Ik heb besloten om mijn hele familie uit te nodigen. Ik ben namelijk echt een familiemens en er waren in beide families net vervelende tijden achter de rug; des te meer wilde ik nu iets leuks vieren; een nieuw leven vieren nadat er 2 waren weggenomen. Ik heb kraamfeesten gehouden. Waarschijnlijk had ik zonder kraamfeesten een jaar lang kraamvisite gehad omdat zowel ik als mijn vriend een grote familie hebben; beiden zo rond de 60 personen. Ik heb 3 kraamfeesten gehouden: - Eentje bij mijn schoonouders die richting Rotterdam wonen. Alle familie /kennissen van mijn vriend zijn daar geweest. Heerlijk; we hoefden niets voor te bereiden en op te ruimen. We konden 's avonds mee eten en 's avonds op tijd weer naar huis. - Een kraamfeest voor mijn familie - Een kraamfeest voor vrienden Voor familie was het tussen 12 en 17 uur 's middags en voor vrienden was het van 19 uur tot 23 uur. Ik vond dat heel goed te doen en Yelena sliep lekker door in onze slaapkamer. Het was zelfs nog echt gezellig ook; met je tantes kan je alle bevallingsdetails uitwisselen , je nichtjes kan je bang maken (neehoor) en met je vrienden kan je gewoon lekker eens over andere dingen praten. Ik vond de kraamtijd wel zwaar omdat alles anders liep dan verwacht (en ja ik ben dus nogal perfectionistisch en nam mezelf een hoop kwalijk). Ik was daardoor behoorlijk geemotioneerd en ik had ook behoorlijk wat bloedverlies, wat ik mijn lichaam zeer kwalijk nam. En ik was daardoor natuurlijk ook moe en kom je aan mijn nachtrust, kom je aan mijn humeur en balans. Dus ja ik vond het wel pittig, maar na 1,5 maand kwam het gewone leven weer langzaam terug en ging ik steeds beter in mijn vel zitten. Ik moest wel wennen aan het ritme van mijn dochter en ook dingen moeten doen op het moment dat je even een dip hebt, maar het went. Goed dit is mijn ervaring, het kan voor jullie heel anders zijn. Er is niets over te zeggen. Ik kan je alleen zeggen ga mee met je gevoel, verzet je tegen niets, ook niet als je aan het bevallen bent. Wilde je de weeen in het bad opvangen maar is het echt helemaal niets? Ga er dan uit en doe wat wel goed voelt. Je gevoel is je innerlijke wijsheid, dat weten hsp als de besten. Nog een tip; schrijf heel duidelijk in het geboortekaartje vanaf wanneer je gebeld kan worden voor eventuele afspraken. Doe daar gewoon 1 dagdeel voor, dan kun je op je gemakje je kindje leren kennen en des te eerder kan het echte genieten beginnen! Ik vond de kraamtijd alles behalve genieten zoals veel mensen zeggen. Ik was veel te veel bezig met al het nieuwe. Alles voelde vreemd aan, niets leek vertrouwd zelfs mijn eigen huis en familie niet. Ik heb wat afgejankt om die vervelende borstvoedingskenau van een kraamverzorgster. Dat realiseerde ik me pas allemaal achteraf hoor. Maar dat kwam bij mij hoofdzakelijk door het onverwachtse en het nieuwe. Straks als ik een 2 kindje mag krijgen, zal alles veel relaxter zijn. Ik moet er ook bij zeggen dat ik al behoorlijk stressed out was door het overlijden van mijn oma dat jaar en ik woonde toen nog maar 3 maandjes in mijn nieuwe huis. En kijk vooral uit naar al die leuke 1e keren; 1e badje, 1e keer wandelen, etc. Ik weet nog wel toen Yelena 3 weken oud was en ze voor het eerst heel geinteresseerd naar haar mobiel lag te kijken in haar box. Toen schoot ik echt helemaal vol. Nu nog steeds als ik het filmpje zie. Dat zijn echt de mooie dingen. En het 1e lachje. Als HSP ben je dan echt bevoorrecht omdat je zo'n rijk innerlijk gevoelsleven hebt.
@melloncollie: jij hebt echt alles tegelijk gehad in korte tijd of niet? poeh, klinkt zwaar, ik heb de neiging me gauw aan te passen aan visite of wie dan ook, dat moet ik echt in mijn hoofd prenten dat ik dat niet tijdens mijn bevalling en kraamtijd doe, anders vergeet ik mezelf. (dat heb ik vaker gehad, zoveel met anderen bezig zijn, plezieren, dat je jezelf vergeet).
