Zo zeg dat zijn nogal wat mensen die ze er uit willen werken, van de getallen schrik ik toch wel even . Wat mij erg tegen de borst stuit is het feit dat bedrijven verplicht zijn eebepaald percentage arbeidsgehandicapten aan te nemen, niet elk bedrijf is daar geschikt voor daarnaast is het nu al erg moeilijk om werk te vinden voor iedereen, op deze manier verschuif je volgens mij het probleem want "gezonde" mensen zullen ontslagen worden, geen contract verlenging krijgen, omdat het bedrijf gehandicapten aan moet nemen dus vraag me erg serieus af hoe reëel die regel is
Ik zie dat ik verkeerd begrepen word Goed uit mijn woorden komen is niet mijn sterkste punt. Lees hier blijkbaar dat heeeeeeel veel mensen onterecht in de wajong zitten. Ik had zo'n groot percentage gewoon niet verwacht omdat ik NIEMAND ken met een wajong uitkering. Maar als ik lees dat iemand ook gewoon zegt dat hij het wel makkelijk vind om niet te werken....! Snap ik echt niet. Kon ik maar werken Zulke mensen horen helemaal niet thuis in de wajong (of andere uitkering) en hoop ook dat ze die mensen er uit pikken. Mijn vriend verdient in ieder geval niet genoeg om een gezin van 4 te onderhouden. Ondanks dat ik wel uitkering krijg kopen wij ook alles 2e hands, omdat we nieuw niet kunnen betalen. En lidl is ook een fijne winkel Ik hoop gewoon echt dat de goede erin mogen blijven en de slechte er allemaal uit. Alleen ik weet dat het met ME gewoon heel moeilijk is. Dat ik hele dagen in bed lig (als ik oppas heb of mijn dochter slaapt) dat ziet niemand. Ook niemand van het uwv. En dat maakt het zo lastig.
Maar Bam, mijn ziekte is niet geacccepteerd maar mijn consequentie is net zo groot, ik lig ook heel veel in bed, niemand die dat ziet, maar ik krijg toch ook geen vergoeding, dat je man een gezin van 4 niet kan onderhouden is heel zuur, Het is helaas soms oneerlijk verdeeld, mee eens. maar ik blijf er bij dat het goed is dat er naar gekeken wordt.
Geldt dit nu wel of niet alleen voor de nieuwe Wajongers? Ik ben grotendeels afgekeurd op psychisch vlak en alleen al het feit dat ik opnieuw beoordeeld moet worden brengt bij mij zo'n stress teweeg dat ik dan nauwelijks kan functioneren. Ja, waarschijnlijk wordt er teveel van de Wajong geprofiteerd, maar ik vind het heel eng als een buitenstaander voor mij moet besluiten of mijn situatie wel of niet erg genoeg is. Zij voelen namelijk niet wat ik voel..
Ik ben chronisch ziek, blijvend. Ik ben al 2x volledig afgekeurd, maar heb met veel pijn en moeite op eigen initiatief toch een (aangepaste) opleiding gevolgd en werk nu 2 dagen per week. Meer kan ik gewoon niet werken, al had ik dat wel gedaan als het kon. Mijn wajong is een gedeeltelijke aanvulling op mijn salaris, maar bij lange na niet volledig. Mijn totale inkomen (dus met wajong erbij) staat ongeveer gelijk aan 3 dagen werken, iets wat ik anders ook zou doen. Ik zie niet in waarom het niet eerlijk is dat ik die ene dag aangevuld krijg, het is immers niet zonder reden en als ik kon, had ik hem gewerkt. Het steekt dat ik gestraft word voor iets waar ik totaal niets aan kan doen. Machteloos voel ik me en ik ben er letterlijk misselijk van dat ik, doordat ik notabene zelf perse wilde werken om mijzelf toch nuttig te voelen, straks alsnog in de financiële problemen kom...
Ik schrik er best wel van om te lezen dat voor een Wajong uitkering het salaris van je partner niet word meegerekend. Als ik mijn werk zou verliezen en geen WW zou krijgen krijgen ik ook geen aanvulling. Uiteraard uitzonderingen daar gelaten, maar als je een werkende man hebt dan twijfel ik oprecht over deze uitkering.
ik vraag mij af of dit geheel waar is hoor...het kan toch niet zo zijn dat dit werkelijk zo is?! Zou het erg bizar vinden...
