mijn man aaide allebei de bevallingen steeds wild door m'n haar terwijl ik dat niet wilde, dus moest hem steeds wegwuifen, daardoor leek ik een bitch. Bij onze eerste ging hij het puffen voordoen, terwijl we geen pufles hadden gehad, dus dat was een beetje hilarisch. En hij deed het in mijn gezicht met een slechte adem. NOT DONE
Hier ook een super steun tijdens de bevalling. Amper een woord gewisseld, maar het was gewoonallemaal precies goed. Was voor ons beide een fijne ervaring en ik zou hem bij iedereen aan bevelen haha
Mijn man begon tijdens de persweeën mee te praten met de verloskundige. Dus hoorde ik van de ene kant, door, door, je kunt het, niet opgeven en van de andere kant mijn man die ook meedeed. Ik heb toen aangegeven dat ik het echt niet fijn vond en dat hij zijn mond moest houden. En tijdens de weeën hing ik telkens aan de nek van mijn man. Later kreeg ik te horen dat ik echt gigantisch naar zweet stonk. Geen herinneren aan 😜
Haha nu ik er zo aan denk heb ik echt weinig steun gehad aan mn vriend. Me 1ste bevalling hadden we nog maar net een jaartje, we kende elkaar nog helemaal niet goed en hij wist niet hoe hij me moest helpen (ben ook een lastige) me moeder was ook mee en heeft me wel bijgestaan en geprobeerd me vriend te helpen met hoe hij het bij mij moest aan pakken. Zo zat ik al bijna op 10cm toen ik in het zh aankwam en meneer wou doodleuk me schoenen uit doen toen ik een heftige weee kreeg. Die heeft natuurlijk en schop naar achter gekregen haha. Verder heeft die zo goed als enkel me hand vast gehouden. Met de 2de bevalling vond hij het zo spannend dat hij geeoon echt niet wou en onder alle controles en gesprekken is hij gewoon achter ze ps4 blijven zitten. Nadat het duidelijk was dat het ieder moment eraan zat te komen heeft hij met lood in ze schoenen de ps4 uitgezet. Maar ik heb beide een makkelijk bevalling gehad en had geen pijn dus hebben samen nog alles lekker klaar gezet. Nadat ok op 9cm zat en toch al wat pers gevoel kreeg maar gezegd dat ze de vliezen mochten breken. Daarna waren ze er wel goed maar kon ze makkelijk hebben, hebben nog grapjes gemaakt (me moeder schoonmoeder kraam de vk en me vriend waren er. Gezellig druk dus) maar ik geloof dat hij nog steeds spierwit was en geen woord zei. Toen nog geen kwartier later was madam er al en je zag direct aan me vriend dat hij opgelucht was dat het "klusje" geklaard was. Ik denk ook dat ik aan me vriend totaal geen steun heb gehad haha
Nou aan die van mij had ik dus werkelijk waar helemaal niks! De zusters waren met natte washandjes aan het rondrennen en vroegen keer op keer "gaat het wel?" 'Juist lief toch?' Hoor ik jullie denken, maar dit was helemaal niet voor mij bedoeld! Ik die in barensnood verkeerde, pijn had, pijn had en pijn had werd genegeerd, omdat meneer per se net op het moment suprême zo nodig moest flauwvallen...
Hier heb ik heel veel aan mijn man gehad tijdens de bevallingen. Heb de eerste uren rondgelopen, vervolgens aan de vensterbank gaan hangen/leunen, vervolgens aan mijn man zijn nek gaan hangen, met mijn volle gewicht (tegen de 100 kilo op dat moment ). Achteraf gaf hij wel aan dat het heel zwaar was, maar op dat moment heeft hij geen kik gegeven. Hij heeft nog een week spierpijn gehad, waarbij ik me in het begin afvroeg hoe dat dan kwam Bij het persen zat hij naast me, volgens mij heeft hij niet meer gezegd dan 'je doet het goed schat'. Meer had ik ook niet nodig. Lijkt me zo vervelend als je man allerlei dingen gaat zeggen waarvan je zoiets hebt van 'houd je mond!'
