Voor ik mijn vriend hiermee lastig val zou ik graag jullie advies willen... Ik ben nu 13 weken zwanger, niet gepland, wel zeer gewenst. Maar ik merk dat ik heel veel stress voel en veel pieker (vooral 's nachts). Mijn vriend en ik wonen nog niet samen, hij heeft geen werk, en onze relatie is nog niet zo stabiel dat ik er helemaal op kan vertrouwen. Hij is over het algemeen heel lief, maar ik heb heel erg het gevoel dat alles op mijn schouders drukt. Hij neemt mij geen enkele zorg uit handen. Ik werk keihard (extra omdat ik het gevoel heb dat ik alle financiele lasten moet dragen), ben heel moe, lees en regel van alles omtrent de zwangerschap, ben bezig na te denken over hoe mijn huis moet worden veranderd voor de baby en als hij bij mij komt wonen. Ik speur naar nieuwe meubels, kasten etcetera, meet de babykamer op etcetera etcetera. Ik moet hem alles vertellen. Hij heeft zich nog geen moment verdiept in wat er allemaal op ons af komt. Hij was eerst 1,5 maand op vakantie, slaapt lang uit, doet (voor mijn gevoel) weinig om snel een baan te vinden, vraagt nooit wat hij voor me kan doen, komt nooit uit zichzelf met het initiatief om iets aan te pakken. ik moet hem voorzichtig zeggen dat ik eigenlijk de kattenbak niet meer mag verschonen, ik moet hem vertellen dat hij moet nadenken over de combinatietest, ik moet hem vertellen dat we kraamzorg moeten regelen, dat we over kinderopvang moeten nadenken, dat er in mijn huis nog heel veel klussen gedaan moeten worden... etcetera etcetera...en dan nog doet hij weinig tot niets. Eerder een soort 'grapje' als: 'nou, zet me maar weer aan het werk'. wat ik niet grappig vind omdat ik me uit de naad werk en hij geen fuck te doen heeft. Komend weekend wil ik een feestje geven voor mijn verjaardag en toen ik hem vroeg of hij me wil helpen met boodschappen doen en hapjes voorbereiden, en ik alleen vrijdagavond tijd heb daarvoor omdat ik de rest van de week keihard moet werken, zegt ie dat hij op vrijdagavond naar de kroeg wil met zn vrienden en dat hij het onzin vindt dat hij zich maar moet aanpassen aan mij... Vannacht heb ik van woede liggen woelen en denk soms echt: ik kan het beter alleen doen. Ik wil niet samenwonen met zo'n klaploper en gemakzuchtige luie dweil! Ik wil namelijk ook niet zo'n vrouw worden die de hele tijd haar man achter zn broek aan moet zitten. Wie vertelt hem dat hij eens wat peper in zn reet moet stoppen en zich (mede)verantwoordelijk moet voelen en gedragen? Ik weet dat ik dan misschien ook overdrijf door hormonen misschien, (en zijn alle mannen misschien zo?) want ik vind hem ook heel lief en ik wil het helemaal niet echt alleen doen. Maar wat denken jullie? Hij is gvd al over de 40!
hmmmmm..waarschijnlijk is het alleen doen zelf makkelijker want dan hoef je niet achter hem aan te zitten. Overigens hoef je niet nog niet samen te gaan wonen toch. Zou ik nu niet doen....Laat hem maar eerst zijn act together krijgen en dan kan hij lekker intrekken. En zou ook meer tijd voor jezelf maken zodat je dingen kan regelen. Je zal zien zonder hem in huis en achter zijn vodden aan te zitten ben je sneller met dingen klaar... Wellicht kunnen andere mensen je helpen met verbouwen etc. En alles hoeft niet perfect te zijn he, baby's zien het echt nog niet....als je maar een bedje etc heb...kamertje klaar maken kan ook nog daarna....Sluit hem maar buiten misschien merkt hij het dan wel. We hebben het hier niet over een jongen van 18 he.... Ik weet er alles van, ik ben gescheiden van zo'n iemand. Nu zwanger van mijn nieuwe vriend...nou ik hoef de was niet te doen, hij kookt, maakt het huis schoon heeeerlijk..Ik doe ook veel maar we doen het samen..En ik hoef niet te zeuren, heb er overigens ook een hekel aan. Hoef het neit eens te vragen Succes, en inderdaad niet te veel piekeren denk ook aan je kindje.
