Ik snap echt niet waarom je over de titel van dit artikel zou vallen. Zoals Tuc al aangeeft het is een feit. Vrouwen werkten vroeger over het algemeen minder of niet en nu meer. Mannen zijn hetzelfde blijven werken. En waarom zou je je druk maken om wat anderen vinden van jouw situatie? Ik werk parttime en mijn man fulltime. Hier zijn we allebei het gelukkigste mee. En wat de buurvrouw of de maatschappij daarvan vindt? Geen idee, boeit me niet. Als de verhoudingen scheef liggen in jouw gezin, dan is het aan jezelf om daar wat mee te doen. Het is wel erg makkelijk om de maatschappij de schuld te geven.
Je mist het punt echt volledig. Natuurlijk kan je het in je gezin anders aanpakken. Maar het zou toch prettig zijn als de maatschappij je daarbij helpt? Is dat niet de hele intentie van een maatschappelijk bestel?
Ik mis het punt niet hoor. Ik vind dat de maatschappij al meer dan genoeg doet om gezinnen te ondersteunen. En mijn punt is dan dus, kijk eens naar je eigen aandeel als je niet tevreden bent ipv in de slachtofferrol te kruipen.
Natuurlijk. Maar mannen wordt geen tijd met hun pasgeboren kind gegund. Mama's moeten al na een paar maand weer aan het werk. Kinderopvang in Nederland is verschrikkelijk duur. En ja, dan kan je zeggen dat je verlof kan opnemen, of minder kan gaan werken, of... Maar niet iedereen kan dat financieel aan. En niet alle mannen staan sterk genoeg in hun schoenen op tijd met hun kind op te eisen. Dus dan vervalt de maatschappij al snel in 'tijd voor je kinderen is enkel voor de mondigen en de gegoeden'. Is dat de maatschappij waarin jij wil leven? Moet een maatschappij geen situatie creëren waarin iedereen zorgt voor elkaar?
Onze maatschappij zorgt enorm goed voor ons. Materiële hebzucht is vaak de boosdoener. Als je écht wil kan het maar de opoffering is er dan ook. Onder millenials is straks de 2x 32 urige tweeverdiener uit de gratie, die gaan voor flexibel Zzp/ondernemerschap en minimalisme, mark my words.
Nou,genoeg opgetrokken wenkbrauwen gezien en opmerkingen gehad in de trant van: “ dat zou mijn keuze niet zijn” En noem het maar stereotype of niet maar heb ook in een redelijk grote stad gewoond maar daar is gewoon meer diversiteit in alles. Ook qua leefwijze.
In sommige scnadinavische landen zijn de mama's een jaar thuis. Maar daar staat wel tegenover dat je vervolgens full time aan de slag moet daarna. Ik kies dan toch voor werken na 3 of 4 maand en vervolgens structureel doordeweek 1 of meerdere dagen thuis bij je kind.
En dat is helemaal prima. Het gaat me ook niet om de precieze acties. Het gaat om het eindresultaat. Meer evenwicht in de taakverdeling tussen M en V, op een algemeen, maatschappelijk niveau.
Mooi hoe iedereen het anders doet en daar hopelijk blij mee is.. Ik werk fulltime (thuis), mijn man werkt in mijn bedrijf in de avonduren en zorgt overdag voor ons kindje. Soms is dat niet ideaal aangezien ik toch echt vaak het gevoel heb te veel te missen en ook echt meer met ze wil knuffelen en ondernemen, maar soms heb je ook niet veel te kiezen en moet je roeien met de riemen die je hebt. Edit: overigens zijn we blij dat we het op deze manier kunnen oplossen en we geen gebruik hoeven te maken van opvang!
Dan komt het nog steeds niet exclusief doordat vrouwen werken. Dat kinderen naar de creche moeten komt doordat beide partners werken. Als de ene partner gaat werken kan de andere ook thuisblijven.
