O, jeetje de bekende SEVEN YEAR ITCH kan je hem niet wat meer info geven over dat het 7e jaar moeilijk is, maar dat je daar doorheen moet?
Ik zou echt proberen om een proefperiode van scheiding in te lassen. Als je er beiden zo in staat als jij aangeeft dan zou het toch te redden moeten zijn.
Alle banden definitief doorsnijden is meteen heel drastisch en dan kun je niet meer terug. Het is al eerder door iemand geopperd, maar even een tijdje uit elkaar om te kijken of dat echt is wat hij wil? Als dat echt is wat hij wil dan kan hij het doorzetten, is het niet wat hij wil en wil hij toch nog voor jullie gaan dan zijn de banden tenminste niet doorgesneden. Meteen scheiden is zo ingrijpend. Super veel sterkte gewenst!
Zijn die grote geschillen echt niet meer op te lossen? Wellicht samen met een therapeut? Ik wens je hoe dan ook heel veel sterkte!
Bedankt allemaal *zo lief zijn jullie*. Op dit moment voel ik me zo alleen en het doet deugd om jullie steun te lezen! Al was het maar om heel even niet te huilen! Ik probeer sterk te zijn voor de kids ik moet wel. En ik hoop alsnog dat dit slechts een nare droom was. De tijd zal het uitwijzen maar ik voel hem gewoon wegglijden... Doet zooo pijn!
Ook een nare tijd of situatie kan heel depressieve gevoelens oproepen. Het gevoel van op zijn is toch wel een heel duidelijk signaal dat het met hem niet goed gaat. Maar ik heb natuurlijk geen weet wat het probleem is, dus misschien is het wel echt onoverkombaar. En toch denk ik dat een mens geen drastische beslissingen moet nemen in tijden van crisis. Maar hoe overtuig je een ander daarvan?
Ik weet het dat je in crisis geen belangrijk beslissinge moet nemen maar hij zegt dat hij het niet meer aankan en alleen weggaan is een optie om rust te krijgen met de situatie! Ik ben gewoon helemaal aan het wegkwijnen en ben ten einde raad.
Heb ik ook al gezegd en dan zegt hij we zijn al veel langer dan 7 jaar samen. 😪😪😪
Heb je dit echt niet zien aankomen? Ik kan me daar nl. altijd enorm over verbazen als ik dat lees. Tussen de regels lees ik dat er dingen niet goed zaten tussen jullie, maar is dat iets dat jij wellicht negeerde? Ik zie dat er drie kleine kinderen zijn, dat zijn tropenjaren. Sommige moeders cijferen zichzelf dan volledige weg en dan kan het zo zijn dat de man zich dan niet meer begrepen voelt. Kan dat het geval zijn bij jullie? Desalniettemin veel sterkte!
Heel veel sterkte! Ik herken je verhaal deels. Toen ons kindje klein was heeft mijn man ook op het punt gestaan om weg te gaan. Nu ik terug reken waren we ook rond de 7 jaar samen. Hij wast stellig overtuigt van zijn beslissing. De koek was op, het ging niet meer. Hij hield nog van me maar er waren te veel woordenwisselingen, irritaties, ruzies. Het voelde voor hem hierdoor als een broer zus relatie en voor zijn gevoel kwam hij niet relaxt maar in een spanning thuis. Voor mij kwam het heel onverwachts want we hadden nog gewoon leuke uitstapjes etc. Ik wist natuurlijk wel dat e.e.a. niet lekker zat maar dit had ik niet verwacht. Hij gaf aan dat ondanks dat hij van me hield hij niet meer zo verder kon. Hij wilde gelukkig zijn en had het idee dat we dit elkaar op deze manier niet meer konden bieden. Het vrat hem op van binnen en hij had het gevoel er niet meer uit te kunnen komen. Dit had ik niet in de gaten. Wel dat het niet zo lekker liep maar niet dat het bij hem zo ernstig was. Voordat we alles in werking gingen zetten heb ik hem gevraagd (gesmeekt) niet bij me weg te gaan en eens rustig alles te over denken. Ik had het idee dat hij depressief o.i.d. was en heb dit naar hem geuit. Hij gaf aan inderdaad heel slecht