Ik ben zomaar benieuwd hoe jullie mannen waren tijdens de bevalling. Soms zie ik tenenkrommende situaties bij one born every minute maar juist ook mannen die superlief en goed helpen. In onze omgeving sprak een man over de bevalling van zijn vriendin alsof hij het het zwaarst had omdat zijn hand werd fijngeknepen (stel je voor ). Zijn er misschien hilarische momenten geweest tussen jou en je partner of deed hij iets wat je totaal niet verwacht had van hem?
Hahaha. De mannen. Ja. Ik denk dat het voor hun heel ingrijpend is, en dat de meeste er echt niet op zijn voorbereid. Mijn ervaring: R. Is iemand die normaal altijd het laatste woord wilt hebben, heel irritant , haha, en snel op zijn tenen is getrapt als ik er weer eens iets te grof of te spontaan eruit floep. Maar tijdens de bevalling, vanaf het moment dat ik echt aan het afzien was, was meneer verbazend goede steun terwijl ik geen lieverdje was. Ik heb tijdens de ontsluitingsfase heel erg moeten overgeven, diarree gehad en ik verloor constant bloed uit mijn vagina. Hij was degene die alles netjes en zonder morren heeft opgeruimd want de verplegers konden het zelfs niet bijhouden. Terwijl ik in bad lag te schreeuwen, ging hij stiekem op het toilet wenen om het maar niet aan mij te laten zien dat hij het zo moeilijk had. Toen het uiteindelijk tijd was om te persen, heeft hij constant mijn hand vastgehouden en met een washandje over Mn hoofd gewreven en zitten roepen 'duw duw duw duw' en meetellen. Haha. Tijdens de bevalling was hij echt de beste steun die ik me kon wensen. Achteraf, na de bevalling kwamen dan wel de typische mannen opmerkingen. Dat hij het heel erg moeilijk heeft gehad, en dat het zo zwaar was en dat hij moe was en meer van dat Alsof hij het zware werk had moeten doen Edit: negeer de slechte zinsconstructie en de schrijffouten. Ik zit op iPad terwijl Mn peutertje ook probeert te typen.
Mijn man was achteraf ook erg moe moet wel toegeven dat we al bijna 24 wakker waren toen, na een uurtje slaap. Verder was hij echt super, heel veel steun aan gehad en kwam voor mij op wanneer nodig.
Mijn vriend was behoorlijk overdonderd, haha. Hij vond het vreselijk om mij met zo veel pijn te zien. Ik kon slecht met de plotselinge weeënstorm om gaan en had achteraf gezien hem wel iets meer kunnen gebruiken. Als hij echt met mij mee was geen puffen had ik me op hem kunnen focussen, dat deed nu de co soms. Waar ik weinig van meegekregen heb is dat alle alarm bellen afgingen en er 5-6 man verpleging binnen kwam lopen. Hartslag van de baby daalde heel erg. Hij dacht toen echt dat het met een van ons afgelopen zou zijn (mannen overdrijven) haha. Maar verder niet geklaagd dat hij moe was o.i.d. over een kleine 2 maanden weer, ben erg benieuwd.
Toen mijn vliezen braken is mijn man snel gaan slapen (op mijn verzoek) zodat hij fatsoenlijk wakker was tijdens de bevalling. Verder was hij erg relaxed en zat er een beetje bij in het begin. De kraamzorg dacht toen ook echt "weer zo een vent die niks doet". Maar ik vond het wel oké, kon me toch niet echt helpen. Wanneer ik hem om iets vroeg deed hij het. Uiteindelijk kwam de kraamzorg er op terug omdat hij echt hielp bij de laatste loodjes toen ik hem echt nodig had. Masseren, washandje pakken. Handje vast houden... benen dubbel houden enzo. .. ja echt erg. Hij durfde de navelstreng niet door te knippen, was bang dat hij iets fout zou doen. . Memorabel moment zei de kraamzorg was toen ik om hem vroeg en hij meteen begon 'wil je een koud washandje? Moet ik iets pakken?' En ik zei 'nee, ik wil alleen je hand vast houden want ik hou zoveel van je.'
Ik heb hem er bewust niet bij gehad tot aan het persen. Ik wilde alleen zijn, had heel veel pijn door rug weeën en kon mij zo veel beter afsluiten. Hij heeft de hele tijd beneden gewacht. Hij en de verloskundige kwamen om beurten kijken of het nog goed ging bij mij. Vond het heel fijn zo en hij ook.
