Ik heb ook een wajong. Ik ben 80-100% afgekeurd. Ik heb zelf eens om een herkeuring gevraagd. Daar kwam uit dat ik maximaal 24 uur per week mag werken. (onder bepaalde voorwaarden) Nou mooi toch?! Maar op een sociale werkplaats mocht niet want ik ben lichamelijk niet beperkt en mijn IQ is te hoog. Oké prima, vrijwilligerswerk dan? Nee dat kon ook niet, geen enkele functie was geschikt. Toen een traject via uwv gevolgd van 2 jaar... 2 jaar later en nog geen 1 dag gewerkt. Zelf heb ik ook gesolliciteerd, zowel op wajong banen als gewone banen. Niemand die mij aan wil nemen. Op zich best logisch want ik heb weinig werkervaring en mijn enige diploma´s zijn zwemdiploma´s Ik vind dit heel jammer. Ik denk namelijk dat ik best wel kan werken en wil dit ook graag. Maar wie o wie geeft mij de kans? Zoals jullie in mijn onderschrift kunnen lezen heb ik 5 kinderen. Toen ik wel een baan had, ik had toen 3 kinderen, zei ik weleens als grapje tegen mijn collega´s ssssttt.. ik kom hier voor mijn rust. Maar ergens meende ik dat ook, ik vond het namelijk veel makkelijker dan de hele dag thuis met de kinderen. Dus ja ik vind dat ik best kan werken, helaas denken werkgevers daar blijkbaar anders over.
Maar wat ik niet begrijp.. en hoop dat iemand mij dat wil uitleggen want ik wil dat echt graag weten.. Er wordt hier door een aantal dames gezegd dat ze niet kunnen werken omdat.... Maar hoe zorg je dan voor je kinderen? Ik zal niet stellen dat iemand die een Wajong/uitkering ontvangen geen kinderen 'mogen' opvoeden maar vraag me wel oprecht af hoe je wel de keuze kunt maken om kinderen te krijgen waar je FULLTIME 24/7 voor moet zorgen maar niet PARTTIME kunt werken... Is echt een oprechte vraag! Ik ben daar gewoon benieuwd naar, in de hoop dat ik het dan zelf wat beter begrijp..
knap@ nee hoor meid.. ik hoef geen pb's. misschien ben jij dan net die ene die hem echt nodig hebt maar er zijn zoveel verhalen net als die van jou...je maakt ij niet wijs dat die gewoon allemaal waar zijn en die mensen niet kunnen werken. en nogmaals ik weet heel goed waar ik het over heb. zie mijn eerdere posts. weet echt wel wat het is om angst en depressies te hebben. al zo vanaf mn 12de jaar
kijk! en dat is eerlijk. en idd werkgevers geven je als je een rugzakje bij je draagt niet gauw een kans... dat is ook niet fair... verre van zelfs. alleen is dat weer een andere discussie
Weten ze natuurlijk wel . Maar toen ik de wajong kreeg had ik nog geen kind dus konden ze daar ook niet over oordelen . Ze weten van de geboorte van mijn zoontje . Maar ben gewoon bang dat ze bij een herkeuring gaan denken dat mijn zoontje er onder lijdt en jeugdzorg op je afsturen . Ik weet totaal niet hoe het werkt en of jeugdzorg wel komt terwijl ik goed voor mijn zoontje zorg of dat ze dat dan willen controleren ofzo ivbm me angststoornis .
