In oktober 2015 ben ik door vroeggeboorte mijn dochter verloren. Inmiddels hebben we de stap richting een volgende zwangerschap gezet en ben ik morgen tien weken zwanger. Ik durf niet ver in de toekomst te kijken en er vanuit te gaan dat ik de volle negen maanden haal en dan een levend kindje in mijn armen krijg. Wel moet ik langzaam aan in de toekomst gaan kijken op korte termijn, als ik zwanger blijf, gaan er namelijk steeds meer dingen gebeuren in de medische molen. Zo zou ik vanaf volgende week beginnen aan het slikken van aspirine ivm het 'April onderzoek' (aspirine tegen vroeggeboorten). Vanaf 12 weken komt er een uitgebreid bloedonderzoek en infectie onderzoek. Vanaf 16 weken wekelijks de progesteron injecties en vanaf dan ook de baarmoederhals metingen. Plus extra veel checks en echo's. Heel fijn die extra checks en medische ogen, maar het neemt helaas niet de grote kans op herhaling van vroeggeboorte weg. Het is een prettig en compleet behandelplan volgens medici, maar ik zou zo graag van mede moeders horen wat me te wachten staat. Hoe hebben jullie het ervaren om zoveel extra het ZH in te moeten gaan? En wie van jullie heeft ook de injecties gehad en hoe was dat? Veel nadelen daaraan? En andere moeders die misschien ervaring hebben met het April onderzoek? Ik hoor graag jullie ervaringen ❁
Beste Evia, Als eerst gefeliciteerd met je dochter maar helaas ook sterkte toegewenst met het grote verdriet! Wat fijn dat je opnieuw zwanger bent, maar ook ik snap heel goed dat het doodeng is, alles wat er op je afkomt. Het april onderzoek ken ik om eerlijk te zijn niet. Ik ben wel benieuwd wat daaruit komt. Ik gebruik sinds week 10 ook aspirine (acetyl) maar dan ter voorkoming van placenta insufficientie. Tevens krijg ik fragmin injecties. Wat fijn dat je zoveel extra onderzoeken krijgt! Misschien juist om het een en ander vast te kunnen stellen en mogelijk te kunnen voorkomen maar de vraag waarom het met jullie dochter mis is gegaan, weet dus niemand. Lastig maar vooral pijnlijk Je schrijft dat de kans op vroeggeboorte (wederom) nog bestaat. Bij ons was dat dus met placenta insufficientie en is het iedere echo ook weer afwachten hoe het ervoor staat. Ik hoop ontzettend dat je na de 23 weken misschien toch wat meer kunt genieten van je zwangerschap. Ik kan je daaromtrent geen tips geven, wel kan ik je uitleggen dat ik deze zwangerschap als zwaar ervaar. Waar iedereen er van overtuigd is dat het goed gaat, kan ik het vaak zelf nog niet eens geloven. Dat zal je misschien herkennen. Inmiddels ben ik 'het termijn' voorbij waarin mijn zoontje is overleden en gaat het steeds wat beter. Het geloof dat het deze keer wel goed gaat komt steeds meer gelukkig. Daarbij moet ik wel vermelden dat ik 100% in de ziektewet zit en ik vanaf volgende week met een psycholoog ga praten om wat handvatten te krijgen om met de angst om te gaan. Dit allemaal gezegd hebbende wil ik je verder nog heel veel sterkte wensen. Ik hou de topics hier wel in de gaten maar je mag ook altijd een pb sturen. Liefs, Daphne
Ik heb twee kindjes verloren rond 23 weken. Nadat het de eerste keer fout ging kreeg ik elke twee weken een echo en baarmoederhalsmeting en elke week een proluton injectie vanaf 16 weken. Toen ging het weer fout, en in de zwangerschap van mijn levende zoontje heb ik vanaf 6 weken elke week een echo gehad. Vanaf 16 weken proluton injecties, elke week baarmoederhalsmetingen en zat ik aan de aspirine en bloedverdunners via injecties. Ik heb de vele controles als heel fijn ervaren, en leefde echt van echo naar echo. De controles in het ziekenhuis stellen in vergelijking met de controles bij de verloskundige weinig voor. Grote kans dat je in het ziekenhuis voornamelijk aan het wachten bent, en je binnen 10 minuten klaar bent met de daadwerkelijke controles. De proluton injecties kunnen gemeen prikken, maar ook dat vond ik allemaal erg mee vallen. Verwacht alleen niet erg veel persoonlijke aandacht, de gynaecologen zijn vaak allemaal druk en waarschijnlijk heb je elke keer een ander. Als je vragen hebt stel ze dan meteen, want ik had niet echt tijd om rustig na te denken over eventuele vragen voordat ze al aan het afronden waren haha Een combinatie van aspirine en andere bloedverdunners zijn voor mij hetgeen geweest dat voor een voldragen zwangerschap heeft gezorgd. Daarvoor is het drie keer fout gegaan ook nog 1 keer met 8 weken. Hier dus ook erg positief over de aspirine. Hier hebben ze wel een oorzaak gevonden waardoor ik aspirine heb gekregen bij mijn laatste zwangerschap. Heel veel sterkte toegewenst, als je specifieke vragen hebt dan hoor ik het graag!
