Dat is wel zo, maar als je weet dat er iets broeit, dan moet je dat gewoon niet ontwijken. En er zijn hier mensen die de man nogal een lapszwans vinden omdat hij er blijkbaar niet voor wilt vechten. Dat is volgens mij echt niet aan de orde. Ze hadden beiden moeten praten. Hij had aan moeten geven dat de dingen zwaarder voor hem wogen, en TS had meer aan moeten sturen op een gesprek hierover wetende dat deze dingen broeiden en niet aan moeten nemen dat het niet zo erg was. Neemt niet weg dat het heel erg is, een scheiding is nooit leuk, maar het is wel zo dat er 2 mensen in dit huwelijk zijn die hier iets aan hadden kunnen doen. Struisvogelpolitiek is gewoon funest.
Volgens mij is het al vaker besproken maar escaleert het op dat punt, en daarom leek het beter om te zwijgen. Althans zo maak ik het op uit het verhaal van TS
Zo oneerlijk dat hij je niet eerder over zijn gevoel verteld heeft . Dan had je de kans gehad om er samen eens voor te gaan zitten en te besluiten; dit moet veranderen want dit gaat op den duur fout. Maar om het er dan na al die tijd uit te gooien en jou geen kans te geven om nog maar iets te veranderen, dat is kwalijk. Ik wens je veel sterkte, wijsheid en geluk toe. Het enige waar je nu nog invloed op hebt is hoe jij hier uit komt. x
Wat ontzettend vervelend voor je... Jij kent je man het beste, ik lees alleen de verhalen hier en maak daar uit op dat het geen impulsieve beslissing is.. maar eentje die hij echt wil doorzetten.. En klinkt heel makkelijk wat ik nu zeg, maar dan moet je je er toch bij neerleggen.. juist omwille van de kinderen... Nu is er nog wederzijds respect en liefde, en als je je er uiteindelijk niet bij neerlegd krijg je misschien veel woede en " haat " na elkaar toe.. En uiteindelijk wil je toch beide het beste voor de kids.. Maar leg je er pas bij neer als je zelf het gevoel hebt dat de relatie echt niet meer te redden is natuurlijk... Maar probeer dit moment goed aan te voelen...
@ luckymommyy (antwoord is puur op het openingsstukje) ow wat erg voor jullie! Ik moet wel meteen aan en uitspraak van Dr phil denken... "Als het feit dat jullie uit elkaar gaan zulke emoties oproept, dan ben je nog niet klaar om te gaan scheiden. Dan heb je het namelijk niet afgesloten en heb je er niet genoeg aan gedaan. Je bent pas klaar om te scheiden als je neutraal bij elkaar weg kunt gaan". Als jullie beide nog van elkaar houden kun je het toch niet zomaar opgeven denk ik den, zeker met kinderen. Ik wil je deze link geven, heeft vele huwelijken gered. Ook onze relatie hefet flinke downs gekend, maar dit heeft echt ogen geopend! Geef het je man ook, wellicht herkent hij diingen in het filmpje. Bij mij was het: precies, hier zit ik mee! Ook weleens radeloos hoe je relatie beter te maken? - SamenCommuniceren Wij zijn nu 16 jaar samen en 8 jaar getrouwd. Scheiden is 2 x gevallen hier. Beide toen we in een flinke verbouwing zaten. Belangrijkste wat we uit EFT gehaald hebben is, als je flink boos wordt op je partner: - beseffen dat je niet tegen elkaar vecht, maar tegen iets dat buiten jullie staat (onbewust worden emoties opgeroepen, waar je dan niet helemaal meer de controle over hebt) - een soort van stopwoord roepen als je partner te ver gaat (bij ons is dat 'drijfzand', heeft een hele betekenis) - daarna de tijd nemen om over de emoties te praten die het bij je oproept en dat koppelen aan je uiting van je emoties (ik doe nu wel boos, maar eigenlijk voel me nu onbelangrijk/machteloos/e.d.) - je mag dan ook vrageh aan je partner wat je nodig hebt (zou je me kunnen vasthouden of wat dan ook) - de inhoud van de ruzie blijft buiten beschouwing. Dat komt pas als de gemoederen bedaren na het uiten van je emoties (dan zakt aan beide kanten de frustratie snel, omdat je de ander geen pijn wilt doen). Grootste fout die we allemaal maken en die echt het verschil maken: ruzie maken over de inhoud, in plaats van aangeven waar het echt om draait, om dat wat het met je doet (emoties dus).
