Ik vind dit een moeilijke, zeer moeilijke kwestie. Eerlijk gezegd denk ik ook dat best mensen er zijn die de boel bedonderen. En er zijn mensen die dat niet doen. Mensen die alleen wonen, alleenstaande ouders of alleenstaanden vind ik het heel erg voor als je inkomen je straks af wordt genomen terwijl je niet anders kan. Maar voor samenwonenden denk ik dat het toch wat anders ligt, zoals Strijkkraal zegt dus (nee, niet ik...de ander). Ik ben het daar wel mee eens. Wij hebben ook een 1.5 (bijna) inkomen en hebben bijv. geen koophuis. Dat is op ons salaris hier in de randstad bijna niet te krijgen, ons huurhuis zou gekocht 3.5 ton zijn. Kan ik niet betalen, dan
Ik vraag me ook oprecht af hoor, een koophuis is toch verder geen must ofzo? Omdat je niet kunt werken vanwege je ziekte, dan hoef je toch niet per definitie aangevuld te worden op het loon van je man of vriend omdat je anders geen dingen zelf kunt betalen in je relatie of geen huis kunt kopen?
Een dak boven je hoofd is een must en ben het helemaal met je eens dat dat geen koophuis hoeft te zijn. Als je dat niet kunt betalen dan zou je dat toch geen eens moeten willen? Ik begreep trouwens dat tegenwoorsig banken ook de WA-jong niet meer meenemen als inkomen. Vind ik wel goed hoor, hoe kun je nou bepalen dat je de rest van je leven niet meer kunt werken? Dan bedoel ik meer qua ontwikkeling ook van medicijnen enzo.
mensen die vroeger in de WAO zaten zijn ook allemaal herkeurd en er massaal uitgevlogen.. nu is het WIA en dat is met een minimaal inkomen haast onmogelijk om daar in te komen.. UWV zelf gaf aan dat ik onbemiddelbaar ben fysiek en psychisch.. maar arbeidsdeskundige wist toch paar vacatures te vinden die hij dacht dat ik wel kon doen.. zelfde salaris, dus verschil kleiner dan 35% dus goedgekeurd.. dus ik zit ook thuis zonder extra inkomen en ben afhankelijk van mijn echtgenoot.
ja maar voorheen afhankelijk van de overheid, nu van je levenspartner.. En heb het idee dat het voor een vrouw opeens veel erger is om afhankenlijk te zijn van je man ivm het hele emancipatie-idee, wanneer een man ziek is en afhankelijk is van de vrouw lijkt dat opeens veel minder erg en haast vanzelfsprekend.
Als jij terrecht een uitkering ontvangt van het UWV is het schandalig dat je er op deze manier uitgegooid wordt. Ik kreeg een uitkering na een ongeval, iets waar ik niks aan kon doen ik had gewoon recht op die uitkering. Afhankelijk idd maar wel terecht afhankelijk. Nu doen wij het zonder een uitkering van het UWV en hebben wij een weg gevonden zodat dit lukt. Ergens ben ik blij dat ik niet meer op controles moet bij het UWV.... Maar aan de andere kant is het toch erg da je er op deze manier uitgegooid wordt, en zekr omdat ik genoeg mensen persoonlijk ken die onterrecht een uitkering ontvangen maar die ooit hebben gekregen toen de WAO nog bestond. Vroeger vond ik dit ontzettend oneerlijk maar nu heb ik het hele gebeuren achter me gelaten en maak ik me niet meer zo druk. Ik heb tenminste volledig in mijn recht een uitkering ontvangen en kon me opgeheven hoofd vertrekken daar. Maar het is gewoon niet normaal dat er mensen uit het systeem gegooid worden alleen omdat er bezuinigd moet worden. Want je kan wel zeggen dat als je terecht een uitkering moet ontvangen dit ook wel gebeurt, nou niet dus. Zoveel mensen die het op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen maar steeds afgekeurd worden. Vraag me niet hoe ...... Ik hoop voor jou ts dat het jou niet gaat benadelen meis.....