Ik heb geen wajong meer, wel gehad vroeger, dus eigenlijk is de vraag niet echt aan mij gericht, maargoed. Je kan dan ook vragen: hoe zorg je dan voor jezelf? Want dat is soms voor mij óók al een hele opgave. Ik denk eerlijk gezegd dat ik dat nog moeilijker vind dan voor mijn kind zorgen. Thuis heb je alles onder controle, gaat het zoals je zelf aankan. Je kan dan ook gewoon onnodige prikkels vermijden wat op werkplekken vaak niet lukt. En dingen als werkdruk. Maar ik zorg niet fulltime voor mijn dochter hoor, ze heeft namelijk ook nog een vader. Maar dat is eigenlijk geen reden om niet voor kinderen te gaan, als je die wens hebt, vind ik. Ik ken iemand in mijn omgeving die 4 kinderen heeft en sindskort heeft zij een spierziekte, waarbij ze bv. last heeft van verlammingsverschijnselen. Soms kan ze dan bv. dagenlang niet lopen, en soms gaat het dagenlang wel weer goed. Tsja zij wist natuurlijk ook niet dat ze dat ooit zou gaan krijgen. Na de geboorte van haar 4e had ze nl. nog nergens last van. Er kunnen altijd dingen gebeuren die de situatie helemaal veranderen.
Ik voel me dan echt een uitzondering Ik heb BPS OPS en een paniekstoornis. Ik heb tot januari dit jaar 4 dagen pw gewerkt en daarna 3 dagen pw ( eerst 24 uur toe 15 uur ) En nu ik thuis zit heb ik meer last van mijn klachten ik heb weer last van m'n OPS en paniekstoornis ( bps altijd last van maar goed te doen ) Ik kan niet wachten tot ik eindelijk weer een baan vind ( en het boeit me niks wat voor werk het is ) en weer kan gaan werken 2/3 dagen in de week.
Kan je angst goed voorstellen... En het UWV kennende zullen ze waarschijnlijk wel dingen gaan zeggen in de trant van 'als jij een kind hebt heb je die angststoornis ook niet meer'. Tegen mij zeiden ze iets soorteglijks, want hoe kan iemand met een ASS sociale contacten hebben (was hun argument). Dat er een heel dossier met mijn diagnose voor ze lag, zei kennelijk niet zoveel. Maar gezien je angststoornis is je angst voor de jeugdzorg waarschijnlijk ook niet reëel. Ook al zou het zo ver komen dan zien ze toch ook gewoon dat je kindje er niet onder lijdt en er geen reden voor ze is om jullie onder toezicht te stellen... De jeugdzorg heeft wel betere dingen te doen hoor!
Ik geloof ook niet in onmogelijkheden, maar in kansen en mogelijkheden. Ik denk echt dat Wajongers die hun uitkering terecht ontvangen, zich daar ook geen zorgen over hoeven te maken. Mensen met partners met een inkomen, sorry, maar daar mag van mij echt een rechte lijn worden getrokken met de bijstand. Partner inkomen? Dan uitkering gekort. Vind ik niet meer dan terecht. Wajong in feite is een soort bijstand. Als je gedeeltelijk afgekeurd bent, en 2 dagen werkt (wat vele vele vele moeders in dit land ook doen en ook niet worden aangevuld met een uitkering o.i.d.) en wordt aangevuld tot 3 dagen ofzo, mag van mijn ook onder de loep en al helemaal als je een partner hebt met een inkomen. In dat laatste geval vind ik het zelfs eerlijker als de Wajong gewoon in zijn geheel wordt gestopt. Wajongers die duidelijk geen enkele actie nemen om hun situatie te verbeteren (therapieen, ondersteuning, medicatie e.d.) mogen van mij ook best een beetje het vuur aan de schenen worden gelegd. Het is allemaal zo vreselijk makkelijk om te roepen "kan niet" "mag niet" terwijl er met diverse middelen best iets aan die situatie gedaan kan worden. En als er alles aan is gedaan, en het wordt niet beter ... ja, dan krijg je in mijn optiek die uitkering volledig terecht. Een uitkering (alle uitkeringen) zijn er om in je levensbehoefte te voorzien. Een uitkering is er niet, omdat je je gevoel van afhankelijkheid wilt houden of je handje niet op wilt houden bij je man. Zeker in een gezinssituatie is dat een volstrekt kromme redenatie en het is een valse afhankelijkheid, je bent namelijk net zo afhankelijk van de overheid dan. Het is ook geen terugvalbasis voor "ja, maar banen liggen niet voor het oprapen" en "zonder mijn "uitkering kunnen we niet leven/koophuis betalen/etc."... dat klopt, maar als ik morgen mijn baan verlies, dan zullen wij ook een hele grote stap terug moeten doen. Buiten WW (waar ik premie voor betaal) zal er dan voor mij geen uitkering zijn om mijn vaste lasten te kunnen blijven betalen.
