Mijn bevalling van Tristan

Donderdag 10 juli braken om 10.45 uur mijn vliezen, ik kon echt niet meer stoppen met lachen was zo opgewonden.
Ik belde de verloskundige als ik 's ochtends nog niets had van weeen moest ik even bellen, 's ochtend was er nog niets gebeurt dus ik moest even langskomen en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ctg, de Tristan deed het goed er waren wel wat activiteiten te zien maar niet de goeie natuurlijk, als ik die dag of nacht nog geen weeen had moest ik om 8.00 uur aanwezig zijn en werd ik ingeleid.
' Sochtend nog geen baby of weeen aanwezig dus fijn naar het ziekenhuis toe.

Ik kreeg een inwendig onderzoek of mijn baarmoeder rijp was anders moest ik gegelt worden, gelukkig was mijn baarmoeder rijp ik had 2 cm ontsluiting.
Om 8.30 uur werd ik ingeleid en om 8.45 uur had ik al mijn eerste wee, om 16.00 uur mocht ik meepersen na een uur persen was er nog steeds geen baby dus werd de gyn erbij gehaald, ze wilden me inknippen en Tristan met de vacuum halen, na nog 1 keer eens goed te persen was een vacuum niet meer nodig ik werd ingeknipt en Tristan werd met een tang gehaald, Tristan werd op 12 juli om 17.01 uur geboren.

Normaal gesproken krijg je naweeen en komt de placenta enz eruit, Jeroen had de navelstreng doorgeknipt en de gyn wachte niet op naweeen maar trok alles er zo uit hij keek even en zij owww ziet er wel compleet uit en hij gooide het weg.
De volgende dag ging ik gewoon naar huis.

Na 4 dagen had ik plots vreselijke pijn onder in mijn rug ik wist niet meer hoe ik moest staan, de controles werden gedaan (dus ook getempt) en het bleek dat ik 38 graden had dus ze belde de vk maar even en die kwam meteen langs, ik werd nog eens getempt en ik had binnen een uur al 38.5 graden dus ik moest toch voor controle naar het ziekenhuis (heb enorm zitten huilen) werd weer getempt al 39.5 graden ik kreeg een echo en het bleek dat ik enorm veel troep in mijn baarmoeder had, er werd bloed geprikt en ik had ook een bacterie in mijn bloed dus ik kreeg meteen een infuus met antibiotica van het moest gelijk in mijn bloed terecht komen.
een uur later had ik al 40 graden en pas toen werd ik niet goed ik werd ineens heel suf en viel gewoon weg, ineens verdween het ook weer en voelde ik me weer perfect, ik zei toen ook tegen de verpleegkundige nou volgens mij is de koorts weg ik voel me echt prima maar ik bleek gewoon 40 graden koorts te hebben.

De volgende dag werd ik gecurriteerd, 's avonds was ik al koortsvrij dat moest nu nog 48 uur zo blijven en dat bleef gelukkig ook zo.

Mijn moeder nam een bleuk blad voor mij mee en daar zag ik een kopstuk KRAAMKOORTS staan ik dacht he dat heb ik ook even lezen, daar kreeg ik de schrik van mijn leven ik las dat er jaarlijks nog 15 vrouwen aan overlijden ik wist niet dat het zo ernstig was kraamkoorts.

Ik kwam thuis en het ging geestelijk langzaam achteruit met me had angsten dat ik dood ging dat Tristan mij nooit zou kennen dat een andere vrouw zijn moeder werd als ik dood zou zijn, ik durfde de straat bijna niet meer op en had paniek aanvallen, ik dacht al wel bij mezelf ik zou toch niet een postnatale depressie hebben??? NEE dat kan niet ik heb net een kindje gehad zeg doe normaal!!!
p een dag kreeg ik echt zo een enorme paniek aanval ik belde mijn vader op zijn werk en die zei Mirella je moet echt naar de dokter toe hiermee want dit kan echt niet ik zei nee het gaat echt niet meer ik moet erheen, daar zeiden ze dat ik een pd had naar een paar gesprekken met een vrouw kreeg in anti depressiva Xeroxat ik had 1 tablet 's avonds genomen en de volgende dag was ik de draad helemaal kwijt helemaal in paniek ik kon niet meer lopen Tristan niet meer tillen ik gaf over Jeroen moest thuis blijven en ik heb die trowp nooit meer genomen ik dacht ik kan dit wel zonder medicijnen.
Dus niet 2e kerstdag ging ik aan een halve prozac en dat ging perfect na een week moest ik dan verhogen naar een hele, een paar dagen later kwam het hoogtepunt enorme hartkloppingen, zweten, trillen enorm in paniek en ik dacht dit is het einde van de wereld, toen het weg was ging ik weer naar bed en viel in slaap, de volgende ochtend toen ik wakker werd was het net of er een knop was omgedraaid had helemaal geen angsten meer zo vreemd echt waar.

Soms had ik nog weleens een aanval maar lang niet zo erg kon ermee leven en kon gewoon lekker doorgaan waar ik mee bezig was, na 2 jaar ben ik gestopt en het ging perfect en ik dacht JA ik kan nu een 2e kindje nemen.

Verhaal gaat verder bij Inge.

Mirella