Hier eigenlijk ook zo. We voelen elkaar wel goed aan maar eens ene knipoog of tikje op de rug is ook voldoende, daar zijn geen gesprekken of tranen voor nodig. Ik merk wel dat de vrouwen in mijn omgeving meer voldoen aan de schets van man versus vrouw. En daar moet ik dan gaan opletten dat ik niet de indruk geef van : is dat nu echt iets waar je zo van slag van bent ?
Ik ben een halve man ofzo in dat opzicht. Werk ook liever samen met mannen. Ik kan nogal direct zijn en dat zijn mannen ook. En ik werd soms zo moe van vrouwen die overal wat achter zochten of snel emotioneel werden als ik ze (onbewust) blijkbaar op een verkeerde manier aankeek (weet ik wat ze in mijn blik dachten te zien, boosheid, desinteresse, noem maar op) of op een verkeerde toon antwoordde, bladiedbla. Alsjeblieft, zoek niet overal wat achter, als ik ja zeg en niet een gat in de lucht spring, bedoel ik gewoon ja, anders zou ik wel nee zeggen. Andersom ontgaat het me soms ook als iemand opeens afstandelijk doet of weet ik wat. Dat ze daarna zeggen 'sorry dat ik afstandelijk deed, maar ik dacht dat jij....vul maar in'. Oh, nou dat gedrag had dus geen effect, zeg maar gewoon meteen wat je probleem is of waarvan je denkt wat je probleem is, zodat we dat op kunnen lossen i.p.v. tijd verspillen. Ik ben wel opvliegender dan mijn man (kom ook uit een thuissituatie waarbij veel agressie was en gestoorde toestanden, dus in dat opzicht laat ik niet snel met me sollen), terwijl ik verder een rustig type ben, dus dat overvalt mensen soms. Gesprekken met mensen waar we problemen mee hebben doen we meestal samen, hij bewaart rust en ik kan wat bozer en strenger overkomen wat sommige mensen gewoon even nodig hebben i.p.v. een vriendelijk aanpak. Zo houden we elkaar in balans.
Wij doen het allebei. Zowel man als ik kunnen goed over onze emoties praten. Hij huilt ook snel bij een film Bijv, of raakt ontroerd door mooie muziek. We zijn beide ook niet bezig met spullen. Maar als er problemen/emoties spelen dan kunnen we daar dus eerst goed over praten en vervolgens ook samen over oplossingen denken. Is wel iets dat we samen geleerd en ontwikkeld hebben. We zijn ook al 23 jaar samen, ik was net 15, dus ook echt samen gegroeid emotioneel gezien.
En ook hierin vinden we elkaar. Ik had jouw stukje geschreven kunnen hebben. Zou het aan Valentijnsdag liggen
Hier ben ik vooral de gevoelsmens. Ik ben ook heel gevoelig. Dat is m'n man ook, dat erkent ie ook maar hij kan daar gewoonweg niet bij stilstaan. Hij denkt alleen maar in oplossingen of gaat snel relativeren. Hij heeft helaas nooit geleerd met z'n emoties om te gaan, daar was geen ruimte voor. Terwijl dat wel echt is wat hij nodig heeft. Stapje voor stapje komt het.. maar mis vaak wel dat stukje.
Mijn partner zit heel licht op het spectrum en heeft sowieso een emotioneel bord voor z'n hoofd. Hij is echt de liefste man van de wereld, maar pikt totaal geen subtiele signalen op. Over de jaren heen heb ik geleerd dat als ik emotionele steun van hem wil, ik daar recht op de man af om moet vragen. Dan is hij heel gul en doet hij enorm z'n best, maar hij zou nooit aanvoelen wanneer ik heb nodig heb als ik het niet gewoon zeg. Misschien niet ideaal, maar we zijn aan deze dynamiek gewend geraakt nu. Iedereen heeft wel iets, denk ik maar.
Wat bedoel je met "hij weet hier niet mee om te gaan"? Weet hij niet wat te zeggen of gaat hij allerlei ongevraagde adviezen geven ipv steun ofzo? Kun jij hem niet leren wat jij van hem verwacht op dit gebied. Vaak is het geen onwil, maar gewoon pure onkunde en communicatie kan enorm helpen.
Hier klopt het plaatje wel. Ik ben de gevoelsmey, mijn partner de nuchtere prakticus en weinig invoelend..Ja een beetje maar echt op dezelfde level zitten we niet. Maar dat maakt niet uit, praten over wat iets met een ander doet (of niets doet) dat doen we weleens, om elkaar te snappen vanuit welke hoek we reageren. Echt levelen is met vriendinnen en mijn moeder.
Fijn om te lezen dat er meerdere in het zelfde schuitje zitten.. Wij zijn beide geen emotie people. Zeer praktisch ingesteld. Over onze gevoelens praten is lastig naar ik blokkeer mijn gevoelens ook te veel uit bescherming. Ik ben ook liever alleen emotioneel als ik dat überhaupt ben.
Ik sta er een beetje hetzelfde in als jij maar heb bewust veel gepraat en betrokken toen het dichtbij kwam met dr opa (hele terminale traject heeft G meegemaakt op de dag van overlijden na dan). Ook dan doe je t niet altijd goed geloof ik. Nu is goede vrijdag en pasen aan de beurt, dat wordt op school verteld (christelijk onderwijs) en sta je ook geregeld met je handen in t haar en heb je een rouwend kind in de nacht aan t spoken. Want eerst doen ze lelijk tegen jezus, is goede vrijdag helemaal niet zo goed maar eigenlijk heel verdrietig en vervolgens staat hij op...ja en opa dan?!? En dan is dat weer oneerlijk...Oh emoties en kinderlogica