Op deze manier is dat wel erg lomp en hard. Hoe eerlijk het ook is. Al ken ik ook de andere kant: een vriendin die veel te dik is (zorgwekkend) en haar man zegt niets, helpt niet.... Mijn man zou dan echt wel tegen mij zeggen als hij vind dat ik op moet gaan letten. En hoe vervelend ook, dat zou ik ook graag willen. Andersom net zo.
Typische mannenopmerking. Hij zag er zelf geen kwaad in blijkbaar. Hem een week daarom negeren zou ik niet doen. Mijn vriend zou mij ook voorbij zijn gelopen wanneer ik bij ontmoeting klein en dik zou zijn geweest. Soms zie ik een aantrekkelijke vrouw op tv, dan vraag ik vind je haar niet knap?. Dan krijg ik vaak het antwoord nee die is te klein. Ook al zit er een prachtig hoofd op die vrouw, dan nog vindt ie haar niet aantrekkelijk, want te klein. Vrouwen van 120 kilo vindt ie ook niet aantrekkelijk. Geef gewoon aan dat je gekwetst bent en praat er samen over. Geen idee wat voor punt je wilt maken door hem een week te negeren.
Zou een opmerking van mijn kunnen zijn tegen mijn man. Toen ik hem leerde kennen woog hij 60 kg, gespierde armen en blokjes op zijn buik. Ben echt op zijn uiterlijk gevallen. Nu zit hij op 95kg ( 2 jaar terug afgevallen tot 78 maar zit er weer aan) en nee vind hem niet meer aantrekkelijk zoals toen en had hem zo voorbij gelopen als hij er zo 13 jaar geleden had gezien. Nu houdt ik van hem als persoon en zou hem niet meer kwijt willen Zelf ben ik na 2 kinderen nog steeds slank en doe ook me best aantrekkelijk te blijven voor mijn man terwijl hij gewoon zo iets heeft van tis wel prima zo. Toen we gingen trouwen had hij de motivatie om af te vallen en van de 95 op gezonde manier afgevallen tot 78. Vond hem weer super aantrekkelijk en liep vol trots langs hem. Echter na het trouwen binnen no time weer aangekomen. Ik vind het jammer maar uiteindelijk zolang hij zich lekker in zijn vel voelt vind ik het prima maar wel jammer
Ik vind het ook wel heel erg kwetsend zo'n opmerking moet ik zeggen! Mijn man is ook 20 kg bijgekomen in de 4 jaar dat ik hem nu ken, erg jammer want dat maakt hem wel minder mooi en de helft van zijn kleding past gewoon niet meer, ook doodzonde. Ik ben 20 kg afgevallen in de tijd dat ik hem heb leren kennen, met de zwangerschap 30 kg bijgekomen en nu ben ik daarvan 20 kg kwijt en moet ik nog minstens 10 kg. In principe ben ik nu dus net zo 'dik' als toen ik hem leerde kennen, mij zit het behoorlijk dwars dat ik nog steeds positiebroeken moet dragen, hem maakt het niks uit. Ik heb toch een aantal weken eens laten vallen dat het misschien goed is dat we samen aan de lijn gaan werken, zodat ik mijn oude figuur zo goed als weer terug ga krijgen en hij ook! Hij is 1,75 en woog 95 kg, dat is gewoon te zwaar! Ik ben 1,78 en weeg nu bijna 95 kg, mijn gezond gewicht is 79 kg (woog 85 kg voor de zwangerschap want was nog bezig met lijnen) en van hem 75 kg. Gelukkig was manlief het wel met me eens en zijn we beiden goed gaan opletten, hij loopt tijdens zijn werk ontzettend veel en fietst ook naar zijn werk en terug. Dus hij is ondertussen al 5 kg kwijt, ik heb weinig beweging, ook mede door mijn lichamelijke beperkingen dat ik niet kan sporten en ben nu 2 kg kwijt. Niet veel maar het begin is er, nu gewoon doorzetten. Ik ben al eens 20 kg afgevallen met alleen mijn eetpatroon aanpakken dus dat gaat me nu ook heus wel lukken! Alleen nu wat lastiger want we zijn vandaag beiden begonnen met stoppen met roken ook dus nu moeten we dubbel zo consequent zijn
Denk je dat ze het zelf niet weet en dat zo'n opmerking zou helpen? Toen ik nog echt dik was zei mijn man ook niks en daar was ik heel blij om!! De druk die ik van mezelf voelde om af te vallen was al torenhoog. Als mijn man er nog eens bij was gekomen was het nog moeilijker geweest. Ik denk dat de meeste slanke mensen daar niet bij stilstaan: de meeste dikke mensen voelen zich elke dag godsgruwelijk slecht en schuldig vanwege hun gewicht. De meningen die sommigen hier of in het openbaar geven maken het alleen maar moeilijker en zijn heel destructief.