Ik kan me eigenlijk niet zo veel herinneren van mijn man tijdens de bevalling. het is ook al weer 3,5 jaar geleden. Hij stond er wel heel nuchter tegenover, want we hebben samen namelijk een melkveebedrijf en manlief heeft al heel wat koeien geholpen om een kalf op de wereld te zetten. Zowel via de natuurlijke weg als de veearts helpen bij keizersnedes. Ook heeft hij het zo vaak fout zien gaan, kalfjes die achterwaarts worden geboren of die hij zelf moest draaien in de koe, tot doodgeboren kalveren. Ook ik ben meerdere malen bij "bevallingen" van koeien geweest en soms ook geholpen. We wisten van te voren dus al wat er met het lichaam gebeurt als de boel op gang komt, en hoe het hele proces verloopt en wat voor smeerzooi je aan het einde vd rit hebt, haha. Bloed, vruchtwater, slijm, poep, we kijken nergens raar van op. Want wat er bij een mens in het "klein" gebeurt, gebeurt bij een koe in het groot. Des al niet te min gaat het natuurlijk wel om een mensenleven, tuurlijk ben je gespannen, je eigen kind gaat geboren worden. Maar de hele praktische kant schrok ons niet af. Dat scheelt al een hoop stress natuurlijk. Ik ben ingeleid, wat resulteerde in een hele heftige weeënstorm. Ik kon al snel niet meer op bed liggen, had de weeën in mijn liezen en onder in mijn buik. Mijn man zat in een stoel en ik hing eerst over hem heen, daarna werd het zo heftig dat ik bij hem op schoot kroop, wist gewoon niet meer waar ik het zoeken moest vd pijn. Al snel zei de verpleegkundige dat het zo niet langer ging en ik op mijn knieën op de grond moest gaan zitten bij het bed. Ze heeft het bed lager gezet en is aan de andere kant gaan zitten, heeft mijn handen vastgepakt en mij er doorheen geloodst. waar mijn man toen was, geen idee....Die kon niets voor me doen op dat moment. Op gegeven moment moest ik op bed gaan liggen voor onderzoek, of onze dochter het nog naar haar zin had. Vreselijk pijnlijk onderzoek, ik kon niet op bed wezen en moest ook nog stil liggen. Tot overmaat van ramp was het onderzoek ook nog mislukt. Moest het nog een keer. Toen ben ik vreselijk in paniek geraakt, greep mijn man vast die mij er van probeerde te overtuigen dat ik door moest zetten. Ik heb zowat het hele ziekenhuisbed uit elkaar getrokken van de pijn. Geluk bij een ongeluk, omdat ze daar binnen nogal hadden zitten kloten zat ik opeens op 10cm en kreeg ik persweeën. Ik was totaal vd wereld, helemaal in mezelf gekeerd. Mijn man gaf me af en toe wat water en depte mijn hoofd met een koude washand. Ik heb nog 1x gekeken op een helder moment, maar zag hem er nogal verdwaasd bij staan, hij kon natuurlijk helemaal niets meer doen. Hij heeft onze dochter wel geboren zien worden, maar ook daar herinner ik me niks meer van. Je zit zo in jezelf gekeerd, heel vreemd om mee te maken. Ik hoop deze keer geen inleiding weer mee te maken, hoop dat de geboorte op een natuurlijke manier begint. Ik heb in de loop vd jaren veel geleerd van onze koeien, net als mijn man. Ik heb ze af en toe ook in gedachten gehad; hoe doet een koe het? die blijft rustig, trekt zich terug en laat alles over zich heen komen. Ik ben blij dat we er niet helemaal "onvoorbereid" in zijn gegaan. En daarbij; ik kan me nu nog beter inleven als er een kalf geboren moet worden, sta soms de koe te supporten en mijn man aanwijzingen te geven(terwijl hij dondersgoed weet wat hij moet doen, hahaha).
