Hallo allemaal, (Alvast excuses voor mijn lange verhaal) Na de geboorte van mijn oudste heb ik last gehad van een postnatale somerheid. Na een maand of 8 ging dat beter en de wens voor een tweede was groot. Kort daarna zwanger geraakt van de tweede. Na zijn geboorte heb ik een depressie gekregen. Ik liep regelmatig rond met de gedachte hem wat aan te doen. Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen en gelukkig is het ook bij die gedachten gebleven. Uiteindelijk medicijnen gekregen en die hielpen goed. Inmiddels zijn mijn zoontjes 2 en 3 en ik geniet echt iedere dag zo ontzettend van hen en mijn man ook. De wens van mijn man voor een derde is groot en zelf zou ik ook een derde willen, maar ik wil nooit meer in die situatie van twee jaar geleden terecht komen. In september nog een miskraam gehad na een ongeplande zwangerschap en dat voelde toen als een opluchting, omdat de angst zo groot was. Heeft iemand ervaring met een zwangerschap na 1 of 2 pnd's? En hoe is het toen gegaan?
Wat naar wat je meemaakt zeg. Rare vraag, maar ben je zeker dat dit depressie was en geen soort van postnatale OCD? Of een combinatie? Pas op: kan schokkend zijn. Een jaar gelezen las ik iets over OCD, over dat moeders soms in hun gedachten zien dat ze hun kind iets aandoet. Iemand zei toen in dat artikel : als ik mijn kind nu achterover laat vallen in bad is het er niet meer' en dat vond ik heel zwaar om te lezen, maar ergens vielen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats. Want ik had zo'n gedachtes ook soms. Maar dat komt meer uit extreme angst dat er iets zou gebeuren want je zou je kind natuurlijk nooit iets aandoen. Ik ben nooit bang geweest dat ik iets zou doen, maar ik kon van echt alles een bangelijke situatie maken in mijn hoofd. Van de meest absurde dingen en toen heb ik mezelf daar over gezet en is het over gegaan. Heb daar nu geen last meer van. Zolang het je niet hindert in je dagelijks leven is er in principe niets aan de hand. Maar als het jou hindert dan zou ik er toch zeker mee gaan praten met iemand want die somberheid is echt naar. Ik zeg natuurlijk niet dat het OCD is, maar als je praat over bang zijn dat je je kind iets aandoet dan kan zoiets er wel tegenaan leunen. Of is het echt depressie en wou je ook echt je kind iets aandoen? Want dan zijn dit wel gevaarlijke gedachtes met meerdere kindjes in huis en zeker als er een 3e bijkomt en je de stress van de andere 2 ervaart. Met depressies heb ik geen ervaring, maar wacht hier aub niet lang mee.
Bedankt voor je reactie. Neez ik herken me niet in OCD. Een psychiater heeft bij mij de diagnose gesteld. Het heeft bij mij ermee te maken dat de progesteron (als ik het goed heb) te snel daalt na de bevalling. Tijdens de kraamweek zat ik beide keren op een roze wolk en beide keren viel ik er daarna echt keihard vanaf op dag 9. Ik voelde me zo beroerd en zo niet mezelf en ik hoopte dat wanneer mijn baby er niet meer zo zijn, ik me weer normaal zou voelen. Dat ik verstandelijk wist dat het nare gevoel in mij zat, i.p.v. in mijn baby, heeft mij behoed voor gevaarlijke acties. Dat is overigens ook de reden geweest dan ze me niet opgenomen hebben. Inmiddels ben ik een jaar van de medicijnen af en gaat het heel goed. Maar ik weet echt niet of ik er goed aan doe om nog een keer zwanger te raken. Maar ik geniet nu zo van mijn twee jongens en ik heb het gevoel nog niet compleet te zijn.
ik heb zelf bij de eerste een pnd gehad, ik ben hier helemaal zelf uit moeten komen heb er wel een paniekstoornis aan over gehouden, maar toen ik zwanger werd van de 2de en na de bevalling helemaal nergens geen last meer van gehad het hoeft niet iedere keer terug te komen en als dat wel zo is heb je snellere en betere begeleiding
@JupitR dat mag zeker. Ik heb na mijn tweede een Postpartum depressie gehad. Die zwangerschap was vreselijk zwaar door HG en dat heeft veel weerslag gehad na de bevalling. Ik belande in een hele zware depressie. Toch kwam die wens voor een derde weer terug, toen de depressie overwonnen was. Dat was ontzettend eng, want ik wilde nooit meer zo’n zware depressie meemaken. Goede voorbereiding is the key vind ik. Bereid je samen met je partner voor (waarin kan hij jou ondersteunen) en ook met hulpverleners. De POP-poli is hier gespecialiseerd in, zij kunnen samen met jou een signaleringsplan maken. De POP-poli kan korte lijntjes met je houden tijdens en na de zwangerschap en eventueel meedenken over medicatie. Je leert ook van je eerdere ervaringen, dus kijk wat jou de vorige keer geholpen heeft. Het is dood eng, maar uit ervaring weet ik dat je het niet nogmaals hoeft door te maken. Na de geboorte van de derde heb ik wel af en toe dipjes gehad, maar geen depressie. De POP poli heeft mij tot een half jaar na de geboorte van mijn derde begeleid en dat was erg fijn. Die roze wolk geloof ik niet zo in, maar het was in ieder geval geen zwarte wolk en ik heb veel meer van de babytijd kunnen genieten.