Is het leuk om te horen en subtiel gebracht? Nee. Is et eerlijk van hem? Ja. Ik heb liever dat mijn man eerlijk tegen mij is over hoe hij zich voelt en mij ziet dan dat hij mij tevreden houdt maar ondertussen al het vrouwelijk schoon zit te bekijken omdat hij mij niets meer vindt. (Kijken doen ze sowieso wel maar liever dat hij kijkt terwijl hij óók trots op de looks van zijn vrouw is) Mijn man zei vorige week nog tegen mij: volgens mij ben je iets aangekomen he schat. Ik gaf aan dat dit inderdaad klopt want mijn kleding begint strakker te zitten. Gevraagd of hij er soms problemen mee heeft? Hij gaf eerlijk aan dat hij er nog geen problemen mee heeft. Ik ben nu echt volslank. Maar als ik nog meer zou gaan bijkomen dan zou hij het minder mooi vinden. Dit was voor mij wel een eye-opener. Ik wil al langer iets afvallen maar heb geen motivatie en verval steeds in mijn oude (vr)eetpatroon. Voor mijn man wil ik graag mooi en aantrekkelijk zijn dus dit is voor mij wel een goede motivatie.
Tactische nee... eerlijk ja... Ik zou waarschijnlijk het zelfde zeggen als mijn man enorm zou zijn aangekomen ☺ ik vind het wel eerlijk van hem dat hij dat ook durft te zeggen dat hij niet met je zou trouwen als je er toen zo uit zou hebben gezien. Wil niet gelijk zeggen dat hij je niet meer mooi vind. Maar laten we wel eerlijk blijven het oog wil ook wat. Mijn man heeft een pracht figuur en ondanks dat ik heel erg van hem hou zou ik toch ook niet heel.snel warm worden van een man die dan ruim 30 kilo zwaarder op de bank zit. Hoop dat hij ook zo eerlijk tegen mij is als hij mij minder mooi gaat vinden. Dan kan ik er wat aan doen en er ook voor zorgen dat hij niet buiten te deur gaat snoepen. Want wat je thuis niet krijgt haal je egrens anders.
Dit. Ik ben veel te zwaar. Toen mijn man en ik elkaar leerde kennen was ik minder zwaar, maar ook te dik. Mijn man is ook te dik, dus die kijkt wel een beetje uit, maar hij zit niet in een zwaar risico gebied, ik wel. Maar ik ben hel blij dat hij dit soort opmerkingen niet maakt. We weten heus allebei wel wat er aan de hand is, maar ik had gewoon de capaciteiten nog niet om er wat mee te kunnen. Ik heb voor mezelf nu besloten dat ik het echt doe. Sinds een maand of twee sport ik regelmatig en sinds een week of 3 houd ik een eetdagboek bij. Ik wil het bewust doen zodat ik echt mijn patroon om gooi. Tegelijkertijd moet dit voor altijd dus ben ik ook zo reëel om soms een ijsje te nemen. Ik moet normaal gaan leven en crash-dieten is ook niet gezond en vol te houden. Maar als mijn man opmerkingen als deze had gemaakt had ik echt niet makkelijker de knop omgezet, sterker nog, waarschijnlijk moeilijker want ik zou nog negatiever tegen mezelf zijn geweest. Wat mijn man nu wel doet is positief stimuleren en het me makkelijker maken. Zo heeft hij andere pasta gekocht omdat we het daar over gehad hebben, zorgt hij dat ik lekker tv kan kijken tijdens het sporten want dat sport makkelijker. Hij let op wat voor snoep en tussendoortjes hij koopt, dat soort dingen. Dat stimuleert wel en toont zijn liefde een stuk meer.
Dat snap ik zeker wel. Ik vind alleen, dat ook al is het moeilijk, zoiets wel open en bespreekbaar moet zijn. Dan kun je elkaar ook helpen, anders niet. Het uit de weg gaan omdat iemand zich er eerst wat rot door kan voelen vind ik niet slim. Bovendien doet zij er hier amper wat aan en denk ik dat het medisch best wel risicovol wordt. Ik vind dat je een soort van verantwoording voor elkaar hebt, ook al ben je allemaal volwassen. Toen ik er wegens omstandigheden helemaal doorheen zat en een burn out had, zag ik dit niet zelf. Mijn moeder en man zeiden het al eens en ik vond dat heel erg. Ik had gefaald, ik was zwak. Maar uiteindelijk ben ik er heel blij mee en heb ik er wat aan kunnen doen. Maar zo bot? Nee joh natuurlijk niet op die manier!
