Maar dan is er altijd de partner nog die werkt, dezelfde situatie die jij nu hebt. Daar zeg ik toch ook niks over... En ja ik vind werken een basis plicht, je moet nou eenmaal werken om een dak boven je hoofd te hebben en te kunnen eten.. En of dat nou door alleen de partner of door beide gedaan wordt dat maakt in principe niet zoveel uit, zolang de ander de overheid er niet mee belast.( en dit bedoel ik niet zo zwart/wit als het er staat!) Precies zoals jij en je man het niet doen! Daarom was mijn vraag dus inderdaad al niet helemaal aan jou gericht Ik beschuldig absoluut geen thuisblijf moeders omdat die, in de meeste gevallen, geen uitkering ontvangen! Je moet mijn verhaal ook niet uit z'n verband trekken he.. Maar heel eerlijk, ik kan er inderdaad heel weinig mee.. Gevoelig voor werkdruk en zelf ritme kunnen aangeven.. Denk dat dat voor 9 van de 10 mensen lastig is.. En klopt, ik heb er geen verstand van, daarom vind ik het ook zo moeilijk te begrijpen. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet echt wel graag wil weten. Anders kan ik het nooit proberen te begrijpen, toch?!
Absoluut waar ! Ik vind sommige reacties hier ook behoorlijk hard en had dat eigenlijk niet verwacht. Maar ieder zijn mening natuurlijk. Ik werk voor 50% en ik ben, als het doorgaat, er zeker van dat ik mijn Wajong verlies omdat ik niet volledig arbeidsongeschikt ben, gelukkig maar wat dat betreft. Ik had al mijn Wajong voordat ik samen ging wonen en ben al sinds baby zijnde gehandicapt, al gebruik ik liever het woord "beperking" Ik zie wel wat er gebeurd in 2015.
Ik voel me wel aangesproken Maar ik probeer juist niet te (ver)oordelen.. Ik kan het gewoon echt niet begrijpen.. En ik zal het ongetwijfeld te zwart/wit zien maar dat komt ook wel door mensen in mijn omgeving. En ik wil helemaal niet zeggen dat de dames hier op het forum allemaal wel kunnen werken. Ik vind het alleen ontzettend vreemd dat er vrouwen zijn die een Wajong krijgen terwijl de partner gewoon werkt.
Ik ken iemand met wajong die heeft kinderen en haar man is toen van 40 uur werken naar 24 uur werken gegaan om thuis te zijn voor de kinderen em zijn vrouw, via de sociale dienst word de kinder opvang gedeeltelijk vergoed de kinderen gaan 3 ochtenden per week zodat zijn vrouw haar rust kan pakken om die middag wel voor de kinderen te zorgen tot haar man thuis komt en het weer over neemt, ( hij gaat dan bewust werken op dagen dat ze naar de opvang zijn en hij dus zoveel mogelijk thuis is Als de kinderen thuis zijn ) ze is dus maar weinig echt alleen met haar kinderen. Gekozen voor de kinderen hebben ze niet, maar weg laten halen wouden ze ook niet, dus hebben ze er voor gekozen dat de man dus de helft ging werken.en dus ook flink minder verdienen. Vind het een prima oplossing om eerlijk te zijn, ik heb ook nog nooit gedacht die hadden beter geen kinderen kunnen krijgen want de kinderen komen niets te kort zowel van papa als mama niet, mama kan misschien niet veel met ze doen maar de kinderen weten wel dat mama van ze houd en dat ze met mama kunnen praten en knuffelen en als er iets is dat mama er voor ze is, en vanaf de bank een rollenspel proberen mee te spelen,samen een filmpje kijken, en af en toe dan wel even alle energie voor de kinderen ookal moet het daarna bekoopt worden met veel pijn
@ Hippo89; Dat vind ik al een heel ander verhaal.. Dat er gedeeltelijk onkosten vergoedt worden voor mensen die het echt niet aankunnen. Tenslotte krijgen de meeste werkende ouders ook kinderopvangtoeslag. Nogmaals ik zeg echt niet dat ik vind dat niemand een Wajong verdiend, ik vind alleen dat bepaalde mensen (en niet zozeer hier op het forum) er zo makkelijk over denken, dat ze vinden dat ze er recht op hebben. Dat gaat er bij mij gewoon niet in..
Maar MamaR, mijn partner werkt ook. Maar als we een normaal leven willen leiden, wat logisch is, moet ik ook werken. Dat doe ik ook, maar niet zoveel als ik zou willen doordat ik ziek ben. Ik word dubbel gestraft voor mijn gevoel, ik ben al ziek en dan korten ze je financieel ook nog terwijl ik juist gigantisch mijn best doe om zo min mogelijk van de maatschappij te profiteren.