Poeh, ik vind het echt nog wel eens lastig er goed mee om te gaan hoor. Wat het ook lastig maakt is dat mijn vriend me vaak niet snapt. Hij loopt over van de energie en ik dus niet. Hij komt uit een hele drukke familie en ik zie altijd zooo tegen hun bezoek op, of als we daar heen gaan. Ik ben na zo'n bezoek dan ook altijd kapot. Net als na een drukke verjaardag of een dag winkelen bijvoorbeeld. Waar ik ook tegenaan loop ik dat is het ergens naar mijn zin moet hebben wil ik goed kunnen functioneren. Klinkt dat gek? Ik heb bijvoorbeeld verschillende stages gevolgd en werk gehad waar ik me absoluut niet op mijn plek voelde en het lukt me dan niet om door te zetten zoals veel mensen dat wel kunnen. Bij mij uit het zich dan ook vaak lichamelijk. Als ik maagklachten krijg bijvoorbeeld moet ik echt gaan nadenken wat er niet lekker loopt in mijn leven want dat stop ik dan blijkbaar weg en uit het zich lichamelijk. Ik merk geen verschil sinds mijn dochter er is, dat het erg drukker dus 'lastiger' is. Wat ik juist wel lekker vind is dat we als gezin wat relaxter zijn geworden. We moeten ineens niet meer zoveel maar gaan op zondag gewoon lekker burgerlijk wandelen ofzo. Of even kort ergens op visite (want tja, kindje moet op een gegeven moment toch echt wel naar bedje ) Ik ben nu op zoek naar een baan, niet meer dan 24u, anders trek ik het echt niet. Ben van plan om in september weer te gaan studeren. Gek genoeg gaat dat me vrij makkelijk af. Als ik maar geen rollenspellen hoef te doen haha
Hier nog een HS persoon. Wat ik een heel mooi boek vind wat op dit onderwerp aansluit is 'het drama van het begaafde kind' van Alice Miller. Dat gaat over hoe een High sensitive kind zich aanpast aan de onbewuste verlangens van de ouder en hierdoor zijn eigen identiteit niet ontwikkeld. Ik heb hier heel veel herkenning in gevonden.
@ mymiracle: ik vond het juist fijn om alles maar gehad te hebben. Bovendien is het ZO druk, dat je dat altijd als excuses kunt gebruiken als je niet met iedereen hebt gesproken. Het is ook echt zo; en de meeste mensen begrijpen heel goed dat je het druk hebt. Hier was het ook vooral een gezellig samenzijn en een goede kans voor de familie om weer eens bij te praten. Vaak begrijpen mensen ook heel goed dat als je een kraamfeest geeft, het niet de bedoeling is dat de baby van hand tot hand gaat. Ik vond alles in 1 keer gewoon veel fijner dan nog een jaar lang telkens met kraamvisite zitten. Ik ben zeer gehecht aan mijn vrijheid, ik vind het vervelend als ik vaak visite heb. Overdags wil ik gewoon rust en in het weekend wil ik gewoon lekker met mijn gezin zijn en geen visite. bovendien werk ik ook vaak in het weekend.
heel begrijpelijk, ik zou ook alles wel in 1 keer willen doen na de geboorte van mijn dochtertje. waar ik het meest tegenop zie is dat mensen me nog wel eens overrompelen met wat hun willen en over mij heen walsen en ik dan achteraf met een gevoel achterblijf van, wat gebeurde me hier nou? dit wil ik helemaal niet! en juist op drukke momenten (verjaardagen, eventueel kraamfeest) heb ik dat. ik leer wel steeds beter direct op mijn gevoel te reageren maar als ik moe ben dan lukt dat me niet. mijn man is juist heel open en spontaan en maakt zich nergens druk om, ook niet als iedereen de baby maar uit zijn handen zou grissen (wat mij mateloos zou irriteren) dus om hem te vragen erop te letten heeft geen zin want hij ziet het niet eens, niet dat ik dat erg vind, ik wou dat ik wat meer luchtigheid van hem had, eerst baalde ik er al van als mijn schoonmoeder onverwachts voor de deur stond, gelukkig kan ik daar nu iets beter mee omgaan, toen ze zich afvroeg of ze wel welkom was begreep ik dat ook wel weer namelijk, je kon van mijn gezicht aflezen dat ik geirriteerd was (daar ging mijn rust) en dat is gewoon niet leuk voor buitenstaanders, dus dat heb ik mezelf afgeleerd. een middenweg vinden en toch bij jezelf blijven vind ik het moeilijkst.
hoi mymiracle, ik begrijp je helemaal hoor. ik herken het. behalve het deel dan waar jij juist gestressed raakt van een kraamfeest. misschien kun je toch je man nog eens inschakelen. het helpt om uit te leggen hoe jij je precies voelt. je kunt daarbij ook vertellen dat de hormonen bij een pas bevallen vrouw nog door haar lijf heen gieren en dat je dan gewoon wat labiel bent. Dat heeft bijna elke vrouw vlak na haar bevalling. Veel mensen, met name moeders, begrijpen dan ook hoe je je voelt. Je man mag je, vind ik, daarom wel extra steunen. Als ik je verhaal zo lees, ben je ook zeer gesteld op je rust net als ik. Ben ook geen fan van onaangekondigde bezoekers Maar ik respecteer dit van mezelf. Ik voel me er niet schuldig om. Misschien kun je eens bij jezelf te rade gaan waarom je het zo vreselijk vindt dat je onverwachts en veel bezoek niet fijn vindt. Als je dat weet, heb je al een hoop meer duidelijkheid. Uiteindelijk moet je dan toch je keuze maken. Kraamfeest of kraamvisite? OF: helemaal niets. Zou dat een keuze voor je zijn en waarom wel of niet? He, is er trouwens geen goede vriendin of misschien je moeder die je hier kan bijstaan? Ik moet er wel even bijzeggen dat ik 2 van de 3 kraamfeesten pas een maand na de bevalling heb gegeven. Dat scheelt een heleboel gestress.