Helaas toch wel: Welke inkomsten hebben geen invloed op mijn Wajong? Van sommige inkomsten wordt uw Wajong-uitkering niet lager. Dat geldt bijvoorbeeld voor: het inkomen van uw partner; uw vermogen of spaargeld; een erfenis; alimentatie; de toeslag voor huur, zorg of kinderopvang van de Belastingdienst; een onkostenvergoeding voor vrijwilligerswerk tot een bedrag van 150 per maand met een maximum van 1.500 per jaar. De bedragen variëren per jaar.
Degene die zich zorgen moeten maken over de herkeuring zijn degene die wel degelijk kunnen gaan werken. En dan vind ik het terecht. Ik ben 7 jaar geleden 100% afgekeurd en zeker niet "bang" voor een herkeuring. Ik weet dat er niks veranderd is ten aanzien van 7 jaar geleden. Dus maak me geen zorgen. De mensen met een ziekte die je niet ziet zoals bv MS, hoeven zich denk ik ook niet zo druk te maken, de meeste artsen weten wat MS is en betekend en met een verklaring van je eigen art en/of dokter moet dat vast wel goedkomen
Helaas heeft een arts niet altijd het laatste woord bij het UWV... Ik hoop dat degenen die een instelling hebben als "als je echt iets mankeert hoef je je niet druk te maken om een herkeuring" nooit beperkt zullen worden op dit gebied want dan praat je echt wel anders. Helemaal als je ook te maken hebt met de intimidatie waar het UWV bekend om staat (denk aan bv. de vrouw die terminaal was en nog 3 maanden te leven had volgens doktoren, en toch gedwongen werd te gaan werken ondanks al haar klachten).
Dit zul je nooit uitgelegd krijgen aan deze mensen. Ik snap dat het makkelijk is als er geld 'zomaar' binnenkomt. En dat je daarvoor niks hoeft te doen, terwijl het gezien wordt als een stabiel inkomen. geen enkel inkomen is stabiel, iedereen kan ook morgen zijn baan kwijtraken, en dan valt er nergens te klagen. En met alle respect, maar als ik hoor of lees dat mensen kinderen hebben (dat is drukker dan menig baan!) of gewoon achter de computer zitten (zoals bijv op zp), en dan keihard zeggen dat ze echt niet kunnen werken. Er zijn genoeg simpele administratieve banen waar men een paar uur per dag gegevens moet invoeren in de computer, fysiek gezien is er echt weinig verschil met internetten....
Mijn Wajong stopte er trouwens mee vlak voordat ik ging trouwen. Dus financieel had ik niet echt een groot probleem, en ik zeg ook eerlijk dat wanneer ik toch nog steeds Wajong had gekregen en mijn man werkt dan had ik de Wajong opgezegd. Ik weet dat het wettelijk wel mag, maar voor mezelf zou het gewoon niet goed voelen om een uitkering te krijgen wanneer er toch al inkomsten zijn... Zoiets wil ik alleen ontvangen als het echt noodzakelijk is.
Maar sommige mensen ervaren dingen als werkdruk bv. al als zo'n obstakel dat dat niet eens kan. Als ik bv. te horen krijg "zus en zo moet voor vanmiddag 3 uur klaar zijn" dan klap ik dicht en lukt het me helemaal niet meer... Dat was ook mijn probleem op school, was er geen deadline dan leverde ik alles gewoon in maar anders was het dramatisch. Afgezien van dingen als radio en kletsende collega's op een kantoor, waar bepaalde mensen heel erg overprikkeld van zouden raken. Als je vraagt of de radio uit mag heb je 10 boze collega's. Sorry maar ik vind deze vergelijking een beetje zoiets als "mijn kennis zegt dat ze moe is maar ze kan wel af en toe iets leuks doen!" Sommige mensen willen je gewoon verplichten om heel de dag te gaan huilen en in bed liggen, omdat je ziek/beperkt bent... Want ja, als je het één niet kan dan mag je het ander ook niet kunnen.
nee zo'n vergelijking is het niet, het is gewoon een heel ander wereldbeeld dat we hebben. Ik geloof en denk in kansen, niet in beperkingen. Ik denk niet aan datgene wat ik niet kan, maar in datgene wat ik wel kan. en er moet echt heel ver gaan dat iemand echt niks kan ( en ja, die mensen zijn er natuurlijk ook). Mijn beste vriendin heeft ernstige mate van pleinvrees, angststoornissen, en wekelijkse gevallen van hyperventilatie (door psychische oorzaken) dat ze vaak naar eerste hulp moet omdat ze letterlijk stopt met ademen. Daardoor is ze gestopt met werken bij een groot bedrijf, en voor zichzelf begonnen. Om haar eigen tijd te kunnen bepalen. Ze wordt wel voor een beetje aangevuld met een uitkering, omdat er dagen zijn dat inderdaad niks aan. Maar dat betekent niet dat ze helemaal nooit iets kan?
