Mijn partner zat de vorige keer tijdens de weeën een voetbalwedstrijd te kijken (wk), maar vroeg wel constant of hij iets kon doen. Toen we eenmaal richting zh moesten, deed hij zijn best om de juiste spullen te pakken, maar moest ik zelf nog wel erg goed opletten (ook door mijn eeuwige dwang om alles in goede banen te leiden). In het zh vroeg hij constant of hij iets kon doen en stond hij echt klaar voor me, al was er weinig dat hij voor me kon doen. Tijdens het persen stond hij met z'n armen over elkaar te kijken haha. Dat was wel omdat hij niet wist wat hij moest doen. Wat ik vooral waardeerde is dat hij niet naar buiten ging om te roken, maar bij me bleef.
Mijn vriend heeft me echt heel erg geholpen. Ik heb de halve bevalling onder de douche doorgebracht. Kwam ik er onder uit, hij helpen met me afdrogen. Na 5 minuten dacht ik dan weer, nee zo gaat het niet, hup terug naar de douche. En zo wel een keer of 5. En tussendoor m'n rug masseren (had rugweeen). En tijdens het persen m'n been vasthouden en een beetje kletsen met de vk. Ik zat intussen compleet in m'n eigen wereld, maar doordat er zo relaxt om me heen gedaan werd was die wereld toch ook best relaxed
bij alle 3 is hij wel rustig geweest. Bij de eerste wel heel de tijd naast me gezeten maar dat duurde ook niet zo lang (rond 2u snachts braken mn vliezen, dus vk bellen, naar het zh etc en om 11.44 met ks bevallen). Bij de tweede duurde het lang en was ik echt een bitch, waar hij verstandig genoeg niet tegenin ging Maar meneer was wel binnen een uur in slaap toen we weer thuis waren... watje Bij de derde was het "roep maar als we weg moeten, ik ben buiten". En in het ziekenhuis heeft hij groot deel van de tijd op het bed gelegen en tv gekeken terwijl ik in de douche was, wilde alleen zijn dus helemaal prima. Naderhand wel de vraag waarom ik nooit in een sauna wil en wel zo heet ga douchen dat zowel baby als ik 39+ hadden waardoor we bijna niet naar huis mochten (gekke was ook nog dat ik heel de zwangerschap "koud" douchte omdat ik alles te heet vond)
Mijn man heeft me de gehele bevalling goed gesteund. Bleef continu bij me in de buurt. Heeft me supergoed geholpen met het opvangen van de weeën. (Buik, rug & been) Zonder hem had ik me niet zo goed kunnen ontspannen.
Mijn rustige man veranderde tijdens mijn bevalling in een Gerard Kemkes die Sven Kramer naar olympisch goud coachte. Heel grappig. Iets minder grappig is dat hij de nacht van mijn bevalling ook hele erge pijn in zijn buik had. Ik noem het nog steeds sympathy-pain maar in het ziekenhuis dachten ze aan zijn blinde darm. Ik was dus tijdens de weeen nog bezig of hij niet naar de eerste hulp moest. Ook irriteerde het me dat ik zag dat hij pijn had terwijl ik zelf hardcore in de weeen zat. Nu is ff niet jouw moment om pijn te hebben zeg maar (haha). Nog steeds zegt hij weleens tegen mensen dat hij 'minstens evenveel pijn had als mij' die nacht. Elke keer als hij dat zegt geef ik hem zonder waarschuwing een uppercut.
Manlief was er bij de eerste continue bij. Nou ging dat vrij snel voor een eerste (4 uur), maar hij vertelt nog steeds aan iedereen die het wil horen dat hij úúúren naast me heeft gestaan en dat ik niks wilde . De tweede ging super snel. Na 1,5 uur weeën bedacht manlief dat hij maar beter nu uitgebreid op de wc kon gaan zitten, want in zijn beleving zou het nog 2,5 uur duren en dan had hij dat maar vast gehad. Helaas kreeg ik op dat moment persweeën en moest hij halsoverkop van de wc af komen. Nu krijgt iedereen dat verhaal te horen. Dat hij dus ontzettend naar de wc moest terwijl ik zo nodig moest persen en of ik niet even kon wachten. Ik denk dat mannen gewoon graag ook een groot verhaal ophangen rondom de geboorte .
Mijn man vond het erg om mij pijn te zien lijden. Hij heeft mij wel alle drie de keren goed begeleid.