Mijn vriend vond het heel erg om mij zoveel pijn te zien hebben. Hij deed wat hij kon, rug masseren, warme handdoeken op me rug leggen enz. We hadden afgesproken dat als ik zou gaan persen hij bij mijn hoofd zou gaan staan, voor mijn gevoel was dat fijner. Hier heeft hij zich netjes aan gehouden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens mijn weeënstorm absoluut niet op hem gelet heb. Het enige dat ik mij kan herinneren is dat hij mij probeerde te knuffelen en dat ik daar niet van gediend was
Ik ving mijn weeen op onder de douche (rugweeen dus dat warme water op m'n rug hielp) en manlief stond met natte sokken half naast me mee te zuchten omdat ik dat wilde haha. Hij hield me rustig door het puffen en tellen. Op bed mijn rug masseren en verder hand en benen vast houden. Ik had heel veel aan hem. Hij was relaxed en gewoon op de achtergrond aanwezig en deed wat hij moest doen..
Tijdens de weeën was hij echt geobserveerd door de ctg, zag hij een hoge heuvel en dan ging hij roepen ooow dat is een flinke hè?! Hou je kop man haha.. Hij had van te voren al aangegeven dat hij het doodeng vond om te gaan kijken wanneer de baby er eenmaal uit kwam en dat hij dat niet ging doen.. De gynaecoloog heeft hem tijdens de bevalling toch nog eens gevraagd en toen zag ik hem met tranen in zijn ogen kijken.. Hij heeft verder goed geholpen, mij overeind zetten tijdens het persen, koude washandjes op mijn voorhoofd leggen.. Gelukkig was hij heel rustig, want dat was ik ook!
Mijn man heeft gewoon afgewacht. Als ik iets wilde kon ik dat zeggen, maar ik kon het prima alleen en had daar niets of niemand bij nodig. Bij de 1e was hij wel moe ('s avonds laat begonnen), bij de 2e was hij er een uurtje bij (daarvoor een sportwedstrijd) en bij de 3e ging het zo snel dat hij haar net geboren zag worden.
Mijn man liet vanaf begin af aan alles op zich afkomen en is een geweldige steun geweest. Heel rustig en was er voor me hand vasthouden moed inpraten washandje elke x. Echt super bezorgd Het mooiste moment was dat hij onze dochter zelf heeftgehaald aangepakt toen ze er half uit was en hij haar vast hield tussen me benen en in dikke tranen was en riep schat schat kijk eens hoe mooi onze dochter is er. Was echt geweldig om zo mee te maken
Bij de eerste heb ik zijn arm geplet tussen mij en het bed Haha hij was heel zenuwachtig maar een enorme steun, washandje drinken enz Bij de tweede ging het zo snel dat hij compleet in de stress schoot en zelfs de vk een derde keer heeft gebeld dat ze NU moest komen want hij kon dit echt niet alleen! Uhm alleen? Vlgns mij moest ik bevallen hij heeft toen meer onze oudste opgevangen maar ik vond dat prima. Bij de derde was hij eerst in stress door meconium houdend vruchtwater en de rit naar zkh. Eenmaal daar had hij de grootste lol met de vk en het vertellen van wat hij zag op de ctg.... dit gaf mij eigenlijk wel een relaxed gevoel toen het heftig werd kreeg zijn arm weer Haha Dus ik vind dat mijn man mij prima heeft begeleid/gesteund waar hij kon!
Ik heb ook super veel aan mijn man gehad! Nadat we in het ziekenhuis waren en hij de koffer moest gaan halen (ik dacht dat het nog niet de bevalling was die was begonnen hihi) heeft hij mij fijn gesteund en wel drie uur lang mijn been omhoog gehouden zonder de zeuren en als ik in paniek raakte kreeg hij me weer bij de les. super fijn! Dus dat hij 1,5 uur deed om te koffer te halen (hij ging nog even koffie drinken om te verwerken dat het echt ging gebeuren) terwijl we 10 min van het ziekenhuis wonen waren hem dan ook snel vergeven haha
Wij waren nog vrij jong toen ik beviel en iedereen in onze omgeving had gedacht dat meneer het niet zou trekken en zou flauwvallen.. Maar omdat ik zn relaxte bevalling had was hij ook zo relaxt. Tussen de weeen door sliep ik (was zo moe en was een lange dag en ik moest van de 1 op andere minuut direct ingeleid worden) Wat me nog is bijgestaan is dat hij op gegeven moment zei: nou ik ga maar een biertje pakken want hier gebeurd toch niks.. En precies op dat moment kreeg ik een wee 😂 En tijdens de weeen heeft hij met mij mee gepuft en heeft hij koude washandjes gepakt. Allemaal heel lief en niet verwacht van hem.