natuurlijk kunnen er altijd dingen veranderen.. Ik kan morgen ook een ongeluk krijgen en niets meer kunnen. Maar je geeft zelf aan dat je soms al niet wist hoe je voor jezelf moet zorgen, dat lijkt me echt verschrikkelijk hoor. Maar als je aangeeft dat je dat al, op bepaalde momenten, moeilijk vind hoe kun je dan de keus maken dat je toch wilt proberen een kindje te krijgen? Je weet dan toch dat je daar meer dan bv je partner voor moet zorgen? Dat is dan toch een enorme belasting voor je? Nogmaals ik vind echt dat iedereen (uitzonderingen daargelaten) een kindje zou moeten kunnen krijgen maar ik begrijp niet hoe je kunt stellen dat je niet kunt werken maar wel een kind kunt verzorgen. Iedereen heeft namelijk dromen en wensen, maar als je aan één van de basis plichten, werken dus, niet kunt voldoen hoe kun je dan stellen dat je wel een kind kunt opvoeden?
Ik word een beetje moe van de zin 'Als je echt niet kan werken, heb je niks te vrezen'. Ik wil juist werken, doe dat ook en dat kost me ontzettend veel energie. Moet ik dan nu maar mijn baan opzeggen en mezelf weer volledig laten afkeuren, want in mijn geval is dat een optie. Dat is toch niet wat je voor ogen hebt? Ik werk op eigen initiatief 2 dagen, begin bewust (nog) niet aan een 2e omdat 1 kind al pittig genoeg is en krijg een 3e dag aangevuld vanuit de Wajong. Terecht in mijn ogen, want ik zou hem gewerkt hebben als ik kon. Ik val straks dus terug op aanvullende bijstand, iets wat ik belachelijk vind, want ik vond de Wajong al erg, maar bijstand, kom op! Daarbij krijg ik dan niets meer, want mijn man verdient gewoon een normaal salaris. Ik kan dat niet terecht noemen, ik kies er toch zeker niet zelf voor om ziek te zijn en minder te werken dan ik zou willen? Vind sommige reacties hierboven zo kortzichtig en daarbij, niet iedereen met een Wajong mankeert psychisch iets!
Nee, dat heb ik niet gezegd! Ik zei dat ik het een opgave vind. Dat lijkt me nogal iets anders; ik doe het wel, maar het gaat me niet zo makkelijk en snel af zoals bij een ander. Als je veel tics hebt en dwangmatig bent bv. is het best lastig om bepaalde handelingen te verrichten. Van een ander weet ik dat die geen tics heeft, dus daar let ik dan ook niet op. En je zit er eigenlijk behoorlijk naast. Misschien dat je je bericht niet hebt gelezen, dat kan natuurlijk. Maar ik zei dus dat ik door mijn beperking erg gevoelig ben voor werkdruk, en dingen die niet anders gaan zoals je gewend bent etc. en thuis heb je daar allemaal geen last van aangezien je dus zelf je ritme kan bepalen. Ik vraag me eigenlijk af of je wel oprecht wil weten waarom sommige vrouwen niet kunnen werken maar wel een kind verzorgen. Helemaal omdat je het er toch niet mee eens bent met het antwoord wat daarop wordt gegeven... Ach er zijn ook genoeg vrouwen met een burn-out, en die dus stoppen met werken omdat ze het niet meer aankunnen maar die hebben meestal ook gewoon kinderen. Het is echt niet zo zwart-wit hoor. Werken is helemaal geen basisplicht! Zoals ik al zei stopte mijn Wajong toen ik trouwde. En ook als ik er toen nog recht op had gehad, dan had ik het uit mezelf opgegeven, want ik vind dat je uitkeringen alleen mag ontvangen in geval van noodzaak. Mijn man werkte toen gewoon dus waarom zou werken dan een basisplicht voor mij zijn?! Hiermee beschuldig je denk ik ook een heleboel thuisblijfmama's die er bewust voor hebben gekozen niet buitenshuis te werken... Inderdaad is een kind een belasting, maar dat gaat voor iedereen op.
