Ik ken die frustratie, over precies dezelfde onderwerpen! Het is niet veel anders in een FPA als in een PPC, blijkbaar Behalve dan het drugsgebruik, dat kan hier uiteraard niet. Ik werk als functionaris, doe veel met deskundigheidsbevordering van het personeel en geef advies over bedrijfsvoering, dus ik moet me wel heel erg bezighouden met hoe de regelgeving wordt nageleefd en de bejegening wordt ingevuld.
Hier een INFP-t. Wel herkenbaar hoor de meeste dingen. Met nog een vraagje aan mijn mede INFP-ers: hebben jullie ook altijd het gevoel dat je nergens echt "bij hoort"? En de eeuwigdurende zoektocht naar gelijkgestemden, die op de een of andere manier nergens te vinden zijn. Hoewel ik de meeste mensen wel op de een of andere manier leuk of aardig vind ben ik nog steeds op zoek naar een soort van soulmate of zoiets
Ja, herkenbaar hoor. Ik voel me ook niet op mijn gemak in groepen bijvoorbeeld. Ik ben sociaal en vriendelijk en houd van mensen ontmoeten. Ik pas me gemakkelijk aan. Maar echt opladen en ontspannnen doe ik alleen. Met een boek, in mijn tuin, muziek luisteren, schrijven of hardlopen. Verder wel goede vriendschappen en kennissen. Waarbij ik de laatste jaren meer oplet met wie ik echt goed contact heb. Op die vriendschappen meer de focus gelegd. Wat betreft soulmate, die zoek ik steeds meer bij mezelf. Klinkt een beetje suffig, maar ik was daar ook altijd zo naar op zoek. En dan voelde ik me snel eenzaam of had ik hoge verwachtingen van contacten. En nu geniet ik er steeds meer van om tijd met mezelf door te brengen. Iemand anders hoeft me dat gevoel waar ik naar zoek dan niet te geven. Hierdoor veel meer ontspanning gevonden in omgang met vriendinnen en andere contacten. Hopelijk begrijp je wat ik bedoel . Maar dat zal vast als mede INFP-t ‘er .
Ik heb dat gevoel heel lang gehad, en eigenlijk pas toen ik mijn vriend leerde kennen ging dat over. Inmiddels ook mijn beste vriendin erbij, en nu voelt het wel alsof ik 'mijn soort' gevonden heb. Zij begrijpen mij volledig, en andersom. Maar daarnaast vermaak ik me ook prima in mijn eentje en herken ik me ook volledig in wat @Line zegt.
Ja, heel erg gehad! Moet zeggen dat ik me een soort overgegeven heb eraan en aangepast aan anderen dat het nu wel meevalt. Voelde me altijd een soort kameleon die in elke situatie aan kon passen aan de omgeving. Kom echt maar zelden iemand tegen die hetzelfde denkt. Misschien moeten we een INFP clubje oprichten
Ik ben een ISFJ-A. Ik herken me niet in alles, maar als ik naar de 16 types kijk, dan klopt het inderdaad wel. Een tijdje terug nog een Belbin test gedaan op het werk met een aantal collega’s en daar scoor ik het hoogst op bedrijfsman, zorgdrager en groepswerker.
Heel herkenbaar! Ik heb het wel een beetje geaccepteerd, maar me ook vaak heel eenzaam en onbegrepen gevoeld. En bij tijden nog wel eens... Edit...zie dat we niet precies hetzelfde type hebben...INFJ-T, maar ik voel me wel hetzelfde, haha...
Nope, ben niet in 1 doosje te stoppen en pas dus nooit echt ergens bij en om eerlijk te zijn wil ik dat ook helemaal niet. En ik vind het ook zowel irritant als verfrissend om met mensen om te gaan die juist totaal anders in het leven staan dan ik.
Nog een leuke: alle types n.a.v. de letters geconcretiseerd in een omschrijving van 1 zin: Bekijk bijlage 552259
INFP-t. En precies zoals @Line Ik heb wel vrienden maar ben het meeste op mijn gemak met man of katten of alleen.
Dit vind ik ook erg specifiek: 'Hun taalkennis stopt niet bij hun moedertaal. Ze worden beschouwd als begaafd als het gaat om het leren van een tweede (of zelfs derde!) taal.' Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in vreemde talen en wilde ook altijd 'iets met talen' doen. Spreek dan ook naast NL, Engels, Duits, Frans en Spaans. Zou nog graag Italiaans of een Scandinavische taal willen leren. Is dit bij mij mede INFP'ers ook van toepassing? Of, is het gewoon toeval...