Dik zijn is voor niemand leuk, en als er dan met dit soort opmerkingen gegooid wordt, is dat ontzettend kwetsend en onnodig. Ik ben zelf ook flink aangekomen sinds ik mijn man heb leren kennen. Hij heeft hier nooit opmerkingen over gemaakt en is mij altijd het gevoel blijven gegeven dat hij me ontzettend aantrekkelijk vindt. Hierdoor kan ik helemaal mezelf zijn bij hem en hoef ik me nergens voor te schamen en daar ben ik ontzettend blij om. Als hij opmerkingen had gemaakt over mijn gewicht of uiterlijk dan weet ik zeker dat ik mezelf altijd onzeker zal blijven voelen bij hem hoe dik of dun ik ook zou zijn. Inmiddels ben ik sinds februari bijna 30 kg afgevallen en dit heb ik gedaan voor mezelf en niet omdat iemand mij te dik vond.
Pfoe, ik zou ook even moeten slikken als mijn man dit tegen mij zou zeggen. Nu heb ik alleen de openingspost gelezen en ik weet niet of je ergens je gewicht/BMI/lengte hebt verteld maar als je te zwaar bent dan vind ik wel dat dit bespreekbaar moet zijn. Natuurlijk wel op een andere meer stimulerende manier maar het "excuus" na 4 kinderen ben ik ook wat te zwaar, er zijn genoeg vrouwen die na 4 kinderen niet te zwaar zijn dus of dat een goede reden is om te zwaar te zijn?
Hij zegt toch niet dat hij niet van je houdt en niet graag naast je ligt? Hij zegt alleen dat als ze zo stevig was geweest, ze niet getrouwd waren, dat vind ik echt 2 verschillende dingen hoor. Ja niet aardig, klopt maar mijn partner is ook dik geworden, echt een buik, geloof me echt aantrekkelijk vind ik het absoluut niet, dit weet hij ook, maar er is geen haar op mijn hoofd die denkt om hem te verlaten. Inmiddels is hij aan het afvallen en wordt hij voor mij ook weer aantrekkelijker.. Maar hem doodzwijgen hoe he dat is ook volwassen...
Wat d.ebiel. Zou mijn man ook niet moeten zeggen pppfff wat een lompe boeren actie. Sommige van die mannen denken hun partner zo aan te sporen om te gaan dieten... werkt niet. Ben zelf lichter dan toen ik mijn man leerde kennen maar hij zegt vaak dat het hem helemaal niets uit maakt, hij zegt juist heel vaak dat hij me mooi vindt.
Ik vind dat je als partner best tegen elkaar mag zeggen wanneer iets niet meer zo mooi is. Iedereen wil altijd complimentjes van zijn of haar partner krijgen maar ik vind dat je in een relatie best mag aangeven wanneer je iets niet meer zo leuk of mooi vind. Zodra het om gedrag gaat dan geef je dat toch ook bij je partner aan? Wat betreft het dik gedrukte stuk ben ik het deels wel maar ook deels niet met je eens. Tuurlijk is het niet leuk als je er mee zit en iemand anders (in dit geval ook nog je partner) gaat het dan nog eens even benadrukken. Anderzijds, waar een wil is is meestal ook een weg. Iemand kan zich dik vinden en er van gruwelen maar als er niets aan wordt gedaan.... Ik vind mezelf ook steeds dikker en lelijker worden maar ik ging er laks mee om. Deed er niet veel aan. Ik kan dan wel zelfmedelijden krijgen maar ben het dan toch echt zelf schuld. Toen mijn man daar pas een opmerking over maakte was dat voor mij het moment om er serieus mee om te gaan.
Vind het toch redelijk hetzelfde klinken... Hij zegt toch in feite: als je vroeger zo dik was geweest had ik je niet de moeite waard gevonden om te leren kennen, dan had ik niet van je kunnen houden
Waarom verzinnen wij vrouwen er altijd van alles bij wat manlief helemaal niet gezegd heeft?? Als mijn man 30 kilo zwaarder zou zijn dan toen ik hem leerde kennen had ik zeer waarschijnlijk niet om gedraaid in de stad of hem aan gesproken. Liefde groeit in der loop van de jaren dat je bij elkaar bent. Maar dat wil niet zeggen dat manlief niet van je houdt. Maar je waarschijnlijk alleen wat minder aantrekkelijk vind geworden sinds die kilo's eraan zitten. Hij heeft toch ook niet gezegd dat hij niet meer van je houdt en van je wil scheiden. Maak het toch niet erger dan het is.