Dankjewel Daphne, fijn dat het voor nu zo goed gaat met je zwangerschap, ik duim mee dat het zo goed mag blijven gaan! Ik weet niet goed wat me allemaal te wachten staat. Ik voel me niet heel blij, niet heel hoopvol, maar ergens nog wel rustig omdat er nog niet veel gebeurt en weinig mensen van mijn zwangerschap weten. Maar hoe ik me ga voelen zodra meer mensen het weten, meer mensen met hun (goed bedoelde, maar pijnlijke) adviezen komen en ik de 23 weken nader..? Geen idee. Ook na 23 weken blijft de kans op vroeggeboorte, de statistieken liegen niet. Maar ik kan niet over mezelf uitspreken dat ik de rest van deze zs angstig blijf en niet kan genieten, ik weet het gewoon niet. Tijd zal het leren, al denk ik daar gelijk achteraan, hoeveel tijd is me nog gegeven met dit kindje in mijn buik? En ga ik ooit 'echt blij' kunnen zijn om dit kindje in mijn buik? Of kan ik dat pas zodra ik hem of haar levend in mijn armen heb.. Het geeft me ook best wat schuldgevoel. Lastig allemaal, zoveel drempels, zorgen en uitdagingen. En dat al zonder dat mijn omgeving het weet, laat staan dat iedereen het straks weet en zich er tegenaan gaat bemoeien. Dat wordt minimaal drie keer per dag aanhoren hoe ik nu wel moet gaan genieten van de zwangerschap end at het nu wel vast goed komt. Nou, daar zit ik echt niet op te wachten.. Hoe gaat jouw omgeving er mee om? En neem jij extra veel rust of doe je gewoon wat je voor je zs ook al deed?
Wooo Issie, als ik nu opnieuw dit kindje moet verliezen rond de 23 weken, of wanneer dan ook, ik zou niet weten hoe ooit dan nog 'door' te kunnen gaan. Wat heb ik een bewondering voor je, bedankt voor je reactie. En wat onmenselijk en oneerlijk dat je door al dat verlies hebt moeten gaan. En waar je levenslang door blijft gaan, ik weet zelf hoe je dit verlies je leven lang mee neemt. Het missen van je kindjes stopt (gelukkig) nooit. Dat je beide kindjes verloor rond 23 weken, was dat allebei om dezelfde reden en hebben ze die reden gevonden? Mijn bevalling diende zich vorig jaar te vroeg aan, met 23 weken dus. Ik kreeg weeën en deze konden/mochten niet meer gestopt worden. Mag ik vragen hoe het bij jou is gegaan?
Mijn zoontje zit naast mij op de bank, geboren met 38,6 (ingeleid) nadat ik een zwangerschap had waarin mijn tweelingzoontjes extreem prematuur geboren waren, dit hebben zij niet overleefd. Het kan dus uiteindelijk goed gaan. De aspirine ken ik niet, ik moest vanaf week 16 dagelijks zelf proluton inbrengen. Ik had tot week 20 tweewekelijkse controles en tussen 20 en 28 weken iedere week, toen kreeg ik ook nog een ring om mijn baarmoeder om hem gesloten te houden vanwege onrust. Ik kreeg ook nog zwangerschapsdiabetes, ik ben niet goed in zwanger zijn zeg ik altijd maar. We hebben twee keer s nachts de verloskamers gebeld omdat het onrustig werd, daar werd zeer serieus en adequaat op gereageerd. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik lastig was, dat vond ik heel belangrijk. Wat betreft de omgeving, de een is tactischer dan de ander... Als iemand zei dat het deze keer wel goed zou gaan, vroeg ik of ze dan ook wisten dat het de vorige keer niet goed zou gaan, in dat geval hadden ze het wel even mogen zeggen. Aardig? Nee, maar ik vond het zo'n flutopmerking, zeg dan niets. Ik wil jullie succes wensen deze zwangerschap. Genieten hoeft niet, ik kon dat vooral tijdens de echo's, als ik weer zag dat het goed ging, of tegen de tijd dat hij schopjes gaf tegen mijn buik. Maar ik was pas echt opgelucht toen hij huilend in mijn armen lag. En nu bijna 2 jaar later kijk ik terug en is de zwangerschap echt waard geweest, maar ik ben er nog niet over uit of ik het nog een keer aandurf.
Het is inderdaad echt een dooddoener. Sterk dat je zo terug kwam. Hier krijg ik ook regelmatig om m'n oren: het zal nu wel goed gaan. Ik ga er maar niet op in, zinloos. Ook hier nog altijd de angst dat het misgaat. Vooral mensen dicht in mijn omgeving (schoonfamilie, sommige collega's) poeieren het af als: het zal wel goed gaan deze keer. Anderen zijn weer heel medelevend en snappen de angst (mijn leidinggevende bijvoorbeeld heeft hetzelfde meegemaakt, tweeling waarvan een overleden is bij de geboorte ) Verder zit ik in de ziektewet volledig, dus doe nu heel rustig aan. Wel allemaal keurig in overleg met de bedrijfsarts omdat het niet meer ging. Erg moe, angstig, veel piekeren. Nu kan ik mijn rust thuis vinden gelukkig.
Zeker sterke opmerking Dubbelgeluk.. Die onthoud ik . Ik krijg tot nu toe steeds de neiging om de kansen/statistieken mee te geven aan iemand die zegt: deze keer komt het vast goed. Niet dat ik ze wil overtuigen van dat het fout gaat, maar ik wil ze er gewoon van overtuigen dat het prima is om met de dag te leven en dat ik niet zo nodig huppelend de toekomst in kijk. Vandaag ben ik zwanger, morgen zien we wel weer en niets of niemand die mij de garantie geeft dat het goed komt of niet..