Hallo, Ik vind het moeilijk om dit op te schrijven maar ik zit er toch wel mee en hoop dat het delen met anderen helpt. Tot voor kort ging het prima tussen mij en m'n dochtertje. Ze lachte voluit naar me en wilde ook graag bij me zijn. Nu sinds een paar dagen is dat een stuk minder. 's Ochtends als ik haar kamertje binnen loop dan krijg ik nog wel een lach maar daarna krijgt ik alleen maar "serieuze" blikken van haar. Als ze haar vader ziet dan krijgt hij een stralende lach van haar en als hij contact met haar maakt dan krijgt hij vaak een grote lach. Ze ka echt bij hem schateren. Als ik haar in mijn armen heb dan wil ze daar weer snel uit. Ze is altijd al gek op haar vader geweest en daar ben ik natuurlijk erg blij mee. Hij hoeft maar iets kleins te doen en ze lacht al. Ik heb altijd wat meer moeten doen om een lach te krijgen. In het begin had ik daar moeite mee maar dat heb ik kunnen accepteren. Het is immers geen wedstrijd en als zij maar gelukkig is dan ben ik het ook. Ik ging ervan uit dat het komt omdat ze mij vaker ziet. Maar zelfs als ik een hele dag weg geweest ben en weer thuis kom, brengt dit geen verandering. Terwijl als papa een hele dag weg geweest is dan is ze super blij als hij er weer is. Het maakt mij onzeker. Is ze boos op mij? Doe ik dingen niet goed? Mijn vriend zegt dat ik het me niet moet aantrekken en dat ik niets verkeerd doe. Maar dat zorgt er niet voel dat ik mijn vervelende gevoel kwijt raak. Ik denk dan ook: dat is makkelijk gezegd want bij jou straalt ze. Ik heb al gehoord over papa en mama fases. Maar kunnen ze die ook al zo jong hebben? Hoe kan ik hier het best mee omgaan? Meer aandacht aan haar geven, juist wat meer afstand nemen? Zijn er meer moeders die hier ervaring mee hebben en er ook wel wat moeite mee hebben? Hoe gaan jullie er mee om? Groetjes, Natalie
Hier precies hetzelfde, alleen ik heb er geen moeite mee. Ik vind het juist leuk om te zien dat papa nu ook iets extra's met haar heeft. Als moeder heb je al zo automatisch een speciale band met je kindje, een vader zit er maar een beetje bij (om het heel bot uit te drukken). Hier ook veel lol en lachen met papa, ik moet veel meer moeite doen voor gelach, moet minstens op mn kop staan, en een liedje zingen en tegelijkertijd in mn handen klappen of zo. Maar als ze moe is, of gevallen is, of als ik de kamer uitloopt: mama mama mama!!!! Ik denk dat een vader en moeder allebei een andere band met hetzelfde kindje hebben. Met vaders is het misschien wat meer outgoing, plezier maken, en met moeders meer emotie, gevoel, warmte. Probeer het zo te zien, misschien helpt dat je het te accepteren?
Volgens mij is het heel gewoon en niets persoonlijks. Je kindje is helemaal weg van jou (dat weet ik zeker) maar papa is leuker. Ik vind het journaal kijken heel belangrijk en doe dat trouw elke dag en zou niet zonder kunnen maar Grey's Anatomy is leuker (maar niet voor elke dag...) begrijp je wat ik bedoel? Jij bent mama en dat is de meest bijzondere functie / titel/ positie etc in de hele wereld...alleen je kindje laat dan niet altijd even duidelijk merken.. maar wacht maar tot het erop aan komt.. dan weet ze jou wel te vinden. Op zo'n jonge leeftijd hoor ik dit wel vaker bij meisjes... bij jongens zie je dit weer wat later komen (en trekken dan erg naar hun mama's...)
Ik weet dat het zo is maar ik vind het moeilijk dat vader en moeder een andere band hebben met een kindje. Dat zal ik inderdaad moeten accepteren. Ik wil teveel vader en moeder voor haar zijn. Ik weet dat de moeder automatisch al een band heeft met haar kindje. En dat gevoel had ik ook maar dat gevoel wordt steeds minder. Dat komt waarschijnlijk omdat ze minder afhankelijk van me is. Ik geef inmiddels geen bv meer. Dus alles wat ik haar nu geef, kan ze ook van anderen krijgen. Bij mij thuis was de rolverdeling met vader stoeien, spelletjes doen en lol trappen, mama zorgde voor me. Ik wil niet zo'n soort rolverdeling. Mijn vriend heeft wel ook de zorgrol samen met mij op zich genomen. En dat is fijn maar ik wil ook de leuke, grappige ouder zijn. Ik heb nog niet het gevoel dat mijn dochter en ik al een speciale band hebben. En dat vind ik jammer.
Ik snap heel goed wat je nu zegt, over dat de band met je kindje verandert: einde bv, kindje wordt ouder, gaat spelen, rolverdeling.... De eerste paar maanden vond ik het bijna eng: mn kindje zou me niet meer nodig hebben, HELP! Zo was ik in de eerste 2 maanden een keer een paar uur weg, en jeetje zeg: het ging gewoon goed thuis, ik was overbodig! Voor papa is er een zich langzaam ontwikkelende band vanaf de geboorte. voor mama is er denk ik een hele sterke biologische, natuurlijke band, die enorm snel van vorm verandert in de eerste maanden/ het eerste jaar. Tenminste, zo ervaar ik het. Voor mn man groeit de band alleen maar. Ik heb soms eht gevoel dat het minder wordt, dan weer sterker, dan weer anders.... een continue verandering en ontwikkeling. Misschien dus kun je proberen "het proces" te zien - hoe de dingen veranderen, wat je mist, waarom, wat je er voor terug krijgt etc. Ik denk maar hardop hoor... Het gekke is: ik had niet van mezelf verwacht een zorgende moeder te zijn, en verrek, ik ben het! Ik ben zo moeder als wat. Was mijn moeder ook. Ik kom uit een traditioneel gezin, en hoe ik misschien altijd gedacht heb het anders te doen, ik rol er toch automatisch in, in de rol. Ik vind het niet zo erg hoor, ik doe kennelijk dat waar mn kwaliteiten liggen
Hier hetzelfde hoor! Als papa Patrick komt ophalen van het kinderdagverblijf lacht hij van oor naar oor, maar bij mij blijft hij liever dat doen waar hij mee bezig is. Ook als papa thuis komt en wij voor het raam staan, trappelt hij van plezier. Kom ik thuis kijkt hij even en gaat weer verder met waar hij mee bezig was. Bij papa is het met spelen schateren van het lachen en bij mij kan er net een lachje af en soms een schaterlachje. Misschien komt het wel dat het "normaal" is dat mama thuis is en papa minder vaak thuis is. En op de dag dat mijn man papadag heeft, gaan ze zwemmen en leuke dingen doen (hij doet ook wel een beetje in het huishouden hoor ). Maar als hij huilt wil hij graag getroost worden door mama . Ach liever zo dan dat mijn man niet naar hem omkijkt of dat Patrick helemaal niet op hem reageert.