Je kiest er niet zelf voor om ziek te zijn en minder te werken, natuurlijk niet.. maar de overheid kan er toch verder ook niks aan doen dat jij ziek bent en daarom vind dat je te weinig kunt verdienen? Een uitkering is toch niet niet ter compensatie van.. ? Je komt toch gewoon rond met je man? En in mijn optiek is daar een uitkering toch ook voor?
Ik zou het andersom zien, je moet blij zijn dat je ondanks je ziekte toch kunt werken en zelf geld in het laadje kunt brengen.
Verder, er zijn genoeg mensen in nl die een normaal leven leiden op 1 inkomen, wij zelf ook. Wanneer je echt te beperkt bent om te kunnen werken, dan behoudt je gewoon die wajong. Wanneer je blijkbaar wel wat kunt werken, dan kun je zelf wat verdienen en dit dan op de grote hoop gooien met het inkomen van je partner. Ja dan moet je misschien wel een stap terug doen, maar goed.. wie doet er geen stap terug? En vind het niet eerlijk om je dan aan je ziekte vast te houden en zeggen dat je op die manier dubbel bestraft wordt. Ik denk dat we allang blij moeten zijn met het vangnet in Nederland, je komt hier niet snel zonder dak boven je hoofd of zonder eten te zitten.
Wat versta je onder normaal leven dan? Waarom zou je niet normaal kunnen leven van alleen jouw man zijn inkomen?
Doortje25, ik begrijp je wel hoor.. Iedereen wil een normaal leven leiden en ik denk dat iedereen die het echt nodig heeft ook absoluut niet afhankelijk wil zijn.. Dat merk ik ook wel in je verhaal. Maar die situatie waar jullie, helaas, inzitten staat gewoon niet op zichzelf.. Wij willen ook een normaal leven leiden maar als ik mijn baan verlies of mijn man krijgt geen opdrachten meer binnen 'krijgen' wij ook geen geld. En als je een huis koopt/huurt op basis van een salaris én een uitkering is daar al iets verkeerd gegaan.. Ik denk namelijk dat het heel belangrijk is om in zoverre niet afhankelijk te zijn van uitkeringen, toeslagen enz. Het is net als met dat gedoe om die hypotheekrente aftrek; mensen helemaal in paniek omdat dat minder gaat worden en misschien zelfs wel verdwijnt.. Dan kunnen ze de hypotheek niet meer betalen.. Maar dan ben je toch gewoon fout bezig? Maargoed das een andere discussie..
Wat is een normaal leven leiden? Dat is een ruim begrip.... Ik vind een normaal leven leiden als je de mogelijkheid hebt om je gezin eten en drinken te geven en je vaste lasten te betalen. Dat zijn voor mij niet de dure flatscreens, de I-phones en de Ipads. De abbonementen op van alles en nog wat enz enz. Veel mensen moeten eerst eens kritisch naar hun eigen uitgavenpatroon kijken, heel veel dingen kun je schrappen en dan kun je nog gewoon een normaal leven leiden hoor. Ik vind het ook best lastig om te bepalen of je naast het inkomen van je man recht hebt op Wajong. Ik vind, als je iets mankeert waardoor je niet kunt werken, je man er voor moet kunnen zorgen dat hij alleen de lasten kan dragen. Als je man, door je beperking, vaak thuis moet zijn om het 1 en ander op te vangen is dat een ander verhaal. Maar goed, dan heb je altijd nog mantelzorg van anderen waar je op terug zou kunnen vallen. Elk geval is weer anders, dus ik vind het goed dat ze elk geval kritisch gaan bekijken!
Dit heb ik dus ook...en vooral als er psych klachten aan de orde zijn... maar goed....ook daar kan/mag je weer niet over oordelen omdat je niet de volledige situatie kent. Maar dan nog bij zo een stoornis heb ik zoiets van..dat zou te verhelpen moeten kunnen zijn. Een verstandelijke/lichamelijke beperking lijkt mij moeilijker niet waar...