Dan nog is de manier waarop ze het zeggen erg stereotyperend. Man en vrouw (of vrouw en vrouw of man en man) kiezen er beide voor om hun gezamenlijke kinderen naar de creche te brengen. Dat is niet alleen de 'nieuw werkende' partner die dat beslist.
Ik verdien meer dan mijn man (allebei fulltime) maar als de kinderen er zijn wil ik toch echt een stap terug doen.. ondanks het financieel veel logischer zou zijn als mijn man dat doet en ik blijf werken. Ik wil er voor ze zijn en ik wil zorgen. Dus dan maar minder inkomen.. We overwegen om allebei minder te gaan werken. Even wat proefberekeningen maken.
Ik vind het ook een vreemde kop. Kinderen gaan niet naar de opvang omdat moeder werkt. Want als alleen moeder werkt en pa gewoon thuis is, zou die wel voor de kinderen zorgen toch? Dus gaan kinderen naar de opvang omdat beide ouders werken. Dus een passender kop zou zijn dat steeds meer kinderen naar de crèche gaan doordat er steeds meer tweeverdieners zijn. Je vergeet hierbij wel een aantal belangrijke zaken! Als één van de twee volledig stopt met werken, bouwt diegene ook geen pensioen meer op. Dat ga je later absoluut voelen! Bovendien is het een groot risico voor het hele gezin als de werkende partner overlijdt of arbeidsongeschikt raakt. De overblijvende ouder heeft dan een achterstand op de arbeidsmarkt. En het is natuurlijk een risico voor de niet-werkende partner als de relatie stukloopt. Prima als een stel ervoor kiest dat één van de twee thuis blijft. Vrijheid blijheid wat mij betreft. Maar ik vind wel dat je deze afwegingen daarbij mee moet nemen. Ik hoor nog iets te vaak om me heen dat mensen eerst (bewuste keuzen) jarenlang niet werken, en dan vervolgens verwachten dat de overheid met allerlei potjes en bijstand gaat bijspringen op het moment dat er iets mis gaat. Ik vind dat je daarin zelf ook verantwoordelijk bent. Dus als je er bewust voor kiest om thuis te blijven voor de kinderen, dan zou je er ook voor moeten kiezen om van het salaris van de werkende partner een 'potje' op te bouwen om dit soort scenario's op te vangen.
En als je gedwongen word om thuis te blijven? Maar nergens ondersteund word? Dan is het al zwaar genoeg om van 1 salaris rond te komen en kan je nauwelijks een potje opbouwen.
Gedwongen wordt om thuis te blijven? Door wie dan? Of bedoel je dat iemand arbeidsongeschikt is? Daar is -terecht- een uitkering voor. Dat is geen vetpot, maar er zijn in ieder geval voorzieningen. Wordt je partner ook arbeidsongeschikt krijgt die ook wia. Als je partner overlijdt, is er vaak een weduwen / wezen uitkering vanuit het pensioenfonds. Als je uit elkaar gaat en je zakt met alleen wia onder het sociaal minimum, dan heb je recht op toeslagen of onder voorwaarden recht op aanvullende bijstand. Maar mijn oorspronkelijke post ging niet over mensen die niet kunnen werken. Daar moet natuurlijk voor gezorgd worden! Mijn bericht ging over mensen die er bewust voor kiezen om niet te werken, maar alleen de kijken naar hun huidige situatie. Ik heb de indruk dat er vaak niet wordt nagedacht over wat dit betekent voor de toekomst, met name als die toekomst minder rooskleurig is dan je had verwacht. Ik vind dat als je ervoor kunt zorgen dat je daarvoor iets opbouwt, dat je dat dan ook moet doen. En of je dat nu doet door toch te gaan werken, of door je te verzekeren, of door iets opzij te leggen van het inkomen van de werkende partner... dat maakt mij verder niet uit. Maar ik vind het nogal ‘makkelijk’ om thuis te blijven omdat opvang zo duur is. En dan een paar jaar later te mekkeren dat er geen gespreid bedje op je staat te wachten als het mis gaat.