Ik heb wat opvoedadvies nodig voor mijn zoontje van ruim anderhalf! Hij is echt een enorme zeur namelijk, meestal gaat het de hele dag door. Heel vaak weet ik niet wat hij bedoelt, hij kent nu een stuk of 15 woordjes, maar kan daarmee nog niet duidelijk maken wat hij wil. Dus probeert hij mij (en papa) de hele dag mee te trekken door het hele huis. "Wil je liedjes luisteren?" "Ja!" -kinderliedjes aan- "Nee!" -kinderliedjes uit- -trekt je weer mee naar de cd-speler- enz. Als wij hem niet begrijpen of hij mag niet wat hij wil (tv kijken, of hij krijgt een rijstwafel ipv lekker koekje), dan gaat ie dramatisch huilen. Hij huilt een stuk meer dan mijn 3 maanden oude baby, dat is niet normaal toch? Ik denk niet dat het een sprongetje is, want het duurt nu toch al wel een paar maanden, vanaf voor de geboorte van nummer 2. Hebben we hem teveel verwend en betalen we nu de prijs? Of is het gewoon zijn karakter? Verveelt hij zich? En hoe kunnen wij er het beste mee omgaan? Negeren, afleiden, troosten, we proberen al van alles. Het is met een 3 maanden oude baby best lastig om er veel op uit te gaan. We gaan elke dag naar buiten, maar alleen met 2 kinderen naar de speeltuin vind ik wel lastig. We doen ook wel iets goed, want hij luistert al heel goed als wij nee zeggen (als hij aan de plant of prullenbak oid komt). En om dit verhaal positief te eindigen: het is echt wel een geweldig kind en ik geniet elke dag van hem!
Ik vind niet dat je hem moet negeren of dergelijke. Uit je verhaal maak ik uit dat hij zichzelf ook gefrustreerd voelt omdat hij niet begrepen wordt. Dat is natuurlijk ook niet jullie schuld maar hij doet het ook niet expres of om jullie te pesten hè. Hij wilt graag iets en probeert dit duidelijk te maken en dan denkt hij dat het in orde komt maar dat is dan niet zo...sja, logisch toch dat hij dan even boos wordt of begint te huilen. Wat ik zou doen, is even bij hem gaan zitten en hem zijn boosheid of verdriet laten uiten. Hem zeggen dat ik begrijp dat hij boos/verdrietig is maar dat ik hem even niet begreep en dat ik dat ook vervelend vind. Misschien is het ook een mogelijkheid om met een soort van pictogrammen te werken zodat hij zich wat makkelijker verstaanbaar kan maken? Weet niet in hoeverre dit al haalbaar is met zo'n jong kind? Is maar een idee...
ik denk dat het door de komst van de baby is. hij probeerd nu op deze manier veel aandacht vast te houden. natuurlijk in combi met het nog niet alles kunnen zeggen waar je weer gefrustreerd van raakt. hoe je ermee om moet gaan vind ik lastiger. jullie zitten natuurlijk al in een sterk patroon. ga je teveel veranderen kan hij zich ( nog meer) afgewezen voelen. misschien kun je een duidelijk dagschema aanhouden en doorspreken met hem (al dan niet met plaatjes) . wanneer er tijd is voor hem en wanneer voor de baby. en dan rustig 1 op 1 contakt op een positieve manier. spelenderwijs woordjes oefenen al dan niet met een boekje of spelletje. of inderdaad met de muziek als hij dat fijn vind.ik denk dat je een bepaald patroon moet doorbreken wat nu bij jullie gaande is. snap je een beetje wat ik wil zeggen? vind het lastig in woorden uit te drukken wat ik precies bedoel.
ow en boos zijn omdat iets niet lukt dat moet natuurlijk mogen, maar binnen perken en zoals elke al zegt samen erover praten wat hem zo dwars zit en dingen benoemen op een rustig moment naderhand. knap trouwens dat hij zo goed luisterd! je bent dus zeker opd e goede weg bezig.
