Mantelzorgers

Ik kan even niet knippen plakken maar je bovenste alinea ben ik het helemaal mee eens. Er is een wereld van verschil in vormen van mantelzorg. En ja dat ik mijn oma eens per week help met schoonmaken omdat ze het zelf niet meer kan, of eens een boodschapje met haar ga doen is 1 ding. Het wordt een heel ander verhaal als je complete leven ontwricht raakt doordat je gebukt gaat onder een zorg die met nog geen 5 volwassenen te behappen is. Als het om je eigen kind of partner gaat die gewoon helemaal niets zelf kan, daarnaast een prikkelverwerkingsstoornis heeft, visuele beperkingen en om de haverklap het ziekenhuis in moet, dan heb je het over een ontwrichtende situatie. Een allesoverheersende zorg, een vorm van mantelzorg die bepalend is voor alle andere aspecten in je leven. En m.i. mag daar best wat meer aandacht voor komen. Nee ik vind dat absoluut geen gezeur of ‘normaal’.

 

Wij (mantel)zorgen voor mijn vader, we hebben het er zelfs over om tzt bij hem te gaan wonen. Ik vind dat niet meer dan logisch eigenlijk.

 

Ik denk dat ik als moeder van een verstandelijk beperkte dochter met ADHD en ASS ook wel in de categorie mantelzorger val. Ik vind mezelf vooral gewoon moeder, maar realiseer me steeds meer, nu dochter ouder wordt, dat de zorg die ik draag voor mijn dochter wel van een ander niveau is dan de zorg die ik draag voor bijv. mijn oudste zoon.

Dochter is 8,5, maar sociaal-emotioneel een kleuter. Ze vraagt als ze wakker is constant aandacht. Mijn weekends en vakanties zijn niet om bij te komen, die ben ik aan het overleven.

Ik zorg met liefde voor mijn dochter, ik houd van haar met heel mijn hart, maar zwaar is het wel.

 

Ik zou het fijn vinden als je een soort verlof a la ouderschapsverlof zou kunnen opnemen om voor je ouder wordende ouders te zorgen. Ik ben er mee opgevoed dat je voorelkaar zorgt en dat het normaal is.... maar ik heb ook een goede baan en de overheid vindt het ook belangrijk dat vrouwen werken ...
Iedereen krijg er vroeg of laat mee te maken dat je ouders ouder worden, het is een soort van planbaar-levensloop-ding. Huishoudelijk werk kun je uitbesteden, maar iemand die meegaat met je vader/moeder naar de specialist of iemand die meteen komt als het niet goed gaat, terwijl jij dan “gewoon” op je werk zit... ik vind dat moeilijk, ik kan dat niet uitbesteden.

 

Ik ben zelf geen mantelzorger, maar ik zie wel bij anderen hoe groot de belasting kan zijn. Dus daar mag absoluut aandacht voor zijn. Mensen die dit vanzelfsprekend vinden zullen het geluk hebben dat ze niet in zo een situatie zitten

 

Ik heb jarenlang mantelzorg gehad, voor mijn moeder en ook een beetje voor mijn oma. Voor mijn moeder was het zwaar, mee naar ziekenhuis afspraak na ziekenhuisafspraak, zelf 2 kleine kinderen etc. Gelukkig had ze wel thuiszorg dus ik hoefde niet schoon te maken ed.
Wel af en toe een was, maar dat viel mee.
Vooral mentaal vond ik het zwaar, medicatie plannen, afspraken maken en in de gaten houden, alles regelen toen ze ging verhuizen..
Inmiddels is ze overleden en ik heb gewoon tijd over nu. Ik had het met liefde nog volgehouden voor haar.
Nu begint mijn vader met ouder worden, maar daar heb ik bijna geen contact mee, het is gewoon een opluchting dat ik kan denken; los het zelf allemaal maar op.

 

Ik heb nergens gezegd dat het makkelijk is he of dat het niet zwaar is. Dat is het soms zeker, maar toch hoort dat gewoon bij het leven.
Zeuren in dit geval bedoel ik dat je bijv. je moeder voor de 3e keer deze maand naar de dokter moet rijden. Dat vind ik zeuren want het is imo normaal dat je je moeder naar de dokter rijdt als dat nodig is.
Maar goed, we verschillen daar inderdaad van mening en dat is niet erg.

