Hallo moeders, ik kom even wat steun zoeken bij jullie.. Mijn peuter is in mei 2 jaar geworden en heeft altijd al een pittig karaktertje gehad. Een maand geleden zijn we (tijdelijk) bij mijn ouders ingetrokken omdat ons nieuwe huis nog niet klaar is. Best een heftige verandering en daar heeft ons zoontje best last van gehad. Huilend wakker worden, verlatingsangst, 'ouwe huis toe' etc. Nu heeft hij het er minder vaak over, maar hij zoekt op het moment zo vaak mijn grenzen op, ik vind het hartstikke zwaar. Heb 5 weken vakantie gehad en begin nu weer met werken. In de vakantie viel me op dat hij zich totaal niet alleen kan vermaken en alles samen met mij wil doen. Niet met oma, niet met papa, alleen maar mama. Ik probeer hen soms even te negeren, in de hoop dat hij zelf gaat spelen, maar het helpt allemaal niet. En als ik dan iets met hem doe, is hij alleen maar aan het "jammeren" of daagt hij mij uit door stoute dingen te doen. Ik werk in het onderwij en heb echt wel veel geduld, maar mijn lontje wordt nu steeds korter! Het maakt me onzeker en ik vraag me echt af hoe ik hier nou mee om moet gaan. Overigens; bij de oppas of bij papa is er uiteraard niks aan de hand. Waarschuwen, consequent zijn, negatief gedrag negeren, picknick your battle, afleiden; alle tactieken zijn wel aan zet geweest. Eigenlijk zoek ik bij jullie een beetje herkenning...
Persoonlijk denk ik dat je teveel van je uk verwacht. 2 jaar wil niet zeggen dat ze al een hele tijd alleen kunnen spelen. Hier sinds een goed jaar dat het wel eens voorkomt dat hij een uurtje alleen kan spelen maar het liefst dicht bij ons of samen met ons. Het is niet anders en soms help ik hem even met opstarten en ga dan mijn eigen gang. Dat heeft lang geduurd voordat dat werkte. Sterkte het is geen makkelijke leeftijd.
Een verhuizing kan veel impact hebben, zeker in combinatie met de leeftijd. Ik zou kiezen voor veel lichamelijke activiteiten, veel speeltuinen, fietsen, zandbak, klimmen e.d. Hoe intensiever ze bezig zijn geweest, hoe rustiger en meer tevreden ze erna zijn. Het helpt om tijdens het buiten zijn dan ook echt samen te spelen, wedstrijdje houden, samen klimmen, veel lachen. Dat contact is fijn voor kinderen. Ik zou dan in de ochtend ontbijten, even wat in huis doen en dan erop uit. Loop een lange route naar de winkels, bieb, speeltuin of boerderij en klets onderweg. Maak er echt een ontspannen moment van zonder haast. Als hij dan lekker kan uitrazen, zal hij bij thuiskomst wat relaxter zijn. Dan lunchen en een slaapje? In de middag dan weer erop uit. Samen fietsen is ook vaak ontspanning. Weer actief bezig zijn. Erna kun je hem zelf bezig laten thuis, dat kun je opbouwen in tijdsduur. Het ene kind speelt makkelijker zelf dan een ander. Dan zal je eten, geef hem keuzes, betrek hem bij het koken e.d. Ik zet na het eten hier vaak muziek op en gaan de kids dansen en vooral mijn man gaat dan stoeien en gek doen. We maken koprollen en hebben lol. Dat geeft de kinderen weer veel voldoening om zonder 'ellende' te badderen en naar bed te gaan. Verder relativeren, hij is pas 2 en heeft je gewoon nodig. Soms merk je zelf niet meer dat je in een negatieve spiraal bent gekomen. Kinderen zijn een spiegel he Ik merk echt dat buiten zijn en veel klimmen en klauteren en fietsen veel helpt om daarna zelf te kunnen spelen.
Met carino eens...maak het jezelf en hem makkelijker door veel te wandelen en fietsen...lekker ontspannen voor beiden...tenminste ik ervaar dat met mijn kinderen zo.
Nou zulke momentjes heb ik nooooooit! *perfectemoedermodusuit* ja ik heb ook die momenten dat ik t niet meer weet. Dochter 3,5 is ook niet zo leuk op dit moment. Is wel te verklaren maar maakt t niet makkelijker.
Ja dat hebben andere moeders ook wel eens! Herkenning, fase, even zuchten en weer doorgaan, is de leeftijd enzv. Ik zou vooral voor picknick your battle blijven gaan, zal vanzelf wel een keer aanslaan! 😉
Bedankt voor jullie reacties , doet me goed! Ik merk ook dat het juist helpt om de deur uit te gaan, alleen ben ik bang dat ik hem daarmee juist aanleer dat hij zichzelf niet hoeft te vermaken, omdat we dan steeds op pad zijn... ik ben vrij perfectionistisch en dus bang dat ik er verkeerd mee omga. Het is dan echt wel fijn om soms een spiegel voor te krijgen...
Heeeel herkenbaar. Hier ook een dreumes met veel temperament en de laatste weken is het echt enorm pittig. Ook hier helpt het vooral om op pad te gaan maar net als jij denk ik de laatste tijd ook dat haar onvoldoende aanleer om zelf te spelen. Hier ook nauwelijks alleen spelen, of wel enigszins maar mij dan bij het minste of geringste erbij betrekken. Ik vind het dodelijk vermoeiend. Maar je gaat weer lekker werken, zo ervaar ik het nu ook, en daar tank je van bij. Probeer het allemaal een beetje los te laten; ik ben ook zo'n perfectionist maar daar word je niet gelukkiger van. Geniet van de mooie momenten en bedenk je: het is een faaaaase
Hier ook erg herkenbaar! Nu is het wel zo dat ik vier dagen per week werk dus die andere drie dagen probeer ik zoveel mogelijk met hem samen te doen. Helaas heb ik ook nog een huishouden enz. dus soms kan ik niet met hem spelen en daar heeft hij het dan ook weer erg moeilijk mee. Op de kinderopvang en bij oma's en opa's is het een voorbeeldig kind en doet nooit iets stouts of is claimend Mijn zoontje is al vanaf de geboorte heel erg aanhankelijk naar mij toe en slaapt pas sinds twee weken in zijn eigen bed (halleluja!!!). We zijn al overal met hem geweest en de meest logische conclusie is dat de oorzaak bij de geboorte ligt. Ik heb een pittige bevalling gehad waarbij ik een spoed KS heb gehad onder narcose waardoor mijn zoon na de geboorte niet bij mij kon zijn. Pas drie uur na de geboorte kreeg ik hem. Dat verklaart die extreme verlatingsangst en aanhankelijkheid wel voor mij. Door dat te weten kan ik het een stuk beter handelen.
Heel herkenbaar hoor. Ik heb 2 jongens waarvan de ene net 4 en de ander net 2. Nou dan heb ik ook wel eens van die momenten hoor, heel normaal volgens mij. Sommige fases zijn gewoon pittig
hier ook hoor. ene moment kunnen ze lief samen spelen. ander moment kunnen ze elkaar niet uit staan. En de oudste kan heel goed in zich zelf spelen, en voornamelijk met duplo. En dan komt zn broer weer is vervelen en maakt t kapot...oeiiii ... maar ja al met al komt het altijd goed hihi