Toen ik 21 was heb ik ook eens tegen mijn inmiddels-ex gezegd dat ik mezelf op 32 jarige leeftijd met 3 kleine kinderen zag. Maar goed, het is niet voor niets m'n ex, dus toen dat net voordat we gingen samenwonen op mijn 24ste stuk liep.. Gelukkig wel vrij snel daarna mijn huidige man tegengekomen, maar in de eerste jaren was er geen écht verlangen naar een kindje, we woonden ook niet samen, maar vooral dat échte verlangen wat ik nu wel heb, dat was er toen niet. En moet je dan maar de anti-conceptie de deur uitdoen? Omdat het straks wel eens te laat kan zijn? Uiteindelijk in de maand dat ik 29 werd de pil de deur uitgedaan.. allemaal vriendinnen die binnen 3 maanden zwanger waren, dus ach misschien werd ik nog wel voor mijn 30ste moeder?! Nu ben ik dolgelukkig als ik op mijn 30ste zwanger raak.. en dan ben ik nog niet eens zo lang bezig als heel veel andere meiden hier. Dus nee, ik zou geen maximum-leeftijd kunnen geven.. het verlangen naar een kindje moet er zijn en je maakt mij niet wijs dat dat bij die vrouwen die (volgens sommigen in dit topic) maar uitstellen omdat ze carrière willen maken of omdat het huis waarin ze wonen nog niet perfect is, écht aanwezig is. Want toen bij mij de zogenaamde klok ineens begon te tikken, was dat echt allemaal niet meer belangrijk (moest nog promoveren (dan maar dikke buik was het idee.. wist ik veel dat ik toen net in de eerste ronde Clomid zou zitten) en ons huis was ook nog lang niet af (woonden in niet-geïsoleerde bungalow))!
Overdrijven is ook een vak... maar mijn moeder kan bijvoorbeeld echt niet meer een hele dag op mijn zoontje passen. Dat is gewoon te zwaar voor haar. En zo zijn er veel meer dingen die ze nu niet meer kan. En dan is zij nog wel fit, vergeleken met vriendinnen van dezelfde leeftijd.
Tulip, ik snap zeker dat dat kwetsend kan zijn hoor! Het zijn gewoon rotopmerkingen die je dan krijgt, kan me goed voorstellen dat die je kwaad en verdrietig maken. En natuurlijk is het ook rot dat je er 1,5 jaar over hebt gedaan, bij mij ging het ook niet vanzelf goed allemaal (en nog steeds niet, aangezien ik nu met gebroken vliezen thuis zit af te wachten of onze kleine het zal halen). Maar ik denk niet dat het "net zo zeer" doet als bij de dames die als "oud" bestempeld worden en bij wie het (nog) niet gelukt is om een kindje te krijgen. Dat bedoelde ik. Niet om er een wedstrijdje van te maken wie het zieligst is ofzo hoor! Nou ja, ik kom niet zo goed uit mijn woorden geloof ik.
toen mijn schoonzus op haar 36e haar dochter kreeg riep ik heel hard: Jij staat op je 40e nog bij de kleuterschool! Vond ik veel te oud toendertijd. Maar nu ben ik 34 met een zoontje van 2 en zou graag nog een 2e willen en dan sta ik op mn 40e ook bij de kleuterschool. Wat is te oud, dat laat ik aan ieder zelf over, 63 zoals die vrouw uit Friesland vind ik echt te oud. Ik vind juist onder de 25 weer veels te jong maar dat betrek ik alleen op mijzelf, want toen was ik er nog helemaal niet mee bezig.
Ik ben nu 35 en in verwachting van mijn tweede. Bij mijn dochtertje was ik 33 en tegelijkertijd in verwachting als mijn nichtje van (toen) 23 en mijn achternicht van (toen) 43. Grappig genoeg hebben wij nooit deze discussie gehad. Iedereen die toe is aan kinderen en ze kan onderhouden en volwassen en gebalanceerd genoeg is om ze op te voeden mag wat mij betreft gelukkig genoeg zijn om ze te krijgen. Ik doe wel mijn best om me hier niet persoonlijk aangevallen te voelen, met mijn moeilijke achtergrond van zwangerschappen die ik niet aan mijn leeftijd te danken heb. Ik gun iedereen, hoe jong of oud ze ook zijn, de wijsheid om hun kinderen niet op te voeden met al te nauwe en dogmatische denkbeelden. Krijg je alleen maar ruzie en oorlog van.