Dank je wel, maar waarschijnlijk wel, ik zie het wel. Wat ik wel vreemd vind is dat dit te vinden is op de site van de PVDA waar Jette Klijnsma bij zit: *We schrappen de herbeoordeling voor jongeren die al een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebben en de verlaging van de uitkering voor deze groep. En het is juist de PVDA die hier nu mee komt. :s
Ik begrijp dat je dat zegt. Ik ga er van uit dat ik ook voor altijd samen blijf met mijn vriend, maar ik heb altijd onafhankelijk willen zijn van mijn partner. Ik weet nu als mijn vriend mij de deur uit zou zetten dat ik het ook red (ik had mijn wajong immers al toen ik alleen woonde) Dat is pittig, maar wel te doen. Als ik niet ziek zou zijn zou ik werken voor dat zelfde bedrag. (partime) En ik vind het lullig als je nog eens extra gestraft word terwijl je niks kan veranderen aan het ziek zijn.
Hier ook. Nu wel al 3.5 jaar wia. En leef soms tussen hoop en vrees wanneer de oproep komt... Een werkend leven wat ik wel 10 jaar gedaan hebt. Is voor mij voorlopig nog niet mogelijk. Zo wel psychische en lichaamlijk( dit is de laatste 2 jaar aan de gang). Wel kan ik nu meer overleggen aan het uwv dan toen ik herkeurd werd voor de wao. Er is de afgelopen jaren meer duidelijk geworden van mijn ( ziektebeeld) terug kerende depressie.s bps overvraagd. Suiker.
Mijn vriend had al een koophuis toen ik bij hem kwam wonen. Ik woonde in een heel klein 2 kamer flatje waar we nooit met zijn 4e hadden kunnen gaan wonen. Dat redde hij prima in zijn eentje met zijn dochter. Maar om ook nog mijn zorgkosten te betalen (die ik veel heb) en kleine andere rekeningen (telefoon, dela etc) zouden we het niet redden. Was fijner geweest als hij een huurhuis had, maar dat is helaas niet het geval. Ook is zijn huishouden nu van 2 naar 4 gegaan. Met alleen zijn inkomen zouden we echt in de problemen komen en we leven zuinig hoor! Ik koop kleren via mp, boodschappen bij de lidl etc. Dat heb ik wel geleerd toen ik alleen woonde
maar ik neem aan dat jullie dan in de problemen komen door dat huurhuis? Ik neem aan dat je vriend in ieder geval een minimaal inkomen of er boven heeft, en normaal gesproken kun je hier natuurlijk wel mee rondkomen in een huurhuisje.
Maar waarom moet er dan een uitzondering worden gemaakt tussen mensen met een gezin met 1 inkomen (al dan niet bij keuze) en een gezin met 1 inkomen waar er eentje ziek is. En ja, in de gezinnen waar 1 inkomen is, als die relaties stuk gaan, zal het voor de ouder zonder inkomen ook moeilijk zijn. Dat is toch ook geen reden om bijstand te verlenen aan de niet verdienende partner? En nogmaals, het gaat niet om je ziekte, het gaat me erom waarom er dan een verschil moet zijn. Mijn man koos ook niet voor zijn werkeloosheid, maar toch was er geen bijstand. Hij had ook graag onafhankelijk willen zijn (en dat is voor mannen misschien nog wel meer een issue dan vrouwen), maar het was gewoon niet anders. In dit land zijn er op alle regels zoveel uitzonderingen. Ik word er stapel mesjogge van.
