Maar veel wajong'ers werken ook gewoon met WSW-indicatie hoor, dus die hebben echt wel wat te doen. Alleen hen zou het dus echt niet lukken om een reguliere baan te hebben.
Ik luit me aan bij Umm.. ik heb geen idee wat je hebt Knap, maar ik krijg bij je verhaal ook het gevoel: is dat het dan (in de zin, wordt het nooit anders?) Is er niks aan te doen aan je psychische klacten waardoor je blijkbaar het te veel vindt om een betaalde baan te hebben? En geldt dat ook echt voor ELKE baan? Gemeentegroen onderhouden lijkt mij bijv echt geen stressvolle baan, of iets waarbij ze bepaalde druk op iemand leggen qua prestaties. En nu noem ik maar een simpel voorbeeld. Er zijn zoveel mogelijkheden vind ik. Welke therapie volg je om van de klachten af te komen? Welke plan heb je hiervoor? Of heb jij geaccepteerd dat het nooit over zal gaan? Ik denk net zoals Umm dat men psychisch er niet beter op wordt met een uitkering, je wordt er geen energieker mens van, waardoor elke nieuwe uitdaging als een grote berg gezien wordt, en het allemaal vooral heel eng is.
tja ik zeg heel eerlijk en keihard... de meeste dingen die ik hier lees zijn nou net die dingen die ik altijd hoor... psygische klachten... ik krijg al stress als ik er aan denk weer gekeurd te moeten worden.... je maakt mij niet wijs dat je met goede hulp, evt medicijnen, therapie niet enigszins van je stress af kan komen. of je moet echt een zwaar zwaar zwaar psygische ziekte hebben. ik kan en mag dat zeggen vind ik. ik heb zelf ook een hele zware angststoornis gehad ( en ben er nog niet vanaf) zo erg dat ik met zelfmoordneigingen heb rondgelopen maar ik heb therapie gehad, medicijnen en ik kan weer redelijk functioneren dus ook werken..... maar het is vaak die drempel over stappen en dat is moelijk.... heel moeilijk ik weet er alles van. maar het kan wel. en wat hier iemand schreef... of 2-3-4 kinderen geen stress oplevert en dat geen werk is... misschien nog wel drukker als een 16 urige werk week. degene die het echt nodig hebben hoeven gewoon niet bang zijn. de rest die wel zo bang is... ja sorry maar het zal wel een beetje terecht zijn ergens.
Dus kost het dubbel geld...en dat is nog 'erger'... als we het enkel over bezuinigingen hebben.. ik vind wel dat mensen die echt niet kunnen werken ook geen WSW indicatie moeten krijgen.. dat is gewoon onzin... net zoals dat ze wajongers uberhaupt aan het werk willen zetten die het mogelijk echt niet kunnen. Werkgevers krijgen voordelen in uurloon of de WSW indicatie komt om de hoek kijken... dat is dus dubbel betalen en voor wat? Stress bij de wajongers, werkgevers die half mens in dienst heeft om goedkopere krachten te krijgen... en ondertussen staan er 100 duizenden mensen machteloos te wachten op een baan.... nee, dat noem ik nou erg krom...