Pff ik ben echt heel bang om eerlijk te zijn. Vriend-lief en ik hebben beiden een wajong. Vriend is autistisch en heeft behoorlijk wat op zijn lijstje staan. Hij kan het werken niet volhouden, raakt gestressed en kan het dan niet meer opbrengen om te komen. Dat, tot depressief worden toe.. hij trekt het niet. Hij heeft dus ook al vanaf z'n 18'de een wajong. Zegt niet dat hij het nooit geprobeerd heeft. Hij heeft verschillende keren stages gelopen etc. maar wederom dat niet af kunnen maken. Ik heb een aantal diagnoses op psychisch vlak ook. Via een sociale werkplaats zou ik aan werk komen. Maar helaas, gezien mijn wisselende psychische toestand was het niet mogelijk om een werkgever te vinden. Ook op de sociale werkplaats hield ik het maar 4 uurtjes per dag vol.. We hebben toch zeker zo'n 3 maand geprobeerd om het 6 uurtjes per dag te doen maar dat kon gewoon echt niet. Overigens heb ik nu therapie gevolgd, maar op dat punt zei de psycholoog ook dat het niet zou gaan veranderen. Ik moet mijn grenzen kennen om het leven een beetje degelijk te houden voor mijzelf. Ik moet weten wanneer ik mijn rust momenten moet pakken en dat betekent ook dat ik soms een paar dagen lang niet zo heel veel kan doen gezien ik anders weer in een slecht patroon val. Ik krijg overigens nog wel hulp thuis.. Die elke week met mij een planning maakt zodat ik mijzelf niet voorbij loop. Werken? Als ik thuis kom na 4 uurtjes lag ik de rest van de dag op de bank, huishouden werd verwaarloosd.. goh, wat een zwaar werk zeg! Phoe, stickers plakken.. hoe makkelijk wil je het hebben, nietwaar? En toch zo vermoeiend, dat kan je je niet voorstellen. Wat ziet UWV als jong gehandicapt... dat blijft de vraag.. het is een kwestie van een mening. Iemand met een arm en been eraf is zichtbaar.. iemand die een ziekte heeft wat niet zichtbaar is, blijft lastig als het gaat om beoordeling. Het gaat er uiteindelijk toch om dat jij jezelf beter kent dan wie dan ook.. helaas zijn er ook mensen die hier misbruik van maken. Zo ken ik iemand die afgekeurd is vanwege z'n rug maar vervolgens wel zwart gaat werken toiletten schoonmaken etc. Bah.. niet te veel en te lang over nadenken..........
Het laatste ben ik volledig met je eens. Je ziet dat heel veel mensen zo afhankelijk zijn geworden van de overheid die nu dus flink in de penarie terecht gaan komen. En ook ik ken veel wajongers/bijstandtrekkers om mij heen..maar die kunnen echt wel werken hoor! Als je in de weekenden kan feesten en gek doen etc etc, dan kan je in mijn beleving ook werken...of is de beperking enkel van maandag t/m vrijdag actief? Sorry beetje kort door de bocht...maar als er echt iets is, dan moet je wel iets van een voorziening hebben, maar dan nog is het bizar dat er zoveel geld per maand aan uitgegeven moet worden en helemaal als er een werkende partner aan de orde is. Bijstandsuitkeringen moeten ze al helemaal verlagen...onzin! Wees blij dat je in NL woont want in Duitsland zat je mooi met de gebakken peren... krijg je zo weinig waar je gek van wordt denk ik... nou moet je zien hoe snel ze gaan werken maar goed, bijstand is totaal wat anders dan Wajong... en daar ben ik toch milder over
Ik zit trouwens wel verbaasd te lezen over sommige reacties die komen erg hard over . Ik heb zelf een wia iva uitkering dus wel even iets anders, maar het onbegrip dat ik hier lees is dezelfde als die je in het dagelijks leven tegen komt helaas . Ik heb ook al diverse keren te horen gekregen dat als ik een kindje heb ik ook kan werken, uhm nee hoor dat zit een groot verschil in, thuis doe ik dingen op mijn manier en op mijn tempo, en toen meneer kleiner was zaten we gerust het grote deel van de ochtend boven omdat ik amper mezelf de trap af kon krijgen laat staan meneertje er bij en moest wachten totdat de stijfheid minder werd voordat we naar beneden konden. Auto rijdenm fietsen ver lopen kan ik niet, gelukkig hebben wij tegenwoordig mijn scootmobiel maar daar kom je niet zo ver mee hoor 15 km per uur max 40 km kunnen rijden met ene volle accu . Ik vraag me dan erg serieus af ana de mensen die het zo zwart wit zien stel jij of je partner wordt chronisch ziek en arbeidsongeschikt, geef je dan je kinderen op voor adoptie? Sla je een uitkering af waar jezelf jaren voor gewerkt hebt? Want tja dan ben je chronisch ziek volgens velen lees ik hier dat je dan gene kind kunt opvoeden. Als je ene partner hebt hoef je geen uitkering onzin dus vraag me serieus af of je daar al eens over gedacht hebt . @adi, vaak