@tuc , mijn reactie over 'niet zeuren maar gewoon doen' gaat niet over situaties als die van Manque of Bailief. Maar over situaties waarin men het vervelend vind wanneer ze 1x in de week boodschappen moeten doen voor hun zieke/zwakke moeder/tante/oma. Imo hebben die mensen geen 'Dag van de mantelzorg' nodig , maar gewoon een schop onder hun hol.
Is mijn mening uiteraard.

 

Ik zou er best tegenop zien, mantelzorg. Sowieso ben ik niet van het zorgzame type. Niet het type dat altijd voor anderen klaar staat en waarbij geven vanzelfsprekender is dan nemen.

Ik schat in dat de mentale belasting voor mij erg groot zal zijn. Op dit moment zou ik niet weten hoe het in te vullen als het nu zou moeten. Ik werk 4 dagen en kan niet minder werken zonder mijn functie te verliezen. Ik zou dan ver onder mijn niveau moeten gaan werken. Verder heb ik 2 kinderen incl buitenschoolse activiteiten. Ik heb ook tijd voor mezelf nodig om te kunnen blijven functioneren.

Ik heb geen vader meer. Mijn moeder woont op 45 min afstand. Die gaat niet verhuizen uit haar stad. Ik ga ook niet verhuizen voor haar. We moeten als gezin dan veel te veel achter laten. Dan zijn er meer slachtoffers dan winnaars. Het lukt dus ook niet of even op en neer te gaan. Dat kost direct een dagdeel.

Maar er is sociale druk om wel mantelzorger te zijn. Het wordt toch vanzelfsprekend gevonden dat je dat bent/wordt. Die druk zal zeker ook van mijn zusje komen, die gewoon eist dat je er dan voor een ander bent, ongeacht je persoonlijke situatie. Mocht mantelzorg voor mijn moeder nodig zijn, dan verwacht ik daar problemen over met mijn zus.

Eigenlijk zou ik al mantelzorger moeten zijn. Mijn tante woont begeleid en heeft geen naaste familie meer behalve mijn zus en ik. Ze moet regelmatig naar de dokter, tandarts, ziekenhuis, enz. Dat is voor ons onmogelijk om te combineren. Ze woont bij mijn moeder in de buurt. Mijn moeder, haar schoonzus, neemt deze taken op haar. Maar zij werkt niet en woont in de buurt. Ze vindt het niet leuk, maar ziet ook geen andere mogelijkheid.

Ik vraag me ook af of mijn moeder het van ons zal eisen of verwachten dat we mantelzorg zouden verlenen. Ik denk het niet. Mijn sm misschien wel. Maar die woont ook niet om de hoek, is ook alleen en heeft nu al op het huishouden na veel hulp nodig. Maar voor een kleine klus kunnen we niet even op en neer. Dat zou onze gezinssituatie onevenredig belasten.

Ik vind het voor mezelf erg lastig en heb erg veel respect voor degenen voor wie het meer vanzelfsprekend is.

 

Niet negatief hoor, gewoon realistisch. Ik vind zo'n dag gewoon overbodig omdat je mantelzorg speciaal maakt, en het hoort niet speciaal te zijn, maar gewoon normaal zoals vele dingen in het leven.
Maar goed, mijn mening is nu wel duidelijk denk ik

 

Mantelzorg is ook wel even wat meer dan 3x per maand naar de dokter rijden! Dat is geen mantelzorg.

Ik ben mantelzorger voor mijn beide kinderen, die zoveel begeleiding nodig hebben dat ik niet werk. We leven van 1 inkomen en aangezien er met pgb eindeloos is gefraudeerd krijgen we dat niet. Onze kosten zijn hoog, vergoeding is ongeveer een tiende via extra kbs, ik bouw geen pensioen op en krijg weleens het verwijt dat ik niets bijdraag aan de maatschappij. En dan worden wij nog goed begeleid, gros van de gezinnen niet eens. Gelukkig denk ik over een jaartje ofzo werken wel weer kan proberen.
En dat moet allemaal normaal zijn... enerzijds wel, anderzijds zitten zoveel mensen klem want vrouwen moeten meer werken en voor een ander klaarstaan moet ook normaal zijn. Financieel onafhankelijk zijn moet ook normaal zijn. We moeten alles tegelijk en dan is het raar dat er zoveel burn outs zijn?