Dankjewel. Mijn man zegt inderdaad ook dar we een volgende keer beter voorbereid zijn. Het enge vind ik vooral dat ik de eerste keer heel somber was en de tweede keer echt depressief. Daarom ben ik bang dat het de volgende keer nog erger wordt. Goed om te lezen dat dit niet zo is. En wat fijn dat het de derde keer beter ging!
!!!!!Let op kan schokkend zijn!!!!!! Ik heb na m'n 1e een postnatale depressie gehad, een hele zware ook waarbij ik mezelf geprobeerd dheb van het leven te beroven terwijl mn dochter van een paar maanden oud lag te slapen. Ik ben door m'n ex (vader van mn oudste) op tijd gevonden, en heb t overleefd, daarna hulp gekregen van psychiater en aan antidepresiva gezeten, helaas hielp die medicatie niet en werd t alleen maar erger.. Toen op zoek gegaan naar andere hulp, e die kon ik destijds niet vinden, door m'n toenmalige vriend er boven op gekomen. Bij mn 2e zwangerschap ben ik tijdens mn zwangerschap in een depressie geraakt, de avond na m'n babyshower heb ik op de brug gestaan met de intensie om te springen. Ik kreeg heel de dag namelijk naar mn hoofd dat ik t niet verdiende omdat ik een heks was tege mn vriend en tegen mn vrienden, en sinds ik een buikje begon te krijgen okk dat ik al maar dikker werd en oh wat ben je dik zeg! (Ik heb een eetstoornis gehad in t verleden) omdat ik dik worden altijd al een issue vond...helemaal als je er geen grip op hebt ivm zwangerschap, kan dat als harde klap aankomen... en ik werd bij mn 2e overal dikker, en ronder, en vond en vind nogsteeds mezelf lelijk. Uiteindelijk bij de pop poli terrecht gekomen, zelfs randje gedwongen opname gezeten, maar gelukkig veel steun aan mn partner gehad, en na de bevalling bij t ggz gekomen. Onderzoeken gehad en gesprekken, en daar kwam de diagnose uit: depressie (al sinds 6 jarige leeftijd), ptss (al sinds 6 jarige leeftijd), en borderline trekken. Ik heb een hele zware, nare jeugd gehad, mishandeld, misbruikt, verwaarloosd noem t op.. dus ik ben altijd vatbaar voor depressie. Nu zwanger van de 3e ondanks de angst weer weg te zakken, maar nu loop ik bij de gyn van de pop poli puur ter preventie zodat ALS het fout dreigt te gaan, ik t alleen hoef te zeggen en alles word opgestart, direct zonder twijfel, zonder intake. Ik word ook extra in de gaten gehouden, en de baby ook. Vandaag helaas weer flink getriggerd, gelukkig maandag controle bij de pop poli gyn dus kan ik mn ei kwijt.. Ik hoop niet dat ik verder wegzak dan dit... maar ik weet nu waar ik terrecht kan gelukkig
Ik heb hier totaal geen ervaring mee, maar ik vind het wat je ook besluit een hele dappere keuze. Zou het een optie zijn om van tevoren eens met iemand van die pop poli te gaan praten en kijken wat een professional erover zegt?
Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal. Goed dat je weer meteen aan de bel hebt getrokken. Wens je een goede zwangerschap toe en hoop dat de depressie deze keer wegblijft. En wat vreselijk van je jeugd! Gelukkig heb je iedere keer de juiste partners om je heen gehad! Zelf heb ik eigenlijk geen enkele reden toe. Prima jeugd gehad, lieve mensen om me heen, stabiele relatie. Maar zodra ik bevallen bent, word ik opeens iemand anders en word ik weggezogen in een diep, zwart gat.
Bedankt! Ja, ik heb met de huisarts hierover gepraat. Ze heeft me ook doorgestuurd mijn psycholoog, maar de wachtlijst is een half jaar. Rechtstreeks contact opnemen met mijn behandelaar kon niet meer, omdat mijn dossier gesloten is. Met de verloskundige is afgesproken dat bij een evt zwangerschap ik ingeleid word met 38 weken om oververmoeidheid te voorkomen, dat kan namelijk ook een trigger zijn. Verder zal ik ook tijdens de zwangerschap en daarna begeleid worden door de pop-poli. Ondanks dat er dus al een heel plan ligt, blijf ik bang. Ik wil gewoon niet in die situatie terechtkomen. Daarom ben ik op zoek naar ervaringen van anderen.
Nou ja mn ex was niet geheel een goede partner helaas. Mijn huidige vriend gelukkig wel Misschien op voorhand met iemand praten van de pop poli een idee?
Ook hier een prenatale en postnatale depressie bij de eerste gehad. Ook mede door hg. Toen niet opgemerkt en ook jaren last van gehad. Nu met medicatie was ik 1,5 jaar stabiel. Blijf deze ook gebruiken, heb advies van de pop poli hierover gehad en t is veilig. Nu weer zwanger met hg en ik ben ook wel weer bang voor depressie, maar verschil is dat ik nu de medicatie gebruik die ik toen niet had. En ook wat ervaring rijker ben. Ik moet uit voorzorg naar de peripartum poli hier binnenkort waar ze me ook willen volgen op dat stuk. Mijn advies zou zijn laat je daardoor begeleiden, de hulp is er. En medicatie tijdens zwangerschap mag behoorlijk veel en is niet schadelijk voor je kind.