In een aantal jaar kan er veel veranderen bij mensen, op vele vlakken. Geschikt zijn als ouder, op alle vlakken....komt veel meer bij kijken dan leeftijd alleen.
Mijn ouders zijn in de 70 en ze ravotten nog net zo met de kleintjes als dat ze 16 jaar geleden met mijn oudste zoon deden. Dus oud is maar relatief... en een moeder van 65... en zelf 20 jaar zijn.. wat is daar mis mee? Ik stop met deze discussie... want het is zinloos.. ieder het zijne.. en ik hoop voor de jonge garde hier dat het ze allemaal gegund is lekker jong mama te worden.. en dat ze misschien even kunnen nadenken over hun woorden waarmee ze een hele groep kwetsen die niet het geluk hebben hun kinderwens al jaren geleden te vervullen.
Ik vind het nogal moeilijk te bepalen wat de maximale leeftijd is. Wilde op mijn 25e kinderen maar helaas,ex wilde niet. Op mijn 28e huidige vriend leren kennen maar die wilde nog niet. (wel later)Op m'n 33e begonnen en toen de ziekte van Lyme gekregen en geen idee hoe lang het nu gaat duren voordat ik zwanger zal zijn,mocht het ooit gebeuren. Ik ga in ieder geval door totdat ik in de overgang kom! Wij wilden er eigenlijk wel 3. Voor andere mensen ga ik niet bepalen wanneer ze moeten stoppen,dat is aan hun. En een moeder van 65 als kind 20 is vind ik persoonlijk ook geen ramp.
Mijn wens was om voor mijn 30ste twee kinderen te mogen krijgen. Helaas is de wens niet uitgekomen. Ik ben 30 en heb gelukkig een prachtige dochter. Of er een tweede komt... alleen God zal het weten. De discussie over gekwetste mensen kan ik me wel voorstellen maar tegelijkertijd mag je best iets vinden als het gaat over leeftijden. Ik zou na mijn 32ste geen kindje meer willen. Dit is onze beslissing en ik hoop dat het voor die tijd raak is. Ieder zijn eigen, prima toch?
het is toch gewoon iemands mening, wat ik eerder zei, ik vind dat je het niet zo beledigend op moet vatten. Waarom mag iemand niet een max. leeftijd vinden.[/QUOTE] Als iemand jou te jong vind is dat toch ook gewoon een mening.
Ik vind dat iedereen dit voor zichzelf moet weten. De één wil op haar 20e kindjes en de ander pas met 35. Maar die vrouw van 63 snap ik niet.. Ook al voel je jezelf nu hartstikke goed maar als je kindje naar school gaat denken ze dat oma op het schoolplein staat te wachten.
Als iemand jou te jong vind is dat toch ook gewoon een mening.[/QUOTE] ja precies, ik voel mij dus ook niet beledigd, ik gaf dat voorbeeld alleen om aan te geven dat het niet alleen vervelend is voor de ' oudere' moeders, maar ook voor de jongere.
Ik vind dat sommige dingen wel erg persoonlijk opgevangen worden. Ik vind bijv moeders die na hun 30e aan kids beginnen (bewust lang wachten, dus niet omdat het om de 1 of andere reden niet kan/lukt) 'oud'. Het is maar een mening, ik zal niemand om hun keuze veroordelen. Wilt iemand pas na zijn 30e kids, prima, maar ik vind het oud. Hier ging iedereen er ook vanuit dat mijn dochter een ongelukje was omdat ze mij te jong vonden. Prima.. minder leuk om te horen omdat het ook niet binnen een jaar gedaan was, maar het is maar gewoon een mening. Zolang niemand je persoonlijk veroordeeld omdat je jong of oud aan kinderen bent begonnen is het prima toch?
Wij hebben voor onszelf naar onze ouders gekeken. Mijn mans ouders zijn een generatie ouder dan die van mij en dat is ontzettend te merken. Manlief heeft het altijd jammer gevonden dat zijn ouders zo oud zijn, terwijl ik het heerlijk vond dat mijn moeder 40 werd toen ik 16 was. Daarom hebben wij jong voor kinderen gekozen en het geluk gehad dat het relatief makkelijk ging. Wat andere mensen doen moeten ze helemaal zelf weten, maar voor ons is dit de manier