pff ik zie het echt even niet meer zitten en ik weet niet hoe het verder moet. Mijn ouders zijn allebei in rap tempo lichamelijk aan het aftakelen.. allebei tegelijk. Ze hebben het huis al helemaal laten aanpassen op hun handicaps, en er is iedere ochtend thuiszorg.. maar dan nog is er zo vreselijk veel te doen! Ik doe de was en de boodschappen en ik ga mee met de doktersbezoeken, regeldingen, administratie.. maar het is zoveel.. het is bijna niet te doen. Momenteel ligt mijn vader in het ziekenhuis en rijd ik iedere dag met mijn moeder op en neer. Maar ook daarvoor hadden we soms 3 doktersbezoeken in de week. Ik werk 3 dagen en heb 2 kleine kinderen. Tot nu toe heb ik het op weten te vangen met kortdurend zorgverlof maar dat is nu bijna op en kan toch ook niet eeuwig doorgaan. Ik ben enigskind en mijn ouders hebben maar een klein netwerk. Natuurlijk zijn er wel buren die zeggen "Als ik iets kan doen moet je het zeggen hoor!" maar om ze nu echt mijn ouders ondergoed te laten wassen iedere week... ik denk niet dat ze dat bedoelen. Wie heeft er nog ideeen? Of verhalen van hoe je dit zelf heb opgelost?
Hey lieverd, wat klote allemaal zeg!!! Kun je niet langdurig zorgverlof opnemen? Hangt er natuurlijk ook vanaf hoe jullie zelf met inkomsten en uitgaven zitten. Ik heb net gegoogled en vond de Mantelzorglijn: 0900 - 20 20 496 (10ct/pm) Misschien kun je daar met je zorgen terecht en hebben ze tips voor je? Kijk verder eens hier: https://www.mezzo.nl/pagina/voor-mantelzorgers Heel veel sterkte. *knuf*
Hier in hetzelfde schuitje ongeveer, alleen betreft het hier mijn schoonmoeder. Omdat ze uit het buitenland komt heeft ze geen huis, dus staat er een bed in de woonkamer waar ze 23 uur per dag in ligt. Ze is chronisch ziek en wordt ook niet meer beter. Ook ik wordt gillend gek hier, het is gewoon niet te doen. Twee kleine kinderen (5 en bijna 2) en de situatie is hier al meer dan een jaar zo. Wassen, aankleden, douchen, billen afvegen na toiletgang, insuline spuiten. Ik heb heel wat grenzen moeten verleggen en merkte dat ik een burnout kreeg. Geluk bij een ongeluk ben ik ontslagen door reorganisatie, nu kan ik tenminste even bijtanken. Hier was zorgverlof geen optie, we kunnen dat gewoon financieel niet missen. Wel druk weer aan het solliciteren, want het is ook gewoon lekker om er even uit te zijn. Geen tips hier, is er geen mogelijkheid voor een bejaardentehuis of iets? Ik leef met je mee, het is verre van ideaal en het sloopt je.
@ladyxochi dankjewel voor de knuffels!! Misschien ga ik zo'n nummer nog weleens bellen, ik heb ook al gratis regionale nummers gevonden. @jada73 wat een vreselijk verhaal... Jij moet echt gek worden van de situatie ja... Heeft je schoonmoeder niet nog recht op thuiszorg of anders respijtzorg zodat je een paar dagen weg kan? Ik ben wel erg te spreken over de thuiszorg hier, zonder de wijkverpleegkundige zou ik echt doordraaien. Mijn ouders willen niet naar een bejaardentehuis omdat ze net heel hun huis rolstoelvriendelijk gemaakt hebben en het verder ook een nogal onverkoopbaar huis is.