Ik heb ook een wajong en ik heb hem op mijn rug gekregen(vanaf 12e rugpatient) . Dat is zeer uitzonderlijk dat een wajong op een rugpribleem word toegekend. Sinds 2011 is mijn rug vastgezet en nu ben ik zover dat ik gerevalideerd ben en in 1 jaar een 1,5 jarig durende opleiding afgerond heb (op eigen kosten) zodat ik werk kan gaan doen wat ik fysiek kan. Ik ben hard opzoek naar een baan waarbij ik dus weer gewoon ga verdienen. als ik 2,5 a 3 dagen werk verdien ik genoeg om geen uitkering nodig te hebben. Dat is het doel, maar ik kan nu solliciteren met een no risk policy achter me.Dit houd in dat als ik ziek word door mijn rug , mijn werkgever mijn salaris vergoed krijgt, de wajong op mijn naam zorgt er ook voor dat de werkgever korting krijgt op de sociale verzekeringen omdat ik dus al gedeeltelijk " verzekerd" ben via het uwv. Nu in deze tijd zijn dit dingen waardoor ik kan solliciteren op een reguliere baan, al is het afwachten hoe een werkgever ermee omgaat. Er zijn dagen dat ik niet kan lopen en zitten ( en dus man/moeder/zus etc. voor kids zorgt) dan kan ik dus ook niet werken want ik kan er niet heen gaan. De dagen dat ik heel mank loop , maar wel kan zitten rijdt mijn man me naar het werk of ga ik met automaat (links is slechte kant) , vraag ik aan een collega of hij mijn tas naar boven wil brengen en schuif ik zelf op mijn kont de trap op en hoop maar dat ik niet teveel moet plassen. Dat is dus wel de realiteit en daar moet een werkgever mee om kunnen gaan. Ik heb nu mazzel dus met mijn stageplaats die oproepkracht werk is geworden, hun hebben door de stage gezien dat mijn beperking wel lastig kan zijn maar niet onwerkbaar is. Alleen wanneer krijg je deze kans in het echte bedrijfsleven? Veel werkgevers gaan nu en dat snap ik voor de gezonde mensen die ook staan te springen om banen. Ik denk dan ook dat dit een hele grote belasting op de bijstand gaat zijn en vind het persoonlijk erg fout dat dit bij de gemeentes word neergelegd. Ik weet dat ik sowieso de wajong uitga, bij meer als 1 jaar minimum verdienen word het stopgezet en bij meer als 5 jaar 70% verdienen ook. Ik wil 3 dagen werken en dan ga ik erover heen, prima , graag zelfs. MAAR hoe ga ik een baan behouden als ik wel weer erg veel last ga krijgen van mijn rug . Die tijd gaat komen als ik ouder word nl. dat weten we zeker. en nu met mijn man naast me gaan we dat wel regelen. maar Als ik er dan alleen voor kom te staan (laten we hopen dat dat nooit gebeurd) met de kinderen KAN ik niet kiezen om meer te gaan werken want dat redt ik fysiek niet en daarbij moet mijn werkgever dan dus ook zo flexibel zijn dat als ik een dag niet kan dat geen punt is. Ik heb een beetje proberen uit te leggen dat de wajong voor iemand met een beperking meer inhoud als alleen geld wat gestort word. Door mijn wajong kan ik aangeven jongens ik heb een beperking en daardoor kan het zijn dat ik een dag niet kan komen en het kan zijn dat ik er een maand uit moet door mijn rug , maar die kosten krijg je vergoed en ik kost bijna geen sociale verzekeringen, dus ben ik geen bedrijfsrisico. Zonder deze zekerheden voor een werkgever is het voor iemand met een beperking lastig een baan te behouden en dat is vooral het gene waar veel mensen tegen opzien. Nu is het duidelijk dat er een beperking is en is er vaker begrip, valt dat weg is dat begrip vaak ook weg.