Mijn vriend ging me de hele tijd vragen: hoeveel pijn hen je nu op een schaal van 1 tot 10. Vreselijk... Verder deed hij wel wat hem gevraagt werd. Bij de volgende bevalling deed hij dat gelukkig niet meer. Had hem wel duidelijk gemaakt dat ik dat zeer onprettig vond
Mijn man was fantastisch Hadden in de week ervoor al gemerkt dat ik het prettig vond als hij mee ademde en pufte zodat ik me daarop kon focussen. Dus dat heeft ie trouw gedaan. Daarna was hij vooral blij toen de vk zei dat we nu naar het ziekenhuis moesten als we dat nog wilden imdat het vrij snel ging. Kon hij eindelijk wat doen Wel schattig. Hij was voorbereid op een urenlange bevalling, compleet met voedselpakket en tijdschriften voor zichzelf. We waren om 15.15 in het ziekenhuis en om 18.00 uur ging meneer voor het eerst op een stoel zitten. Met baby op zijn borst haha!
Mijn man was met de bevalling superlief. Een en al steun en behulpzaamheid. Toen mijn zoon geboren was rende hij een tijdje later naar de wc, hij moest bijna overgeven omdat hij de hele dag niet van mijn zijde was geweken en was vergeten te eten.
Mijn man was echt een lieverd bij de bevalling. Van te voren hadden we afgesproken dat ik graag rust aan m'n hoofd wilde, tenzij ik dan anders zou vragen. Hij heeft dan ook de hele tijd stil op een stoel naast me gezeten en af en toe iets te drinken aan me gegeven, zonder dat ik daarom moest vragen. Hij had tijdschriften enzo mee om de tijd door te komen, maar heeft ie al die uren alleen maar bezorgd naast me gezeten en me af en toe geaaid. Tijdens het persen heeft ie geholpen met het vasthouden van m'n hoofd en benen en steeds met de verloskundige meegepraat over hoe goed ik het deed, haha. Toen onze kleine meid eenmaal geboren was, kon ie de eerste 5 minuten alleen maar uitbrengen hoe ongelofelijk trots hij op me is, hoe stoer hij me vindt en hoeveel ie van me houdt. Zo lief. Nadat ze een uur bij me had gelegen ging ik lekker douchen en heeft hij onze dame aangekleed. Ondanks dat het ons eerste kindje is en hij totaal geen ervaring had met baby'tjes heeft hij het met redelijk weinig hulp gedaan en zat ie lekker met haar te knuffelen toen ik uit de douche kwam. Die eerste keer dat ik hem met haar mag zitten vergeet ik nooit meer, zo'n mooi gezicht.
