Ik ben een week geleden bevallen van een prachtige dochter en ik ben er ook echt blij mee, maar vanaf dag 4 na de bevalling kan ik alleen maar huilen. De welbekende kraamtranen. Eerst ging het om de BV ik ben begonnen met BV maar was er wel een uur mee bezig, omdat ik ook moest kolven om het goed op gang te brengen. Vooral in de nachten was ik bang dat dit mij ging opbreken. Ik heb ook nog een zoontje van 2 en een half en ik zag het niet zitten om zolang met BV bezig te zijn, want dan heb ik het gevoel dat ik hem verwaarloos, dus besloten om te stoppen met BV. Er viel een last van me af, dus toen wist ik dat dit de goede keuze was. Nu blijf ik huilen. Ik probeer er achter te komen waarom en wat ik kan bedenken is dat ik mijn zwangerschap mis, terwijl ik best een zware zwangerschap heb gehad, maar ik mis het getrappel. Het idee dat ik het niet meer mee ga maken doet pijn. Ook heb ik het gevoel dat ik van alles moet terwijl ik er nog niet aan toe ben. Ik moet wennen aan de nieuwe situatie en ik heb het gevoel dat ik de enige ben iedereen gaat maar door hoe alles was terwijl mijn leven helemaal verandert is. We hadden een gestructureerd leventje en dat beviel me prima en nu is alles weer anders en ik vind het erg moeilijk om daar aan toe te geven. Mijn man probeert me te steunen, maar ik vind het gewoon moeilijk om het uit te leggen. De vermoeidheid speelt natuurlijk ook mee. Zijn er meer vrouwen die dit herkennen. Ik wil weer vrolijk zijn en genieten van mijn meisje, maar dit is erg moeilijk nu.
Hoi, Heb geen ervaring met jouw precieze situatie, maar heb zelf ook moeite gehad met t missen van t getrappel, de vermoeidheid en de nieuwe inrichting van mijn leven! Je wereld staat even op z'n kop en voor anderen draait ie gewoon door! Dat herken ik wel uit jouw verhaal! Het is heel logisch dat je je nu zo voelt; het enige advies wat ik je kan geven is het tijd te geven en probeer mensen te vinden waar je je hart kan uitstorten! Het is nog maar een week geleden, logisch dat het nu even lastig is!! Als je t idee hebt dat je er niet uitkomt na een tijdje, zou ik als ik jou was bijv. Je huisarts of een andere prof die je vertrouwt om advies vragen. Krijg je ook huisbezoek van het consultatiebureau? Daar heb ik heel veel aan gehad! Meis, sterkte ermee! Je mag me altijd pb-en! Neem je tijd en geniet van de kleine blije momentjes!! Liefs
Niet geheel gelijk aan jou situatie maar ook heb even "last" gehad van dat ontaarde gevoel. Ook wel wat traantjes gelaten..ik was mijn eigen ik kwijt (en nee die komt nooit meer terug zoals voorheen maar het wordt niet slechter maar gewoon "anders".) Mijn man begreep me soms ook niet; Maar schat we hebben toch een super mooie en makkelijke baby gekregen.. Ja klopt helemaal maar kreeg hem niet aan zn verstand dat ik het hele overzicht/ritme etc kwijt was bij mezelf.. Nu na 3 mnd heb ik inmiddels mn ritme terug gevonden, is er weer wat tijd voor mezelf en is dat vreemde en nare gevoel gelukkig verleden tijd. Bij mij had het gevoel echter niets met de kleine zelf te maken hoor, gewoon meer mezelf zeg maar.. Blijf je depri gevoelens houden schakel dan optijd hulp in van proff. Komt goed meis!
Ik heb het ook gehad, ik had echt heimwee naar de zwangerschap en naar hoe ons leventje eerst was. En daar voelde ik me ook weer schuldig over. Maar met de tijd is dat gevoel echt weg gegaan, nu hebben we echt een nieuw ritme als gezinnetje en zou ik echt niet meer terug willen. Ik vond het eerst ook heel vervelend dat ik geen tijd meer voor mezelf had, maar nu geniet ik juist enorm van een uurtje voor mezelf, veeeel meer dan voor de bevalling. Ik maak ook echt bewust tijd voor mezelf vrij, dan ga ik lekker uitgebreid douchen en even wat lezen ofzo. Heerlijk! Dat soort momentjes moet je echt in zien te bouwen, want je knapt er echt van op. In het begin stond ik dan overigens echt te janken onder de douche hoor, omdat ik zo graag weer terug wilde (en me daar zo schuldig over voelde), ik was ook echt mezelf kwijt, wist even niet meer wie ik was of moest zijn. Verder zal je met de tijd ook meer slaap gaan krijgen en ook dat maakt zo'n verschil. Ik stond door vermoeidheid echt niet meer met beide benen op de grond en alles leek daardoor zooo zwaar, zelfs onmogelijk, maar na een paar daagjes gewoon iedere keer dat het kon te hebben geslapen, ging het al snel veel beter Nu heb jij nog een peuter rondwandelen, dus is dat een stuk lastiger, maar probeer het toch, een bevalling is super zwaar en hormonen maken de tijd erna ook niet makkelijk, dan moet je echt even goed slaap pakken. Dus misschien een keer je oudste naar opa en oma brengen ofzo? Als het niet lukt, aarzel dan niet om professionele hulp in te schakelen, bel dan eens met je vk bijvoorbeeld. Ik heb ook een paar keer met mij vk gesproken, zelfs midden in de nacht een keer, en zij zette me telkens weer even met beide benen op de grond. Huisarts kan natuurlijk ook helpen
Dat gevoel heeft hier 2 weken geduurd ( week 2 en 3 ongeveer). En toen ging ik alle positieve dingen weer zien. Het zijn vooral de hormonen die nu je lichaam gaan verlaten waardoor jij je zo voelt. Let maar op, als je straks weer wat beter slaapt, dan zal je je ook een stuk beter voelen.
Ohh ik ken dit gevoel heel goed!!! Ik heb er namelijk ook last van. het komt met vlagen bij mij. Ik had ook dat de BV niet goed ging, dus daar veel tranen voor gelaten. Dat van mij afgezet en nu heb ik dus zo nu en dan ineens weer een huilbui. Ik mis idd ook een soort het zwanger zijn, ook al vond ik het helemaal k*t: had zo veel minder energie, kon veel dingen niet doen. Maar nu idd het getrappel in je buik dat mis ik. Ook mijn eigen vrijheid: ff lekker een stukkie fietsen, naar de stad gaan, ff alleen aan jezelf denken ( klinkt een btje echo maar ik ben nu altijd bezig met mn kindje). Ook mis ik dat ik dit nooit meer mee zal maken, okee misschien wordt ik ooit nog zwanger, maar dan is het niet meer zoals nu. Ik heb alles al mee gemaakt. Het is niet nieuw meer. en dat is ook jammer... ohja en mijn slaapgebrek.. pff ben soms helemaal kapot! zoals nu ook. Ben blij om te lezen dat dat gevoel langzaam weer weg gaat en dat ik niet de enige ben met dit gevoel haha