ik zie het hier in de buurt (dld) heel veel dat er nog nakomertjes komen. de ouders hebben dan zoiets van goh zouden toch nog wel een keer willen. de oudsten zijn dan al getrouwd of in ieder geval uit huis en dan loopt er nog een rond. ken dr ook wle hier dan. waarvan de oudste denk ik zon 25 is en de jongste 8. en die heft nu dus oo kalles aandacht is toch ook weer leuk. de kreet die de meesten hebben om juist de kids dicht bij elkaar te hebben qua leeftijd is toch vaak dan kunnen ze lekker samen spelen. maar het kan ook heel goed dat de kids elkaar niet liggen dat heeft niks met leeftijd te maken hoor. ook kinderen die een aantal jaren verschillen kunnen het juist goed of niet goed met elkaar vinden das toch altijd maar afwachten. denk ook dat er van het grote verschil weer wat goeds te zeggen is want veel oudere broers of zussen vinden het miss ook wel juist leuk om met de jongere broer of zus een keer weg te gaan naar pretpark oid.(dit als er dus ruim verschil tussen zit dus zon 8 jaar oid.) en ook bij dicht op elkaar is het idd vast wel handig ook voor je zelf dat je de luier tijd snel achter de rug hebt want jah niet iederen vind dit een leuke tijd. is dus ook heel verschillend hoe je erzelf naar kijkt. de een vind dit handig de ander dat.
@ mamavanro Zat net even te lezen en inderdaad zijn er veel overeenkomsten zeg, alleen jij bent iets verder . Ja soms denk je iets heel zeker te weten maar zo zie je maar dat het ook snel kan veranderen.
bij mij moge het leeftijdsverschil duidelijk zijn nee even serieus. bij mijn oudste 2 had ik dat ideaal beeld ook. helaas duurde het anderhalf jaar voordat ik opnieuw zwanger raakte. omdat we dat wisten zijn we vrij snel weer begonnen en inderdaad duurde het dus bijna anderhalf jaar ( wat me nog meeviel ). zodoende zit er precies 2 jaar en 4 dagen tussen. ikzelf zou het niet meer doen. je denkt ooh gezellig ze hebben lekker veel aan elkaar kunnen samen spelen en samen opgroeien. in de praktijk valt dat soms iets anders uit. zeker als ze allebei autistisch zijn en 1 ervan erg druk is en doof. en papa door omstandigheden niet meer bij jullie kan wonen. ik draaide 20 uur per dag en was constand bezig ze uit elkaar te houden. je hebt ook later de schoolkosten pal achter elkaar. allemaal geen onoverkomelijke problemen natuurlijk maar wel iets om te bedenken. want dan praat je over duizenden euro's. en eerlijk gezegd heb ik nooit zoveel vertrouwen gehad in spaarregelingen en niet geheel onterrecht blijkt nu wel weer met de onstane problemen rond de crisis. ik denk dat als ik opnieuw zou beginnen ik er een jaar of 5 tussen zou laten. maarja da's met alles natuurlijk als je van te voren weet hoe zoiets gaat lopen, dat is dus iets wat je niet weet. er zullen vast ook verhalen zijn waar het wel goed ging. maar je moet er rekening mee houden dat het voor jou erg belastend gaat worden een peuter van 2 heeft ook nog heel veel persoonlijke aandacht en verzorging nodig. als je je daar allemaal van bewust bent lijkt het me geen probleem.
Ik denk dat er bij ons ook wel 2/3 jaar tussen gaat zitten hoor. Ik ben nu nog met een studie bezig, en voordat er een 2e komt, wil ik wel mijn studie afgerond hebben. Moet nog 2 jaar als ukkie er is. En dan ook nog maar net afwachten of je meteen zwanger bent
@yinte: zou mijn verhaal kunnen zijn. Hier ook 2 autistjes, de hele dag scheidsrechteren. Daarnaast nog baan omdat ik niet afhankelijk wilde zijn van mijn ex (gescheiden toen de jongste een half jaar was). Ik zie het nu als een leuk cadeautje. Hoop stiekum dat deze niet autistisch is, maar ach, anders weet ik nu inmiddels wel hoe er mee om te gaan.
Ik wil juist graag meer dan 2 jaar tussen onze kinderen (moge het allemaal zo gepland gaan). Ik ben zelf ruim 2 jaar na mijn broer geboren en vond er niets aan. Steeds had mijn broer de primeur: schrijven, lezen, rekenen, fietsen, andere school, etc. Ik was altijd "ook". Daarbij kreeg ik een zusje toen ik 5 was, die vervolgens als jongste weer alle aandacht kreeg als lief klein krullebolletje. Nee, voor mijn kinderen individuele aandacht, een paar jaar er tussen en zeker geen apart behandelde nakomertjes. Brrr. p.s. begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben geen zielig middenkindje, maar ik heb me zelf hier nooit prettig door gevoeld in ons gezin. 3 kinderen vind ik dan ook geen pre.
