Wat moet ik nu?

misschien krijgt 'ie ineens lichte paniek bij het idee dat dan zn leven wel heel erg gaat veranderen, en moet hij nog even wennen aan het idee?
ik wil dol graag een kindje, maar ik moet eerlijk zeggen het zweet bij mij ook wel een paar keer uitgebroken is, toen ik net gestopt was met de pil
zo van "oeh....misschien zijn we dan nu binnen nou en een jaar wel ineens papa en mama"

vraag 'm anders eens waarom hij terugkrabelde?

 

Oh lieverd wat naar. Mijn vriend (nu man) heeft ook lange tijd nodig gehad om aan het idee te wennen. Eerst wilde hij wel, maar toen ik het wilde, wilde hij het niet meer en heb ik een jaar moeten wachten tot hij eraan toe was. Maar ik vind het wel hoopvol dat hij eerst wel wilde!

Mannen hebben vaak angsten om hun vrijheid kwijt te raken en ze kunnen zich nog geen voorstelling maken van "dat wat ze terug krijgen" van hun kinderen (die lichte paniek inderdaad). En ze twijfelen of ze wel een goede vader zouden zijn of dat ze kinderen wel genoeg te bieden hebben. Het beste helpt het dat hij met mannen kan praten die al kinderen hebben, zodat hij de positieve verhalen hoort en dat het ook iets moois is wat ze niet meer willen missen. En dat je hem natuurlijk vertelt dat je denkt dat hij een hele goede vader zou zijn!

Geef hem maar de ruimte voor zijn twijfel (misschien kan hij er over vertellen?), maar vergeet ook niet hem vertellen dat jij erg verlangt naar een kindje van hem!

 

Hoi deb27,
Ik herken je situatie.
Hier heb ik 2 jaar gedult moeten hebben maar dat kwam ook door onze financiele situatie en hij vond een kindje daardoor nogniet kunnen. Inmiddels hebben we al ruim een half jaar alles dik voor mekaar en ik was toen weer over een kindje begonnen bij hem. Hij reageerde een beetje net als jou vriend, ene dag wel overtuigd andere dag onzeker en bang voor de grote stap.
Bij mij heeft het geholpen gewoon heel veel te praten met hem over zijn onzekerheden en hem hierbij te ondersteunen en tegen zijn angsten in te gaan. Hij wilde namelijk wel graag een kleine zoals veel mannen maar was bang voor de grote stap.
Uiteindelijk heeft al mijn gebabbel zijn werk gedaan en voelde hij zich helemaal gerust gesteld en zijn we ervoor gegaan.
Zorg er vooral voor dat je niet teveel emotie laat zien zoals boosheid, telleurstelling en verdriet tijdens zulke gesprekken.
Zo stoer als mannen altijd doen, zo bang zijn ze voor grote stappen diep van binnen!

 

Ohja financien op orde vond mijn man ook heel belangrijke voorwaarde.
Misschien kan hij er met vrienden of collega's over praten?
Of als je wat voorzetten geeft, zoals ben je bang voor dat we niet genoeg geld hebben? Of dat we geen goede ouders zijn? Of dat je niet meer naar de kroeg kan? Of dat we daarna geen sex meer hebben? Of dat... enzovoorts

 

Hier hetzelfde, ik babbel aan een stuk door en hij is wat gesloter over moeilijke onderwerpen. Die van mij kwam ook eerst met vandie korte irritante antwoorden maar ik bleef gewoon vragen waarom, waarom, waarom? Tot ik iets hoorde waar ik wat mee kon en daar ging ik dan op in. Bij mij was het trouwens ook super emotioneel afentoe ik kon soms echt in janken uitbarsten. Maar merkte wel dat dat juist alles erger maakte. Hij zei dan ook altijd het moet wel een leuk iets zijn en niet zo geforceerd.. GEK werd ik ervan.
Uiteindelijk maar het spelletje meegespeeld zoals hij het wilde en me gevoelens een beetje opzij gezet en jahoor het werkte!
Geef het de tijd, al word je er knettergek van, laat hem dat niet merken! Vraag wanneer hij er wel over wil praten en zorg dat hij weet hoe belangrijk dit voor je is.