Sommige zijn verbaasd over een koophuis hebben met uitkering. Maar ik denk een koophuis hebben niet alleen met inkomen te maken heeft. Het klinkt namelijk heel wat een koophuis maar hier in de regio heb je prachtige huizen voor minder dan 1,5 ton en ben je maandelijks dus minder kwijt dan de meeste huurders in het midden van het land. Koophuis zegt dus weinig over inkomen. Wij hebben zo'n prachtig huis voor minder dan 1,5 ton terwijl ik een uitkering (IVA) heb maar wij zitten ver onder het gemiddelde qua maandelijkse kosten voor wonen. Wij hebben een inkomen wat lager ligt als modaal, dus een koophuis zegt niet zoveel. Daarnaast word je tegenwoordig echt niet meer zomaar afgekeurd hoor, zeker niet niet volledig. Als je maar 1 handicap hebt, dan is er namelijk altijd wel een baan te vinden. Met alleen last van je rug bijv. kom je tegenwoordig echt niet meer thuis te zitten. Ik ben het er mee eens dat mensen vroeger te snel werden afgekeurd dus logisch dat daar naar gekeken wordt. Maar het vervelende is dat er dan ook altijd in de bureaucratie mensen de pineut zijn die ECHT niet meer kunnen werken. Daarnaast denk ik niet dat je kunt stellen dat je met partner geen recht meer hebt op uitkering. Wij hadden al dit huis toen ik arbeidsongeschikt raakte. We hadden zonder uitkering dit huis moeten verkopen en dat was in deze tijd echt niet gelukt. Dan hadden wij in de schuldsanering terecht gekomen omdat ik ziek ben geworden. Ik denk persoonlijk dat als men zelf in de situatie zou komen dat een hoop mensen ook al er anders over zouden denken. Ik denk dat er een heel naar beeld ontstaan is over mensen met uitkering omdat iedereen wel iemand denkt te kennen die wel zou kunnen werken. En laten we reëel zijn, er zijn ook genoeg mensen die nog kunnen werken en dit niet doen. Maar ik vind niet dat je daar de mensen op af kunt rekenen die echt niet kunnen werken. Ik had het in ieder geval erg oneerlijk gevonden als ik geen uitkering had gekregen. Ik heb jaren lang had gewerkt en mijn sociale premies betaald, dus waarom zou ik hier geen recht op hebben als ik niet meer kan werken? Stel je voor dat je morgen een auto ongeluk krijgt en verlamd raakt, terwijl je fulltime werkte. Hoe zuur zou het zijn dat je dan ook nog eens helemaal geen inkomen meer zou hebben omdat je toevallig een partner hebt.
Dit geld voor mij straks ook als mijn ww afloopt. Dan moeten wij het ook noodgedwongen op 1 salaris doen en een enorme stap terug doen.
Ja, precies. En dat vind iedereen heel normaal. Vandaar dat ik vind dat hele uitkeringsverhaal met verdiende partner best onder de loep genomen kan worden. 1983Tineke: Mijn man heeft 10 jaar lang een succesvol bedrijf gehad voordat hij werkeloos raakte. 50 man in dienst, bakken met geld afgedragen aan de belasting. Denk je echt dat hij ook maar ergens recht op had toen hij werkeloos raakte? Iedere deur werd dichtgegooid (en dat was voordat hij met mij samen was). Ik betaal ook mijn sociale lasten, maar ik heb toch ook maar recht op 2 jaar WW en daarna is het het salaris van mijn man (hij heeft namelijk eindelijk sinds 2 jaar een baan). De SD ziet mij aankomen.
Ik vind dit ook heel zuur. Als men wel wil werken en niet kan omdat iemand geen werk kan vinden. Maar ik denk wel dat het los staat van andere problematiek. Omdat WW in sommige gevallen slecht geregeld is, vind ik niet dat je daardoor andere dingen ook moet afschaffen...
Ik had ondertussen al gereageerd, maar ik ben het zeker met jou eens dat het minstens net zo oneerlijk is voor jouw man. Maar ik denk niet dat dingen opgelost worden omdat dan het voor anderen ook slecht te regelen. Ik denk dat er dan beter gekeken kan worden naar de regelingen voor mensen die in WW terecht komen.