Fijn voor je dat je nu zo'n zorgzame vriend hebt! Heerlijk lijkt me dat... Ja ik denk nu ook dat het rustiger is om gewoon mijn eigen plan te trekken. Maar ik wil hem ook niet kwijt! Misschien een keer een goed gesprek (helaas wordt hij ook vrij snel driftig) nog, misschien met een derde persoon erbij die objectief bevestigt dat zwanger zijn best zwaar is en dat de man ook wel wat mag doen...
hmm, ik zou toch een serieus gesprek aangaan met hem, dit gedrag hoort niet echt bij een verantwoordelijke volwassene! Je zegt "misschien zijn alle mannen zo".. misschien wil je het niet horen, maar dat is dus niet zo! Die van mij is al vanaf dag 1 bezig met dingen uitzoeken over kamers, kinderwagens enzo. Is bezorgd om mij en draagt me op handen. Dat zou jouw vent ook moeten doen! Je draagt verdorie zijn kind! Als jij ook na een goed gesprek niet wil veranderen zou ik, als ik jou was, er goed over nadenken of je dit zo wel wilt doorzetten. Je kindje heeft straks ook niks aan een onverantwoordelijke vader die de kroeg belangrijker vindt dan zijn kind. Geef het niet op zonder slag of stoot, blijf praten en aangeven dat je dit niet tof vindt zo. Maar als hij zich zo puberaal (sorry..) blijft gedragen...
Tuurlijk moet je het met hem bespreken....maar op een gegeven moment houdt het wel op Dan moet je duidelijke afspraken maken dat hij bijvoorbeeld om de dag komt zodat jij je dingen kan doen. Want jij en je kindje daar moet je op de eerste plaats voor zorgen niet hem. Hij kan voor zichzelf zorgen althans daar gaan we wel vanuit op zijn 40e. Ik denk dat je toen je niet zwanger was het zorgen voor hem wellicht niet erg vond...Ik ben ook een zeeeer zorgzaam type (hihihi cultuur gebonden), maar als er dan zo'n impact plaast vind in je lichaam dan is prio 1 voor jezelf zorgen en het kindje...dan kan je niet meer zo veel erbij doen.... Ik hoop dat hij door een goed gesprek dit ook gaat inzien...en natuurlijk wordt hij driftig, want je verteld hem de waarheid en dat doet pijn. Succes meid, en ook jij heb recht op een zorgzaam mannetje hoor....gun het je zelf.
He verdorie, ik moet meteen huilen als ik jullie berichten lees. Dat zegt natuurlijk ook wat over de hormonen enzo, maar ook omdat het mn gevoel raakt. Ik wil zo graag dat iemand me inderdaad 'draagt' en het allemaal wat lichter voor me maakt. Toen ik nog niet zwanger van hem was zorgde ik niet voor hem. Toen vond ik het makkelijker om te denken: ach het is zijn leven.. maar nu wordt het ook mijn leven en dat van ons kindje.. Aan de andere kant wil ik hem niet onder druk zetten, want ik geloof sowieso niet zo dat je iemand echt kunt veranderen. Maar ik kan wel mijn grenzen en behoeftes aangeven natuurlijk maar dat vind ik lastig. Wat zou het fijn zijn als dat inderdaad niet nodig was en hij uit zichzelf aan me vroeg wat ik nodig heb..
Je moet wel duidelijk naar hem toe zijn over je verwachtingen etc. Ook omdat je schijnbaar hiervoor er niet zoveel omgaf...Opeens ben jij veranderd omdat je zwanger bent...maar hij dus eigenlijk niet..Wat wil je, wat verwacht je, wat heb je nodig van hem....En maak dit duidelijk aan hem. Zolang je het bespreek vanuit jouw gevoel dan is dat allemaal ok. Dus de ik vind, ik voel, ik...want het is jou gevoel en daar heb je recht op. En als hij dan zegt ja maar daar kan ik niet aan voldoen maar ik wil het wel proberen ben je al een stap verder....