Ach, sterkte Lijkt me erg moeilijk, vooral omdat hij er nog mee blijkt te zitten. Behoorlijk grote stap maakt hij zeg! Ik zou je als advies kunnen geven. Ga door met je eigen leven, hoe moeilijk dat is. Ik heb ong t zelfde meegemaakt.. Ben alles gaan regelen voor mezelf, zonder ruzie of zoiets. Ondertussen zijn we 3 jaar verder, en ik ben gelukkig met een ander. En hij is niet gelukkig en spijt van zijn beslissingen. Te laat voor hem. Ik vind trouwens wel, dat mannen het vaak opgeven.. En later spijt krijgen. Het is nogal niks om je gezinnetje achter ge laten. Sterkte iig, en je komt er wel 💪
Heb je beginpost gelezen en de reacties... Ik vraag me echt af waarom geen time out? waarom geen therapie? Je geeft aan dat het al heel lang speelt en dat de koek nu op is voor je man... maar ik lees niet echt iets over wat er al aan gedaan is om het huwelijk nog te redden. Zijn jullie 3 kleine kindjes dan geen goede reden om voor in therapie te gaan? Kan hij het wel gezever en onzin vinden, maar wat kan het voor kwaad om het toch te proberen? Eerst proberen en dan pas zeggen of je het niks vindt. Dat is mijn mening. Ik denk dat je best wat meer ballen mag tonen i.p.v. je erbij neer te leggen dat voor hem nou eenmaal de koek op is. Als je je huwelijk wil redden, vecht er dan voor! Zeg tegen hem dat je alles eraan gedaan wil hebben. Het is niet niks om met 3 kindjes uit elkaar te gaan.. is het vechten waard. Het voelt nu voor hem alsof het gewoon op is, maar hoe kan hij dat 100% zeker weten als jullie er verder nog weinig aan gedaan hebben om het beter te krijgen samen?
Dit zou je hem moeten laten lezen want volgens mij gebeurd dat best vaak dat ze toch spijt krijgen... Zou vreselijk zonde zijn.
Lees dat hij nog steeds bij zijn standpunt blijft. Eerder had ik aangegeven dat het voor jullie misschien een idee is om zonder kinderen even een weekend weg gegaan maar hierop gaf je aan dat juist de kinderen het beter maken voor jullie. Ik vind dat de kinderen een aanvulling kunnen zijn op je relatie maar geen bouwsteen, ooit moet je het weer samen doen thuis... En voor nu is het zo dat jullie er eerst samen aan uit moeten komen wat de beste oplossing is, of de schouders eronder en alles geven voor die laatste kans of de moeilijkste keuze maken en elkaar los laten. Maar dit zijn beslissingen die je samen moet maken in alle rust. Kleine potjes hebben grote oren of ze op bed liggen of niet.
Och jeetje wat naar.... En heel verdrietig. Wij zitten ook in een hele moeilijke fase van onze relatie. We zijn al lange tijd bezig en nu toch relatie therapie gestart. Is dat voor jullie niet een optie? Als jullie van elkaar houden is dat zeker een aanrader..! Ook omdat jullie er nog niet samen bewust hard aan hebben gewerkt (lijk ik in ieder geval niet te lezen).
Wauw wat een goede tips! Wat goed om te lezen en ik ga het voorleggen aan mijn man. Wij zijn gelukkig beiden bereid om er hard aan te werken. Al is het rete zwaar soms. Wij voelen naast heel veel woede en onbegrip ook nog steeds ergens dat we van elkaar houden. Maar er zijn vele dingen gegroeid en ontstaan in onze 12 jaar samen met twee kids, die verander je niet zomaar even. Maar we gaan er wel voor! Ts: hoe moeilijk en zwaar het ook is, doe het ook! En als relatie therapie te ver voelt, misschien dan allebei apart gaan? Naar dezelfde of een andere?
Inderdaad goeie tips. Je kan de situatie ook bespreken met je huisarts, die werken vaak samen met relatietherapeuten, zodat je gewoon op de huisartsenpraktijk met iemand kan praten (alleen en /of samen) zonder direct officieel 'in therapie' te gaan. Kan heel verhelderend zijn. (Misschien ga je daarna alsnog wel uit elkaar, maar dan begrijp je het beter.)
Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Je zegt dat hij er al jaren mee loopt maar voor jou komt het als donderslag bij heldere hemel? Als je samen gekozen hebt voor een gezin vind ik dat je de plicht hebt om je in te zetten voor een relatie. Zomaar opgeven zonder er samen aan te werken vind ik erg oneerlijk tegenover jou. Weet je zeker dat er geen ander in het spel is? Vaak zie dat mensen de deur dicht gooien en niet meer willen vechten omdat ze in gedachte al een leven met iemand anders zijn begonnen. Begrijp me niet verkeerd maar ik vind dat je recht heb op meer uitleg. Nogmaals heel veel sterkte.
Hallo allemaal Bedankt voor jullie steun! Gisterenochtend hebben we heel lang gesproken en gehuild samen en mijn man zei dat hij ertegen wou vechten. Ik was ergens opgelucht. Maar ik merkte al gauw hoe zwaar hij het heeft. Ik zie hem niet gelijk ik hem ken. Hij is stil en denkt veel. En dan komt er weer een gesprek. Dan proberen we normaal te doen en gaat het even goed. En dan weeral. Dit patroon herhaalt zich de hele dag door meermaals. Vanmorgen weer van dat en vanmiddag weer. Hij het heel moeilijk om niet constant alles op te rakelen. We praten en denken dat we uitgepraat zijn maar dan begint hetzelfde gesprek weer opnieuw. Het lijkt een vicieuze cirkel waar we moeilijk uitkomen. Ik zei om alles los te laten en dat wil hij meer dan ook. Maar het lukt hem niet goed! Hij WIL vechten maar het gaat zooo moeizaam! Ik zie hem gewoon zo afstandelijk van het ene moment op de andere. Ik weet het allemaal niet meer! Ik sprak over therapie maar daar krijg ik hem heel moeilijk van overtuigd. Pfff het ene moment denk je we komen eruit en het andere moment voel ik hem helemaal wegglijden! Is dit een deel van verwerken of wordt het alleen maar erger. Ik weet het allemaal even NIET meer😪😪
Ik denk dat als er dingen in het verleden zijn gebeurd die, iig voor je man, zo groot zijn dat scheiden voor hem een oplossing lijkt, je hier hulp bij nodig hebt. Hier kom je niet met z'n tweeën uit. Gewoonweg loslaten of doorgaan zal niet werken ben ik bang.
En als je het nu omgedraaid. Als hij niks weet of doet. Dan neem jij het in jouw handen. Wil je gaan ga dan. Dit is ook geen doen zo Denk je er voor te wilt vechten of is het de angst in het allemaal alleen te moeten gaan doen. Soms kan het ook zeer bevrijdend zijn om zelf die keuze te maken. Heb ik ervaren. Als of er bakstenen van mijn rug afvielen.
Ik denk dat een time out misschien wel een goed idee is. Even niet bij elkaar en proberen iets minder contact samen te hebben. Tuurlijk wel het nodige voor de kids etc. Zo kan hij echt goed uit vinden wat hij voelt. Voelt die zich nog rotter omdat die jou mist ? Of en dat kan natuurlijk ook (helaas) voelt die zich eigenlijk opgelucht en voelt die zich steeds ietsjes beter. Ja de kans bestaat dat het dan misschien echt klaar is , maar vaak zie je dat als je bij elkaar blijft hangen , steeds blijft praten en huilen dat het dan juist mis gaat. Vaak kom je door een time out ook op andere inzichten. Ik wil je veel sterkte wensen , het is heel moeilijk zowel voor hem als voor jou en ook voor de kindjes want die merken echt wel iets.
Hier ook een groot voorstander van EFT. Twee jaar geleden waren mijn man en ik ook helemaal klaar met elkaar, we hadden allebei zelfs al een ander ontmoet en het zag er niet goed uit. Toch In therapie gegaan, in de mom van: dan hebben we alles geprobeerd .. Want we vonden allebei wel écht dat we dat aan de kinderen verplicht waren. En wauw wat heeft het ons geholpen, om beter naar elkaar maar ook naar jezelf te luisteren en hier naar te handelen. Het boek: hou me vast, als tip meegekregen en dat was een echte eyeopener. Nu dolgelukkig samen, kan me niks meer voorstellen bij het gevoel dat ik twee jaar geleden had. Ts heel veel sterkte!
Wij zaten pas ook in zo'n periode, mijn man heeft alles opgeschreven wat hem dwarszat en ik heb daar weer op geantwoord , dat hebben we daarna samen besproken en afspraken gemaakt hoe we verder zouden gaan. Dit werkt voor ons heel goed.