Mijn man had het oprecht zwaarder dan dat ik het had (geestelijk dan ) Hij kreeg namelijk alles mee over mijn toestand en die van de baby. Ik had enkel de weeen en de rest ging langs mij heen. Mijn moeder was erbij en daar heb ik iets meer aan gehad. Zij heeft het immers allemaal al meegemaakt, mijn man niet en kon het ook aan niemand vragen.. Hij is er goed voor mij geweest hoor! Was een lieve betrokken papa. maar echt hij had het zwaar.
De bevalling ging súper snel, ik had zelf nog niet door dat ik al mocht persen, net van te voren zeiden ze dat ik 6 cm ontsluiting had, maar het ging blijkbaar erg snel. M had een dopje op haar hoofd gekregen omdat haar hartslag af en toe wat minder werd, daardoor hoorde je steeds haar hartslag. Toen ze zeiden dat ik al mocht persen hoorde ik haar hartslag niet meer. Mijn vriend zag dat ik daarop reageerde en zei zonder dat ik iets hoefde te vragen dat hij de hartslag op de monitor kon zien en dat het goed was. 1 wee later was M geboren.. Daarna werd het voor hem pas echt heftig. De placenta wilde niet los komen, inmiddels had ik daarvoor al 2 injecties gehad. Toen begon het bloeden, wat steeds erger werd. Ik kon de hoeveelheden niet zien, alleen horen welke hoeveelheden ze opnoemden na het wegen van de matjes. Uiteindelijk kwam de hele kamer vol te staan om mij uiteindelijk naar de ok te brengen om de placenta te verwijderen en mij bloed bij te geven. Op de kamer had ik al ruim een liter bloed verloren. Mijn vriend bleef rustig en was er voor me, terwijl hij normaal bij veel bloed flauw valt. Ik werd weggereden en hij bleef achter met een pasgeborenen baby die nog aangekleed moest worden en nog niks gedronken had. Er was wel een verpleegkundige bij, maar voor hem was het verschrikkelijk, hij stond er alleen voor en had geen idee hoe het met mij ging. Toen het daarna goed ging heeft hij nooit gezeurd ofzo en heeft het er alleen maar over hoe trots hij op mij was. Ik was dus erg blij met hem tijdens en na de bevalling!!
Mijn man was heel lief en redelijk kalm, echter had ik rugweeen en wilde ik heel graag tegendruk. Dit vond hij wat minder, was bang dat hij mijn rug ging breken, zo hard moest hij duwen😂
mijn man was echt mijn held tijdens de bevalling. Ik ben met 36.2 bevallen, spontaan en geheel onverwacht. We gingen dus naar het ziekenhuis voor een extra controle omdat ik bloedde. Eenmaal daar ging het super snel. We waren om 8u in het ziekenhuis, om 8.30 hadden we een beetje in de gaten dat het toch echt die dag zou gaan gebeuren en om 11.15 was onze dochter geboren. Ik heb in die uren enorme rugweeën gehad. Hij heeft z'n duimen ongeveer blauw gemasseerd aan mijn onderrug. Ik hoefde hem ook niet te zeggen om te beginnen met masseren, had daar namelijk totaal niet de energie/kracht voor. Hij zag het aan me wanneer de wee weer heviger werd en ik hem nodig had. Hetgeen ik eigenlijk écht niet wilde is toch gebeurd, we moesten door haar onverwacht vroege komst nog de definitieve naam beslissen. We hadden allebei 1 favoriete naam, en na de bevalling was hij van mening dat het terechter was als ik zou kiezen . Uiteindelijk heb ik toch zijn favoriete naam gekozen Het verloskundigenteam gaf ons na de bevalling nog een enorm compliment door te zeggen dat we zo;n goed team waren <3
Mijn man was heel lief. Bij de eerste zouden we naar het ziekenhuis gaan voor de poliklinische bevalling. Maar het ging erg snel. De verloskundige was eerder bij me dan mijn man en toen had ik al vrijwel volledige ontsluiting. Geen haar op mijn hoofd die nog van dat bed af wilde komen. Maar dat had hij helemaal niet door en hij begon als een idioot dingen in een tas te stoppen, terwijl ik steeds maar zei dat ik helemaal nergens naar toe ging, haha. Toen dat eenmaal doordrong was hij helemaal van de kaart, omdat hij echt niet wilde dat ik thuis ging bevallen, maar toen de verloskundige zei dat alles prima ging en niets een thuisbevalling in de weg stond, legde hij zich er ook wel snel bij neer. En daarna was hij heel lief en stil en hield hij heel bezorgd mijn hand vast. Bij de tweede rende hij steeds heen en weer naar de magnetron om de hittepit voor mijn rug op te warmen. En bij de derde hebben we samen de grootste lol gehad terwijl wij in ons coconnetje zaten te wachten in de periode tussen 6 en 8 cm ontsluiting.