hmmm, ja er is een vriendin die wil helpen, maar na polsen van familie en vrienden blijkt dat er meer mensen gewoon op visite komen ongeacht of er een kraamfeest komt of niet. wij hebben allebei nogal een moeilijke dominante familie, altijd hun manier opdringen en boos worden als het toch op onze manier gaat, mijn man neemt na de bevalling ook langer vrij, hij gaat helpen als de kraamhulp weg is omdat we niet om al die visite heen kunnen. we hebben al een tekst voor het geboortekaartje laten maken, hier staat ook duidelijk in dat we tussen 12 en 15 uur rusten en na 21.00 uur, iedereen die in die tijd toch komt (en dat gaat vast gebeuren) staat voor een dichte deur waarvan de deurbel het niet doet
Ja dat vond ik echt vervelend, onaangekondigd bezoek, terwijl er duidelijk op het kaartje stond eerst te bellen. Ik had echt een loodzware bevalling gehad, bijna 2 nachten niet geslapen. Kwam ik thuis uit het ziekenhuis, kraamhulp net weg, baby in slaap, dus ik kon EINDELIJK slapen, stond de hele dozenclub ineens naast m'n bed (was vast lief bedoeld hoor) Maar die nacht kon ik weer niet veel slapen omdat ze maar bleef huilen. Ik ben nog nooit in mijn leven zó moe geweest!
ja precies, echt erg! en juist omdat het lief bedoeld is durf je er niks van te zeggen! ik moet wel zeggen dat mensen (hoe vreemd dat ook is) als ze op kraambezoek komen altijd vooral met zichzelf bezig zijn, dus: wanneer komt het MIJ uit? oh okay dat is precies in de rusttijd, nou ze maken vast wel een uitzondering met die rusttijden of in jouw geval, wij hoeven vast niet eerst te bellen, juist leuk, zo'n verrassing! hebben jullie met jullie dochtertjes ook het idee dat ze gevoeliger zijn? als er teveel bezoek kwam of jullie zijn een weekend met ze weggeweest, waren dat dan ook teveel prikkels voor hun? als mijn dochtertje op haar moeder lijkt dan mag ik dat wel goed in de gaten gaan houden. manlief bedenkt namelijk nu al allemaal activiteiten die hij met haar wil doen, hij heeft altijd energie voor 10, dat kan mijn meisje dus ook teveel worden, hoe goed pappie het ook bedoeld.....
Mijn dochter heeft daar gelukkig geen last van, dan slaapt ze gewoon extra goed. Maar in een vreemd bed wil ze echt niet slapen, dus het is niet makkelijk om haar mee te nemen en in het campingbedje te laten slapen.
Ik heb eens op internet zitten neuzen naar hsp, omdat ik sommige dingen herkenbaar vond. Maar hoe meer ik erover las, hoe meer sceptisch ik werd. Want het kwam erop neer dat iedereen zichzelf een HSP-er kan noemen en dat ieder mens zich wel in één of meerdere kenmerken van een HSP-er kan herkennen. En ook dan kan je van jezelf zeggen dat je HSP bent. Maar apart ben je niet, want een ontzettend groot deel van de mensen schijnt HSP te zijn. Ik zie het zo: alle kenmerken die bij HSP horen zijn in mijn ogen heel gewone en menselijke kenmerken. Waarom zou je jezelf in een (of het hsp-)hokje willen plaatsen?
ja je hebt het ook in meerdere of mindere mate.. Ik heb op alle vragen van de test ja haha. En als mn zussen en mn vriend het lezen zeggen ze ook, ja dat ben jij. Het is niet zozeer in een hokje plaatsen, ik zie het meer als een manier om te begrijpen waarom bepaalde dingen voor mij anders zijn. En het heeft ook veel voordelen hoor!
ik ben 4 uur lang onderworpen aan een psychologische test daar is oa uitgekomen dat ik HSP ben. dus ik voel me een beetje beledigd dat je er vanuit gaat dat we onszelf in een hokje plaatsen, bij mij is het goed onderzocht in ieder geval, en waarom zou je hier in dit topic de discussie willen aangaan? ik snap niet echt waar dit voor nodig is.
dat is denk ik een reactie van iemand die het niet begrijpt...is niks mis mee maar ga dan ook niet oordelen.
Zoals gezegd, herken ik er veel van. Ik vraag me alleen wel af of het een officiële psychiatrische diagnose is. Ik denk namelijk van niet. Ik vind het raar dat ik geen mening (oordeel) over HSP mag hebben, of hier mag komen schrijven. Ik dacht dat dit een hsp-club was, waar je het erover kon hebben, maar dat mag blijkbaar alleen maar als ik in jullie straatje praat.