Hoi, Ons mannetje is echt een wildebras. Hij is 1,5 jaar en vind niets leuker dan klimmen, springen en rennen. Al een aantal keer heb ik mn man op z'n donder gegeven als onze zoon viel terwijl mn man op z'n telefoon bezig was of tv zat te kijken. Steeds een nieuwe blauwe plek. Vaak op z'n voorhoofd. Ik werd er zo kwaad om. Nu was ik vanmorgen met onze zoon aan het spelen. Hij komt op me afgelopen voor een dikke knuffel en stapt op een boekje. Ik zag het gebeuren maar zat net te ver weg. Het boekje glijd weg, m'n zoontje zwiept keihard onderuit en klapt precies met z'n oogje op de rand van de tafel. Z'n huidje gescheurd en ik zie bloed...manneke gillen. Ik ben meteen naar de huisarts gereden en gelukkig hoefde het zelfs niet gelijmd. Was heel ondiep. Maar nu voel ik me zo onzeker. De rest van de ochtend liep ik een stap achter mn kind tot hij er zelf geïrriteerd van werd. Toen dacht ik ook: Ik kan het gewoon niet helemaal voorkomen. Een ongelukje is zo gebeurd. Dus heb ik maar weer gewoon gedaan en hadden we een hele leuke ochtend. Hoe doen jullie dat? Hebben jullie ook weleens van die ongelukjes? Ik kan moeilijk mn hele huis met kussens beplakken....
Dit lijkt me de enige manier hoe kinderen de grenzen van hun lichaam en omgeving kunnen leren kennen lijkt me, en zo te horen viel de schade erg mee. Zou me er niet te druk om maken, zolang je een kind niet zonder toezicht bij een vijver of gierput laat spelen denk ik dat je de juiste verantwoordelijk heid neemt en tegelijk de vrijheid biedt aan je kind om op te kunnen groeien.
Ik had een paar jaar geleden mijn vriendinnetje aan de lijn, toen er met haar dochter precies hetzelfde gebeurde. Ook zo hop tegen de punt van de vierkante tafel... Verder zijn oudste dochter en zoontje allebei van de trap gevallen. Er is er een van de bank gevallen. En een van de schommel bij de kinderboerderij. Oudste is van het bed gevallen. Oh ja, zoontje ook een keer! Kortom.....dit wil je niet maar het gebeurt helaas... Voel je niet schuldig hoor! Je probeert altijd alert te zijn maar een ongeluk (je) zit in een klein hoekje... En kinderen leren er ook van.
Dankjewel! Ik vind het erg fijn om te lezen dat het er bij hoort.De punten van de tafel zijn trouwens allemaal voorzien van zo'n lelijk plastic ding. Hij viel op de lange zijde en daar kun je niets op plakken. Idd hoort het erbij en ik kan moeilijk de hele dag op z'n lip gaan zitten, maar vroeg me wel af of andere moeders dat wel doen.
Die van mij is ook een wildebras.. ik begin het nu wat meer los te laten maar in het begin stond ik ook overal naast. Paar keer behoorlijk gevallen, niks aan de hand. En net die ene keer dat hij helemaal niet hard viel - en niet eens kunsten aan't uithalen was ook - had ie een stukje van zijn tand af. Nadat ik een hele tijd boos op mezelf ben geweest heb ik de knop omgezet.. ik kan nu eenmaal niet alles voorkomen. Hij zal soms vallen, hoe voorzichtig ik ook ben.. het hoort erbij. Je bent echt geen slechte moeder hoor, al ik kan ik me het gevoel wel voorstellen.
Tja vervelend maar vast niet de laatste blauwe plek! Kinderen leren hun grenzen kennen door ze te verkennen en soms er overheen te gaan... Mijn zoontje had dit weekend twee keer een tand door de lip... eerste keer klom hij boven op de oudste en kukelde eraf.... Tweede keer stond hij te springen in zijn bedje denk ik, ik hoorde lawaai, vervolgens huilen. Dus ik erheen, leek niks aan de hand, maar later zat er een bloedvlek in het hoeslaken en had hij een dikke lip.... Onze oudste valt 10x per dag denk ik. Zit onder de blauwe plekken maar dat is het eigenlijk. De jongste is wat handiger en bedachtzamer, maar ook erg ondernemend dus die valt ook wel eens! En hij tuimelt nog zo leuk om af en toe, pok koppie op de grond.. gelukkig hebben we laminaat op houten vloer, dat veert wel mee. En hij mag graag klauteren (vooral op zijn zus) tja dat hou je niet tegen hoor! Gelukkig zijn ze het zelf meestal heel snel weer vergeten!