Wauw wat een taak heb je, eerst even een dikke knuffel voor jou!! Ik zou beginnen met de boodschappen laten bezorgen, scheelt een hoop gedoe! Verder zou ik aan de buren vragen of die nu af en toe een keer met je moeder naar het ziekenhuis willen gaan . Dan heb jij even een dagje wat meer rust Zijn ze geestelijk nog wel in orde ? Misschien kunnen ze dan gebruik gaan maken van een regiotaxi, dat haalt ook wellicht wat druk bij jou weg . Verder zou ik absoluut contact opnemen met een organisatie voor mantelzorgers, ongetwijfeld hebben zijn suggesties of weten ze dingen waar je wat mee kan
Oh meid, lastig joh. Sterkte! Wij hebben in een vergelijkbare situatie gezeten. In overleg met ML ben ik toen gestopt met werken en tijdelijk bij mijn ouders in getrokken. ML kwam als hij vrij was ook naar mijn ouders toe. Maar goed, het was wel heel zwaar. Bij mijn ouders is 't nu allemaal stabiel gelukkig, maar daar zijn jaren overheen gegaan en ik heb nog vaak mijn spullen kunnen pakken (we wonen dus niet zo dicht bij elkaar dat je "even" kunt gaan) om daar een aantal weken / maanden te bivakkeren. Inmiddels hoeft dat gelukkig niet meer, maar probeer ik nog wel elke week een paar dagen heen te gaan om de helpende hand te bieden. Wat voor tips ik je kan geven: Kijk eens rond, vaak zijn er bijvoorbeeld soort van 'vrijwillige" beltaxi-achtige vervoerssystemen. Georganiseerd door vrijwilligers, en bijvoorbeeld voor ZH en doktersbezoek. Kost niet veel. Trek aan de bel bij de gemeente voor meer hulp. Kijk de zorgverzekering van je ouders er op na, wellicht zijn ze verzekerd voor vervangende mantelzorg? Dan kun je even op adem komen? Zijn ze geen lid van een organisatie / gemeenschap waar een soort van vrijwilligerssysteem is? Plaats een oproepje. Overleg met je ouders en geef ook eerlijk aan dat je 't zo wellicht niet gaat redden en vraag of ze zelf ideeën hebben over de invulling. Administratie etc. zou je ook kunnen uitbesteden voor een deel? Bekijk 't netwerk van je ouders wat "uitgebreider". Vragende mensen kan men helpen, zwijgende mensen niet Sterkte.
Jee katenhond wat een verhaal ook weer. Wel fijn om te lezen hoor! Als ik nu op Facebook kijk lijkt het net of iedereen een fijne vakantie aan het vieren is behalve ik. Fijn om ook de verhalen van anderen over mantelzorg te horen! Mijn ouders zijn geestelijk nog wel in orde op zich, maar ze zijn erg passief en verlegen en ze kijken enorm tegen dokters op. Ze zullen nooit zelf een kritische vraag stellen of vragen of een afspraak op een andere dag kan bijvoorbeeld. Dus eigenlijk hebben ze wel echt begeleiding nodig naar het ziekenhuis en hebben ze alleen aan een taxi niet genoeg. Daarnaast zijn ze allebei weer zo slecht ter been dat ze het niet redden om zelf het hele ziekenhuis door naar de goede afdeling te lopen. Ook met boodschappen laten bezorgen ben ik bang dat ze de boodschappen niet allemaal zelf in de koelkast krijgen... Maar we gaan het zeker eens uitproberen!