Ik zou bijna willen zeggen: Geef hem 2 keuzes. 1) hij wil bij jou zijn, en zal zich dan ook zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Of 2) hij blijft zich gedragen als een niet-volwassene, en dan neem jij "gewoon" de verantwoordelijkheid voor jezelf en je kleintje.. Maar waarschijnlijk kun je beter eerst een rustig proberen te praten over wat jou dwars zit (zijn laksheid?) en proberen om het samen op te lossen. Als dat niet werkt, kun je toch niet (eeuwig) zijn portie verantwoordelijkheid op je schouders nemen..
Ik was een heel verhaal aan het typen, en zie ineens dat Jazz me voor is met bijna letterlijk mijn verhaal Ik sluit me dus aan bij haar.. wees duidelijk naar hem toe, wat je van hem verwacht en waarom dat nu ineens anders is dan voor je zwangerschap. Laat hem ook goed merken dat je hem niet kwijt wilt, maar dat je het niet tof vindt hoe het nu gaat. En dan inderdaad, als het na poging-nummer-zoveel nog niet goed gaat.. dan voor de keus stellen. Of hij gaat zich volwassen gedragen zodat hij bij zn grote liefde en kind kan blijven, of hij blijft zich gedragen als een puber. Met als gevolg dat jij opstapt. Succes meid, het is een rotsituatie! Hou je taai en hopelijk slaan jullie je er samen doorheen.
Ik ben het hier mee eens. Mijn man snapte helemaal niet hoe ik zo in het begin van de zwangerschap met dat soort dingen bezig kon zijn. Hij had naar mijn idee niet zo veel interesse (niet mbt het vader worden, want hij was hartstikke trots) in de zwangerschap zelf (vooral dingen als uitzet) en snapte niet hoe ik mij voelde. Ik had dan ook allemaal niet duidelijk uitgesproken verwachtingen en daardoor idd het gevoel er soms alleen voor te staan. Overigens was/is hij sinds de geboorte van ons zoontje een hele betrokken vader, doet heel veel met hem (niet alleen de leuke dingen).. Ook nu in deze zwangerschap moet ik ook echt heel duidelijk zijn over mijn verwachtigen, want op hij beleefd de zwangerschap gewoon heel anders en veel meer van afstand. Gelukkig zegt het niks over de vader die hij is, dus wie weet is er hoop.. Iig is duidelijke communicatie (zonder verwijten!) over je verwachtingen heel erg belangrijk. Strekte!
Hmm, mijn man heeft zich nooit zo verdiept in babykamers en meubels ed, maar hij heeft wel wat meer verantwoordelijkheidsgevoel als jouw vriend geloof ik. Hij was pas 22 toen ik zwanger raakte, net klaar met zijn studie, maar heeft direct een baan gezorgd zodat ik parttime kon gaan werken en hij voor zijn gezin kon zorgen. Om eerlijk te zijn, nee, niet alle mannen zijn zo en ik ben ook bang, gezien zijn leeftijd, dat je er een harde dobber aan gaat hebben om hem te gaan veranderen. Sterkte!
Jeetje dax, wat een moeilijke situatie! Ten eerste natuurlijk hartelijk gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is duidelijk dat jij er helemaal voor gaat en er heel blij mee bent! Wat betreft je vriend hangt het natuurlijk van verschillende factoren af, wat je nu het beste kan doen... Je herhaalt bijvoorbeeld regelmatig in je bericht, dat je hem lief vindt. "lief vinden" is niet hetzelfde als houden van, hoe staat het met de liefde?! Zijn jullie bijv. al lang samen, is hij altijd zo geweest, wat voel jij voor hem en hij voor jou??? Wat ik ook mis, en wat misschien nog wel belangrijker is, is zijn mening ten opzichte van de zwangerschap. Ik hoor absoluut niet of hij überhaupt wel blij is met het vooruitzicht op het komende vaderschap. Aan de hand van wat je hier op antwoord, zou ik met hem om de tafel gaan zitten. Jij moet bepalen wat voor jou goed is, en in eerste instantie neem ik aan moet je bepalen of je dat wel of niet mét hem wil doen. Zoals eerder al gezegd: NEE, NIET ALLE MANNEN ZIJN ZO! Ook de mijne is vanaf het begin af aan super betrokken en geïnteresseerd geweest. Toen ik 2 maanden zwanger was, is mijn lief zijn baan kwijt geraakt. Hij heeft een half jaar thuis gezeten en heeft toen gelukkig weer een baan gevonden. In dat half jaar heeft hij mij super goed geholpen. Als ik moest werken, deed hij boodschappen en het huishouden. Hij is verder altijd met me naar doktersafspraken geweest, heeft mee de meubeltjes uitgezocht en de kinderwagen. Gewoon totaal betrokken! Zo kunnen mannen ook zijn. Aan jou om te bepalen of je vriend dit in zich heeft of dat het er nooit zal komen... Weet je dat, weet je volgens mij ook wat je moet doen. Heel veel succes! Liefs, Caroline