ben ik het wel met je eens maar de redenering als je hier kunt typen kun je ook administratie doen op een computer is een beetje onzinnig. Ik type met 1 of 2 vingers, maak veel fouten en niet omdat ik de letters niet type maar door te weinig kracht, gebruik een ipad omdat ik niet genoeg kracht heb om de toetsen van een gewoon toetsenbord in te drukken en soms type ik ook dagen niet omdat het niet lukt. Dus die redenering is wel iets te kort door de bocht. Al ben ik heel eerlijk dat ik ook wat moeite heb met alle vage klachten waarop sommigen af worden gekeurd en nooit meer gecheckt wnat juist psychische stoornissen kunnen met goede tehrapieen vaak (dus niet bij iedereen) wel zo ver opknappen dat men zeker wel wat kan in het beroepsleven dus een regelmatig check up is dna niet verkeerd. Zo dat was lang genoeg
Autistisch zijn veranderd niet... dus dat is nu eenmaal een beperking...als de diagnose eenmaal is beslist door een erkende organisatie en je bent ook inmiddels 25 jaar of ouder zal er weinig veranderen. Je ziet dat ook met CIZ aanvragen. Hier is nu echt een shifting aan de orde. Mocht je een CIZ hebben, maar je bent pas 21/22 jaar ofzo..en toen was de laatste diagnostiek pas aan de orde is het niet meer zo vanzelfsprekend dat je een nieuwe indicatie gaat krijgen (waarschijnlijk ook om de bezuinigingen hoor). Maar als je boven de 25 bent dan zeggen zij ook, dit gaat niet meer veranderen. Je hersenen zijn 'volgroeid' en je beperking is niet veranderbaar... ja ja... hoe knap! Ze kijken naar de leerbaarheid van iemand en niet zozeer meer naar de beperking...
Knap dat je je verhaal hier neer zet! Hieruit blijkt dat jullie in ieder geval alles geprobeerd hebben en ook begeleiding gehad hebben. Ik hoop dat jullie samen, als de baby er straks is, het redden met elkaar. Ik neem aan dat je dan ook voldoende begeleiding zal hebben. Een baby brengt natuurlijk ook veel verandering mee (voor je autistische partner) en vraagt ook veel energie. Maar daar zullen jullie vast wel over nagedacht hebben.
Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Er kan altijd wat gebeuren, iedereen kan een ongeluk krijgen maar dat heeft totaal NIETS te maken met een situatie waar je al in zit voordat je over kinderen gaat nadenken.. Daarbij hebben wij een eigen zaak, dus geen recht op ww. Ik zou de enige zijn die ww krijgt omdat ik, buiten het werk in de zaak, nog 16u in loondienst ben. En tsja die krijg je ook maar een tijdje en je hebt daar zelf premie voor betaald. Dus nogmaals totaal niet te vergelijken.. Overigens heb ik nooit gezegd dat je geen kinderen kunt opvoeden als je ziek bent, ik vroeg me alleen af in hoeverre het mogelijk is om wel een kind op te voeden, maar te ziek zijn om te werken..
Hier wil ik wel even mijn persoonlijke verhaal op toelichten Ik was een doodnormaal kind in ieder zijn ogen. Ook in de pubertijd. Maar niemand had door hoe ik op mijn tenen liep om aan de verwachtingen te voldoen ( en nee dat waren er echt niet veel ) die men van mij vroeg. Hierdoor verprutste ik school en ben ik gestopt toen ik 15 was en geen opleiding meer gevolgd. Ik ging maar werken want ook dat werd van mij verwacht. En oh wat deed ik het allemaal goed ( maar van binnen was ik OP ) Ik was/ben verschrikkelijk impulsief en dook van de ene baan de ander in zo ook met relaties. Maar goed ik dacht dat ik zo was aard van het beestje had geen vader dus wellicht dat ik daarom mijn troost bij mannen zocht. Ik ben in een hel van een relatie terecht gekomen waarbij ik bijna 5 jaar lang geestelijk en lichamelijk mishandeld ben vernederd ben en tot het bot op uitgekleed werd. Daarna leerde ik mijn huidige man kennen. Trouwde kregen een kindje. En ik kreeg een pnd. Daarna is het balletje gaan rollen heb allerlei onderzoeken gehad testen moeten doen er kwam een vermoedde schizofrenie uit later is dit terug gedraaid ik bleek borderline te hebben een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en een paniek/angststoornis. Maar dit wist ik niet voor ik kinderen kreeg toen weet ik het allemaal aan mijn doen en laten en mijn verleden zonder vader. Ik heb 1,5 jaar intensief therapie gehad voor al die dingen heb keihard geknokt om te zijn wie ik nu ben en na 24 jaar weet ik eindelijk waar mijn gedrag uit voortkomt. Dus ja ik was een psychisch wrak NA de bevalling dit had ik van te voren niet geweten. Had ik daarom geen kind moeten krijgen nee want dan kan bijna niemand meer een kind krijgen omdat ze wellicht psychisch iets mankeren.