Kleuterpuberteit??

Bij meiden duurt dat t hele leven

Ik heb 2 meiden, mn buurtjes 2 jongens, precies dezelfde leeftijd. Niet te vergelijken haha. Als t daar nee is, dan is t huilen of even piepen. Is t hier nee, dan weet meteen heel de straat dat er hier in huis nee is gezegd
Sinds mn oudste op school zit is dat nog erger, krijg regelmatig een antwoord waarvan ik denk "hoe kom je erbij"
Maar als ik de dames samen op t schoolplein bezig zie weet ik waar t vandaan komt. Ze maken geen onderscheidt van wat ze tegen klasgenootjes zeggen en tegen papa en mama, daar moet nog even aan gesleuteld worden haha

 

Mn zoon is ook net 5 en idd niet zo'n dramaqueen bij een "nee" dan bijv (nu al) mn dochter. Hij probeert wel uit en gaat dan flink huilen als ik bij mn "nee" blijf, maar dan is het over.
Ik herken de brutale opmerkingen echter wel en weet dat het van BSO/school komt. Vooral BSO, waar hij ook in aanraking komt met oudere kindjes. "Wat je zegt ben je zelluffff!!" Of: "Echt wel!/ Echt nieieiehtt!!" Dat soort dingen. vrij onschuldig, maar wel een tikkie brutaal. Die leugentjes herken ik ook. Denk zeker dat het dus een fase is, maar hoe lang die duurt...??
Slaan doet hij nagenoeg niet. Zn zusje daarentegen... knijpen, slaan... gemeen doen... en waar ze het van heeft??!! Dat heeft mn zoon echt nooit gedaan! Meisjes eigen???

 

Hier ook een lastige periode totdat ik een afspraak heb gemaakt. Er hangt een lijstje met regels en een stickervel ernaast. Als mijn dochter 3 waarschuwingen krijgt op een dag dan krijgt ze geen sticker. Bij 7 stickers mag ze een cadeautje grabbelen en bij 14 stickers mag ze kiezen wat we gaan doen (dagje weg, bv strand of zwembad). Het werkt als een tierelier!

 

Hier help "humor" de laatste tijd erg goed.
Als hij een nukkige bui heeft, boos wordt om niets of echt driftig en wil slaan ofzo dan zeg ik iets geks waardoor hij ineens weer moet lachen of in ieder geval minder boos is.
"Als je zo boos blijft doen dan zet ik je zo boven in die boom, ga je daar maar boos zitten zijn"
Of ik pak hem bij zijn hand en loop met hem naar buiten en zeg dat hij dan maar even hard tegen de muur moet schoppen.
En bij liegen zeg ik dat zjjn neus groeit en die ze je hem voorzichtig aan zijn neus voelen
Nou ja niet de meest humoristische voorbeelden maar ik kom even niet op een leuk voorbeeld
Ik leg daarbij altijd wel uit dat wat hij deed niet het gewenste gedrag was en wat ik wel wil zien/horen en op dit moment werkt dat hier best prettig.

 

Oh, zo herkenbaar... Hier is hij begonnen toen ze naar school ging... Met vlagen gaat het beter, maar soms is het echt weer dramatisch... Ik denk dat het een fase is van uitproberen en ontdekken van nieuw dingen en van 'jezelf'. Dat merk ik tenminste heel erg aan onze oudste...die lijkt sinds ze naar school gaat zo iets te hebben van 'oh, maar je kunt dus ook niet de waarheid zeggen' en 'oh, maar je kunt het dus ook niet met je ouders eens zijn'. Zo heeft ze een periode geen groenten willen eten, omdat 'groenten niet lekker zijn', terwijl ze die gewoon heel graag lust (en inmiddels ook gewoon weer eet ). Haar handen niet wassen na het plassen (of haar billen niet afvegen...ook zo iets...), is hier volgens mij grotendeels gemakzucht: ze wil snel weer verder spelen (dus ik heb haar uitgelegd dat ze veel sneller klaar is als ze het meteen doet, dan wanneer ze een discussie met mij voert en dan alsnog terug moet om haar handen te gaan wassen ed - dat begreep ze gelukkig wel ). En hier vooral gillen als ze boos en stampvoeten als, heel soms probeert ze te slaan of maakt ze iets kapot. Als ze mensen (of dieren) pijn doet of dingen kapot maakt, dan is voor mij de grens bereikt en dan gaat ze naar de gang/haar kamer als straf en dan praten we er daarna over (op dat moment heeft het geen zin, dan is ze totaal niet aanspreekbaar). En ik heb als regel ingesteld dat dingen die ze expres kapot maakt, weg gegooid worden (en dus niet vervangen worden, want ze had zo iets van 'dan koop je toch een nieuwe'). Nadat ik dat ook een aantal keer gedaan heb, zijn er niet veel dingen meer kapot gemaakt.