Och mannen.. voor hen is het ook geen pretje. Echt een 'ik stond er bij en ik keek ernaar'. Mijn man was zo'n goede steun! Hij is alleen uit m'n zicht geweest toen hij echt nodig naar de wc moest. We hebben tijdens de ontsluitingsweeën samen tv gekeken en heerlijk gelachen over vanalles. Toen het heftiger werd (ik heb vier uur persweeen gehad, waarvan een uur persen voor niks) had ik echt zoveel aan hem. Mijn man heeft me er echt doorheen gepraat, m'n lippen ingevet (ik kreeg hele droge lippen) en ik mocht in z'n handen knijpen. Hij riep zelfs nog dat ik mocht bijten We hadden een kruik mee en die vulde hij steeds. Toen ik eenmaal met enige spoed naar de ok moest heeft hij al rennend m'n hand vastgehouden. Ik had nog gewoon persweeën dus dat was heel fijn. Ik werd eerder de ok ingereden, ik moest de epidurale nog en hij moest in dat kamertje ervoor nog in een pakje gehesen. Toen hij binnenkwam met zicht op m'n buik zag hij precies dat ze die snee maakten. Met slappe knieën is hij achter me gaan zitten Toen onze zoon geboren was heeft hij me wel duizend keer gezegd dat ik het zo goed gedaan had en hij zoveel respect voor me had. Tegen anderen verteld hij ook steeds dat hij zelf gestorven was waarschijnlijk . We hebben het echt samen gedaan en ondanks dat het zo'n rot bevalling was vond ik het een hele mooie ervaring. We hebben een hele goede relatie maar dat dit zo goed uit zou pakken samen had ik niet gedacht.
Mijn man is echt mijn steun en toeverlaat gebleken. Ik ben bevallen met 41,4, en dat ging niet vanzelf. 48 uur rug weeën en hij bleef maar kalm en mij steunen. Lijkt me niet gemakkelijk. Bij het zetten vd ruggenprik ging hij wel bijna van zijn stokje, maar een suikerdrankje heeft hem gered haha. Na de bevalling kreeg ik een longembolie en lag dus snel terug in het ziekenhuis. Hij heeft de verzorging van onze dochter super opgepakt en alles geregeld. En hij zorgde dat hij op tijd weer bij me was. Ik kon de eerste 6 weken niet plassen, ook daarin was hij ontzettend begripvol. Het half jaar erna stonden in het teken van veel ziekenhuisbezoeken/trombosedienst etc. en mijn vader lag op sterven. Denk niet dat ik het allemaal had aangekund zonder mijn man. En het hele avontuur nog een keer aan zou durven zonder hem
Mijn man was volkomen kalm. zelfs toen de tweede ineens kwam en er geen vk was. Had ik nooit verwacht van hem. Hij vond het geweldig.. zo intens maar geweldig. Dat zie je ook echt op de foto's. Het fijnste was dat hij voor me opkwam toen een vk niet naar me luisterde terwijl mijn vraag niet onredelijk was en ik ook niet kortaf was ofzo.