Mag ik je nog een tip geven? Ik lees dat je ook (wat logisch is) een beetje een verschuiving in de rollen hebt gekregen. Je bent bezorgd, wilt je ouders "behoeden" voor narigheid, zoals je eigenlijk je kind wilt beschermen voor gevaarlijke dingen. Logisch, lief en ik snap 't (been there, done that) maar probeer niet vóór je ouders te denken, maar mét je ouders te denken. Mijn ouders zijn vrij op leeftijd (laat kinderen gekregen) en nog in sommige dingen erg "old fashioned". Op een gegeven moment was ik zo bezig met dingen uit de weg te ruimen voor ze, terwijl ze wel zelfstandig denkende mensen zijn, dat ik mij er op betrapte, dat ik in zekere zijn mijn dreumes meer vertrouwen en vrijheid gaf om te leren en te falen, dan mijn ouders. Overigens hebben zij het niet zo ervaren hoor, want ook weinig initiatief op dat gebied en ze vonden het heerlijk dat er zo goed voor hen gezorgd werd en dat ze alles aan mij konden overlaten. Maar omdat het een zeer zware wissel op mijn (niet zo heel sterke) gezondheid trok, en ik een paar keer heel erg ziek ben geweest en daar dus eigenlijk nauwelijks tijd voor herstel had, heb ik door schade en schande geleerd om dingen los te laten. En wat blijkt.... Toen konden ze "ineens" (lees... na een maand of vier tobben) wel pinnen, en toen er geen dochter was (door omstandigheden) die mee ging op doktersbezoek, werden ze de eerste drie keer totaal overruled, maar dat zat ze niet lekker, dus wat geschiedde er... de vierde keer kwam er toch aarzelend commentaar (na grote aanmoediging van mijn kant overigens). Het moraal van mijn verhaal is dan ook: gun je ouders ook de kans om te groeien in deze situatie, want dat kost tijd, en juist omdat het wel zelfstandig denkende mensen zijn, gun ze ruimte en de vrijheid om dit in te vullen zoals ze zelf verkiezen. Ook al zou dat dus niet zijn, zoals jij 't zou willen zien...
Jeetje, wat ontzettend klote voor je. Ik heb er niet veel verstand van, maar is het niet mogelijk om bij de gemeente aan te kloppen voor zoiets? Of inderdaad langdurig zorgverlof. Moet er niet aan denken dat mijn ouders iets zou overkomen. Ik heb geen auto en woon op 2 uur met het ov. Wat dat betreft dus petje af dat je het allemaal voor ze doet! Sterkte met de hele situatie! Overigens: hebben je ouders geen broers/zussen/neven/nichten die nog wat zouden kunnen helpen? Of wellicht dat je zelf wat geld over hebt om iemand in te huren?
Pfff, wat zwaar. Maar hier geldt zeker: zorg ervoor dat jij niet opbrandt. Als dat gebeurt, hebben jouw ouders niemand meer die zo snel kan inspringen. Als je nu een paar taken zou kunnen afstoten, houd jij het langer vol en is het als jij zou uitvallen een minder grote crisis. Ik zou echt contact opnemen met een organisatie voor mantelzorgers, je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden. Je zit er nu diep in en dat is bewonderenswaardig, maar echt niet verstandig. Straks val jij uit en dan moet er niet alleen iemand voor je ouders worden gezocht, maar ook voor je kinderen en je werk. Als je nu al een schuldgevoel hebt, wordt dat straks alleen maar meer. Sorry dat ik het zo bot verwoordt, maar je moet echt actie gaan ondernemen, dit houd je niet nog maanden vol, ben ik bang. Wel heel erg veel sterkte gewenst met de hele situatie natuurlijk en top dat je voor je ouders klaarstaat.
Heel herkenbaar! Ik heb helaas geen tips voor je, want we zitten hier in hetzelfde schuitje... Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Misschien een hulp inschakelen voor een middagje in de week. Op die middag laat jij de boodschappen bezorgen, wordt de was gedaan en de rest vh huishouden, een praatje. Dan heb jij een middagje voor jezelf. Doktersafspraken maak jij of andere gewoon verzetten. Administratie misschien kan je man deze doen.. Boodschappen bezorgen, misschien kunnen anders de buren helpen met inruimen
Ik geloof dat je eens zei, dat ze al iets van thuishulp hebben? Maar hebben ze daarnaast ook 'gewoon' huishoudelijke hulp? Want als er al iemand gewoon komt schoonmaken, heeft de thuishulp meer tijd voor andere dingen. En is deze situatie tijdelijk, of voorzie je dat ze hulpbehoevend zullen blijven? Want in het laatste geval moeten ze misschien overwegen om naar een aanleuningwoning of zorginstelling te verhuizen?