Sterkte ermee hoor, ik weet hoe vervelend het is..

 

Emoties zijn lastig bij dit soort dingen. Het beste zeg je zo kalm mogelijk wat je wil (maar ja das nogal moeilijk natuurlijk). Het is wel belangrijk voor jou dat hij ook kan uitleggen waarom niet

 

tja, wij besloten ineens lekker liggend op de bank dat ik met de pil ging stoppen...het initiatief kwam van mijn vriend
Nou is mijn vriend een stuk jonger als ik, dus ik heb bewust hem de keuze laten nemen op een moment dat hij daar klaar voor was.

 

Hey deb27,
Ik snap echt dat je er gek van word.
Soms had ik ook zoiets van nou anders ga ik wel weg als onze dromen in het leven niet overeen komen, best depri van geweest toen. Soms als ik moest huilen ging ik gewoon ff naar de w.c. of iets zodat hij het niet merkte. Mannen snappen gewoon niet hoe emotioneel dat is voor vrouwen om daarop afgewezen te worden. Die van mij had het niet met als het condoom toenvallig scheurd trouwens. Maar hij zei wel laten we gewoon vrijen zoals we altijd al deden en alles spontaan laten en niet zoeen sfeer creeeren van "we gaan nu een kind maken". Ik vond dit wel best en greep gelijk die kans aan. Maar op een gescheurde condoom maak je wel weinig kans.. vrees ik. Het lijkt dus alsof hij net als mijn vent gewoon niet wil dat alles om een baby draait voor je zwanger raakt. Ga hier gewoon in mee en zeg dat je alles spontaan wilt laten zoals het nu is en er niks verandert voordat je zwanger bent. Dus geen eisprong poespas enzo..
Wees blij dat je geen baby's/kinderen/zwangere in je omgeving hebt bij zulke diep denkende mannen werkt dat alleen maar averechts.

Toevoeging: Ohja, over hoe ik me emoties opzij heb gezet. Op een gegeven moment merk je gewoon waar je wel mee verder komt en waarmee niet. Dus dat emotionele gedoe bracht me nergens en ik merkte zodra ik niet jankte het hele gesprek beter ging en we ook veel verder kwamen. Bovendien wilde hij dan ook veel meer praten en stond hij er meer voor open. In ieder geval hebben onze gozers er wel goed overna gedacht voor ze een besluit nemen, dat begon ik ook inneens te waarderen en nog.

 

Hoi Deb,
Ik herken je verhaal.. ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt, want bij mij kwam alles vrij snel goed
Mijn vriend en ik hebben 1,5 jaar geleden besloten dat als ik een vast contract krijg (en we wisten beide dat dat nov.09 zou zijn) ik zou stoppen met de pil. Toen dat moment aan was gebroken krabbelde hij ineens terug. Ik werd echt gek toen. Uiteindelijk veel gepraat en toen kwam het hoge woord eruit.. Angst voor wat er komen gaat..
Samen besloten dat we toch zouden stoppen met de pil. De eerste maand was neit relax, hebben het er zelfs over gehad of ik anders weer zou starten met de pil, als dit voor hem beter werkte...

Dit gevoel bij hem moest gewoon slijten.. ik weet niet meer precies hoe lang het duurde, maar hij is echt 100% overstag gegaan en uiteindelijk heeft dat ook heel veel goeds opgeleverd voor onze relatie! Helaas duurt het vervolgens bij ons iets langer als normaal.......

 

Mijn vriend beslist over projecten (op zijn werk) waar miljoenen euro's gemoeid zijn,
Maar toen we het hadden om te stoppen met de pil zei hij dat het het voelde als het grootste en verantwoordelijkste "project" is van zijn leven.
Inmiddels is hij gedurende de zwangerschap aan het idee gewent en kan hij niet wachten op de bevalling.
Blijf met elkaar praten, spreek allebei je angsten uit maar bespreek ook de leuke kanten ervan met elkaar.