Ik denk dat je hem op die momenten het beste kunt negeren. Of bied hem 2 keuzes. En wil hij dan nog niets, dan negeren. Maar op momenten dat je jongste in bed ligt, hem dan aandacht en tijd geven. Ik denk niet dat hij zeurt, maar erg moet wennen aan de nieuwe situatie en dat hij moet delen. En het kan ook heel goed een fase zijn hoor! (Niet in sprongetjes gedacht, maar dat het bij zijn leeftijd hoort.)
hoi, ik denk dat het een fase is, je moet er even doorheen. Vervelend voor jullie én voor hem! Mijn zoontje is nu ook 1,5 jaar oud en doet precies hetzelfde Dan geeft hij bijvoorbeeld aan dat hij een koekje wil of drinken (door te wijzen, hij kan het nog niet zeggen) en dan krijgt hij dat en dan gaat hij keihard krijsen en is het 'Neee!' (hij kan wel ja en nee zeggen). Dus blijkbaar wilde hij dan nét een ander koekje of ander drinken en als ik hem dan zelf bijv. een koekje laat uitzoeken is het wel goed. Ik heb echt het idee dat het frustratie is omdat hij nog niet goed kan duidelijk maken wat hij nou precies wil, terwijl hij al wel zover is dat hij zélf weet wat hij wil. Dus ik kan me zijn frustratie daarover ook wel voorstellen, maar ik vind het zelf soms ook irritant omdat ik de hele dag soms niks goed kan doen. Dan negeer ik het maar gewoon, geen idee of dat nou een goede reactie is maar ik vind het soms ook vervelend... Hopelijk leert hij snel praten, ik denk dat het dan vanzelf over gaat! Succes en ik wens je veel geduld hiermee
ik ken het wel maar dat waren echt zijn frustraties..hij wilde iets en probeerde dat te zeggen maar wij begrepen hem niet. kan me voorstellen dat dat knap lastig is. we hebben hem toen heel snel aangeleerd om te wijzen en "die" te zeggen dat pikte hij snel op en maakte alles een stuk makkelijker. nu kan hij goed praten en duidelijk maken wat hij wilt. mischien wilde hij in dit geval wel een dvdtje kijken ipv muziek?? tekenfilmpje ofzo
Wat fijn dat sommige van jullie dit gedrag herkennen! Als hij wat beter kan duidelijk maken wat hij wil zal het al een stuk beter gaan. Niet dat hij dan altijd zijn zin krijgt natuurlijk, maar dan weet ik wat hij wil en kan ik duidelijker zijn als hij iets niet mag. Ik las altijd wel speelmomenten met alleen de oudste in als de jongste slaapt of lekker in de box ligt te keuvelen. En dat is meestal ook echt heel gezellig. Het is wel een goed idee om iets meer ritme in te bouwen. Wij zijn zelf heel makkelijke mensen met weinig behoefte aan ritme. Daardoor loopt elke dag anders maar dat werkt misschien niet zo goed bij mijn zoontje. Vaste tv tijden is het eerste agendapunt. Bedankt voor de reacties en als er nog meer tips zijn, of gewoon herkenning, hoor ik dat graag!
Ik ben geen opvoedkundige, maar als ik je verhaal lees dan denk ik dit: Hij probeert ook uit... ergens moet een grens worden getrokken. Niet meteen zijn zin geven in wat hij wil. Meetrekken prima een keertje hoor, maar als het niet uitkomt ook niet doen en standvastig blijven. Laat hem maar uitspreken wat hij wil ipv woorden in zijn mond te leggen. Wellicht dat hij het niet uitspreekt en misschien zelfs een beetje gefrustreerd wordt, maar laat hem maar even. Meestal na een paar keer snappen ze het al dat zij niet bepalen wat er gebeurd, maar jij.
Hier ook een mannetje dat momenteel erg zeurt, snel boos is en me constant meetrekt. En dat terwijl hij een behoorlijke woordenschat heeft. En daar maakt hij dan ook misbruik van. Zoals vanmiddag: hij stoot zich. Niet hard, maar komt met een zeur stemmetje op me aflopen met de mededeling: AU! Het is denk ik niet alleen het niet alles duidelijk kunnen maken, maar ook de leeftijd. En dan kom je weer bij consequent grenzen blijven aangeven. Succes meid! Kan erg vermoeiend zijn soms.