Hier hetzelde probleem en ik ben nu al bang voor jeugdzorg terwijl ik nog niet eens een kindje heb Als ik lees dat jeugdzorg ook gewoon kinderen uit huis haalt die leuke ouders hebben krijg ik echt schrik. Ik heb nogal een beladen verleden en bang dat ze dat erbij zouden betrekken. @ knap,,,waarom stuur je een pb naar andere leden? Je hoeft hun toch niet uit te leggen waarom je wajong hebt? Het gaat ze niets aan. Ik zit in de WAO en de reden daarvan gaat ook niemand iets aan. En ik ben ook niet bang goedgekeurd te worden. Mocht dat wel gebeuren,dat zie ik dan wel weer. Trouwens een kind opvoeden en werken zijn twee totaaal verschillende dingen,iemand die niet kan werken kan heus wel een kind opvoeden Heb niet eens zin het uit te leggen.
Mag ik zeggen dat ik nogal veel onbegrip lees hier.. Ik zou hier mijn hele levensverhaal kunnen plaatsen.. Inclusief redenen waardoor ik dus 100% arbeidsongeschikt ben en dan nog zullen er mensen zijn die het allemaal onzin vinden dat ik niet kan werken.. En vooral van opmerkingen als ; Als je thuis aan de pc kunt dan kan dat werkend ook.. Waarom begin je aan kinderen als je t al zo zwaar hebt.. (zijn geen quotes he, zo komen sommige op mij over) Ik snap dat t als "buitenstaander" lastig te begrijpen is.. Maar probeer pas te (ver)oordelen als je in iemands schoenen hebt gestaan.. Ook ik kan niet werken, dat vind ik en het uwv en alle artsen en begeleiders om me heen.. En toch heb ik nu een 6 weken oude baby.. Jullie mogen me allemaal kritiek geven en commentaar leveren.. Ik nodig diegene graag uit om eens een weekje met mij mee te lopen.. Kun je daarna een eerlijke conclusie trekken in plaats van een conclusie gevasseerd op 2 regels tekst die ik hier plaats..
klaproos ik heb wia.. reden waarom misschien om ook voor andere wat meer begrip. niet alleen dus voor mijnzelf maar al is er maar een die een kijkje krijgt vanuit een situatie.
Je hoort natuurlijk nooit ouders zeggen; Ja ik was slecht voor mn kind dus daarom is ze weggehaald.. Je krijgt jeugdzorg niet zomaar in je nek hoor zelfs niet met een zwaar verleden.. Mij werd extra begeleiding geboden vanwege mijn verleden en hoewel ik er echt nietop zit te wachten om die mensen 2x per week over de vloer te hebben (niet van jeugdzorg hoor)heb ik erin toegestemd en ben ik volledig open tegen ze.. Je kunt maar beter mee dan tegen werken en ze laten zien dat je het goed doet/wilt.. En ik moet zeggen, het is eigenlijk wel prettig hoor om je verhaal kwijt te kunnen te horen dat je niet de enige bent die tegen bepaalde dingen aanloopt en ik krijg ook de bevestiging da ik t ondanks alles eigenlijk allemaal goed doe! Het valt me echt op dat mensen (hulp)instanties als gevaar zien terwijl ik er alleen maar goede ervaringen mee heb (tot nu toe)