Mmm wat een hork zeg Ik zat je verhaal telezen en dacht serieus das iemand van een jaar of 21 Met 40 mag die toch wel wat levens ervaring hebben, Ik zou hem serieus niet eerder in huis nemen voor die een baan heeft Heb ook zo vriend gehad wel iets jonger Maare ze profiteren van je en doen echt geen moeite meer tis wel makkelijk zo Er word schoon gemaakt eten gekookt er komt geld binnen waarom zou die ook ook wat doen tis immers al het paradijs.... Sorry dat ik zo hard ben maar heb zoiets ook mee gemaakt ging er helemaal aan onder door en er was gelukkig geen kind op komst
Bedankt voor jullie reacties meiden! Ik voel me wel gesterkt in het idee dat het echt wel wat meer betrokken kan, en dat niet alle mannen zo zijn. Wat ik inderdaad nog niet gezegd had: hij moest aanvankelijk even wennen aan het idee dat ik zwanger was. Hij was er niet blij mee omdat hij zijn leventje (lekker veel uitgaan, doen waar hij zin in heeft, geen verantwoordelijkheden) wel fijn vond. Maar hij is ook vrij snel toch enthousiast geworden. Hij was op vakantie en opeens kreeg ik via de telefoon een liefdesverklaring. Hij wil er helemaal voor gaan: voor mij en ons kindje. Ik heel blij natuurlijk. Alleen nu is hij terug van vakantie en tja.. in de praktijk pakt hij het nog niet echt op. Maar misschien heeft hij daar ook nog wat tijd voor nodig. Hij vindt bovendien dat ik me te druk maak, en dat is misschien ook wel zo. Hij is meer van het: wie dan leeft wie dan zorgt. Maar hij heeft nog niet helemaal door dat het voor mij al heel erg realiteit is en ik nu al die extra hulp en daadkracht nodig heb. En wbt mn verjaardag. Hij denkt dan: ik kan je toch ook een andere dag helpen? waarom nou weer precies op mijn uitgaansavond? Ik moet dit ieg wel met hem bespreken. Waarom zijn er honderden folders voor zwangere vrouwen, maar niet een waarin staat wat aanstaande vaders kunnen en moeten doen?
Oh ja, en CaatjeM: wbt de liefde... we kennen elkaar 2,5 jaar, het was heel lang heel moeilijk (bindingsproblemen) maar een jaartje geleden werd het wat stabieler en ging hij er meer voor (ook nadat ik het had uitgemaakt - toen ging hij beseffen wat hij miste). Ik voel me meestal heel erg lekker bij hem. Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoeveel we van elkaar houden. Maar ik zie het nu misschien ook wat somberder in. Ik kan als hij zich zo gedraagt echt een 'afknap-gevoel' krijgen. Hij is ook zo'n type die tegen mij kan zeggen dat ie nog een tientje van me krijgt omdat hij een broodje voor me heeft betaald (terwijl hij wel meerijdt in de auto die ik gekocht heb, waarvan ik de benzine en het onderhoud betaal etc) Eigenlijk vind ik dat zoooooo'n afknapper dat soort dingen!! Maar ik denk wel dat hij echt een hele lieve vader zal zijn, en ik wil het echt proberen met hem. Dat zou voor het kindje toch het allerleukst zijn als het ons zou lukken het samen te doen!
Hi Dax, Je leest al diverse tips en reacties, ook hier een man die het tegenovergestelde is als die van jou, maar die er toch ook even aan moest wennen dat je op zaterdag best naar een babywinkel kan ipv uitslapen... En ja, er zijn ook boekjes voor mannen (voorbeeld: Kluun - Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt) of denk bijvoorbeeld aan een App voor zijn telefoon waarin de groei van de baby en de ontwikkelingen van jouw lichaam voor hem worden uitgelegd. Heeft hier wel geholpen! Succes!