 

Hoi deb, wat naar!

Ik herken het terugkrabbel gedeelte. We hadden het er al langer over en mijn vriend kwam zelf meermaals met het idee dat hij niet lang meer wilde wachten. Op een dronken avond gooide ik het ruit dat ik ook niet meer wilde wachten en de volgende dag hebben we besloten dat ik niet weer aan de pil zou beginnen. Ik helemaal in de wolken en twee weken later, precies in de vruchtbare dagen, zaten we in een restaurant en begon hij ineens een heel omslachtig verhaal over dat 9 maanden wel heel kort is, en dat ie graag alles op orde wilde hebben voor een kindje zou komen (ondanks dat alles al op orde is), etc.. Ik was toen zo teleurgesteld en gekwetst dat ik gewoon uit het restaurant ben weggelopen en hem thuis heb opgewacht na eerst een uur schreeuwen en daarna nog uren praten bleek dat hij gewoon nog niet echt had beseft dat het nu echt zover was, en dat we echt wel genoeg tijd hebben voor er een kindje is. Ik heb hem ook voorgesteld weer aan de pil te gaan, omdat ik absoluut niet tegen zijn wil in ermee door wilde gaan, en toen pas begon ie echt na te denken en zei die nee ik wil niet dat je weer begint. Mannen worden vrij snel afgeschrikt vooral als de vrouw erg enthousiast is. Ik praatte er veel over etc en daar werd ie bang van. Hij heeft uitgelegd dat het voor hem een hele grote verantwoordelijkheid is en dat ie niet wil dat zijn kind problemen tegenkomt omdat papa zijn zaakjes niet op orde had voor hetgeboren werd etc.
Wat ik later heb gedaan is er gewoon niet tot nauwelijks over praten end toen begon ie er vanzelf naar te vragen, nu is ie hartstikke betrokken maar wil ook echt nog niet aan ovutesten ed beginnen, dat zoet hij echt als laatste uitweg, het is toch een vent en hij heeft zijn trots. Mijn advies is geef hem het gevoel dat hij de keuze heeft en laat hem in de waan dat ie vrij is om te kiezen wat hij wil. Als ie uiteindelijk het idee heeft dat het zijn eigen idee was zal ie er veel meer achter staan.

Zeg hem gewoon dat je het respecteert en hem niet onder druk wil zetten ( en straal dat ook uit) en dat je zelfs wel weer aan de pil zal gaan als hij dat echt wil, als hij er echt nog niet klaar voor is..

Wel heel moeilijk voor jou maar dat straalt wel vertrouwen uit. En ja als hij het echt echt niet wil dan moet iemand een knoop doorhakken. Ds of je besluit te wachten of niet.

Mijn ex zei vanaf het begin dat ie zeker weten kids wilde, en hoe langer we samen waren hoe vager hij erover begon te doen. Tegen het einde zei hij zelfs; ik denk niet dat ik ooit kinderen wil want de verantwoordelijkheid is gewoon te groot. Daarna heb ik ook besloten dat wij te veel verschilden en ben ik bij hem weggegaan, en hoe moeilijk dat ook was uiteindelijk ben ik veel gelukkiger met mijn vriend omdat we veel meer op een lijn zitten.

Je bent zelf het allerbelangrijkst dus als je het echt heel graag wilt dan zou ik mijn eigen verlangens niet opgeven, maar probeer natuurlijk eerst alle andere mogelijke opties

Zo sorry voor het lange verhaal hoor, hopelijk heb je er op zijn minst iets aan

 

Tja, ook ik heb ervaring met een twijfelende vriend...