in zijn vel te zitten. hij is toen in therapie gegaan en we zijn samen naar therapie geweest. We zijn nog altijd samen. De eerste periode is heel moeilijk geweest omdat ik steeds bang was dat hij toch ineens weg zou gaan maar hij deed zich voor de volle 100% inzetten. hij wilde er naar eigen zegge alles aan hebben gedaan om het te laten slagen. Ik denk dat we er nu sterker voor staan dan ooit. Het heeft ons veel inzichten gegeven. Tuurlijk, we hebben nog wel regelmatig woordenwisselingen maar we kunnen elkaar beter begrijpen. We hebben van die therapie veel geleerd. Heb je ergens een irritatie of ergernis over, bedenk je dan of het je energie waard is om je hier over te blijven irriteren. De therapeute zei toen tegen ons: bij alles waar je jezelf druk om maakt moet je je afvragen of je er iets aan kunt veranderen. Kun je er niets aan veranderen, proberen het dan los te laten. Het kost je dan een hoop nutteloze energie en frustratie. Zo dus ook met je partner. Niemand is perfect. Probeer de dingen die je storen en irriteren eens af te wegen. Zou je de irritatie hierom kunnen loslaten en er mee kunnen leven als hij dit blijft vertonen. Als je het kunt los laten dan wordt de sfeer prettiger een aangenamer. (bijv. 100x mopperen dat zijn sokken in de wasmand moeten en niet naast zijn bed. Weegt die frustratie en waarschijnlijk nog 500x mopperen op tegen die 2seconde extra werk die jij dan moet doen om ze even op te rapen maar de sfeer blijft wel prettig?)
Ja we hebben dit gewoon altijd genegeerd om escalaties zoals deze te vermijden en omdat we elkaar heeeel graag zien! Maar vroeg of laat wreekt het zich en kan je er niet meer omheen. Dacht altijd van komt wel goed met de tijd! Maar bij hem werd het erger vanbinnen.
Tja, dat is natuurlijk het gevaar om dit soort dingen te ontkennen. Ik denk dat je man dan al langer er klaar mee is en het waarschijnlijk al helemaal heeft afgesloten....
och meid een hele dikke knuffel, is een time out geen optie? eventjes weg van elkaar? even allebei rust en goed nadenken en dan nog eens samen zitten of er nog wat veranderd kan worden? Dikke knuffel voor jou!!
Belangrijke dingen negeren. Dat is zo slecht in een relatie. Waar is jullie echte band dan vraag ik me af, als je in een relatie bepaalde dingen niet bespreekbaar maakt. In juist je relatie hoor je toch alles te kunnen bespreken, ook als daardoor de boel escaleert? Escaleren betekend toch niet direct einde relatie? Blijkbaar zijn de emoties die bij dit punt horen nu te hoog opgelopen waardoor je man niet verder kan. En ik persoonlijk kan me heel goed voorstellen dat als je niet alles goed bespreken kan met je man/vrouw dat je misschien wel niet verder wilt. Ik wens zowel jou als je man heel veel sterkte toe de komende tijd
Hier ben ik het wel mee eens. als dingen onbesproken worden gelaten en beide partners hebben een andere definitie van de zwaarte van de problemen dan is dat funest voor je relatie omdat je niet weet wat er speelt bij de ander. Wat jij dus niet zo erg vond, was voor hem dus een dealbreaker. En ik weet niet wat de problemen waren, maar duidelijk voor hem groot genoeg om er niet meer mee om te kunnen gaan. Desalniettemin heel veel sterkte!
Jawel, maar ik vind juist omdat je niet kunt inschatten hoe zwaar iets voor een ander is, degene zélf moet aangeven dat hij/zij iets heel belangrijk vindt. Alles opkroppen en dan is het ineens te veel geworden, daar zou ik (naast het verdriet dat er natuurlijk zou zijn) ongelooflijk pissig van worden. Had het dan eerder gezegd! TS: ik wens je veel sterkte toe en hoop dat jullie er uit gaan komen, met of zonder elkaar.