Lastig geval zeg! Mijn eerste ingeving was wel, heb (nog) niet te hoge verwachtingen wat betreft het meedenken over de baby. Hierboven staan verhalen over hele betrokken partners, maar ik denk dat er ook een heleboel mannen zijn die het in het begin toch allemaal wat anders ervaren dan wij vrouwen. Het is helemaal niet zo vanzelfsprekend dat je partner er vanaf dag 1 net zo mee bezig is als jij. Dat veranderde bij mij ook pas later in de zwangerschap. Voor mannen is het denk ik echt heel anders!! Zij voelen de veranderingen ook veel minder, wij dragen het bij ons. Maar je kan het wel bespreekbaar maken, misschien gaat hij er dan meer open voor staan. (Ik regel het meeste voor de baby eigenlijk nog steeds zelf. Ik kan daar enorm van genieten, kan veel zelf beslissen, geen discussies, lekker de vrije hand! Als ik iets van hem wil dan vraag ik dat, en dan gebeurt het zonder morren. Ik voel wel heel duidelijk dat de betrokkenheid nu veel groter is, en dat is fijn!) Ik vind het altijd wel heel wat om te verwachten dat iemand je 'op handen draagt'. Is denk ik ook heel erg afhankelijk van het type man. En daar ben je toch ooit zelf op gevallen. Hmm, het lijkt nu alsof ik alles helemaal goed praat (probeer het misschien een beetje te relativeren, heb tijdens mijn zwangerschap gelukkig nauwelijks last van hormonen gehad), maar wat betreft zijn baan, uitgaan en uitslapen denk ik wel echt 'grow up'! Dat vind ik eigenlijk wel wat over iemand zeggen, en is iets waar ik me veel meer zorgen over zou maken als over zijn 'baby-interesse'. Het zou in ieder geval totaal niet mijn type zijn, en ik zou ook nog eens goed nadenken over of ik oud zou willen worden met zo iemand. Want ik vraag me af of dat nog zal veranderen als hij de 40 al is gepasseerd...
Als jij het echt met hem wilt proberen, dax, zul je een manier moeten vinden om dit bespreekbaar te maken en hem duidelijk te maken dat het zo niet voor jou gaat. Natuurlijk is betrokkenheid niet voor iedere man gelijk, wij waren bijvoorbeeld ook al 3 jaar bezig om in verwachting te raken, dat maakt ook een verschil. Maar om door te gaan op oude voet is het andere uiterste. Er zúllen dingen veranderen, dat is nu eenmaal een feit met een kleine. Wat betreft jouw verjaardag: kun je hem niet toch zijn uitgaansavondje geven als hij bijv. beloofd op een andere dag (eerder dan vrijdag) alle boodschappen e.d. te doen?! En persoonlijk zou ik zéker van hem verlangen meer actie te tonen een nieuwe baan te zoeken. Dat kan zo toch met 40 jaar niet?! Succes! Liefs, Caroline
ja mamamoon, ik denk dat je gelijk hebt. Hij verdient het ook niet om met pek en veren te worden ingesmeerd en op straat te worden gezet Ik zou het ook (en heb het tot nu toe ook nog ) niet erg vinden om de meeste dingen rondom de zwangerschap uit te zoeken enzo, als hij op een andere manier zijn bijdrage leverde. Ik denk dat de balans gewoon zoek is nu. Als hij hard zou werken, een financiele bijdrage zou leveren of bijvoorbeeld in elk geval de ambitie en daadkracht toonde of de handen uit de mouwen zou steken om mijn tuin op orde te brengen of... nou ja noem maar op. Dan zou het me niet zo dwars zitten. Nu doe ik voor mijn gevoel ALLES en er staat niets tegenover. Dan irriteert het me opeens als hij in bed blijft liggen omdat ie 'zo moe' is, terwijl ik veel slechter slaap dan hij, moe ben door het zwanger zijn en ik er uit moet om te werken. Dan trek ik het opeens heel slecht dat hij uit wil met vrienden als ik hem vraag me te helpen. Dan denk ik opeens: waarom zoekt hij GVD niet uit hoe het zit met kinderopvang?!? hij heeft alle tijd! Nou ja, ik zie hem morgenavond en dan ga ik eea maar eens onder de aandacht brengen. Nu radiostilte waar hij wellicht ook wel uit kan opmaken dat 'er iets is'. Alhoewel... dat pikken de meeste mannen geloof ik ook niet zo op he