Dat liegen vind ik echt wel een heel lastig iets... Ga het eens proberen met de opmerking van de groeiende neus, maar eerst Pinokkio maar eens voorlezen/laten zien.

Ik hoop dat ze op een gegeven moment steeds meer begrijpt van de sociale omgang van mensen met elkaar en dat ze na van alles te hebben uitgeprobeerd zichzelf weer 'vindt' en het op haar eigen manier kan doen. Maar hoe lang dat duurt...? Ik vrees nog een flink aantal jaar...

 

Hier ook aan de orde van de dag, nou ja, bijna elke dag wel een keer. Al een jaar wel denk ik en ik denk niet dat het snel over zal gaan . Daarbij kan ze grapjes nu wel goed hebben en is ze opeens zo groot en zo wijs. Het heeft dus wel een functie behalve papa en mama pesten

Kleding uitzoeken doet ze al een jaar zelf, alles waar ik mee aankom is toch niet goed. Als ik het eens probeer loopt ze stampvoetend naar boven om de 'goede' kleren uit te kiezen.

 

Heel herkenbaar! Ik lees even mee want ik ben nog een beetje zoekende naar de juiste manier om hiermee om te gaan.

 

Mbt kleding wisselt het bij J. Soms weigert ze echt bepaalde dingen aan te trekken. Ik probeer haar zoveel mogelijk zelf te laten kiezen, maar soms kies ik en dan probeer ik haar de keus uit twee dingen te geven, zodat ze toch nog wat te kiezen heeft, maar niet in een glittermaillot naar het bos gaat... Wat dat betreft is de jongste nu al lastiger, die zet het dan echt op een gillen.

 

Hier is de keus vaak eerst: jurk, rok of broek. En dan kijken we daarna wel hoe en wat verder. Als ze alleen maar naar school hoeft of het weekend is, dan mag ze zelf kiezen. Als ze naar de BSO gaat, dan wil ik meer inspraak, omdat ik haar niet in haar allerbeste kleren naar de BSO wil hebben (als ik zie hoe ze daar soms van terug komt...). Dat begrijpt ze wel en daardoor accepteert ze het over het algemeen ook vrij goed.

Dingen die ik echt niet wil dat ze draagt (te groot, te klein, te oud, kapot, niet passend bij het seizoen, enz.) haal ik uit haar kast, scheelt een hoop strijd. En verder is het bv. zo dat zij de jurk kiest en ik een bijpassende legging of maillot (en een heel enkele keer andersom, omdat ze dan per sé een bepaalde legging of maillot aan wil, dan zoek ik er een passend jurkje of setje bij).

 

zoontje wil ook zelf kiezen en hij ziet er niet uit elke dag. maar goed, dat is OK denk ik.hij is gewoon koppig geworden. wat hier wel helpt een kaart met vakjes waar kruisjes of vinkjes kunnen komen, luisteren opruimen slapen eten etc etc zijn de aparte thema waar bij hij kan scoren. hij wil naar bioscoop als beloning. tja..we zouden toch naar bioscoop gaan dus..het werkt heel goed.geen gezeur en strijd.

 

Herkenbaar!! Die uitingen van onvrede zoals: maak ik zelf wel uit...of dat soort kleuteruitspraken of het wegdraaien van ogen bv wordt gewoon niet geaccepteerd. Eerst een waarschuwing en blijft madame dan doorgaan kan ze op de gang afkoelen. Ik heb er nl totaal geen trek in dat haar kleine broertje straks dat soort buien gaat overnemen.

met kleding mag zij of een boven of onderstuk uitkiezen en mama combineert het. Geen andere opties (ja 1: in je ondergoed naar school) dit is hier overigens nooit een strijd want ik doe dit al vanaf dat ze een jaar of 3 is. Ik sta niet toe dat ze voor gek loopt, zo gan wij in de winter niet op slippers en in de zomer niet op kaplaarzen naar school. Snowboots zijn voor als het sneeuwt en crocs alleen voor achter in de tuin ik zie op school nl soms wat exemplaren voorbij komen waar ouders daar dus maling aan hebben..ik dus niet

Boos zijn mag absoluut hier..hysterisch worden niet. Ze mag het altijd duidelijk maken wanneer ze het ergens niet mee eens is. Alleen niet door te huilen en te gillen maar door te praten. Overleg is bijna altijd mogelijk hier en wij respecteren haar mening en inbreng. Het kan wel voorkomen dat iets echt even moet zoals wij het dan aangeven en dan is dat ook zo.