Ha lieve mama's, Ook ik mag hier nu even mijn verhaal schrijven. Van me af schrijven. Mijn zoon hier een plekje geven. Op 23-03-2020 zijn wij namelijk de geweldige trotse ouders geworden van onze prachtige zoon Thijn. Hij is geboren na een zwangerschapsduur van 20 weken en 6 dagen. Hij was 26 cm lang en 360 gram zwaar. Hij was prachtig. Hij is geboren, omdat wij die keus hebben gemaakt. De meest onmenselijk keuze die een ouder kan maken. Tijdens de twintig weken echo hebben wij namelijk slecht nieuws gekregen. Er was sprake van een open ruggetje en daarbij behorende afwijkingen aan het hoofdje. Na deze echo zijn wij doorgestuurd naar het UMCG waar we meerdere uitgebreide onderzoeken hebben gehad. De echo's lieten zien dat de open rug redelijk hoog zat, maar er waren grotere zorgen om zijn hoofdje. Zijn hersens waren niet goed aangelegd en waren zelfs verschoven naar de nek. Er was ook veels te veel vocht. Uiteindelijk hebben we gekozen om hem leed en pijn te besparen. We hebben de keuze gebaseerd op liefde en geborgenheid en hebben gekozen hem veels te vroeg te ontmoeten. Na de geboorte zijn alle diagnoses 'gelukkig' bevestigd. De afwijking in de rug zou o.a. ervoor gezorgd hebben dat hij nooit had kunnen lopen, dat hij incontinent zou zijn geweest. Zou gezorgd hebben voor vele ritjes naar het ziekenhuis en pijn. De afwijkingen aan het hoofdje zouden gezorgd hebben voor een zware geestelijke handicap, voor mogelijke epilepsie, mogelijke ademhalings- en slik problemen, ect. De artsen hebben zelfs getwijfeld of hij geleefd zou hebben als hij voldragen zou zijn geweest. We hebben dus de juiste keuze gemaakt voor onze zoon, maar dit maakt het niet minder pijnlijk voor ons. Hij is levenloos geboren, wij hebben hem drie heerlijke en moeilijke dagen thuis gehad en op vrijdag 27-03-2020 hebben we een afscheidsdienst gehad en is hij gecremeerd. Hem achterlaten in het crematorium was moeilijker dan al het andere bij elkaar. Het feit dat ik hem nu nooit meer zal zien, zal aanraken, een kus zal geven of even bij me kan nemen is bijna ondragelijk. Ik vraag het me af of ik hier ooit vrede mee zal hebben, of ik mezelf ooit kan vergeven dat ik zo'n keuze gemaakt heb. Zijn afwijkingen waren volslagen willekeur. Er zijn geen genetische afwijken uit ons onderzoek gekomen, niemand in beide families waar dit bij is gebeurt. Gewoon stomme domme pech. Ik vraag me af hoe ik een derde zwangerschap door ga komen. Hoe ga ik dat 'rechtvaardigen' in mijn hoofd naar Thijn toe. Hoe ga ik mijn lijf en de zwangerschap vertrouwen. Want hoe rauw dit rouw proces ook is, die wens voor een kindje is er nog steeds. Liefs Linda
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie Thijn, wat verschrikkelijk dat jullie hem weer hebben moeten laten gaan.
Wat oneerlijk, domme stomme pech. Jullie hebben de juiste keuze gemaakt, uit liefde voor hem. Hij kent alleen maar liefde. Heel veel sterkte
Heel veel sterkte, wat een intens verdriet. En wat fijn dat jullie wel een paar dagen bij elkaar hebben kunnen zijn. Ik gun je zo de dag dat je je erbij neer zal kunnen leggen dat het zo gegaan is, ik hoop zo dat je die dag zal beleven. En je dan ook zal voelen dat jij jezelf niets te vergeven hebt! Integendeel, je hebt je zoon pijnloze liefde geven. Je bent zijn moeder en zo zal het altijd blijven. Verlos jezelf alsjeblieft van schuldgevoelens, dat is zo oneerlijk naar jezelf. Het is al moeilijk genoeg.
Heel veel sterkte met dit verlies. En ik snap je helemaal dat je alsnog voor een kindje wilt gaan , zo veel liefde om te geven en te delen. Hopelijk is het je nog gegund , en dat Thijs nog een broertje of zusje mag krijgen. Maar nu eerst dit een plekje geven. Sterkte
Wat een moeilijke beslissing hebben jullie moeten maken. Gefeliciteerd met jullie mooie zijn en heel veel sterkte om dit een plekje te geven. knuff
Lieve mama, Zoiets zou niemand mogen meemaken, en helaas spreek ik uit ervaring. Zelf een soortgelijk verhaal : wij zijn afgelopen februari bevallen van onze dochter Marley, bij 21+5 weken na ook een slechte 20 weken echo.. .ik wens jullie alle kracht toe om dit te kunnen verwerken. En wat betreft een derde kindje, ook dat begrijp ik als geen ander! Als je ooit wilt praten mag je me altijd een pb sturen. heel erg veel liefs ❤️
Veel sterkte met het grote verlies van jullie zo geliefde zoon Thijn. Jullie hebben deze keuze dan wel gemaakt, maar eigenlijk hadden jullie geen keuze. Het is zo verdrietig. Logisch dat de wens er nog steeds is voor een kindje. Je hoeft je straks niet schuldig te voelen als jullie er weer voor willen gaan. Het zal geen vervanging zijn voor Thijn, maar Thijn gaat op termijn gewoon een trotse grote broer worden. Wij hebben 7 jaar geleden in jullie schoenen gestaan. Ons meisje had een hele complexe hartafwijking. We hebben uiteindelijk er ook voor gekozen om de bevalling vroegtijdig in te zetten. Ze werd geboren na 23.3 weken. Het was een moeilijk periode, maar uiteindelijk ga je een weg vinden met je kindje in je hart. En nog steeds doen wij samen als gezin iets op haar geboortedag. Ze wordt niet vergeten. Ze hoort er altijd bij. Jullie Thijn zal er altijd bij horen. Sterkte!
Wat een moeilijke keuze hebben jullie moeten maken. Er is niets wat je jezelf zou moeten vergeven.. deze keuze getuigt juist van enorm veel liefde! Heel veel sterkte met dit oneerlijke verlies.