Hoi Dex wat een lastige situatie zeg!! Als ik je eerste bericht terug lees dan lijkt het alsof hij zich altijd al zo gedragen heeft, maar dat jij je er nu nog meer aan stoort omdat je zwanger bent? Hoe ging je er eerst mee om? Ik zou daar namelijk normaal gesproken ook als ik niet zwanger zou zijn, niet mee om kunnen gaan. Maar misschien dat het je toen minder opviel. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, moest mijn man ook heel erg wennen. Hij was ook super blij hoor, want we zijn samen voor een kindje gegaan, maar omdat je in het begin nog niet zoveel ziet en merkt, was het voor hem allemaal heel nieuw. Ik was doodmoe de eerste 15 weken en irriteerde me dan ook vaak aan mijn man omdat als ik bijv. thuiskwam met de boodschappen, hij niet uit zichzelf me kwam helpen met opruimen. Ik vond dat vanzelfsprekend maar voor hem was dat blijkbaar niet zo...ook plofte hij uit zijn werk meestal even op de bank om vervolgens meteen achter zijn laptop te gaan zitten. In de weekenden hielp hij me wel al altijd heel veel in het huishouden (we werken beide fulltime namelijk) Maar....ik heb echt geleerd deze zwangerschap dat mannen heel erg moeten wennen en dat je eigenlijk gewoon moet zeggen wat je wil (tenminste bij die van mij ) en dat doen ze het wel! Mannen zien soms dingen echt anders of zien het helemaal niet. Als ik bijv. iets op de trap zet wat naar boven moet, loopt hij er gewoon langsop en denkt hij waarschijnlijk: waarom zet ze dat daar neer, het staat in de weg. Terwijl ik hoop dat hij het dan mee naar boven neemt hahaha. Als ik het dan aan hem vraag doet hij het meteen, maar uit zichzelf ziet hij dat soms gewoon niet. Vanaf het moment dat we de 20 weken echo hebben gehad, en we weten dat we een zoontje krijgen en dat alles goed is, is mijn man veel verantwoordelijker geworden. We zijn samen alles gaan uitkiezen voor de babykamer (al moet ik zeggen dat ik dan wel al een voorselectie heb gemaakt), hebben samen de naam gekozen (ook daar heb ik avonden voorselecties gemaakt haha en heeft hij later gewoon namen geschrapt die hij niet mooi vond, we waren er snel uit gelukkig!) en hebben we samen de babykamer geschilderd enz. Afgelopen week zijn we voor de 2e keer opgeschrikt doordat ik een heftige bloeding heb gehad met veel harde buiken, wat leek op de bevalling. Mijn man was in alle staten, ik heb hem nog NOOIT zo zorgzaam gezien. Alles is gelukkig goed, maar ik heb twee dagen in het ziekenhuis gelegen en daar heeft mijn man het moeilijk mee gehad. Nu zit ik verplicht thuis en mag ik dus echt niets meer doen van mijn man. Hij kookt, hij poetst, hij maakt zelfs de konijnenkooi schoon (en dat is bij ons veel werk omdat het een mega groot hok is), kortom hij is super bezorgd en verwend me heel erg. Ik denk dat je jouw vriend even de tijd moet gunnen. Weet je, in jouw leven en lichaam verandert nu ineens van alles. Jij bent met je gedachte al veel verder, denkt al over van alles en nog wat na (wat heel logisch is hoor!) maar voor jouw vriend is er eigenlijk nog niet zoveel veranderd. Het is allemaal nog ver weg, je kunt het wellicht nog niet aan jou zien, dus hij heeft waarschijnlijk zoiets van: rustig aan, dat komt allemaal wel. Ga het gesprek aan met hem en vertel hem dat je je niet gesteund voelt. Dat het je verdriet doet en dat je het niet alleen kunt. En je moet natuurlijk niet gaan samenwonen hè! Als je daarover twijfelt zou je ook je kindje alleen kunnen opvoeden in je eigen stekkie en kan je vriend zoveel komen als hij wil. maar ik snap dat je het wel heel graag wil laten werken, dat lijkt me logisch!! In ieder geval heel veel sterkte met wat je beslissing ook zal zijn en ik hoop dat je vriend een beetje bijtrekt!!