Tuurlijk zijn er altijd dingen die je kan maar je loopt tegen zoveel aan dat ze je dan toch niet willen bij een regulier bedrijf en je er zo weer uit ligt. Of dat ze niet rekening kunnen houden met overprikkeling. Want wanneer je zo uitgeput bent wanneer je thuis komt van je werk en alleen maar kan slapen, heeft denk ik ook weinig zin. Of zoals je zegt; dat er dagen zijn dat je niks kan... Dat hoef je bij een werkgever van een reguliere baan niet te flikken, want dan lig je er gelijk uit! Mijn man had zich nooit ziekgemeld maar toen hij zijn enkel kneusde (gevallen van fiets i.v.m dat de weg bevroren was) en van de huisarts minimaal een week thuis moest blijven mocht zelfs dat niet van zijn werkgever. Laat staan als het steeds een psychische oorzaak heeft dat je je ziek meldt, dan geloven ze je toch al niet. Veel van deze wajong'ers hebben dus ook een WSW-indicatie zodat ze toch kunnen werken (op een sociale werkplaats, aangepast werk) maar ik neem aan dat wanneer ze ongegrond goedkgekeurd worden ook die WSW-indicatie kwijtraken.
Lekker kort door de bocht. Je kan mij echt niet wijsmaken dat het aantal mensen die ze nu aan het werk willen zetten (knap ook dat ze al weten hoeveel mensen in de Wajong blijven), allemaal echt kunnen werken. Tenzij het UWV een toverstafje heeft liggen en mensen op wonderbaarlijke wijze geneest
Ben ook eerlijk zou ook echt in paniek schieten nu als ik op geroepen zou worden voor het uwv bijvoorbeeld. Ik heb gisteren nog een medische keuring gehad bij de gemeente voor de aanvraag bijzonderebijstand kinderopvang voor mijn dochter. Dat krijg je niet zo maar en ze geven het ook niet zo maar van uit de gemeente. Het advies van de arts was positief! Pff pak van mijn hart. Ja ik heb regelmatig tijd om op zwangerschapspagina te zitten. Dat zijn de momenten om mijn accu op te laten. Als kinderen thuis zijn is de pc meestal aan kant en soms reageer ik nog wel eens op mobiel. Als ze op bed liggen zit ik weer vaak hier. Wil niet zielig doen maar meer heb ik eigenlijk ook niet. Voor mij is het net genoeg wat contact met de buitenwereld. Als je me in het dagelijks leven zou ontmoeten zou je op het eerste gezicht ook niks zien. Maar ken je me langer dan zullen dingen op vallen. Daarbij ik weet het ik schaam mij voor mijn psychische aandoeningen... Ben wel open en bloot er over maar had het toch echt liever anders gezien. Na een paar jaar onstabiel geweest te zijn gaat het de laatste maanden beter. Maar gebeurt er iets onverwachts ben ik van slag. Mijn elastiek is nog steeds niet geheeld en ik vraag mij zelf af of dat ooit gaat gebeuren. Ben een sterke vrouw dat zeggen ze allemaal. maar ik kan denk ik nooit meer tegen stress. En zo als het nu gaat wil ik mijn leven verder op bouwen. En alsjeblieft zonder de stress van een betaalde baan. ( heb al genoeg verantwoordelijkheid om mijn kinderen en zelf te verzorgen.. Behoor zelf ook van de generatie van geef maar makkelijk een uitkering maar weet je in die tijd werkte ik nog gewoon. En soms mis ik het wel hoor. Maar het is gewoon zo. Laat mij maar met rust.. Aub.
Ik weet verder niet wat je hebt knap, maar ik merk gewoon bij heel veel wajongers met psychische klachten een soort vluchtgedrag hebben. Dat snap ik ook wel, maar zoals het nu gaat is toch ook niks? Er zijn er zoveel die thuis zitten, waar niemand (geen instantie) nog naar omkijkt, als wajonger was je soort van afgeschreven. Maar ik denk dat een enorm grote groep zoveel beter in zn vel zal komen te zitten wanneer het iets om handen krijgt. Ja dat is eng, maar de rest van je leven afgeschreven zijn met je uitkering, is dat wat je voor ogen had in het leven? Inclusief mijn eigen zus, die is na haar wajong zo enorm veranderd. Ze is enorm passief en haar psychische klachten zijn alleen maar erger geworden.