God zeg, wat een verhaal... erg heftig hoor! Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie samen een manier vinden om hiermee om te gaan. Maak van de tijd die jullie nog met elkaar hebben een geweldige tijd (voor zover dat kan natuurlijk).. Sterkte!!
He wat naar... ik heb toen ik nog als verpleegkundige werkte op cardiologie gewerkt en ook transplantatiepatiënten begeleid. Het is een zwaar traject maar hoe blij ze na een jaar waren dat ze gewoon weer konden sporten, op de fiets naar het werk konden en gewoon de kwaliteit van leven zoveel beter werd. Niet meer benauwd, geen ritmeproblemen, geen slapende ledematen, niet meer duizelig, gewoon weer op visite gaan, geen afspraken meer hoeven afzeggen omdat ze te moe waren. Transplantatie is doodeng, je hart gaat eruit, er komt een nieuwe in, zal ie werken? er moet iemand anders voor doodgaan, grote kans op afstoting. Heeft hij trouwens ook ademhalingstherapie? Zijn saturatie zou omhoog kunnen wanneer hij zijn ademhaling verbetert.
Wat een rotnieuws en vervelend dat de arts dit zo luchtig verteld. Het lijkt wel alsof sommige artsen hun gevoel dusdanig uitschakelen dat het wel erg gevoelloos overkomt. Ik wil jullie veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie met zijn allen een manier vinden om hier zo goed mogelijk mee om te gaan. xx
Mijn vader had ook al op jonge leeftijd erg veel hartklachten, toch is hij inmiddels net 60 geworden.. Hij heeft veel meegemaakt, maar krabbelt elke keer weer op. De ene hartoperatie naar de andere, en dan weer carteriseren, etc... Wat ik wel heb geleerd is, dat het vooral voor mannen erg belangrijk is om wat bij te dragen. Mijn vader is ook 100% afgekeurd, maar werd niet beter van het feit dat hij thuis zat, in tegenstelling! Het is denk ik wel belangrijk dat hij (ook al is het maar voor zijn gevoel) wat bijdraagt, iets voor zichzelf heeft.. Ik zou echt wat gaan zoeken samen met hem, van mij part vrijwilligerswerk.. Hij is nog echt te jong om dagelijks thuis te zitten, mijn vader is daar volgens mij eerder zieker van geworden, maar dat weet je toch nooit.. Veel sterkte in ieder geval! Makkelijk is het zeker niet!! Carlien
jeetje kan me voorstellen dat je hier behoorlijk van schrikt en ook nog kleine kindjes, het enige advies wat ik jullie kan geven is leef, leef zoals jullie nog nooit hebben geleeft geniet van alle momenten, en hou je vast aan de medische molen die nooit stil staat, toen mijn partner gediagnosteerd werd met kanker kreeg hij 6 maanden van de doktoren te horen, hij leefde uiteindelijk nog anderhalf jaar sterkte met deze verschikkelijk moeilijke tijd
Daar zijn geen woorden voor zeg!! Ik wens jullie heel veel sterkte en hoop dat er in de toekomst wellicht toch iets is want zijn situatie kan verbeteren.
Heb je vorige topic ook heel erg gevolgd, vooral omdat mijn partner vlak voor de jouwe in het ziekenhuis kwam te liggen met hart klachten. Nu ik dit zo lees vind ik het echt heel erg naar voor jullie en wil je een hele dikke knuffel geven
Er zijn eigenlijk geen woorden voor om er goed voor jullie te kunnen zijn. Een berichtje achterlaten om te weten dat we aan jullie denken is het enige dat ik helaas voor je kan betekenen. Ik hoop dat je hier in ieder geval een plek vindt waar je je verhaal kwijt kan en waar we je eventueel kunnen helpen zodra dat mogelijk is. Heel heel heel veel liefs en sterkte!
Kom gewoon een dikke knuffel brengen!! Jullie zijn sterk en dapper!! Veel kracht en energie gewenst hoor!
Sterkte meid.... wat vreselijk voor jullie om dit mee te moeten maken... knap hoe je het kan omschrijven en dat je het van je af schrijft....
jeetje wat naar! Blijf er maar wel goed over praten.....soms lucht het gewoon op! Kan niks zeggen om jullie te helpen maar wil jullie wel sterkte wensen! En ik vind dat hij zeker mag klagen.....zou die arts ook doen als het andersom was hoor!