Katenhond je hebt gelijk, er is een verschuiving van rollen gaande... Maar deels doe ik dat ook om erger te voorkomen. Mijn vader vraagt niet naar uitslagen van onderzoeken omdat hij de uitslagen niet wil weten bijvoorbeeld.. Als ik me er dan niet mee bemoei wordt het allemaal alleen maar erger en ook weer zwaarder voor mij denk ik dan... Of zie ik dat verkeerd denk je? @babyboy2014 ik ken jouw verhaal ook van je topic laatst, jij ook veel succes meid! @eenkadootje dat zijn goede tips, de boodschappen laten bezorgen als de hulp er is had ik nog niet aan gedacht! Dank je @ ladyxochi er is 3u huishoudelijke hulp, particulier... Maar ze is nu met vakantie dus doe ik het. Alleen is die 3 u niet genoeg om ook nog de was te doen. Eigenlijk weten we niet of ze nog uit deze situatie komen. Mijn moeder wordt langzaam mobieler en krijgt ook fysiotherapie aan huis. Ze kan 200 meter lopen met een rollator. Maar ze rijdt geen auto. Mijn vader ligt in het ziekenhuis nu, is hart en long patiënt. Ik weet niet hoe hij eruit gaat komen. Maar ja ik denk steeds dat het tijdelijk is en dat ik gewoon nog even door moet bikkelen en dan zijn we toch ineens weer een maand verder.
Kiezen voor bezoekjes aan het ziekenhuis voor de standaard onderzoeken en dergelijke voor een regiotaxi, die brengt ze naar het ziekenhuis en daar zijn mensen (is tenminste hier zo en dat is ene vrij klein ziekenhuis) voor in de hal die ze met een golfkarretje naar de juiste afdeling brengen en de secretaresse kan dan bellen als ze weer gehaald moeten worden en dan worden ze weer naar de taxiplek gebracht, vooraan zitten vrijwilligers die dan de regiotaxi weer terug kunnen regelen, hier een mooi systeem pasje in een automata doen en binnen 30 minuten staat je taxi er. Ik zou zeker daar eens naar kijken, ik lees dat ze verder geestelijk goed zijn dus dan zou dat prima moeten kunnen. Inderdaad boodschappen bezorgen op een moment dat er iemand is om even te helpen met weg pakken, des noods de buurvrouw die een vast moment in de week er voor vrij houd, ze hebben immers aangeboden te willen helpen.
Nee je ziet 't natuurlijk niet verkeerd. Ik begrijp best dat je 't graag zo goed mogelijk voor je ouders wilt doen en daarnaast ook zo "makkelijk" mogelijk voor jezelf wilt houden en dus ook bang bent voor een "ramp op ramp effect". Maar goed, ik ben misschien wat anders aangelegd... Ja ik heb een enorme drang om mijn ouders te ontzien, maar dat is mijn probleem. Die bezorgdheid beteugel ik echt uit alle macht. Ik gun mijn dochter de gelegenheid om te leren van haar fouten, om acties/gevolg te koppelen... en zou ik dat (uit bezorgdheid o.i.d.) mijn ouders onthouden? Die al veel meer levenservaring hebben? Zolang mijn ouders nog zelfstandig denkende mensen zijn, hebben ze 't recht om bepaalde keuzes te maken (niet vragen naar uitslagen bijv.) en ik denk dat volwassenen net als kinderen ook moeten leren / of dus kiezen voor bepaalde keuzes en dus bepaalde gevolgen. Het klinkt misschien een beetje rot... zo bedoel ik het echt niet hoor. Toen mijn vader een tijdlang écht niet aanspreekbaar was (coma) hebben we als leeuwen voor zijn rechten gevochten (overplaatsen ander ziekenhuis etc.) en ook de eerste tijd nadat hij was bijgekomen was hij duidelijk zo bezig met verwerken en herstellen dat hij niet volledig bewust keuzes kon maken. Toen hebben wij, in overleg met hem en mijn moeder, veel