En dan gaat het bij mij om mijn kinderen.. stel dat je buiten je gezin mantelzorger bent (wat dus om veel meer dan 3x per maand een ritje gaat).. ik vind het nogal wat!

Los daarvan, ik doe er niets aan vandaag, geen tijd helaas.

 

Ik moet even nadenken over dit onderwerp. Het klinkt misschien heel stom. Maar ik realiseerde me eigenlijk nu net pas dat ik al bijna een jaar mantelzorger ben, dat ik überhaupt mantelzorger ben. Daar had ik helemaal niet bij stil gestaan.

Het woord mantelzorger zelf. Sja. Ik sta er een beetje dubbel in. Aan de ene kant jammer dat het nodig is om daar een woord voor te hebben. Ik heb toch vaak het idee dat het in andere culturen normaler is om voor elkaar te zorgen. En dat daardoor de zorg voor iemand door meerdere personen gedaan word i.p.v. 1 kind die voor de ouder zorgt, of alleen de ouders die voor een bijzonder kind zorgen. Meer het zorgen met een heel ‘dorp’ zeg maar. Mijn Turkse buurman is bijvoorbeeld ernstig ziek. Alle kinderen, schoondochters, schoonzonen etc zorgen voor hem. Ik denk dat de hele club wel een stuk of 15 mensen is die de taken verdelen. Dan is het nog te doen.
Maar aan de andere kant, het is wat het is. En door het een naam te geven en af en toe uit te lichten. Word het voor mantelzorgers wel dragelijker en fijn dat je die waardering krijgt. En ik denk dat dat hard nodig is!

 

En om nog maar te zwijgen over mijn studieschuld.. wo opgeleid en kan niet zelf mijn studieschuld aflossen. Krijg ik ook weleens een opmerking over. Wie helpt mijn kinderen dan? Sinterklaas?

Wat ik wel heel erg waardeer is de hulpverlening, die mij af en toe vertelt dat ik het goed doe. Kan niets tegenop.

 

Ik ben het met je eens dat het normaal zou moeten zijn. Maar het kan toch ook zwaar zijn, als je 2 kleine kinderen mee moet nemen en oma’s rolstoel.. en dat je die zware rolstoel inelkaar moet zetten terwijl je zelf nog bekkenklachten hebt van je laatste bevalling. Dat oma dan met de jongste op schoot moet in de rolstoel..want je kan niet een kinderwagen en een rolstoel duwen tegelijk... en dat je dat allemaal doet terwijl je weet dat oma stervende is, maar he, we gaan niet lopen huilen, want de kinderen zijn erbij. Het is niet zomaar een willekeurige bejaarde die je vervoert, het is je moeder.

En je kan het plannen als de kinderen er niet bij zijn, maar dan kost het weer je vakantie uren.. zijn ze al op nog voor de grote vakantie uberhaupt is aangebroken... terwijl je enorm toe bent aan vakantie. Maar je weet ook eigenlijk niet of je wel weg kunt met oma, is ze er dan nog wel..

Dus je kunt moeilijk beoordelen hoe zwaar het is, vind ik. Enorm respect voor de mantelzorgers van gehandicapte kinderen daarom. Ik heb het maar een beperkte periode hoeven doen en dat vond ik al heel zwaar, enorm knap hoe jullie het volhouden!

 

nee hoor.

 

Ik ben mantelzorger voor mijn opa en oma. Het is heel lang heel zwaar geweest, maar in september is er eindelijk Alzheimer vast gesteld en in deze 2 maanden hebben we meer bereikt dan de afgelopen 4 jaar. Geeft ontzettend veel rust en het eind is in zicht. Niet dat ik het niet voor ze wil doen, maar de laatste tijd ging de hulpvraag van kwaad tot erger en was de situatie onhoudbaar.

 

Dat zeg ik ook, dat het soms echt heel zwaar kan zijn. Wij hebben de zorg voor mijn zwager en dat is heus soms heel zwaar. Dus ik ben het met je eens, behalve dan dat ik niet vind dat er een speciale dag voor moet zijn.
Jij vindt van wel, dus dan ben ik blij dat deze dag er voor jou is