6 jaar geleden toen wij elkaar leerde kennen zei mijn vriend dat hij dolgraag nog een kleine wilde.. Nog niet meteen natuurlijk want we waren nog maar net bij elkaar, maar op den duur..
Een half jaar later wilde hij met met praten en kwam het hoge woord eruit. Hij wilde dus niet meer.. Ineens.. zonder het er ook maar over gehad te hebben. We zaten toen op het punt of we wel of niet verder gingen met elkaar... Ik heb destijds beslist om wel met hem verder te gaan. Ik was toen wat jonger en had het moedergevoel niet echt en wilde alleen maar met vriend verder.. dan maar zonder kinderen.. dacht ik. Maar 2 jaar geleden is mijn petekindje geboren en vanaf die tijd kwamen die moedergevoelens dus steeds vaker naara boven. Ik wilde nog even wachten met het aangeven omdat dit best een bevlieging kon zijn.. dacht ik.. Maar goed, ineens begon ook vriendlief steeds meer te zeggen; Als wij nog eens een kleine krijgen.. En nog geen 2 maanden later vroeg hij aan mij.. Wil jij nog een kleine? En vanaf die tijd zijn we met de pil gestopt.. Dus ja.. Ook bij mijn vriend was het; eerst wel, toen niet, en toen weer wel. Helaas is het bij ons nog niet gelukt, maar we zijn druk bezig.
Ik wens je heel erg veel succes met je vriend, en mijn advies; Geef hem een paar dagen de ruimte!!! Zeg tegen hem dat je dit over een aantal dagen met hem wil bespreken.. En zorg dat je op dat moment rustig blijft.. Inderdaad, mannen zijn al niet zo`n praters, dus zorg dat ze niet dichtklappen wanneer je te boos of te enthosiast wordt.

Succes..

Groetjes

 

Ja natuurlijk wel! En dat doet ie ongetwijfeld ook maar jij zou uiteindelijk ook voor jezelf kiezen toch? Door zijn koele houding krijg je Miss het idee dat hij alleen aan zijn eigen behoeften denkt, maar het zal allemaal wel meevallen. En als hij überhaupt geen rekening met je houdt ja dan heb je een heel ander probleem lijkt me.

Ik zeg niet dat je het van hem af moet laten hangen, want wij vrouwen kunnen heel goed manipuleren zonder dat een man het doorheeft. Klinkt heel gemeen maar dat is het absoluut niet. Een man zijn ego en trots staan gewoon vaak in de weg en als je dat probleem kunt verhelpen door hem te laten denken dat het allemaal zijn eigen initiatief was tja dan is dat alleen maar praktisch!

Het belangrijkste is openheid en geduld. Hij denk nu eenmaal anders en heeft niets aan een hysterische vrouw. Als je in zijn ogen heel beheerst blijft en eerlijk zegt wat je wilt en voelt, en hem daarna even de ruimte geeft heeft dat veel meer effect dan wanneer je hem in zijn nek loopt te hijgen over et onderwerp helaas.

En als ie voet bij stuk houdt tja dan sta je voor een hele moeilijke keuze ben ik bang.

 

Haha herkenbaar gevoel! Daarom moet je ook vooral niet nalaten af en toe kalm en rustig tussen neus en lippen door te vertellen dat je wel heel graag een kindje van hem wil. Het gaat natuurlijk niet alleen om hem, maar net zo goed om jou.

 

Mijn vriend had dit ook eerst helemaal blij, En op een avond belde hij van zijn werk zoals hij altijd doet, En zegt opeens,, schatje ik wil nog even met kinderen wachten,ik in tranen ik stond helemaal paff want had dit nooit aan zien komen.

Die zelfde avond toen die thuis kwam en we in bed lagen begon hij er over te praten(terwijl hij echt geen prater is) waarom hij wou wachten, we hebben hier toen een goed gesprek over gehad en kwam hij tot de conclusie dat de situatie waar wij in zitten toch nooit helemaal weg zou gaan en wou hij er dus gewoon voor gaan.
Dit was dus echt zo'n HELP PANIEK moment voor hem.
12 maanden hierna een posi test.


Nu is hij erg trots op mij en ons kleintje.
Ik wil je ook graag als tip geven begrip te tonen al moet hij dat ook voor jou opbrengen want JIJ hebt ook gevoel en dat mag hij niet negeren!