beslissingen genomen, gesprekken gevoerd etc. Maar telkens wanneer er een stapje genezen kwam kijken, deden wij een stapje terug, want bij herstel hoort in mijn ogen ook de mogelijkheid om zelf keuzes te maken (die ik soms echt niet leuk vind). Nee, ik begrijp sommige keuzes niet, die mijn ouders maken mbt zorg etc. maar het zijn wel HUN keuzes en HUN leven... Zo wilde mijn moeder op een gegeven moment de thuiszorg opzeggen (HH hulp, verpleging en verzorging). Want ze wilde geen mensen meer over de vloer. Prima, dat begrijp ik. Maar heb toen ook wel gezegd dat die keuze met zich meebrengt dat ze 't zelf zal moeten doen en oplossen. Omdat ze daar VRIJWILLIG voor kiest en ik eenvoudigweg niet in de gelegenheid ben om die hulp dagelijks in te vullen voor hun. Toen bleef uiteindelijk de thuiszorg toch maar aan
Echt, ga kijken bij 't WMO of er HH geregeld kan worden (en zeg dan niet dat ze ook particuliere hulp hebben, want dan krijg je 't niet). Dan wordt er namelijk bij ziekte/zeer/vakantie ook netjes vervanging geregeld!
Ik pretendeer niet om het beter te weten. Degene met het beste beeld ben jij zelf. Maar probeer af en toe een figuurlijke stap terug te doen en stel jezelf de vraag of dat echt zo is, of dat je in de ontkenning zit. Je ouders achteruit zien gaan is niet niks! Probeer af en toe eens te spiegelen met je naast omgeving, je man bijvoorbeeld. Of een van de artsen. Misschien ben je er zelf wel 'blind' voor. En als je dat doet, dan kan de conclusie ook zijn, dat er verbetering in zit en er geen reden voor verandering is, maar het kan ook maar eens zo zijn dat je een keer tot de conclusie komt, dat het niet meer beter wordt, en eigenlijk alleen maar verslechterd. Nog iets anders: Hebben je ouders iets ondertekend waarin staat dat jij het recht hebt tot inzage van hun medisch dossier? Dat kan erg handig zijn voor de uitslagen (als je vader niet zelf belt). Normaliter krijg je die informatie niet. Moeten ze expliciet toestemming voor geven.
Ik snap helemaal dat je op bent. Mijn man heeft 6 weken in het ziekenhuis gelegen en wij gingen op 1 dag na elke dag bij hem langs en ik vond het echt heel zwaar! Ben blij dat het maar voor 6 weken was, omdat ik daar naar toe leefde hield ik het wel vol en je moet wel. Ik jouw geval zou ik echt proberen wat taken te verdelen. Je hebt hier al veel tips gekregen en ik ben het wel eens met katenhond, het klinkt misschien hard en jij wil natuurlijk het beste voor je ouders, maar ze hebben hun gezonde verstand nog en mogen zelf beslissen over hun leven en lichaam. Ik zou het beperken tot 1 keer per 2 weken mee te gaan en regel toestemming dat jij ook mag bellen voor de uitslagen. En elke dag met je moeder naar het ziekenhuis, is dat niet iets wat de buren 1 of 2 keer per week kunnen doen? En de boodschappen zouden de buren aan kunnen nemen of de hulp als die er is. Ik zou vragen voor meer hulp via verzekering of gemeente en anders kijken of je ouders zelf extra hulp kunnen betalen. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen, je wil alles voor ze doen, maar soms kan dat gewoon niet met een eigen gezin en werk, je moet er zelf niet aan onderdoor gaan.
Ik zou inderdaad ook huishoudelijk hulp en begeleiding aanvragen. Er is nu in bepaalde gemeentes ook een regel dat mantelzorgers voor een heeel laag tarief huishoudelijk hulp mogen ontvangen. Zo wordt je ook een beetje ontlast.