Eerste bevalling volledig overdonderd, wilde me graag steunen en helpen. Tweede bevalling hield hij zich afzijdig, omdat hij zag dat geen ge-emmer aan m'n lijf moest. Maar op het moment dat het nodig was, tijdens ruggenprik, controles ..tijdens persen, etc was hij er. Op het moment dat de placenta niet kwam en ze met enge grote spuiten kwamen en bleven duwen en trekken, had meneer allang gegoogled dat ze moesten opschieten😂 Hij bleef bij de artsen op aandringen dat hij fout zag gaan.. (bleek hij ook gelijk in te hebben) Werd een spoed ok en een fluxus van 4liter, de kraan ging open en ze gingen rennend met m'n bed de gang op richting ok.. hij dacht serieus dat ik niet meer terug zou komen. Op t moment dat hij naar de ok mocht uit slaap gedeelte stond hij te huilen van geluk. Zo ontzettend lief, is geen moment meer van m'n zijde geweest! Ben benieuwd hoe het bij de volgende bevalling zal gaan.
Woow heftig sterre! Hier is mijn man de redder in nood. Ik begon de bevalling thuis, ik deed mijn ding en hij was er als ik hulp nodig had. Hij moest me niet aanraken want dan werd ik boos. Toen we toch naar het ziekenhuis gingen met 9cm en het helemaal niet meer goed ging heeft hij mij er door geen gesleurd! Ik heb zijn handen fijn genepen en hij heeft me door de laatste ellende heen gepraat. Met persen heeft hij mijn been beet gehouden en keek downunder mee. Had ik nooit gedacht. Toen ik ook met spoed naar de ok moest voor de placenta heeft hij voor ons meisje gezorgd. Toen ik terug kwam dachten we allebei hetzelfde: nooit meer. Maaar we komen er nu alweer op terug
Oké. Weliswaar niet tijdens de bevalling, maar tijdens een bezoek aan de vk noemde mijn man bevallen in een kraamhotel: recreatief bevallen. Je kon de vk achter in haar strot kijken.
Het is grotendeels in een roes aan me voorbij gegaan, zat zo in m'n eigen wereldje.. maar hij heeft het super gedaan ❤
Bij mijn eerste bevalling heeft mijn vriend er meer van mee gekregen dan ik zelf. Ik had een zware hellp en zat onder de medicatie. Ik vergat ook vaak te ademen dus hij heeft me er echt doorheen getrokken. Hij heeft doodsangsten uitgestaan toen hij zag dat ik een bloeddruk van 240/180 had. Maar voor mij bleef hij rustig en een enorme steun. De tweede moest die echt enorm om me lachen. Ik was binnen 45 minuten bevallen en hij kon niks doen behalve mijn hand vast houden en even mij oppoetsen toen ze 2x over het infuus verkeerd prikte. En ik was heel ongeduldig en had veel te veel energie. Dus de zusters werden beetje gek van mij.
Mijn moeder en de vk namen vooral zijn taken over omdat hij er zo overdonderd van was... verder heeft hij me tijdens het persen wel aangemoedigd.. hij vertelde achteraf dat hij heel veel moeite had gehad met mij pijn te zien lijden... oja, binnen een uur na de bevalling sliep hij.... 😴