Ik las 26 maart jl. op NU.nl (sectie Economie) dat dertigers het zwaar vinden om ambitieus te zijn en een gezin te hebben. De kinderen zouden hun ambitie in de weg staan. Nu is het hebben van een kind ook niet zomaar iets. De verantwoording is enorm en je moet er echt iets aan doen om tijd voor jezelf te hebben. Werken en moeder zijn kan dus zwaar zijn. Wat ik me wel afvraag is of de crisis voor mensen een reden is om het gezin klein te houden. Van het krijgen van je eerste kindje zal niets of niemand je mijns inziens af kunnen houden, maar een 2e ?
Ik vermoed juist het omgekeerde; ik denk dat er door de crisis mensen juist sneller een kindje zullen krijgen. En dan denk ik vooral de mensen die het finacieel erg slecht hebben, mensen uit bepaalde milieu's. Dat ze juist een kindje krijgen om weer een lichtpuntje te hebben o.i.d. volgens mij is dat ook juist wat er de vorige keren gebeurden tijdens de crisis(en)
Er zijn volgens mij twee kanten aan. Ten eerste gaan mensen op zoek naar goedkopere vormen van recreatie. En voor mensen met een relatie is sex natuurlijk een goedkope en leuke vorm van zich te vermaken. Een tijd geleden had ik al op de radio gehoord dat het sexleven van de Britten door de crisis een boost kreeg. En tsja waar er meer gesext wordt, worden er over het algemeen toch wel wat meer kinderen geboren (tsja voorbehoedsmiddelen zijn niet 100%, of je moet aan de pil zijn, een condoom gebruiken plus een pessarium met pasta en niet vrijen op je vruchtbare dagen). Aan de andere kant zullen mensen waarvan de baan op de tocht staat er wel even over nadenken of het op het moment een goede situatie is om een kindje op de wereld te zetten. We leven nu eenmaal in een materialistische samenleving en mensen willen vaak hun kinderen zo veel mogelijk 'spullen' geven. Ik denk niet dat mensen met een zeer grote kinderwens die al een tijd bestaat dit gaan opgeven, maar er zullen ook mensen zijn die het nog even aan kijken als er geen andere tijdsfactoren meespelen. Uiteindelijk denk ik wel dat het geboortecijfer gaat dalen, maar niet zo super sterk!
Ik denk het wel. Een vriendin van mij had alles voor elkaar. Leuk huis, haar man een eigen bouwbedrijf en net een kindje. Ze wilde lekker thuis moeder zijn en een gezinnetje stichten. Nu moest haar man weer in loondienst omdat er veel minder werk was. Daarom moest zij weer werken en dan nog is het allemaal ineens heel krap met geld geworden. Een tweede kunnen ze nu niet betalen. Ik weet nog niet wat wij gaan doen. Financieel kan het wel. Ik ben bijna afgestudeerd en ik ga wat voor mezelf beginnen ( zonder investering) en mijn man heeft net een vast contract gekregen. Kindje kan wel en ik wil ook wel, maar de crisis zet me wel aan het denken.
ik denk dat mensen die het ruim hebben en al een kindje hun levensstijl aanpassen in mindere tijden om een tweede kindje te kunnen krijgen. en mensen die het al niet breed hebben en al een kindje twee keer nadenken, omdat het financieel niet op te brengen is.
Ook hier gaat de wens voor een tweede kindje het vriesvak in voorlopig Het is financieel niet haalbaar (meer) en ik heb moeite met een geschikte baan vinden. Als ik weer een tijdje aan het werk ben, proberen we verder voor een tweede kindje.
ik denk ook zeker dat het invloed heeft, eigenlijk is niemand zijn baan meer zeker, en als je alles goed overdenkt denk ik dat het veel mensen zal tegen houden.
In tijden van crisis kruipen mensen toch juist lekker dicht tegen elkaar aan enzo? Op heel veel manieren... Familie wordt weer belangrijker, mensen worden minder egoïstisch en individualistisch en ze richten zich meer op traditionele waarden. Blablabla, dat vertelde een socioloogmeneer pasgeleden op de tv. Volgens hem zien mensen dat er meer is dan vier vakanties op een jaar, twee avonden in de week uit eten en een elke zaterdagmiddag shoppen en een flitsende carrière en zou de crisis juist goed zijn voor het aantal kinderen. Aan de andere kant kan ik me zo voorstellen dat je je kinderwens even uitstelt als er banen op de tocht staan. Er is voor allebei wat te zeggen denk ik...
