet meer uit mezelf bevallen tenzij het uiteindelijk voor de 38e week gebeurd, zal dus ook direct bij de gyn lopen