Gaat vast nog wel vaker gebeuren . Ze zijn grenzen aan het verkennen én verleggen en ze zijn vaak ook enorm onbeholpen. Wat ook leuk is -not- is tijdens het stoeien zélf flink geraakt worden. Kreeg een kopstoot...zo een tand door m'n lip! Zelf had kleine man geen centje pijn, maar ik heb mooi wel een week met een gezwollen lip gelopen .
Vervelend, maar het gebeurt nou eenmaal. En je hoeft je zeker niet schuldig te voelen. Hij is pas 1.5 en zal wel veeeeeel vaker in zijn leven vallen.
Niet schuldig voelen, dit gaat nog veel vaker gebeuren. Ook mijn 3e valt nog regelmatig, je kunt er niks aan doen. Hij is zelfs een keer van de trap gevallen (ok, daar voel ik mij wel nog steeds schuldig over, is al een jaar geleden).
Och jee, heb je even... Het heftigste hier was toen mn oudste van toen 2,5 dolenthousiast door het huis raasde, op de bank sprong en zo over de achterkant van de bank heen met haar hoofd op een ijzeren verwarming knalde. Ik heb haar doorvoor zooo vaak bij die bank weggehaald en verteld dat ze er niet op mocht klimmen en die ene keer dat ik met mn man stond te kletsen en we beiden niet goed opletten gebeurde er dit. Gelukkig viel het mee, maar we moesten haar die nacht wel elk uur wakker maken. Daarnaast nog tig kleinere ongelukjes meegemaakt. De jongste glijdt hier zo'n beetje 5 x per dag uit over een boekje. Ze pakt de hele dag door zelf boekjes uit de kast, die ze er zelden weer terug in stopt. Ik heb het boekjes rapen maar min of meer opgegeven overdag omdat er leterlijk geen einde aan komt. Dochterlief is inmiddels al zo vaak over boekjes op onze gladde, houten vloer uitgegleden dat ze er soms haast uiziet als een volleerd snowboarder terwijl ze glijdt . Kortom, schrikken misschien- helemaal met bloed natuurlijk!, maar het is echt niet jouw schuld.
Kinderen vallen nou eenmaal. Ik let op maar hier word er ook wel is gevallen in een moment van onoplettendheid.
Dat beschermen na een ongeluk herken ik wel. Onze dochter van nu 6 is helemaal niet zo wild maar ze was in haar peutertijd wel heel onvoorzichtig en nogal onhandig . Zij is toen ze net 3 was van haar fietsje gevallen en beide voortanden lagen eruit..Zoooo! wat vond ik dát erg de eerste paar weken. Steeds een 'wat als' scenario bedenken; waren we maar niet gaan fietsen (want ze had eigenlijk helemaal geen zin), dan was het niet gebeurd etc. En de eerste weken daarna echt veel te beschermend. Steeds de angst dat ze weer zou vallen. Brrr! Als ik eraan terugdenk.. Haar volwassen tandjes zijn sinds een paar weken door, en ondanks dat we eraan gewend waren ben ik zó blij dat ze door zijn! Nr 2 van 1,5 heb ik wel eens head-first van de bank zien kukelen, waardoor zijn nekje werd 'gevouwen' (lastig uit te leggen..) Hja..kinderen, goed voor een portie geluk in je leven, maar iets minder goed voor het hart
Hier ook een wildebras hoor, zijn kopstoten hebben mij al twee keer een blauw oog opgeleverd. Ook weleens achter de bank gekukeld,paar treden van de trap gemist,ergens tegen aangelopen enz enz
Hier ook een meisje wat vaak valt, zich stoot of wat dan ook. Ze zit altijd wel onder de blauwe plekken. Nou heb ik zelf heel snel blauwe plekken en DL volgens mij ook. Soms denk ik; als ik dr een witte muts opzet is het een smurf
Ik kan de tel niet eens meer bijhouden. Maar vallen hoort nou eenmaal bij het leven. Ik let wel op, maar als ik al tig keer gewaarschuwd heb en ze doen het toch, moeten ze soms maar eventjes voelen.
Bedankt voor alle reacties! Ik voel me al iets beter als moeder gelukkig. Het oogje is wat blauw geworden, maar valt mee. En zl lijkt er geen last meer vn te hebben. Gelukkig ook geen vervelende opmerkingen gehad ofzo.
Maar ben je dan zo onzeker dat je je een slechte moeder voelt als je kind valt? Dat is echt niet lullig bedoelt, maar misschien moet je daaraan werken anders wordt je er volgens mij niet gelukkig van!