Mijn dochter is na de geboorte van aiden echt zoo dwars niks wilt ze maar ook weer wel alles is nee grote mond gooien stampen pfff herken me eigen kind niet meer en doet me best zeer om dit te zien.... Vanmiddag waren we voor het eerst de deur met ze alle uit en pff wat was dat erg niet mee willen lopen huilen huilen huilen bloed onder me nagels vandaan halen. Nu betrek ik haar wel bij alles baby aaien en flesje geven luier doen enz enz.. Het zou een sprong kunnen zijn maar het is echt na de geboorte van aiden.. Iemand ervaring en is dit normaal of doe ik wat fout
Misschien moet je even met haar apart dingen gaan doen,of papa. De aandacht op haar vestigen. En nog een stuk of 10 keer uitleggen dat jullie een kindje erbij wilden omdat dat gezellig is en meer kinderen een broertje of zusje hebben (voorbeelden erbij nemen) en uitleggen dat jullie nog steeds helemaal gek op haar zijn. je kan ook zeggen als ze dwars is: Lieverd,ik begrijp dat je nu boos bent en dat vind ik ook niet erg want ik hou toch wel van je. Daarna llaat je haar gewoon even afkoelen en ga je positief weer verder. Ze moet het gevoel hebben dat de baby leuk is en zij nog steeds jullie nummer 1 is. maar goed ,kinkt makkelijker als gedaan hè! komt wel goed hoor!
gelukkig is het hier andersom..heb je natuulijk niets aan maar ik heb valentijn vanaf het begin overal bij betrokken, en misschien kan je als je je baby in bad doet ook een klein badje voor je oudste neerzetten zodat zij haar baby(pop) in bad doet en dat soort dingetjes en zoals mn voorganger ook al zei, zorg ook dat je genoeg aandacht aan je oudste besteed met en zonder baby en veel prijzen , als ze iets goed doet..zoals je bent de beste zus enzo ( in dit geval beste broer, valentijn groeit daar enorm van)
Flower, Raphaël (2 jaar en 2 maanden) is ook nogal dwars en aandachttrekkerig na de geboorte van Dion. Maar het is echt zo'n grote impact voor die kleine peutertjes. Eerst is mama weg, dan is ze er weer, maar doet ze heel anders (lees, je kan gewoon niet zoveel door je keizersnede) en er loopt ook nog een de hele dag een vreemde door het huis te banjeren (de kraamhulp) Als klap op de vuurpijl moet ze ook de aandacht ineens delen. Ik denk dat ze haar houvast even kwijt is. Probeer wat een op een dingetjes te doen. Leg haar bijvoorbeeld zelf even lekker in bed en lees een verhaaltje voor. Zelf neem ik Raf vaak met voeden ook even lekker bij me met een boekje en wat lekkers te drinken. En dat je haar overal al bij betrekt is natuurlijk helemaal goed! Komt helemaal goed met onze peuterboeven! (maar ik plak hem momenteel ook wel met liefde achter het behang hoor! )
Heel herkenbaar mijn dochter (destijds 2 jr) had het vooral de eerste week, twee weken na de geboorte er heel moeilijk mee en was eerlijk gezegd onuitstaanbaar Daarna ging t stukken beter, nu met vlagen heeft ze t er nog wel moeilijk mee. Ze is erg lief voor hem en vindt m stiekem volgens mij wel heel leuk maar als hij maar net even teveel aandacht krijgt in haar ogen (is al snel) gaat ze negatieve aandacht trekken. Wat hier veel heeft meegeholpen voor t keerpunt is dat ik met haar erover gepraat heb, dat het voor ons allemaal nieuw is en iedereen moet wennen en dat we heeeel veeeel van haar houden en het niet erg is dat ze nog aan hem moet wennen dat dat vanzelf wel komt. Ondanks dat ze zo klein zijn zag ik wel dat het hielp. Succes over een paar weken zal t vast al stukken beter gaan!
hier ook heel herkenbaar! onze dochter was ook precies 2,5 jr toen de kleine geboren werd. hier ook wat dwarser ectect. geef haar idd even de tijd. nu is onze kleine drie mnd oud en k merk de laatste tijd dat de oudste steeds meer tot rust komt. het is echt niet de hele tijd drama geweest ofzo, maar t duurde wel zo lang voordat het "gewoon" is geworden dat haar zusje erbij is gekomen. k had ook de indruk dat de normale peuterpuberteit even verhevigd werd toen alles hier in huis veranderde met de kleine erbij. ze hield zich ook heel erg vast aan de vaste dingen/rituelen. hier zijn we ook wel wat in meegegaan, zodat zij zich zeker en vertrouwd bleef voelen. langzaam hield ze uit zichzelf ook weer minder vast aan de vaste structuurtjes en konden we weer makkelijker dingen een keertje anders laten verlopen. langzaam maar zeker gaat je dochter vast weer gewoon "normaal" doen. idd wees er voor haar en erken haar gevoel!