Ik begrijp het helemaal Gentle! Ik zelf heb ook altijd gezegd dat 2 kinderen genoeg was. Drie leek mij ook niks, inderdaad bij de oudste is alles nieuw en de jongste, zeker het nakomertje wordt door iedereen verwend... Maar soms kan het leven raar lopen. Ik heb na mijn scheiding al weer een jaar of 4 een relatie met een hele lieve man. En op een of andere manier ging het toch weer kriebelen. Dus hier toch een nakomertje, en 3 kinderen... Maar ik ben ook vast van plan om geen onderscheid te maken tussen de kinderen, doe ik nu met 2 ook al niet trouwens...
Ik scheel 4jr met mijn zus en ze is mijn beste vriendin! We hebben dezelfde vrienden we gaan samen stappen, samen op vakantie! Bij ons was het geen enkel verschil. Mijn zus scheeld weer maar 2jr met mn broer en die hebben het zelfde. Ik wat minder met mn broer omdat dat inmiddels 6jr scheeld........maar nu we wat ouder worden verdwijnd die leefttijdslijn helemaal. Zeker nu mijn eerste kindje een jaar na zijn eerste kindje geboren word! En als het even een beetje tegen zit word het zelfs op dezelfde dag geboren!
Ik scheel ook 4 jaar met me zus en ze is ook mijn beste vriendin..Enne me broertje en ik schelen 11 maanden, en we hebben ook een speciale band met elkaar... Mijn kinderen zijn 7 en 5 jr en ik ben zwanger van nr 3... Ik heb bewust gekozen om als ik nog meer kinderen zou willen om langer te wachten, want na de geboorte van de 2e zag ik het niet meer zitten..Ik kon het niet aan...Ik vond het te druk...Ik riep altijd ik wil maar 1 kind, voor mij hoef niet perse 2 of meer kinderen...Maar tja manlief wou zeker 5 Nee hoor we houden het bij 3 kinderen..achteraf gezien ben ik wel blij en trots dat ik het niet bij 1 kind heb gehouden... Enne ik moet zeggen he, dat de 2 oudste me enorm helpen nu als ik me ff niet lekker voel..Afwas doen, drinken pakken, broodje smeren..Ze maken mijn zwangerschap bewust mee..Over wie straks mag verschonen, flesjes geven..
wat fijn om herkenning te horen en vooral ook erkenning. jangste was hier ook 5 maanden. mijn kleintje in mijn buik is van een andere papa nu en dat maakt alle verschil met betreft het autisme. ( erft altijd via de vader namelijk ) maar ook met autisme of welk ander probleem is het meer dan welkom.
als ons kleintje komt zijn de jongens er inmiddels allebij 6 dus ook een behoorlijk verschil maar wel ontzettend leuk, ze krijgen het echt bewust mee en vragen ook steeds naar onze baby willen alles weten..heel leuk ben erg benieuwd hoe het gaat as ons frummeltje er is. liefs
Dat zeggen ze ja, maar aan mijn kant zit het echt heel erg in de familie, dus ik kan niet met 100% zekerheid zeggen dat alleen de papa schuld heeft... (voor zoverre je over schuld kan praten natuurlijk...).
Onze zoons waren 21 en 23 toen Jesse werd geboren, en ze vonden het SUPER! En nu Jesse een jaar is, en zo wijs is, veel respons aan iedereen geeft, vinden ze het steeds leuker.
nee meis je moet niet over schuld praten. dat is niet eerlijk he papa kan er immers ook niks aan doen. wat zeggen de artsen er van dan als het bij jullie aan de vrouwelijke kant zo erg in de fam zit. zou er best meer over willen horen gezien mijn dochter straks ook een vrouw zal zijn met het syndroom van asperger.
Mijn meiden samen schelen nog geen 2 jaar en achteraf was dat bij mij echt te snel. Nu, als de baby komt, zijn de meiden 6,5 en 4,5 jaar. Ook een voordeel is dat ze het meeste al zelf doen haha
@yinte: (helemaal off topic...) Het zit niet echt aan de vrouwelijke kant van de familie, maar aan de kant van mijn vader. Mijn vader en een aantal ooms van mij hebben het, mijn oma had het volgens ons ook en ik heb een neef met 2 autistische kinderen (jongen en meisje) en een nicht (ook jongen en meisje) en een aantal neven van me hebben het ook. Het is hier een ware epidemie ind de familie... Ikke niet hoor! Maar ik verdenk papa er ook van, ook al is het bij hem nooit officieel vastgesteld. Ik weet er inmiddels zoveel van dat ik er wel heel veel van herken bij hem. Hij ontkent dat er wat met de kinderen aan de hand is, maar hij zegt zelf wel dat hij heel veel van hem zelf in ze herkent...maar hij noemt het dus karakter . Het is dus een kwestie van 2 kanten... Ik heb een dochter en zoon die het dus hebben... Hopelijk dat de combinatie van genen met mijn huidige man beter uitvalt...
yep ik hoop hetzelfde! en wellicht kunnen we op een later tijdstip in een ander topic ofzo eens nader op de kwestie ingaan wat betreft onze eigen dametjes die later welicht ook mama hopen te worden. het lijkt me nog een redelijk onbekend stukje op dit terrein eigenlijk.
Ja lijkt me ook wel interessant, ook gezien onze verhalen die nogal op elkaar lijken...anders kan je me ook pb'en... Alhoewel mijn dame blijft volhouden dat ze echt geen kindjes wil...