Mijn man wilde er voor me zijn, me steunen, helpen waar kon... Maar toen ik eenmaal lag te bevallen van eerste kon ik niets van hem hebben. Ik kan me nog levendig herinneren dat ik hem geslagen heb, "Fl*kker toch op met je rot washandje!" Hij mocht dus ook niets doen, behalve stil in de kamer zitten zonder me aan te raken ... Dat heeft hij ook netjes gedaan, maar toen voelde hij zich helemaal nutteloos, ha ha. Hij kreeg een heftige bloedneus tijdens die eerste bevalling, wat hij echt vreselijk vond, maar ik heb het niet eens meegekregen. Bij de tweede en derde wist hij wat voor mij het beste werkte, heeft dus in hoekje van kamer gezeten, wat gekletst met VK. Hij had graag mijn hand vastgehouden, maar ja, respecteerde ook mijn behoeften .
Ik vond het heerlijk en rustgevend om in het ziekenhuis in de douche mn weeen op te vangen. Na een paar minuten kwam mijn man erbij staan en ging ik op de wc zitten. Hij moest toen van mij de douchekop vasthouden en het water gewoon laten stromen zodat de ruimte net een sauna werd (hij had de douchekop natuurlijk ook gewoon op kunnen hangen, maar daar hadden we beiden niet aan gedacht, haha). Zo heb ik een paar uur op de wc gezeten en hij stond daar maar met zn kleren aan en met die douchekop in zn hand.. Hij zweette zich rot natuurlijk. En ik maar vragen of hij het nog wel trok en of hij het niet te warm vond, dat hij anders wel uit de douche mocht en dat ik het zo lief vond dat hij wilde blijven. haha. Met persen zat ik op de baarkruk en mijn man achter me. Mn moeder heeft de bevalling gefilmt (wilde ik graag). en op de film is te zien dat mn man hard aan het meepersen is! haha Ik vond de bevalling prima te doen, dus ik vind wel dat mn man een makkie had
Mijn vriend heeft t zo goed gedaan vind ik! Echt behulpzaam. Zelfs toen ik als de exorcist aan t spugen was bleef hij rustig. Wat hij vervelend vond is misschien cliché maar de pijn die ik had wou hij graag over nemen.
Ik was echt heel positief verrast over mijn man hij vindt sowieso alles 'medisch' wel interessant. Zo zat hij er nog net niet bovenop toen mijn ruggenprik geplaatst werd Tijdens de lange fase van weeën (ruim 13u) was hij er gewoon, ik wilde toch geen aanrakingen ofzo, maar als ik riep om zijn hand (voor knijpen) dan stak hij hem direct uit. Verder hoorde ik hem heel lief op de achtergrond af en toe tegen de vk zeggen hoe sterk ik ben. Ik heb namelijk geen piep gegeven tijdens de weeën en zat in mijzelf teruggetrokken in stilte te creperen Vooraf had hij non stop gezegd dat hij níet wilde kijken tijdens het persen.. nou, de vk had nog niet gezegd "zo wat een bos haar heeft jullie baby" toen het hoofdje zichtbaar werd, of meneer zat samen met nog een aantal anderen tussen mijn benen te loeren Hij heeft ook super geholpen met een been vasthouden en mij aanmoedigen tijdens het persen (45min). Direct na de geboorte is onze dochter ook heel gauw even bij hem op de blote borst gegaan dat vond ik zo'n mooi moment. Hij was bang iets fout te doen met navelstreng doorknippen, maar hij deed het toch maar wel. Hij was ook flink onder de indruk van hoeveel pijn ik had en hoe zwaar het was. Ineens totaal geen discussie meer over dat hij t.z.t. zich zal laten steriliseren ipv dat ik weer iets moet doen Natuurlijk daarna wel een hoop piepen over hoe zwaar de bevalling voor hem was en dat hij de volgende keer wel gaat gamen als hij weer zo lang moet wachten maar ik weet dat ik op hem kan bouwen als het zover is