In 2015 wordt dit samengevoegd tot 1 regeling, lees de openingspost. Dus komt het waarschijnlijk erop neer, dat mensen die via WSW kunnen werken, dat ook gaan doen en dan aangevuld worden uit bijstand, welke dus afhankelijk is van het inkomen van de partner. Met andere woorden: een WAJONG-er gaat werken naar zijn vermogen, vaak dus via WSW. Alleen mensen die volledig langdurig ongeschikt zijn krijgen langdurige wajong. Klinkt heel redelijk
Dat is het denk ook wel wat jij zegt. De angst weer van het onbekende. Maar een garantie van een zekerheid van een vaste baan die kan nergens meer gegeven worden. Je bent verantwoordelijk voor twee kindjes alleen. De financiële onzekerheid die daar weer ontstaat maakt het gewoon angstig. Zou best voor het minimumloon willen werken. Ik loop tegen de 40 zit al jaren thuis. Welke werkgever zal mijn nog een kans geven ? Flexibel ben ik niet! Maar dat hebben meer mensen met kinderen. Was goed gekeurd van uit de wao. Maar het uwv sloeg het advies van de psychiater in de wint. Dit was voor de jongste geboren was. Ze keurde me 85 procent goed. Dus een op zoek naar een 32/36/38 uren werk. Het advies was mij 50 procent goed te keuren. Maar ze deden het tegen over gestelde. Als ik jonger was geweest had het waarschijnlijk ook beter geweest als ik een SW indicatie had gekregen. Dan beschermt ergens aan het werk. Bij mij is het gewoon anders gegaan dan bij andere die waarschijnlijk wel een SW indicatie gelijk aanvroegen toen ze 18 werden. Dan het had misschien anders gelopen. Nu is het gelopen zoals het is. In november en december van 2012 ben ik twee dagen in de week vrijwilligers werk gaan doen. En toch is het niet gelukt. Dochter vaak ziek( oor problemen en kon dan niet naar het kdv) en er moet toch iemand voor haar er zijn als ze ziek is. Maar wie?? De vader! Die werkt zelf we leven niet officieel samen wel regelmatig! Kan ik op hem bouwen. Nee is het antwoord. Hoe lief hij ook is voor de kinderen. Alles wat betreft de kinderen betreft komt bij mij neer. ER zit geen rek in. Weet jij doet je kinderen ook 24 per dag alleen vraag me ook wel eens af hoe je dat trekt. Respect voor jou hoor. Zo einde! Wie meer wil weten pb is altijd goed.
sorry je laatste zin schiet bij mij dus echt in het verkeerde keelgat. je wilt niet weten wat ik aan angsten en depressie heb meegemaakt. ik heb echt letterlijk in het raamkozijn gestaan dat mn man me eruit moest halen. maar als je echt echt echt wil dan kom je er vanaf, misschien niet helemaal ( ik ook niet) maar ik functioneer wel normaal. kan ook gewoon werken...en weet je... ik ben begonnen met therapie en medicijnen en na een half jaar al ging het vele malen beter!!! het hoeft dus helemaal geen proces van jaren te zijn. maar dit komt gewoon op mij over als lekker makkelijk.
Met alle respect, maar dit probleem heeft elke ouder. Ik werk 28 uur per week met 3 kleine kinderen en vaak zat moet ik van alles en nog wat regelen als een kind ziek is (en dat is echt niet zelden). Maar dat kan toch geen reden zijn om recht te hebben op een uitkering, of niet te kunnen werken?
Bij mij hetzelfde verhaal . Ivbm me angst stoornis zou ik ook echt in paniek raken . Ik ben blij dat alles nu beter gaat , het moeder zijn en zorgen voor mijn zoontje gaat erg goed . Alleen bepaalde dingen zijn voor mij heel iets groots , even naar de stad met mijn zoontje is hier een heel gestres kwa voorbereiden . Ik moet alles bij me hebben want stel dat .. Of stel dat .. Dus een overvolle tas . En dan een heel geplan want als hij geen slaapje heeft gedaan kan ik dan ook niet gaan want stel hij wordt moe en hij kan niet slapen , dan voel ik me er schuldig over . Verder lijdt mijn zoontje hier totaal niet onder . We doen leuke dingen wandelen veel gaan lekker naar de speeltuintjes en kinderboerderij in de buurt (het liefst dicht bij huis) . Als ik hierbij zou moeten werken zou ik heel erg in paniek Maar als ik herkeurt wordt durft ik dit niet eens te vertellen , bang dat ik jeugdzorg achter me aan krijg ? Dus ja moet ik nu doen alsof alles goed gaat zodat ik geen jeugdzorg achter me aan krijg . Wat echt niet nodig is want het voor me kind zorgen gaat echt goed . Laat ik het zo zeggen , het gaat goed . Het gaat zelfs prima . Tot dat ik iets met werk of school moet doen . Het verplichte wat deel neemt van me leven en het verplichte sociaal zijn . Dan raak ik compleet in paniek . Door de waarheid te vertellen , riskeer ik daar mee dat jeugdzorg over de vloer komt ? Maar als ik het niet zeg raak ik zeker mijn wajong kwijt . Probeer aub niet te snel te oordelen . Ik zou ook wel gewoon een leuk sociaale baan willen kunnen hebben .
