Heel herkenbaar! Mijn man is een tijd terug geopereerd aan zijn knie. Kon en mocht ook niks. Ik had echt het gevoel dat ik drie kinderen had. Normaal werkt hij 60 uur en nu was hij ineens thuis. Op zich wel gezellig, maar ook wennen. Want even op de kinderen letten ging eigenlijk ook niet. De jongste liep nog niet en hij kon haar niet tillen. En ik moest dus ALLES doen. (En kwam tot de conclusie dat hij nog best veel doet :-D ) Maar ook alle aandacht ging naar hem. En als mn schoonfamilie langskwam kon ik hen ook nog eens voorzien van hapjes en drankjes. Doe ik normaal met alle liefde maar nu had ik zoiets van pak effe zelf! Ik loop al de hele dag te rennen. Maarja dat durfde ik niet te zeggen. Helaas komt er over twee weken nog een operatie aan. Maar dan ga ik maar om hulp vragen als het niet vanzelf komt. Ik heb wel geleerd dat ik zelf daar misschien ook wat proactiever in kan zijn. Ik ben ook van "Als ik wat kan doen moet je het zeggen he". Maarja vaak voelen mensen zich toch bezwaard om er later om te vragen. Dus de volgende keer zal ik ook wat te eten brengen ofzo.