Hier ook een lieve man die het zwaar heeft gehad tijdens de bevalling. Ik ben ingeleid bij 40+3 en heb 4 uur weeën storm gehad Bij het begin van de storm schrok die van de heftigheid waardoor hij z'n telefoon de lucht in gooide. Die heeft het niet overleeft Van te voren had ik gevraagd ajb niet mee te puffen en daar heeft hij zich goed aan gehouden, ondanks boze blikken van de verloskundige Tijdens de ontsluitingsweeën heb ik hem wel even weg gestuurd om te gaan lunchen met zijn vader, ml had even een rustmomentje nodig in de zenuwen en ik ook Tijdens het persen werd hij duizelig. Hij moest gaan zitten om niet om te kiepen maar bij elke perswee stond hij weer langs me om me aan te moedigen. Ik was hartstikke trots op hem dat hij het zo vol hield.(Hij kan absoluut niet tegen bloed) Hij heeft niet gekeken hoe onze kleine meid geboren werd maar de verloskundige heeft wel foto's gemaakt. Gelukkig heb ik de camera kunnen redden toen hij de foto's zag(die vloog ook de lucht in) Ml heeft de navelstreng ondanks twijfel wel doorgeknipt(hier is hij achteraf heel blij om) en heeft ons meisje d'r eerste flesje gegeven. Als een (indien gegeven) volgende bevalling ook zo gaat vind ik het prima
Wauw. . wat een mannen hebben wij!! (Hoewel ik om sommige verhalen moest lachen.. Over de buikpijn (serieus..gun ons een keer de eer) en t poepen...) Mijn man was ook mijn held. Heeft drie bevalling heel goed gecoacht. Maar vij de derde echt een lintje verdiend. Ik las het hierboven ook.. En herkende mijn verhaal. De laatste bevalling was vreselijk en op het laatst werd t penibel. De kleine moesg eruit, mijn lijf deed t niet en ik gaf op.. Door de geweldige gyn, vlos en verpleegkundigen en mijn man lukte het. Ik had niet door wat er allemaal gebeurde, was gewoon blij dat ze er was. Maar mijn man wel. Die zag de onrust, de uiterst kalme gyn, de rennende verpleegkundigen en ik die.blijkbaar erg wit werd. Mijn placenta kwam niet en er werd bruut geprobeerd te "helpen". Ik aan de zuurstof, baby aan de kant en rennend naar ok. (Was al meer dan 2l kwijt). Ik weet nog zo dat ik zei:t is routine, 15 minuten schat. Die 15 minuten werden 3,5 uur... Pas toen kreeg mijn man te horen dat ik t gered had en op de ic lag. Stabiel. In die 3,5 uur is hij rustig gebleven, heeft onze dochter gevoed, aangekleed, geknuffeld. Beetje geslapen Snachts met dochter op de ic geweest en heel de nacht bij haar gebleven. Hij heeft zich keurig aan onze afspraak gehouden: wat er ook gebeurt, blijf bij de baby. Na 40 uur op te zijn geweest kwam hij overleggen of hij ons kindje even achter mocht laten op de kinderafdeling om even thuis te gaan douchen... Ik heb een foto van ons sochtends op de ic. Ik eindelijk mijn dochter vast en mijn man bij me... Zo mooi. Echt hij is een held.heeft 4 weken voor mij en de kinderen gezorgd. Daarna kon ik zelf weer een beetje vooruit. Mijn man zegt wel eens dat hij in die 3,5 uur heeft gedacht alleen achter te blijven met 3 kinderen. En hij bleef zo rustig... Mijn held!
De mijne heeft dat goed gedaan probeerde me te steunen ookal kan je dat niet (al was ik echt gemakkelijk tijdens de bevalling ondanks de pijn). Ook tijdens het persen bleef hij mijn hoofd vasthouden en aanmoedigen Hij is na de bevalling door de vroedvrouw wel moeten gaan liggen maar al snel stond hij super fier bij zl toen de vroedvrouw en kinderarts hem onderzochten en bekeken ;D ik heb geen klagen en hij heeft al mijn grappige momenten die dag bijgehouden. Hebben we toch al veel mee gelachen
Mijn man was helemaal zoals ik hem ken. Gewoon lekker nuchter. De oudste werd in het zkh geboren, ik heb vooral medelijden gehad met hem. Hij was zo onrustig, voelde zich zo opgesloten in dat kamertje, maar hij dacht dat het zo hoorde, dat hij bij me moest blijven. Ik heb hem regelmatig even naar het restaurant gestuurd Bij de tweede en derde was ik thuis. Tweede is hij vooral veel beneden geweest, hij voelde aan dat ik dat veel fijner vond. Bij de derde heb ik vooraf aangegeven aan iedereen (kraamzorg, vk, man) dat ze allemaal weg moesten zijn als ik weeen had. Ik zou zelf wel roepen als ik dacht dat het 10 cm was en tot die tijd moesten ze me met rust laten. Dat heeft hij keurig gedaan Pas toen ik begon met persen is hij gekomen, en heeft hij me gezegd dat het onzin was dat het niet zou gaan lukken, want ik kon het prima. (ik riep namelijk dat het niet zou gaan lukken ) En dat was precies wat ik nodig had