Met de bevalling van onze dochter was hij daarna vooral heel moe want dat duurde super lang en natuurlijk ook door de spanningen,eerste kindje ect ect, en omdat hij niet in het zkh mocht blijven moest hij midden in de nacht naar huis rijden, en viel bijna in slaap op de snelweg,levens gevaarlijk! Tijdens de bevalling was heel lief voor me, en geïrriteerd naar de gyn ect toe omdat hij het zo moeilijk vond om aan te zien dat ik zoveel pijn had. Het enige moment waar ik kwaad om werd is dat hij zijn avond eten naast me ging op eten en het was iets heel goors met vis, gatver.. toen snauwde ik of hij !@*$(@(# niet ergens anders zn eten kon op vreten Met persen hielp hij me goed mee,zei weinig maar de blik in zijn ogen was al genoeg voor me Ik ben iemand zodra ik pijn heb of ziek ben ik liever alleen gelaten wil worden, niet te veel aan me komen en zeker niet tegen me praten en dat wist hij gelukkig! Bij ons zoontje waren we lekker thuis, deden we onze ding en dat was zo relaxt voor ons beide. Bevalling duurde ook veel korter en we mijn man was ook veel meer ontspannen. Nu gaan we daar dus weer voor haha
Hier echt een perfecte man om bij een bevalling te hebben. De rust zelve. Met een klein knikje/gebaartje/aanraking begrepen we elkaar precies. Stond volledig in dienst van mij en de vk. En dat terwijl hij normaal echt een man man is. Lomp, kort door de bocht en een mieperd als het op pijn/ongemak of commanderen aankomt 😂
Ik heb ook veel steun aan mijn man gehad tijdens de bevalling. Ik zou een geplande ks krijgen, maar een week daarvoor waren mijn vliezen gebroken. Ik moest naar het zkh komen en de ks zou vervroegd worden. Maar omdat het al vroeg in de ochtend was, wilden ze mijn ks over de wisseling van ploegen tillen. Maar ondertussen kreeg ik weeën. Ik wist niet hoe ik het had, want ik had nooit gedacht weeën te zullen krijgen voor de ks. Voor mijn gevoel werden we ook een beetje aan ons lot overgelaten, want ik vond de weeën best heftig, maar de verpleging kwam maar weinig kijken hoe het ging. Dus mijn man en ik zaten samen in dat kamertje. Hij mijn hand vasthoudend en kijkend naar de monitor. Iedere keer zei hij: daar komt er weer een en even later: nu zakt hij weer af. Het gekke is dat ik het ook wel voelde, maar dat het voor mij ook echt steun gaf als hij zei dat de wee weer aan het afzakken was. Zo zaten we samen ons door die weeën heen te ploeteren, terwijl het buiten licht begon te worden. Het had best iets heel intiems. Toen ik eindelijk opgehaald zou worden om naar de OK te gaan, kreeg ik persdrang en mocht ik niet meer naar de OK en moest ik natuurlijk bevallen. Mijn man en ik waren beiden behoorlijk in shock. Maar de bevalling ging zo snel dat ons zoontje er met 4 persweeën was. Mijn man was helemaal overdonderd om zo snel zijn zoontje op deze manier geboren te zien worden. Heb hem toen ook voor het eerst zien huilen.
Mijn man was mijn held echt waar. Hij is normaal heel afwachtend en stil en kan niet zoveel met emoties enzo. Maar tijdens mn bevalling was hij constant bezig om me te helpen en praten en noem het maar. Echt, nooit gedacht. Maar zo fijn! En hij huilde toen hij onze zoon zag, de eerste keer ooit dat ik hem heb zien huilen. Echt bizar mooi!
Wat een mooi verhaal! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen... ( die hormonen he )! Ik hoop dat ik ook zo een bevalling mag meemaken , kindje meteen op de borst krijg enzo...
Hier ook normaal een best onzekere man waar ik met mn grote smoel flink overheen kan stampen.. Maar met de bevalling draaide ik compleet om. Voelde me zi hulpeloos en schijnbaar heeft dat zijn zorg gen getriggert. Hij was lief en heel zorgzaam. Helaas uitgelopen op n keizersnede na 38h weeen en 2cm ontsluiting... Toen had ie tich moeite naast mij te blijven staan. Gelukkig is ie 2m lang dus hij stond op zn tenen over het doek heen te gapen. Op dat moment kon het me niks schelen. Was blij dar hij alles nog bewust meer kon maken want ik was zo uitgeput dat ik me amper iets kan herinneren. Maar een grote steun was het en dat was een fijn gevoel.
Ik kreeg ook een krop in m'n keel toen ik dit las En idd, hoop ik ook zo! Jij had bij de eerste ook een KS gehad of werd de baby weggehaald ook? Hier bevallen met 34w spoedkeizersnede en baby weggehaald dus ik heb ook die enorme wens op een gewone bevalling deze keer