Er zijn toch ook veel vrouwen (en mannen) die 'gewoon' niet werken, omdat hun partner een betaalde baan heeft. En die zitten ook niet allemaal zielig thuis weg te kwijnen hoor. Het is echt niet zo dat als een wajong'er gaat werken het ineens beter gaat hoor. Integeldeel... Ik heb ook een tijdje vrijwilligerswerk gedaan in die tijd, maar er was altijd wel iets wat ik niet goed deed volgens ze. Dan was ik weer te langzaam, dan weer precies en dan vonden ze het weer lastig dat wanneer ik 's maandags om 1 uur pauze had, ik verwachtte dat dat dinsdag ook weer zo ging etc. Of dan moest ik inééns dingen doen waarvoor ze me niet hadden 'aangenomen' terwijl ik dat van tevoren niet wist. Door al die dingen werd ik juist erg overprikkeld en moe door en thuis had ik die stress helemaal niet. Adi, er bestaan ook stoornissen waarmee je wordt geboren en die nooit over zullen gaan, volgens psychiaters bedoel ik dan.
Het valt ook haast niet uit te leggen. Wat ik mankeer terug kerende depressies. Borderline persoonlijkheid probleem. Een iq probleem. Iq van 69 leer iq en praat iq zeg maar 98 samen kom je op iq van 82. Al hoe wel ik het laatste nog dit jaar opnieuw laat testen ik voel me niet dom en denk ook niet dat ik dom ben haha. Probeer te leven met wat ik heb. Niet terug te gaan naar mijn oude angsten en gevoelens probeer om te gaan met alles wat daar mee te maken hebt. Het lijkt net als of ik nooit gewerkt hebt maar dat is niet zo. Van af mijn 18 tot 26. Heb ik wel gewerkt wel was ik een baan hopper. En heb wel mijn diploma gehaald. Maar kan niet verder kletsen lees wel mee op mobiel twee kinderen die aandacht willen n En een die me al een uur boos aan kijkt omdat hij de laptop wil( 12 jaar haha)
Misschien er hier iemand anders die het kan uit leggen en beter er in is om uit te leggen hoe het bij mij in elkaar steekt. Ik word overvraagd er word van mij meer verwacht dan ik zou aan kunnen. Nou hoop dat er iemand is die het kan uit leggen. En dan samen met de andere dingen dat het gewoon lastig is.
Als je echt recht hebt op Wajong, dan heb je echt niks te vrezen hoor. Dan hoef je ook niet bang te zijn voor een herkeuring. Pas als je eigenlijk misbruik maakt van de Wajong en je weet dat je er eigenlijk geen recht (meer) op hebt, dan moet je je zorgen maken....
Het is niet zo zwart-wit als jij denkt. Niet iedereen kan absoluut niet, of 100% wel werken. Daartussen zit nog een hele groep! Sommigen kunnen bv. voor 50% werken en dan op een plek waar hun beperking wordt geaccepteerd, in plaats van bij een reguliere werkplek/bedrijf, waar je er toch weer zo uitligt omdat je niet helemaal "normaal" bent.
Ik denk dat je nooit kunt oordelen over iemand's situatie.. jammer. Knap, hoewel mijn situatie helemaal anders is snap ik je wel, al vind ik niet dat je je hoeft te verantwoorden als jij voor jezelf weet dat je gegronde redenen hebt (dat ga ik verder zelf ook niet doen, heeft geen nut). Denk dat niemand anders iets over de ernst daarvan kan zeggen, tot ze in jouw schoenen hebben gestaan.
Gelukkig (of jammer genoeg) weten de mensen om wie het gaat wel beter. Kennelijk heb ik dan volgens een behoorlijk aantal mensen hier misbruik gemaakt van mijn uitkering én mijn beperking zelfs verzonnen. Wel grappig dat er zo hard geoordeeld wordt zonder maar iets van de situatie af te weten, eigenlijk behoorlijk triest...
Jij zou dit nooit zo tegen mijn gezegd hebben als jij eens wist hoe het in elkaar steekt. Ben altijd open en eerlijk hier met hoe en wat. Kan ook niet denk woordelijk uit leggen wat er mij precies mankeert. Maar als ik vanavond even de tijd hebt zal ik jou persoonlijk via een pb wat informatie geven wat in mijn dokters brieven staan misschien dat je het dan snapt. Zo eerlijk wil ik wel zijn. Goed? Niet om me zelf goed te praten maar om je te laten zien wat er aan de hand is en hoe ik probeer te( over) leven. Voor wie nog meer willen hoor het wel.