Gezien de statistieken hier op de site bij de oktobermamma's voelen de ZP-mamma's zich in ieder geval niet zo. Daarnaast vertelde mijn VK dat ze in tijden niet zo'n aanloop hebben gehad als nu. Ze konden het amper bijbenen. Ik was er zelfs maar net op tijd bij met kraamzorg. Dus ik geloof er niet zo veel van ... Groetjes, Josien
Ik geloof ook echt niet dat er over het krijgen van een eerste kindje getwijfeld wordt. Wellicht is er nu een babyboom, omdat we inderdaad gezellig thuis blijven Maar wat doen we daarna? Ikzelf hoopte eigenlijk stiekum op een spontane zwangerschap, maar de crisis zorgt ook bij mij voor een klein gedeelte voor twijfel. Uiteraard speelt mijn leeftijd een iets grotere rol. Vandaar dat ik wel benieuwd was hoe zo'n poll uit zou pakken. Groetjes, Danielle
Bij ons is het zeker zo, dat we voorlopig wachten met een kindje, omdat het financieel niet haalbaar meer zal zijn
wij zijn gewoon gegaan voor een tweede. Ok,dan is het misschien geen patat meer halen,maar zelf bakken. Niet telkens nieuwe kleertjes,maar ook gekregen kleren. en minder koekjes enz bij de koffie. Maar ik denk dat het wel een goede les is,om mensen minder materialistisch(zoiets haha)te laten worden! En als ik heel eerlijk ben,merken we niet eens dat we een kleintje hebben,je gaat je geld anders besteden.
Zolang je niet te vrezen hebt voor je baan, lijkt me t geen reden om het uit te stellen. Wij zijn er du sook vol voor gegaan En idd, dan maar iets minder van dit of dat... Kan me wel voorstellen als je ineens minder inkomen hebt, je t toch niet aandurft. Aan de andere kant, ik ben ook geboren terwijl mijn vader geen werk had. Niks tekort gekomen
Ik werk in een baby winkel en van die crisis hebben wij nog niks gemerkt. Eerder het tegenover gestelde. De laatste tijd is het ongelooflijk druk bij ons. Af en toe kunnen we het gewoon niet aan. Komt ook wel een beetje door dat er bij ons in de buurt een grote babyzaak failliet is gegaan en we veel klanten krijgen die bij ons alles opnieuw bestellen omdat we zo snel kunnen leveren. Dus indirect hebben we wel een beetje met de krediet crisis te maken.
Hoe wegen jullie de nadelen op tegen de voordelen dan? Ik wil mijn kind(eren) echt niet verwennen op materialistisch gebied, maar ik ben gewoon zo bang voor wat de toekomst brengt. Niet alleen op financieel gebied, maar ook op het vlak hoe de maatschappij zich ontwikkeld in negatieve zin. Ik wil ze natuurlijk wel kunnen geven wat ze écht nodig zijn. Then again, hadden onze ouders vroeger niet dezelfde angsten? En hoe gaat dat dan als ze straks naar school gaan? Kost dat geen klauwen met geld? Ik ben vast niet de enige die heel veel beren op de weg ziet, toch? En het is zo verschrikkelijk moeilijk. Elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om een tweede kindje, maar mijn verstand zegt dat het verstandig is om te wachten. En er is een zinnetje dat me steeds door het hoofd spookt en die bezorgt me gewoon letterlijk slapeloze nachten: "Your heart tells you when you're ready to have a baby, not your bank account' (kwam eens voorbij in Ghost Whisperer ) Zucht... hoe komen jullie tot zo'n besluit?
begin jaren 80 was er toch ook een hoge werkeloosheid? tenminste, als ik t zo hoor van mijn ouders en schoonouders. Hun hebben denk ik idd ook met die twijfels gezeten, en onze grootouders...net na de oorlog w.s ook. Bij ons overwon het gevoel gewoon....we hebben liefde genoeg om te geven! Maar wat wel zo is, alle grote dingen hebben wij al in huis; kamertje, wagen, box etc. Dus ja, dit kindje kost niet zoveel als Eva in t begin Kan me voorstellen als je dat allemaal nog aan moet schaffen, je daar wel tegen op ziet. School maak ik me niet zo druk om eigenlijk. Eva gaat volgend jaar naar de basisschool en dan betaal je alleen ouderbijdrage....dus de eerste 12 jaar zijn wat onderwijs betreft niet zo duur. En in 12 jaar tijd kan een hoop veranderen toch? Denk dat je in dit soort dingen gewoon je gevoel moet volgen, het is nooit HET PERFECTE MOMENT. Altijd is er wel iets waardoor je t uit kunt stelle n
Mijn ouders hebben het gered in de jaren 80, wij zullen het ook wel redden.... Maak me meer zorgen over hoe de wereld er in het algemeen uit zal zien in mijn kind zijn toekomst dan over ons persoonlijke financiele plaatje.